ตอนที่ 215 ความเสื่อมสภาพของคุณชาย2

ทำได้เพียงเหยียบคันเร่งอย่างดุดัน รถหรูพุ่งทะยานออกไป อย่างรวดเร็ว แรงลมปะทะเข้ากับรถอย่างบ้าระห่ำ ประหนึ่ง ไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกของชายหนุ่มนั้นกำลังหาที่ระบายออก

คุณชายเปหมิงโม่ผู้สุภาพและสง่าผ่าเผย ที่ถูกเลี้ยงดูมา อย่างผู้ตีเสมอมาผู้นี้ อาจยังไม่รู้ตัวว่า ทุกครั้งที่เจอกับกู้ฮอน ก็จะพ่นคำพูดหยาบคาย อย่างชายป่าเถื่อนเหล่านั้นออกมา ไม่หยุด!

แต่ทว่าผู้ชายส่วนใหญ่ ที่ปกติอาจจะหยาบคาย แต่พออยู่ ต่อหน้าหญิงสาว ก็จะแสร้งทำเป็นคนที่สุภาพเรียบร้อย เป็น คนมีมารยาทและเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ เหมือนกำลังแสดงให้ เห็นถึงพัฒนาการจากชายเถื่อนดิบเป็นคุณชายผู้สง่างาม

แต่เป่ยหมิง โม่กลับทำตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง! สมเป็นเหมิงโม่ผู้ไม่เคยทำอะไรเหมือนคนอื่น.

แต่ทว่า ผลของการเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด ทำให้รถจน ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาดนั้น คือ การถูกไล่ล่าติดตามจับกุมโดยตำรวจจราจร.
เขาชำเลืองไปที่กระจกมองหลัง เพื่อมองดูรถจักรยานยนต์ ของตำรวจจราจร2คัน ที่เปิดเสียงไซเรนตังลั่นนั้น

“ให้ตายเถอะ!” เป็หมิงโม่สบถเสียงต่ำ พร้อมตบพวง มาลัยรถยนต์อย่างหงุดหงิด ก่อนจะเหยียบคันเร่งจนเกือบ มิด..

ตำรวจที่ตามหลังรถเขามาติดๆ นั้น ถึงขั้นหยิบโทรโข่งขึ้น มา ป่าวประกาศดังลั่นไปทั้งเมือง

“รถยนต์คันข้างหน้านี้ที่ติดป้ายทะเบียนAX0000คันนี้ ท่านกำลังขับขี่ด้วยอัตราเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ขอ ความกรุณาจอดเข้าเทียบฟุตบาทข้างๆ ด้วยครับ! ขอความ กรุณาจอดรถเดี๋ยวนี้ครับ!”

เห็นได้ชัดว่ากู้ฮอนเอง ก็ได้ยินเสียงประกาศเตือนผ่านโทร โข่งของตำรวจจราจรนั้น เธอขดร่างมุดเข้าไปในแผ่นอกอัน กำยำนั่นอย่างหวาดกลัว

ใบหน้าคมสันของเป็หมิงโม่ยิ่งน่ากลัวมากขึ้น

ใครจะไปคาดคิดว่า ตำรวจจราจรที่ตามหลังรถเขามา ติดๆนั้น ก็ตามติดไม่ยอมปล่อยเหมือน กำลังวิ่งไล่จับคนรัก อย่างไงอย่างงั้นเลย

“รถยนต์คันข้างหน้านี้ที่ติดป้ายทะเบียนAX0000คันนี้ ท่านกำลังขับขี่ด้วยอัตราเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ขอความกรุณาจอดเข้าเทียบฟุตบาทข้างๆ ด้วยครับ! ขอความ กรุณาจอดรถเดี๋ยวนี้ครับ!”

เสียงประกาศเตือนครั้งแล้วครั้งเล่า ดังลั่นไปทั้งเมืองA เป่ยหมิง โม่โกรธจนหน้าเขียวขึ้นเรื่อยๆ!

ในฐานะที่เป็นคนมีหน้ามีตา และมีชื่อเสียงในเมืองA ถ้ามี ใครมารู้เข้าว่านาทีนี้ เขากำลังพาหญิงสาวที่เสื้อผ้าน้อยชิ้น ซึ่งรถหนีตำรวจอย่าจนตรอกอยู่ล่ะก็ เขาจะเอาหน้าไปไว้ ที่ไหน?

ใครจะยอมจอดรถตอนนี้ ยอมจอดก็โง่เต็มทนแล้ว!

เป่ยหมิงโม่เอ่ยกับหญิงสาวในอ้อมอกว่า “นั่งให้ดี จับให้ มั่นนะ!!”

จากนั้น ฟิว” เสียงรถที่พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วปาน ลมกรด จนสลัดรถจักรยานยนต์ของตำรวจจราจร2คันนั้น ที่ ไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละได้สำเร็จ..

กู้ฮอนไม่รู้ว่ารถคันนี้ขับไปนานแค่ไหน จวบจนสิ้นเสียง ไซเรนของตำรวจแล้ว เธอจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากอ้อมอก ชายหนุ่ม

เงยหน้ามอง ก็จะเห็นใบหน้าคมสันได้รูปของชายคนนี้ ยัง คงเกร็งจนกรามนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าหล่อเหลาที่ประกอบไปด้วยเครื่องหน้าที่ดู แข็งกร้าว ประหนึ่งงานภาพเขียนที่สรรค์สร้างโดยช่างแกะ สลักมือพระกาฬที่ประณีตและละเอียดลออ

ชายหนุ่มคนนี้….ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน

รายละเอียดทุกอย่างบนใบหน้าที่กำลังพอเหมาะพอดี ถึง ขั้นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ แม้กระทั่งลูกกระเดือกตรงลำคอ ก็ยังอบอวลไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ ที่กระตุกทุกโสต ประสาทในจุดอ่อนไหวของสตรีเพศ ให้เคลิบเคลิ้มจนถอน ตัวไม่ขึ้น ได้อย่างง่ายตาย..

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะบ่นพึมพ่าในใจ พระเจ้าช่างลำเอียงนัก ที่ประทานสิ่งดีงามทุกอย่างให้กับ ชายผู้นี้

แต่กลับประทานความตระหนี่ถี่เหนียวให้กับเธอ

พอคิดถึงตรงนี้ เธอกลับรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาทันที ก่อน จะเบนสายตามองออกไปยังข้างทาง ที่เหมือนจะมีแสงไฟ ของคำว่าง ” โรงแรม” พาดผ่านไป

–

เธอกระตุกคอเสื้อของเขา ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่แห้งผาก “จอดรถ ตรงนั้น..”

เขาจอดรถทันทีทันใด!
มองตามนิ้วของเธอที่ซื้ออกไปนอกรถ ก่อนจะปรายตาม องออกไปนอกหน้าต่างของรถไปเจอโรงแรมเล็กๆข้างทาง นั้น และส่ายหัวปฏิเสธทันควัน ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผมไม่พัก โรงแรมข้างทาง!”

แต่หญิงสาวหาได้สนใจเขาไม่ กู้ฮอนดิ้นตัวไปมา เพื่อจะ ได้หลุดพ้นจากการถูกรัดเข้าไว้กับเขาด้วยเข็มขัดนิรภัยเส้น นั้น “ฉันแค่อยากจะเข้าไปอาบน้ำเท่านั้นเอง”

ร่างที่โดนฝนมาจนเปียกปอน เธอไม่อาจกลับไปเจอหยาง หยางในสภาพที่สะบักสะบอมแบบนี้ได้ เพราะกลัวว่าจะ ทำให้ลูกตกใจ และกลัวยิ่งกว่าในการจะบอกกับเด็กน้อย ถึง เรื่องของคนที่เขาเรียกว่าคุณยายมาตลอด5ปีนั้น แท้ที่จริง แล้ว..

พอคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเธอก็เหมือนถูกบีบคั้นอีกครั้ง

เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้วย่น จ้องมองไปยังโรงแรมข้างทางนั่น ครั้งนี้ เขาได้เห็นชื่อโรงแรมจิ้งหรีดนั่นอย่างชัดเจน ก่อนจะ ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้

ถ้าเปหมิงโม่ดูไม่ผิด ชื่อโรงแรมที่ทำขึ้นจากหลอด ไฟLEDสีแดงสุดเชยนั่น คือ (โรงแรมรัก)

เขารู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาในทันใด โรคกลัวเชื้อโรคกำเริบ ขึ้นอีกครั้ง เขายังคงพูดเสียงแข็ง “ห้ามไป! เธอจะเลือก เฉพาะ โรงแรมจิ้งหรีดที่สกปรกแบบนั้นให้ได้ใช่มั้ย?”
เรียวมือสั่นเทาของกู้ฮอน ยื่นไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะขยับตัวไหลลงมาจากต้นขาของเขา เหมือนตั้งใจจะ ออดอ้อนเขา “ก็ฉันชอบความสกปรก!”

ก็แค่ความสกปรกของโรงแรมจิ้งหรีด จะสู้ความโสมม ของตระกูลกู้ได้เหรอ?

เธอใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่รินอยู่ตรงขอบตา โดยไม่สนใจความ กังวลใจของเหมิงโม่ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อผ้าอัน เปียกชื้น ที่อยู่ตรงเบาะหลังมาสวมใส่ พร้อมเปิดประตูรถ

เป่ยหมิงโม่ยังคงดิ้นพล่านเพราะโรคกลัวเชื้อโรคของ

เขา..

กู้ฮอนเดินลงจากรถไปแล้ว ผมที่ยังคงแห้งไม่สนิทซี้กันไป มาอยู่กลางบ่า เธอเดินไปพลางสวมเสื้อไปด้วย ตรงดิ่งไปยัง โรงแรมข้างทางนั้น

(โรงแรมรัก) แห่งนี้ การตกแต่งภายนอกดูชอมซ่อไปสัก หน่อย ดูไม่สะดุดเท่าไรนัก

แต่ทันทีที่กู้ฮอนเดินผ่านประตูเข้าไปข้างในเท่านั้น ถึงกับ ตะลึงพรึงเพริดในบัดดล

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า โรงแรมที่ดูไม่ค่อยสะดุดตาแห่งนี้ ข้าง ในกลับตกแต่งอย่างทันสมัย และสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่ได้ สกปรกอย่างที่เป็หมิงโม่บอกไว้เลย
มีไฟสีฟ้าครามตกแต่งไว้โดยรอบ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ กลางทะเลสวย ที่อยากจะลงไปแหวกว่าย

กู้ฮอนเดินไปยังแผนกต้อนรับของโรงแรม “ยินดีต้อนรับสู่ (โรงแรมรัก)ค่ะ ไม่ทราบว่าเข้าพักกี่ท่าน

คะ คุณผู้หญิง?” พนักงานต้อนรับสาวสวยถามด้วยรอยยิ้ม

เธอมองดูชุดทำงานของพนักงานสาวตรงหน้าคนนี้ คิดใน ใจว่า โรงแรมนี้ทันสมัยไม่เบา ขนาดชุดทำงานของพนักงาน ยังเป็นชุดเมดสาวด้วย?