เดิมพันรักยัยตัวแสบ

ตอนที่ 214 ความเสื่อมสภาพของคุณชาย1



ตอนที่ 214 ความเสื่อมสภาพของคุณชาย1

ในความเป็นจริง นับตั้งแต่ที่เธอได้รู้ว่าเย่หยิงอีพิน เป็น โครงการที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อซูยิ่งหวั่น ก็ทำให้เธอรู้สึก อึดอัดเป็นอย่างมาก

อุตส่าห์ย้ายออกมาเพื่อจะได้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว จะกลับเข้าไปอีกเพื่ออะไร!

เธอเช็ดถูน้ำมูกบนเสื้อที่สะอาดสะอ้านของเขา ราวกับ ต้องการแก้แค้น

“อี้….นี่คุณ หยุดเช็ดน้ำตากับน้ำมูกของคุณบนเสื้อผม เดี๋ยวนี้นะ! สกปรก!” เป่หมิงโม่เอ็ดหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ รังเกียจ

โรคกลัวเชื้อโรคขั้นรุนแรงของชายหนุ่ม ทำให้เขาอยาก โยนหญิงสาวสกปรกคนนี้ลงจากรถไป แต่มือเจ้ากรรมกลับ ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของเขาเลย มีอจอมดื้อของชายหนุ่ม กลับ โอบกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม!

น้ำตาและน้ำมูกของหญิงสาวไหลมาเป็นทางเหมือนกำลัง กลั่นแกล้งชายหนุ่ม

ทุกครั้งที่เธอเช็ดไปมาบนเสื้อเขา พร้อมบอกปฏิเสธว่าไม่ ไปไม่ไปไม่ไป เสียงฟิตฟัด ฟัดฟัดเหมือนลูกหมาข่วนกำแพง!

ที่น่าแปลกก็คือ เป้หมิงโม่กลับฟังภาษาแปลกๆ นี้รู้เรื่อง ชะอย่างงั้น

เขาถอนหายใจยาวอีกรอบ โรคกลัวเชื้อโรคขั้นรุนแรง ของเขา ก็ยังต้องยอมศิโรราบต่อน้ำตาของเธอ “ได้! ไม่ไปก็ ไม่ไป คุณจะหยุดเช็ดได้ยัง หม?”

และแล้ว เธอก็สงบลง

“งั้นไปโรงแรมแมนดารินไหม?” เป้หมิงโม่ถามขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างก็ดูปกติดี จนกระทั่งชายหนุ่มเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา เท่านั้น กู้ฮอนก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้…

โรงแรมแมนดาริน ทำให้หญิงสาวนึกถึง 7วันแห่งการเดิม

พันระหว่างเธอและเขา

เดิมที เธอไม่ต้องพ่ายแพ้ให้เขา!

แต่เพราะเหตุการณ์จับตัวเรียกค่าไถ่ ที่กู้เชิงเทียนกับหยู ฟื้นรวมหัวกันจัดฉากขึ้นมา..

พอนึกถึงยูฟิน ก็คิดถึงตัวเองที่ให้ใจผิดคนมาตลอด หลายปี เธอก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง…

“ร้องไห้ทำไมอีก?” เป่ยหมิงโม่จ้องมองหญิงสาวที่ร้องห่ม ร้องให้อยู่ในอ้อมอกเขา
เขาพูดผิดตรงไหนหรือเปล่า พูด้ใจดำจนทำให้เธอ ร้องไห้ได้ไหม?

เปหมิงโม่ลูบผมขึ้นไปอย่างงุ่นง่าน ขมวดคิ้วย่น “ได้ได้ได้! ไม่ไปโรงแรมแมนดารินแล้วก็ได้ เธอช่วยหยุดร้องไห้สักทีได้ ใหม มันหงุดหงิด!”

ที่จริงแล้ว สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดใจก็คือ การที่เขา ไม่รู้ว่าใครหน้าไหน ที่กล้าทำให้เธอร้องไห้เสียใจได้ถึงเพียง นี้

ใครจะไปคาดคิดว่า น้ำเสียงหยาบคายนั้น จะยิ่งทำให้ เธอร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมอีก

ดวงตาดำขลับลุ่มลึกดุดันของเป่ยหมิงโม่ กลับโอนอ่อนลง

ในที่สุด

ก่อนจะตบไหล่เธอเบาๆ ด้วยท่าทีที่เก้งก้าง และปลอบเธอ ด้วยน้ำเสียงที่แข็งที่อ แต่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

“เอาล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ถ้าเธอยังไม่ยอมหยุด น้ำจะ ท่วมโลกแล้วนะ”

เป่ยหมิงโม่ไม่อยากยอมรับความจริง เรื่องที่เขาเกิดสนใจ เกี่ยวกับคนที่ทำร้ายเธอขึ้นมา!

ชื่อของคนที่ฉิงฮัวพูดในโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ ผุดขึ้นมาในหัว ของชายหนุ่ม ลูกชายคนเดียวของผู้พิพากษามือฉมังหยินเฉินเหยา หยินปู้ฝัน?

ทำไมคนแซ่หยิ่งนั่น ถึงรู้ว่าเธอหายตัวไป?

แต่เธอกลับไปโผล่อยู่แถวบ้านตระกูลกู้ เห็นได้ชัดว่าน่าจะ มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนในบ้านตระกูลกู้

ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ เป่หมิงโม่ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจ

เรื่องพวกนั้นเลยสักนิด

เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด แต่มือที่ตบแผ่นหลังของ เธอนั้นกลับอ่อนโยน เขากัดฟันกรอดอย่างจนปัญญาเห็นแก่ ที่เธอตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารเหมือนลูกหมาอยู่ตอนนี้ ชายหนุ่มจะติดใจเอาความอะไรกับเธอ!

แต่

ทำไมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ ยอมเสียน้ำตาเพื่อเขาบ้าง เลยสักหยดเดียว?

กู้ฮอนยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมอกเขาต่อไปอีกสักพักใหญ่

ก่อนเสียงสะอึกสะอื้นนั้นค่อยๆ เบาลง เป้หมิง โม่จึงเริ่มติด เครื่องยนต์อีกครั้ง “ผมจะขับรถแล้วนะ คุณต้องนั่งนิ่งๆ อย่า ขยับไปมานะ แล้วคุณจะไปที่ไหน อย่างน้อยก็ควรบอกให้ผม รู้ด้วย!”
ครั้งนี้ กู้ฮอนพยักหน้ายิกๆ อยู่ในอ้อมอกเขา

เป้หมิงโม่จ้องมองร่างที่เกือบจะโป๊เปลือย ของหญิงสาว ในอ้อมอกคนนี้ โชคยังดีที่กระจกรถคันนี้ เป็นกระจกที่สั่งทำ พิเศษ ไม่เพียงจะกันกระสุนได้ แต่ยังกันคนแอบดูได้อีกด้วย!

แต่ อย่าได้ไปเจอตำรวจจราจร ที่ไม่ดูตาม้าตาเรือกลาง ดีกเด็ดขาด ไม่งั้นล่ะก็

ถ้าเกิดมีใครมาเห็นภาพที่เขาเป่หมิงโม่คนนี้ ที่กำลังโอบ กอดหญิงสาวร่างโป๊เปลือยนี้เข้าล่ะก็ ภาพลักษณ์ที่ดูฉลาด ปราดเปรื่องที่เขาสั่งสมมาทั้งชีวิต คงพังทลายไม่เหลือชิ้นดี เป็นแน่!

ท้ายที่สุด เขาและเธอก็นั่งรถเคลื่อนทะยานออกไป สู่ ค่ำคืนที่มีสายฝนโปรยปรายนี้ ด้วยท่านั่งที่ดูแปลกแต่เข้ากัน พิลึกนั้น

เมืองA ในค่ำคืนที่มีพายุฝนฟ้าคะนอง

กู้ฮอนซบอยู่กับแผงอกหนาอันกำยำของเป่หมิงโม่ ฟัง เสียงเต้นเป็นจังหวะของหัวใจเขา ด้วยความรู้สึกสบายใจ เป็นพิเศษ

บนโลกนี้ จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่า การถูกหักหลังโดยคน ที่ไว้ใจมากที่สุด?
หลังข้ามผ่านค่ำคืนที่แสนโหดร้ายนี้ ร่างกายและจิตใจที่ โรยแรงของเธอ กับสมองที่ดื้อตันจนไร้การตอบสนองใดๆ นั้น ทำให้เธอลืมสิ่งที่เจียงฮุ่ยซินเคยเตือนไว้ ลืมสายตาของ ใครต่อใครที่จดจ้อง และเกือบจะลืม โลกทั้งใบ จำได้เพียง ใบหน้าเย็นเยือก แต่กลับมีอ้อมกอดที่อบอุ่นของชายคนนี้

เธอขยับตัวเล็กน้อย หวังจะรับเอาไออุ่น จากอ้อมอกนั้นให้ มากขึ้น

“ซี้ด….” ชายหนุ่มร้องซีดก่อนจะเอ็ดเสียงทุ้มต่ำ “บอก ให้นั่งนิ่งๆ! เธออยากให้ฉันปล้ำเธอตอนนี้เลยหรือไง?”

เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่ข้างแก้มทันที

เธอรู้สึกได้ทันที ว่าเจ้าท่อนแห่งความเป็นชายตรงเป้า กางเกงนั้น ที่ตอนนี้แข็งที่อเป็นท่อนไม้และกำลังดันขึ้นมา โดนร่างของเธอ!

เธอขยับหลบโดยอัตโนมัติ.

“ซี้ด. ” เป้หมิงโม่ร้องครางขึ้นอีกครั้ง มือที่จับพวงมาลัย รถยนต์นั้น ลื่นพรวดจนเกือบจับไม่อยู่ด้วยความตกใจ! “ให้ ตายเถอะ เธอจงใจสินะ!”

เธอไม่รู้ตัวว่าการที่เธอขยับตัวแบบเมื่อครู่นั้น เกือบจะนั่ง ทับเจ้ามังกรน้อยของเขาจนหัก!

ผู้หญิงคนนี้..
รถยนต์พุ่งออกไปนอกเลน จนเกือบจะไปเฉี่ยวเข้ากับรถ

อีกค้น!

ยังดีที่เขาหักกลับมาทันท่วงที ทำให้รอดพ้นจากอุบัติเหตุ ที่เกือบจะเกิดตรงหน้านั้น

“นั่งนิ่งๆ ถ้ายังขยับตัวอีกฉันจะปล้ำเธอ!” เป่หมิงโม่พูดขู่ เธอด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยว แต่กลับทำอะไรหญิงสาวไม่ได้

พอหญิงสาวได้ยินคำพูดที่โหดเหี้ยมนั้น กะพริบตาที่แดง กำคู่นั้นปริบๆ ก่อนที่น้ำใสๆ จะไหลลงมาเป็นทางอีกครั้ง….

เขาก้มหน้ามอง เส้นเลือดตรงขมับเริ่มปูดขึ้นมา!

ให้มันได้อย่างนี้สิ ผู้หญิงคนนี้เสพติดการร้องไห้ไปแล้ว หรือไงกัน! น้ำตาของผู้หญิงนี้ไหลไม่รู้จักหยุดเลยใช่ไหม?

“เธอนี่มัน…. เป่ยหมิงโม่กดไฟโทสะที่จุกอยู่ตรงคอหอย สักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้เอาอารมณ์โกรธไปลงกับเธอ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ