ตอนที่ 209เจ็บปวดรวดร้าวอย่างหาที่สุดมิได้2

ตอนที่ 209 เจ็บปวดรวดร้าวอย่างหาที่สุดมิได้2

อีกฝั่งหนึ่ง หยินปู้ฝันกดวางสาย พร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหา กันอย่างหนัก และมองหยางหยางอย่างเอาเรื่อง”เอาล่ะ โทร ไปบอกแล้วนะ หมดธุระของอาแล้ว อาไปละ!”

หยินปู่ฝันทำท่าทีเหมือนจะจากไป

แต่หยางหยางมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร “คุณอา ฝันครับ งั้นไม่ไปส่งนะครับ ยังมีอีกอย่างครับ ราตรีสวัสดิ์นะ ครับ”

หยินปู้ฝันถอนหายใจยาว หยุดชะงักพร้อมกัดฟันแน่น “เจ้าตัวแสบ! จะไม่ไปส่งจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย! หนูไม่มีอะไรจะ สารภาพผิดกับอาจริงๆ เหรอ? ตอนแรกใครกันที่บอกอาว่า แม่ของตัวเองชื่อหวีกู้ฮอน? แล้วใครกันที่บอกอาว่า พ่อตัว เองชื่อจ้าวจีเฉียง?”

จ้าวจีเฉียงเป็นพ่อของจ้าวจิงอี้

หยางหยางเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะมุดตัวเข้าไปในโซฟา เหมือนลูกหมาที่หนีกำลังหนีความผิด

“เจ้าตัวแสบอย่ามาอ้อนอาให้ยาก!” หยินปู่ฝันพูดขึ้น อย่างจริงจัง “ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ๆ แม่ของหนูยืนร้องให้ฟูมฟายอยู่กลางสายฝน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นห่วงความ ปลอดภัยของแม่หนู ถ้าไม่ใช่เพราะแม่หนู ขอให้ฉันช่วยดูแล หนูแล้วล่ะก็ สงสัยชาตินี้อาก็คงไม่มีวันได้รู้ชื่อจริงของหนู สองแม่ลูกแน่ๆ”

“.คือว่า กู้หยางหยางเป็นชื่อจริงของผมเองครับ… หยางหยางพูดออกมาด้วยเสียงออดอ้อน

“กู้หยางหยางกับผีน่ะสิ! พ่อของหนูคือเจ้าพ่อแห่ง เมืองA เป่หมิงโม่ไม่ใช่หรือไง! ไอ้หนูจอมแสบยังกล้าบอกว่า ตัวเองแซ่กู้อีกเหรอ?”

“โอ๊ย เรื่องนี้มันซับซ้อนมาก แต่ผมไม่ได้ใช้แซ่เป่หมิงนี่ นา!” หยางหยางกัดริมฝีปากด้วยท่าทีที่ไร้เดียงสา

น่ารักจนหยินปู้ฝันใจอ่อนจนเกือบให้อภัยเด็กน้อยแล้ว เชียว

“เซอะ! เสียแรงที่อาเคยให้ขนมหนูไปตั้งเยอะ เสียแรงที่ อาเคยแอบช่วยหนูทำการบ้าน เสียแรงที่อาเคยเล่นเกมกับ เธอตั้งหลายหน กู้หยางหยาง นายทำเกินไปจริงๆนะ นาย เห็นฉันเป็นเพื่อนบ้างหรือเปล่า?”

หยินปู้ฝันที่อายุห่างกับเด็กน้อยเกือบยี่สิบปีได้ กลับพูด ประโยคเหล่านี้ออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ โดยไม่รู้สึกว่า ตัวเองกำลังถือสาเอาความ เด็กน้อยที่ไม่ประสีประสาอยู่
หยางหยางแอบกลอกตามองบนอย่างเอื้อมระอา หาก ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของแม่ อีกทั้งกล้วว่าคุณ พ่อBirdmanได้ยินเสียงของตัวเองแล้วจะแปลกใจ เด็กน้อย ก็จะไม่ขอให้หยินปู้ฝันช่วยหรอก

“โอ้เอ้ๆ คุณอาปู่ฝันอย่า โมโหเลยนะครับ” หยางหยางยก คิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วพูดต่อว่า “คุณอาไม่รู้ อะไร ว่าผมกับแม่น่าสงสารขนาดไหน..”

“หนูเป็นลูกของเป่ยหมิงไม่ใช่รึไง จะน่าสงสารขนาดไหนกัน เชียว?” หยินปู้ฝันพูดอย่างไม่ไยดี

“แงๆ ก็ผมเป็นลูกที่แม่แอบคลอดอย่างลับๆ น่ะสิ.” หยางหยางแอบเอาหน้าถูกับขาของตัวเองไปมา และ พยายามบีบน้ำตาเรียกเพื่อคะแนนสงสาร

“อย่าบอกนะว่า เพราะพ่อของหนู กินแม่ของหนูแล้วไม่รับ ผิดชอบ แล้วให้แม่ของเธอไปทำแท้ง แม่ของเธอไม่ยอม ทำแท้ง จากนั้นเลยแอบคลอดเธอออกมาอย่างลับๆ?” หยิน ปู่ฝันรีบพูดต่อจากหยางหยาง

“ใช่ครับ ใช่ครับ” หยางหยางรีบพยักหน้าตอบรับอย่าง ทันควัน ด้วยสีหน้าที่ไม่มีพิรุธใดๆ ราวกับเรื่องที่หยินปู่ฝัน พูดนั้น เป็นเรื่องจริงทั้งหมด

“ชิชะ!” หยินปู้ฝันกลอกตามองบนอย่างเหลืออด “อย่าล้อ เล่นเลยเจ้าตัวแสบ หนูคิดว่าเป็นละครหลังข่าวหรือไง ถึงได้น้ำเน่าขนาดนี้”

“คุณอาปู่ฝันครับ น้ำเน่าแปลว่าอะไรเหรอครับ?” หยาง หยางจิ้มแก้มนิ่งๆ ของตัวเองพร้อมถามขึ้นด้วยความไร้เดียง

สา

..เฮ้อ!” ช่องว่างระหว่างวัยสินะ!

หยินปู้ฝันมองหยางหยางแวบหนึ่ง ก่อนจะนิ่งเงียบไป

เขาบ้าไปแล้ว ที่ไปถือสาเอาความกับเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่ ฟันยังขึ้นไม่ครบแบบนี้

เขากวาดตามองหยางหยางอย่างพินิจ ก่อนจะนึกย้อนไป ถึงสีหน้าอันหวาดหวั่น และเป็นกังวลของกู้ฮอน ตอนเห็นรูป นั้นในข่าว..ก็จริง ถ้าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเป่หมิง ไม่มีปัญหาอะไร เธอจะพาหยางหยางมาหลบอยู่ที่นี่ทำไม? แล้วเธอจะไปดูตัวทำไม?

“คุณอาปู่ฝันครับ เลิก โมโหเถอะนะ…” พอหยางหยาง เห็นว่าหยินปู้ฝันปิดปากเงียบไม่ตอบอะไร จึงแอบดึงขา กางเกงของหยินปู้ฝัน กะพริบตาปริบๆ จนน้ำตาได้ไหลออก มาในที่สุด

หยินปู่ฝันนิ่งเงียบไปสักพักใหญ่ จ้องไปที่หยางหยางหนึ่ง ที่ ก่อนจะยอมพูดขึ้นว่า “ได้ เห็นแก่ที่เธอเกิดมาอย่างน่า สงสาร ขอมให้อภัยเธอก็ได้”
“จริงเหรอครับ? สุดยอดไปเลย!”

“เซอะ! แต่ครั้งหน้าห้ามโกหกกันอีกนะ เข้าใจใหม? เป็น เพื่อนกันก็ต้องจริงใจและชื่อตรงต่อกัน!”

“ครับ ครับ งั้นผมรีบไปเอากล้องถ่ายรูปก่อนนะ..” “กลับมานี่! จะเอากล้องมาทำอะไร?”

“เอามาถ่ายตับกับถุงน้ำดีเหรอ!”

หยินปู่ฝันอยากเบะปากมองบนไปให้ถึงหน้าผากเลยที

เดียว

เป็หมิงโม่มองดูโทรศัพท์ในมือ ตอนเขาโทรกลับไปอีก ครั้งนั้น เบอร์นั้นก็ได้ปิดเครื่องไปเสียแล้ว

จากนั้น เขาเปิดดูรายชื่อผู้ติดต่อในโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะโทรไปที่เบอร์ของกู้ฮอน แต่โทรศัพท์เธอก็ปิดเครื่อง เช่นกัน!

ทุกอย่างหยุดชะงักลงในทันที

เขาเดินออกไปพร้อมพูดขึ้นว่า “ฉิงฮัว รีบสืบหาตำแหน่งที่ อยู่ของเบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่งให้ผมที่!” “ครับเจ้านาย” จึงฮัวตอบรับคำสั่งทันควัน และรับกางร่มให้เป่หมิงโม่ “เจ้านายครับ ฝนตกหนักขนาดนี้ ท่านกำลังจะ ไปที่ไหนครับ?”

เป็หมิงโม่ผ่อนฝีเท้าลงทันที ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ แต่ดุดันว่า “ตามหาคน!”

จากนั้น ก็รีบเข้าไปในรถทันที จากนั้นไม่นาน รถก็เคลื่อน ตัวออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา อย่างไม่หยุดหย่อน.

ท้องฟ้า ฟ้าร้องโครมคราม ฟ้าแลบฟ้าร้อง

กู้ฮอนท่ามกลางฝนที่ตกอย่างหนักหน่วง แต่กลับรู้สึก เงียบสงบอย่างแปลกประหลาด

กู้ฮอนยืนอยู่หน้าประตูใหญ่แกะสลักของบ้านตระกูลกู้ สายฝนซัดใส่ร่างบางนั้นเป็นระลอกจนเปียกปอนไปทั้งตัว เธอเองซักไม่แน่ใจว่าน้ำฝนหรือน้ำตา ที่ทำให้สายตาของ เธอพร่ามัว

วินาทีที่ปลายนิ้วสั่นระริกนั้นกดไปที่กรุ่งหน้าบ้านนั้น ในใจ ของเธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างหาที่สุดมิได้