ตอนที่ 213 ฝนโปรยปรายไปทุกแห่งทุกหน2

เสียงทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยความห่วงใยนั้น พูดขึ้นด้วยอารมณ์ เหมือนจำใจต้องทำ เพื่อปิดบังความอ่อนโยนของตัวเองเอา

ไว้

“ผู้หญิงนี่นะ พอเธอร้องไห้แบบนี้ สายฝนก็โปรยปรายไป ทุกแห่งหนแล้ว”

ประโยคนี้ เหมือนกำลังต่อว่าแต่กลับรู้สึกอบอุ่นที่ได้ยิน มัน กู้ฮอนซุกอยู่ในอ้อมอกเขา และร้องไห้ออกมาอย่างกลั้น ไม่อยู่..

เป้ หมิงโม่ ทำไมต้องเป็นคุณด้วย?

ไม่ว่าเมื่อ5ปีก่อน หรือ5ปีหลัง คนที่เธอมองว่าเป็นความ ชั่วร้าย แต่ทำไมกลับเป็นคุณทุกที?

ท้องฟ้า มืดครึ้มราวสีหมึกดำ

สายฝนโหมสาดเข้ากับหน้าต่างของรถ

กู้ฮอนขดตัวงอนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับอย่างเงียบเชียบ พวงแก้มอันซีดเซียวยังมีคราบน้ำตาให้เห็นอย่างชัดเจน เธอ

ไม่ปริปากพูดอะไรเลย

เหมิงโม่รีบเปิดฮีตเตอร์ในรถ
“ฝนตกหนักขนาดนี้ จะตากฝนให้ตายเลยหรือไง? ถอด เสื้อผ้าที่เปียกโชกออกซะ!” เขาเสยผมที่มีน้ำย้อยลงมาตรง ขอบหน้าผากนั้นขึ้นไป จากนั้นก็ถอดแจ็คเก็ตที่เปียกฝนออก ก่อนจะโยนไปยังที่นั่งข้างหลังอย่างสง่างาม

หันไปมองกู้ฮอน ที่ยังคงนั่งนิ่งเงียบอย่างเฉื่อยชา เหมือน ไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

เขาขมวดคิ้วเข้มนั้น “ตกลงเกิดอะไรขึ้น?”

เขาจำได้ว่า ตอนที่ไฟหน้ารถส่องไปนั้น ยังมีเงาของอีกคน ที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา ก่อนจะผลักเธอล้มลงกับ พื้นแล้ววิ่งหนีไป

เนื่องจากฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้เขามองเห็นคน คนนั้นได้ไม่ค่อยชัด

แต่ลางสังหรณ์บอกเขาว่า กู้ฮอนคนนี้ จะต้องเจอกับเรื่อง ราวบางอย่างอย่างแน่นอน และเรื่องราวที่ว่า ทำให้หญิงสาว ผู้นี้ต้องเจ็บปวดใจไม่เบา

เธอยังคงปิดปากเงียบ และแอบร้องไห้อย่างต่อเนื่อง

เป่ยหมิงโม่มองเธอและถอนหายใจด้วยความจำนง หันตัว ออกข้าง ยื่นมือใหญ่ไปยังเสื้อของเธอ เม้มปากแน่นก่อนจะ เริ่มปลดกระดุมออกทีละเม็ด…

ด้วยนิสัยที่หยิ่งยโสของเขา คงไม่มีวันทำสิ่งเหล่านี้ให้กับเธออย่างแน่นอน!

แต่เมื่อครู่นี้ ตอนชายหนุ่มเห็นร่างของหญิงสาว ที่นอนอยู่ บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเท่านั้น หัวใจของเขาเกือบหยุดเต้น เลยทีเดียว

ตอนที่ตามหาเธอไปทั่วทุกสารทิศนั้น ไฟโทสะที่สุมอยู่ใน อกเขา เพราะความร้อนรนใจนั้น กลับดับมอดลงทันทีที่เขา เห็นรอยน้ำตาบนแก้มซีดเผือดนั้น

ต่อให้พายุฝนโหมสาดใส่ตัวเธอ ใบหน้าที่เปียกปอนไป ด้วยน้ำฝนก็ตาม เขาก็ยังสามารถมองเห็นรอยน้ำตาของเธอ ในทันที

วินาทีนั้น ในหัวเขามีเพียงความคิดเดียว คือโอบกอดเธอ

มาแนบอก……

ช่างเถอะ!

เขาแอบถอนหายใจ นาทีนี้ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าส่งสารเหลือ เกิน เหมือนลูกหมาที่ถูกทอดทิ้ง เขาจะไม่ถือสาเอาความ อะไรกับเธอแล้วกัน!

นิ้วมือของชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อออกอย่างชำนาญ ครั้ง นี้เธอไม่ได้ขัดขืนเหมือนที่ผ่านมา

ไม่นาน เขาก็ได้ถอดเสื้อผ้าของเธอออกทั้งหมด เหลือไว้ เพียงเสื้อชั้นในกับกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว
บนผิวพรรณที่ขาวใสของเธอ ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ ส่วนเว้า ส่วนโค้งที่ให้การปกปิดนั้น ปรากฏอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม จุด อ่อนไหวที่อยู่ใต้สะดือของ เขาเริ่มมีปฏิกิริยากับภาพตรง หน้า!

ให้ตายเถอะ! เขาเอ็ดตัวเองในใจ ตั้งแต่ที่เขาเข้าโรง พยาบาล จนออกจากโรงพยาบาลมาจนถึงวันนี้ เขายังไม่ เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย อยู่มาได้ตั้งหลายวัน แต่กลับ ถูกเธอปลุกความรู้สึกนั้นขึ้นมาอย่างง่ายดาย

เขากัดฟันพร้อมอุ้มเธอขึ้นมาอย่างเบามือ ก่อนจะเอี้ยวตัว ไปถึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอ

ทันใดนั้นเอง เธอกลับโผเข้ามาในอ้อมอกของเขาอย่าง รวดเร็ว เหมือนกำลังตามหาต้นกำเนิดของความอบอุ่น ร่าง ผอมบางนั้นสั่นเทาอยู่ในอ้อมอกเขา

เขาขมวดคิ้วจนคิ้วแทบจะชนกันตรงกลางหน้าผาก จุด อ่อนไหวใต้สะดือยิ่งบวมแข็งขึ้นกว่าเดิม “ปล่อย ผมจะคาด เข็มขัดนิรภัยให้คุณ!”

เธอยังคงขดตัวอยู่ในอ้อมอกเขา อย่างไม่ขยับเขยื้อน เรียวมือกำคอเสื้อเชิ้ตที่ขึ้นฝนเล็กน้อยนั้นอย่างแน่น

เดิมที่เป่ยหมิง โม่จะโมโหใส่เธอ แต่กลิ่นความหอมละมุน ในอ้อมอก สำหรับเขาแล้วหญิงสาวร่างบางคนนี้ ที่อ่อน ปวกเปียกในอ้อมอก เหมือนท่าสงคราม ระหว่างร่างกายและจิตใจของตัวเอง! เขาจะโมโหได้อย่างไร?

กวาดตามองออกไปนอกรถ ฝนก็ยังคงตกหนักอย่างไม่มี

ที่ท่าว่าจะหยุดเหมือนเดิม

เขาถอนหายใจออกมา “คุณตากฝนมา ผมต้องรีบพาคุณ กลับไปอาบน้ำอุ่น ไม่งั้นเกิดเป็นหวัดขึ้นมาล่ะน่าดู! นั่งดีๆ เข้าใจมั้ย?”

น้ำเสียงอ่อนโยนของเป่ยหมิงโม่ ที่ยากจะได้ยินนี้ มอมเมา คนฟังได้อย่างง่ายดาย ราวกับเหล้าที่รสน้ำผึ้ง

กู้ฮอนมีความรู้สึกว่าตัวเองนั้น เสมือนว่ากำลังตกเข้าไป ในวังวนแห่งความอบอุ่น ซุกอยู่ในอ้อมอกเขา มือน้อยก็จับ เขาไว้อย่างแน่นหนึบ

เพียงชั่วค่ำคืน

แม่ที่เธอรักที่สุด แท้จริงแล้วแค่หลอกใช้เธอ ความศรัทธา ที่มีมากว่า20ปี พังทลายลงในชั่วพริบตา

โลกของเธอเปลี่ยนแปลงไปราวกับพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!

ประหนึ่งโดนคนผลักตกลงไป ในมหาสมุทรที่กว้างสุดลูก ลูกตา และปล่อยให้เธอจมน้ำตาย

แต่นาทีนี้ อ้อมกอดที่อบอุ่นของเป่หมิงโม่ น้ำเสียงที่อ่อน โยนของเปหมิงโม่ กลิ่นกายที่ชวนลุ่มหลงของเป่หมิงโม่ กลับปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเหมือนกันฟางช่วยชีวิต ในจังหวะที่เธอกำลังจะจมน้ำตาย

เธอยังคงเกาะเขาไว้อย่างเหนียวแน่น เหมือนกลัวว่าถ้า เกิดคลายมือออก ก็จะจมหายไปในมหาสมุทรนั้นอย่างไร ร่องรอย

เป่ยหมิง โม่ขมวดคิ้วนิ่วหน้า เมื่อเห็นเธอโอบกอดแน่นขึ้น กว่าเดิม

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ตัวเลยหรือไง ว่าตอนนี้ตัวเธอนั้นมีเสน่ห์ ยั่วยวนคน ได้มากขนาดไหน?

ผิวขาวละเอียดดั่งเซรามิก ทรวงอกที่ซ่อนอยู่ในเสื้อชั้นใน นั้น เผยให้เห็นเนินอก โค้งกลม ที่ขึ้นลงตามจังหวะของลม หายใจนั้น กำลังทำลายความยับยั้งชั่งใจของเขาให้หมดลง ทีละเล็กละน้อย!

เป้หมิงโม่ต่อว่าต่อขานในใจอีกครั้ง!

เขารีบกลับไปนั่งในที่ของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ โอบกอด ร่างของเธอซบลงตรงอกเขา เพื่อกันไม่ใช่เธอไปแตะโดนเข้า กับพวงมาลัยรถยนต์

นัยน์ตาดำขลับลุ่มลึก ก้มหน้ามองร่างบางที่ซุกอยู่ในอ้อม กอดเขา อย่างไม่ละสายตา ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

จากนั้นก็ดึงเข็มขัดนิรภัยพาดผ่านตัวเธอ เพื่อจะมัดร่าง ของเธอกับเขาเข้าไว้ด้วยกัน
จากนั้นติดเครื่องยนต์ ก่อนจะถามหญิงสาวในอ้อมอกที่ยัง คงร้องไห้ซิกซิก ด้วยสำเสียงที่ทุ้มต่ำ “พาคุณกลับไปที่เย่ห ยิ่งอีพินนะ?”

ร่างบางของเธอชะงักงัน ก่อนจะรีบส่ายหัวไปมา!