ตอนที่ 220 กลับบ้านคนเดียว1

เป็หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่น เขาแสร้งทำเสียงเท่แล้วพูดขึ้น “ไม่ เป็นไร พรุ่งนี้เช้าคุณเอาเสื้อผ้ามาใหม่มาสองชุด ชุดหนึ่งของ ฉัน อีกชุดของฮอนฮอน..”

กู้ฮอนแทบหยุดหายใจ เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม นึกไม่ ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะขายเธอแบบนี้

จากนั้นก็ได้ยินเขาพูดเสริมต่ออีกประโยคว่า “ชานเมืองA

[โรงแรมรัก) ห้อง419

กู้ฮอนสูดลมหายใจเข้าลึก ยกกำปั้นขึ้นแล้วทุบไปที่ หน้าอกของเขาอย่างแรง ใบหน้าเธอร้อนผ่าว

อยากจะขุดหลุมฝังตัวเองลงไปตอนนี้เลย

ต่อจากนี้ไป แค่ใช้นิ้วเท้าคิด ฉิงฮัวต้องรู้แน่นอนว่าพวก เขากำลังจะทำอะไร

และฉิงฮัวต้องรู้อย่างแน่นอนว่า (โรงแรมรัก] เอาไว้ทำ

อะไร

พระเจ้า.ขายหน้าจังเลย..

…

แสงแดดในยามเข้า ส่องผ่านท้องฟ้ายามรุ่งสางออกมา
ทำให้โลกกลับมาสดใสอีกครั้ง กู้ฮอนตื่นขึ้นจากอาการเมื่อยล้า

เธอลืมตาที่กำลังสะลึมสะลือขึ้น ก็มองเห็นใบหน้าหล่อเห ลาของเหมิงโม่ที่นอนหลับสนิทอยู่

เมื่อวานเกือบทำสงครามกับผู้ชายคนนี้ทั้งคืน สุดท้ายเธอ เหนื่อยจนสลบไปก่อน เขาเองก็คงเสียแรงไปไม่น้อยเช่นกัน

เธอถอนหายใจยาว แล้วนึกถึงคำพูดนั้นของเขาที่ยังคง ตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอ เขาพูดว่า เธอเป็นผู้หญิงของเขา

ไม่ใช่ของเล่น ไม่ใช่คนรัก แต่เป็นผู้หญิง

ถ้าคำพูดนั้น เป็นแค่คำพูดที่เขาตะโกนออกมาตอนกำลัง ขึ้นสวรรค์ ถึงแม้จะไม่ได้ผ่านมันสมอง แค่คำพูดที่ผ่าน ร่างกายท่อนล่าง ถึงจะดูเชื่อถือไม่ค่อยได้ แต่เธอก็ยังแอบ ดีใจ..

อดไม่ได้ที่จะยื่นปลายนิ้วสีเขียวออกมา ลูบไล้โครงหน้าที่ สมบูรณ์แบบไร้ที่ติของเขา-

จๆใบหน้าของเจียงฮุ่ยชินก็แวบขึ้นในหัวของเธอ ปลาย นิ้วของเธอสั่นเทา หยุดชะงักอยู่กลางอากาศ

สุดท้ายก็ดึงนิ้วมือที่อ้างว้างกลับมา

เธอไม่กล้าลืมข้อตกลงเรื่องการมีลูก ไม่กล้าลืมเรื่องที่เคยรับปากไว้..

หัวใจของเธอบีบรัดแน่น

เธอค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบๆ ก็เจอเสื้อผ้าใหม่ที่ ยังไม่ได้ชัก เลยต้องหยิบเสื้อผ้าที่ถอดไว้เมื่อคืนกลับมาใส่ อีกครั้ง

หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอก็หันไปมองชายที่นอน หลับอย่างอ่อนเพลียอยู่บนเตียงอย่างอาลัยอาวรณ์ เธอคิด

ในใจอย่างเงียบๆ –

เป็หมิง โม่ ถ้าคุณรู้ว่าฉันคือผู้หญิงที่อยู่ในห้องมืดคนนั้น คุณยัง….จะให้ฉันเป็นผู้หญิงของอยู่ไหม

เธอเงียบ ถอนหายใจ เธอยังเดาความคิดของเขาไม่ออก

สุดท้ายก็ทำได้เพียงเดินจากไปอย่างเงียบๆ.

…

ใครจะรู้ว่า พอเปิดประตูห้อง

“จึงฮัว” เธอตะลึงงั้น นึกไม่ถึงว่าฉิงฮัวจะมายืนรออยู่ที่

ประตู

ถึงชัวดูเหมือนไม่ค่อยแปลกใจสักนิดที่เห็นกู้ฮอน เขายื่น เสื้อผ้าที่อยู่ในมือให้เธอ “คุณกู้ฮอน นี่เป็นเสื้อผ้าที่เจ้านาย สั่งให้เอามาให้ครับ”
กู้ฮอนมองตัวเองในสภาพยุ่งเหยิง เธอยิ้มและส่ายหน้า อย่างไม่เป็นธรรมชาติ “คุณเอาเข้าไปให้เขาเถอะค่ะ ฉันกลับ ไปเปลี่ยนเองดีกว่า”

G..

เธอไม่ได้รับเสื้อผ้าที่ฉิงฮัวยื่นให้ เพราะโลโก้ที่อยู่บนถุง ทำให้รู้ค่าราคาเสื้อผ้าไม่ใช่น้อยๆ

เธอรับเอาไว้ไม่ได้ เธอก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน

พูดจบ เธอก็หันไปพยักหน้าอย่างสุภาพให้กับฉิงฮัว จาก นั้นเธอก็เดินผ่านทางเดินของโรงแรม แล้วตรงไปที่ลิฟต์…

ลิ้งฮัวมองแผ่นหลังของกู้ฮอน แล้วอดที่จะถอนหายใจไม่ ได้ ความสัมพันธ์ของเจ้านายและคุณกู้ฮอนเต็มไปด้วย อุปสรรคมากมายจริงๆ

จนกระทั่งกู้ฮอนเดินเข้าไปในลิฟต์ ฉิงฮัวถึงหมุนตัว แล้ว ผลักประตูเข้าไป

และกลับมาทำตัวเป็นผู้ชายที่เคร่งขรึมอย่างเคย ตอนที่ เห็นการตกแต่งภายในห้องที่ค่อนข้างจะเปิดเผย ใบหน้าของ นิงชั่วก็แดงเป็นครั้งแรก

ฉึงฮัวเดินไปข้างๆเตียงใหญ่

เป่ยหมิง ไม่เอื้อมมือไปตามจิตใต้สำนึก แต่กลับเจอแค่ หมอนนุ่มๆ เขาจึงตื่นทันที
เขานวดคลึงหน้าผากอย่างอ่อนเพลีย มองฉิงช่วยด้วย สายตาเย็นชา “แล้วเธอล่ะ”

“เจ้านาย คุณกู้ฮอนเพิ่งจะออกไปเมื่อสักครู่ครับ”

“ไปแล้วหรือ ให้ตายสิ ทำไมไม่ขวางเธอไว้หน่อย” เป่หมิง โม่ขมวดคิ้วไม่พอใจ เขาใช้มือลูบผมสองสามครั้ง ใบหน้า หล่อดูหงุดหงิดเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ฉวยโอกาสหนีไปใน ขณะที่เขากำลังหลับอยู่

ให้ตายเถอะ เมื่อคืนนี้ใครเหนื่อยแทบตายแล้วยังต้องมา มีเซ็กอีก เธอก็ดีสิสลบและหลับไปก่อน

ไม่มีน้ำใจเอาเสียเลย