ตอนที่ 235 สาวน้อยตัวปลอมปรากฏตัว 2

“ทำไมฉันไปไม่ได้ล่ะ ฉันคิดถึงแม่แล้ว..” หยางหยางบุ๋ย ปาก

เฉิงเฉิงเหลือบมองไปที่น้องชาย “นายอยากไปจริงๆหรือ” หยางหยางพยักหน้าหงีกๆ “อีมๆๆๆ…”

“งั้นได้ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนายต้องฟังคำสั่งทุกอย่าง ของฉัน ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม ฉันให้พูดนายก็พูด ฉันให้ทำ อะไรนายก็ทำ อย่าก่อเรื่องวุ่นวายให้ฉันเด็ดขาด ที่สำคัญ ที่สุดคือ ไม่ว่าจะเจอสถานการณ์แบบไหนก็ตาม ห้ามให้คน อื่นเห็นตัวตนที่แท้จริงของนาย ทำได้ไหม”

“เชรดด.เป่ยหมิงซีเฉิง นายจะให้ฉันเป็น เหมือน”เชี่ย”หรือไง” of yoหยางหยางบุ้ยปาก

เฉิงเฉิงพูดอย่างเย็นชาว่า “เบลล่าไม่สบถค่าหยาบหรอก”

“ฉันไม่เห็นด้วย” หยางหยางส่ายหัวเหมือนรัวกลอง ดู เหมือนจะมีจุดยืนที่มั่นคง

“งั้นฉันไปก่อนนะ นายก็เป็นเด็กดีอยู่บ้านรอแม่ต่อไป เถอะ” เสียงของเฉิงเฉิงเบามาก แต่กลับเด็ดขาดอย่างไม่ ต้องสงสัย
จากนั้น เขาก็จัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ ก้าวเท้าไปถึงข้าง ประตู และตอนที่กำลังเปิดประตูนั้น

“เดี๋ยวก่อน” หยางหยางตะโกนเรียกเขาเสียงดัง “ได้ๆ ฉัน รับปากนาย”

พอเจอเฉิงเฉิงที่มีความคิดละเอียดอ่อน หยางหยางที่จะ เอาแต่เล่นท่าเดียวคนนี้ จะดื้อต่อไปได้ยังไง

“นี่สิถึงเป็นน้องชายที่น่ารักของฉัน” เฉิงเฉิงยกมุมปากขึ้น เล็กน้อย ดวงตาสีดำปรากฏความคิดที่ไม่ค่อยสมกับอายุ เท่าไร..

คืนนี้เป็นค่ำคืนที่มืดสนิท

ยามค่ำคืนที่มีตสนิท ดวงจันทร์ถูกเมฆดำบดบังไปครึ่ง

ดวง

คฤหาสน์เป่หมิงในค่ำคืนนี้ เงียบเป็นพิเศษ

มีเงาเล็กๆสองคนแอบซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ เสียงดังกรอบแก

รบๆ

อีกคนกำลังสังเกตการเคลื่อนไหวของตระกูลเป่ยหมิงอย่าง

ระวัง

ส่วนอีกคน ขยับตัวอย่างไม่สบอารมณ์ไปมาไม่หยุดเหมือนกับมีบางอย่างผิดปกติบนร่างกาย สุดท้ายเขาทนต่อ ไปไม่ไหวแล้ว “เป็หมิงซิเฉิง ฉันหมดหนทางหรอกนะ ถึง ยอมรับข้อเรียกร้องแบบนี้ของนาย”

เฉิงเฉิงเหลือบมองหยางหยาง แต่ก็มองเห็นแต่ความมืด ดวงตาคู่นั้นของหยางหยางกะพริบปริบๆ เหมือนนกฮูกน้อย ในยามราตรี “ไม่ต้องพูดแล้ว รอให้ไฟในห้องคุณย่าดับก่อน

แล้วฉันจะพานายเข้าไป ”

“ให้ตายสิ ยังต้องรออีกนานแค่ไหนล่ะ” หยางหยางพูด อย่างใจร้อน “ดูสภาพฉันตอนนี้สิ ขนาดคันยังไม่กล้าเกาเลย มันทรมานนะ”

“งั้นนายยังอยากจะเข้าไปอยู่ไหม ขอแค่มีฉันอยู่ด้วย นาย คิดว่าคนอื่นสามารถเห็นใบหน้าของนายได้หรือไง”

เฉิงเฉิงมองหยางหยางอีกครั้ง เขาเห็นแค่ดวงตาโตสดใส ของหยางหยางท่ามกลางความมืด….พูดตรงๆคือ มองไม่ เห็นอะไรเลย มองเห็นแค่ดวงตาคู่นั้นที่กะพริบอยู่กลาง

อากาศอย่างน่ากลัวโอเคไหม…

“เซอะ ครั้งนี้ฉันใจกว้างจะไม่เถียงกับนาย ฉันขอบอกไว้ ก่อนนะเป่ยหมิงซิเฉิง จะไม่มีครั้งต่อไปแน่ ทั้งชีวิตนี้จะไม่มี ครั้งต่อไปอีกเด็ดขาด” หยางหยาง โมโห

ทั้งสองพี่น้องแอบในพุ่มไม้อีกสักพัก
หยางหยางเอาแต่ตบยุง

เฉิงเฉิงรออย่างเงียบๆ

ทันใดนั้น เขาก็เห็นไฟในห้องคุณย่าดับลง

“โอเค นายใส่ผ้าปิดปากด้วย พวกเราเข้าไปกันเถอะ” พูด จบ เฉิงเฉิงก็สะพายกระเป๋าใบเล็ก จากนั้นก็จูงมือเล็กของ หยางหยาง แล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเป่ยหมิงอย่าง รวดเร็ว.

หยางหยางรีบใส่ผ้าปิดปาก ก้มหัวลงอย่างน่าเอ็นดู เขา ถูกพี่ชายจูงมือเข้าไปข้างใน….

“อ้าว นายน้อยเฉิงเฉิงในที่สุดก็กลับมาสักทีนะคะ” พอคน รับใช้เห็นนายน้อยกลับมา ก็โล่งใจทันที ถ้านายน้อยยังไม่ กลับมา ตระกูลเปาหมิงคงต้องชุลมุนวุ่นวายแน่

เฉิงเฉิงพยักหน้า จูงมือของหยางหยางแล้วเดินต่อไป

“เอ๋ นายน้อยพาเพื่อนกลับมาที่บ้านเป็นครั้งแรก….” คน รับใช้ยิ้มและมองเด็กที่อยู่ข้างๆเฉิงเฉิงอย่างละเอียด เด็กคน นั้นก้มหัวลง ท่าทางหลบๆซ่อนๆ “ว้าว เป็นสาวน้อยขี้อายนี่

Un…”

พอได้ยินคำพูดที่น่าทึ่งแบบนี้ หยางหยางแทบกระอัก เลือด
ใช่แล้ว ไม่ผิด เขาไในตอนนี้ ด้วยมาตรการที่ใช้ทั้งไม้อ่อน และไม้แข็งของเป่หมิงซิเฉิง ที่ให้เขาปลอมตัวเป็นเด็กผู้หญิง อย่างไร้ศักดิ์ศรี ไม่สิ พูดให้ถูกเลยก็คือสาวน้อยตัวปลอม นั่นเอง

เขาไม่เพียงใส่วิกผมปลอมดัดลอน แต่ยังสวมกระโปรง

ยาวของเด็กผู้หญิงอีก

แต่พวกนี้มันไม่ใช่สิ่งสำคัญ ที่สำคัญก็คือ –

เขาไม่ได้เป็นแค่สาวน้อยปลอมตัวคนหนึ่ง

แต่เขาเป็นสาวน้อยตัวปลอมที่ผิวด่ำ

สาวน้อยตัวปลอมผิวดำเป็นแบบไหนน่ะหรือ

หลังจากเอาสีดำทาทั้งหน้า แล้วก็ใส่แว่นตากรอบใหญ่ไว้

ที่จมูก

จากนั้นก็ใส่ผ้าปิดปากอันใหญ่ที่ปิดบังตั้งแต่บริเวณใต้

ดวงตาลงไป

และต่อจากนั้น วิกผมปลอมดัดลอนอันนั้นยังต้องถักเปีย

เส้นเล็กๆแบบคนผิวดำอีก

และที่จะขาดไม่ได้คือ การสวมถุงมือด้วยนั่นเอง

โอ้ พร้อมไปหาคนแคระทั้งเจ็ดเลย

เป่ยหมิงซิเฉิงให้เขาปลอมตัว ทำไมต้องปลอมเป็นผู้หญิงผิวด้วย เป็นการปลอมตัวเป็นผู้หญิงผิวดำที่แทบจะมองไม่ เห็นทุกส่วนในร่างกายเลย

แต่เอาเถอะ เพื่อแม่ แม้ว่าการปลอมตัวในครั้งนี้มันจะ ทำให้เสียชื่อไปตลอดชีวิต หยางหยางก็ยอม

“ต้องการให้เตรียมห้องรับแขกให้เพื่อนของนายน้อยใหม คะ” คนรับใช้ยิ้มแล้วถามขึ้น