ตอนที่ 208 เจ็บปวดรวดร้าวอย่างหาที่สุดมิได้

ยูฟิน (.แต่ว่า ถ้าตอนนั้นไม่ได้กู้ฮอนช่วยไว้ ฉันคงป่วย ตายไปแล้ว….ต้องมาโกหกเธอแบบนี้ ฉันทำไม่ค่อย ลง.)

กู้เชิงเทียน (ก็กู้ฮอนเธอเต็มใจเอง! อีกอย่างเธอก็ไม่ใช้ลูก แท้ๆของคุณสักหน่อย ในเมื่อ5ปีที่แล้วเธอยอมช่วยคุณมา แล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้จะช่วยอีกครั้งจะเป็นไรไป คุณอย่าพูดให้ มากความเลย เธอใกล้ถึงแล้ว!)

หนู ฟื้น (เชิงเทียน…ฉัน..)

กู้เชิงเทียน (ฟื้น ผมรับปากคุณ! ขอแค่ผมได้ โครงการ “หยิงมาครอง ผมจะรีบหย่ากับหย่วนชู่ผิง แล้วจัด งานแต่งงานของเราอย่างสมเกียรติเลย!

หนู ฟืน (.งั้น….เชิงเทียน คุณต้องทำตามที่พูดนะ ครั้ง นี้ฉันก็จะยอมช่วยคุณอีกครั้ง!)

หลังจากประโยคนี้ กู้ฮอนก็เหมือนไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

เหมือนมันตีกันอีนุงตุงนังอยู่ในหัวเธอ เธอรู้สึกเหมือน หายใจไม่ออกราวกับมีคนบีบคอเธอไว้.
ในหัวผุดภาพเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่แม่ของเธอโดนมัด ไว้บนไม้กางเขน ร่างกายอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด หายใจ โรยรินเหมือนคนใกล้สิ้นใจ..

ข้างหูได้เพียงเสียงเผี่ยนตีบนร่างกายของแม่ด้วยแส้นั้น แม่ตะโกนเต็มปากเต็มคำว่า ‘ฮอนฮอน.ถือว่าแม่ทำผิด ต่อลูกละกันนะ..ลูกช่วยพ่อของลูกเถอะ..ถือว่าช่วยแม่ ก็ได้ได้ไหม…

ที่แท้ ทั้งหมดนี้ เป็นแค่ละครฉากหนึ่งของพวกเขาเหรอ!

เธอกลับเชื่ออย่างง่ายดาย คืนนั้น ถึงกับต้องแพ้การเดิม พันกับเป่ยหมิงโม่!

ทันใดนั้น ความรู้สึกสะอิดสะเอียนชวนคลื่นไส้ไหลย้อน ขึ้นจากกระเพาะของเธอ..

“ได้ยินชัดหรือยัง! คลิปเสียงนี้ฉันไม่ได้ปลอมมันขึ้นมาเอง หรอกนะ! ฮ่าๆๆ .คนที่เธอเรียกว่าแม่มายี่สิบกว่าปี กลับ ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของตัวเอง! รู้สึกเสียใจไหม? กู้ฮอน ฉันจะบอก อะไรให้นะ ยูฟินก็แค่หลอกใช่เธอ ตั้งแต่เล็กจนโตมันคือ การหลอกใช้เธอ! ฮ่าๆๆ

อยู่ๆหย่วนซู่ผิงหัวเราะดังลั่นขึ้นมา ในเสียงหัวเราะนั้น กลับทำให้คนที่ได้ยิน รู้สึกหวาดผวาและเศร้าโศกในเวลา เดียวกัน
กู้ชอนหน้านิ่งราวต้นไม้แห้งที่ตายด้าน

เม้มปากแน่นด้วยความโกรธ ร่างบางสั่นเทาเหมือนเจ้า เข้า เกร็งไปทั้งแผงคอ โดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่ คำเดียว

หย่วนชู่ผิงกัดฟันด้วยความเคียดแค้น พร้อมพูดต่อว่า “ที่ จริงแล้ว หลังจากที่ฟังคลิปเสียงนี้จบฉันถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้ว เธอไม่ได้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลกู้! ตอนนั้น หยูฟืน อุ้มเธอมาขอร้องอ้อนวอนต่อหน้าฉัน ร้องไห้โวยวายบอกว่า เธอก็เป็นลูกหลานของตระกูล กู้ บอกว่าเธอเป็นเพียงเด็กน้อย ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย! และด้วยความเมตตาของฉัน เลยรับเลี้ยงเธอสองแม่ลูกเอาไว้ ที่แท้ฉันก็เลี้ยงลูกเสือลูก จระเข้ไว้ นี่เองฮ่า ๆๆๆ

“ฮ่าๆๆ..แต่ฉันกลับพลาดท่าเสียทีให้กับหยูฟื้น! ฉัน โดนหลอกมา20ปี! ฉันคิดว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ขี้ขลาด ตาขาว อ่อนแอไร้พิษสง ไม่น่ามีอะไรต้องกังวล คิดไม่ถึงเลย ว่าต่อสู้มา20ปี กลับพลาดท่าโดนนางชั้นต่ำนั่น จัดการอย่าง เงียบเชียบ..กู้ฮอน! เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอคนเดียว! เธอต่างหากที่เป็นคนที่โง่ที่สุด! เธอช่วยทำให้บริษัทกู้ซื่อได้ โครงการ” หยิง’ มาดูแลแล้วยังไง? ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นลูก หลานของตระกูลกู้ .”

กู้ชอนยืนนิ่งราวกับหุ่นเชิดไร้ชีวิต ยืนแข็งเหมือนร่างไร้

วิญญาณ
เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่า หย่วนซู่ผิงจากไปตอนไหน

ในหัวมีเพียงภาพความทรงจำต่างๆ ระหว่างเธอกับหยูฟื้น ตลอด20กว่าปีมานี้ ผุดขึ้นเป็นฉากๆ ราวกับภาพยนตร์ที่ กำลังฉายอยู่.

คิดถึงตอนเด็ก เธอจำสิ่งที่ยูฟินเคยพูดกับเธอ เวลากู้ ฮอน โดนอันขีรังแกงต่างๆ นาๆ ว่า (ห้ามลงไม้ลงมือกับน้อง สาวเด็ดขาด! หนูฟืนถึงขั้นพูดย้ำกับเธอ หลายต่อหลายครั้ง ว่า พวกเธอต่างหากที่เป็นมือที่สาม ที่เข้ามาทำลาย ครอบครัวของกู้อันซี เพราะฉะนั้นพวกเธอไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน

ขัดขึน!

คำว่าไม่มีสิทธิ์แท้จริงแล้ว เป็นเพราะเธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหยูฟันต่างหาก!

เป็นเพราะเธอกู้ฮอน เธอไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูล

มิน่าล่ะแต่ไหนแต่ไรมา กู้เชิงเทียนถึงกล้าสละแค่ตัวเธอ คนเดียว มิน่าล่ะ หยูพื้นถึงยอมเสียเธอไปแต่ไม่ยอมเสียสามี

ทันใดนั้น “นี้! เธอบ้ารึเปล่า ฝนตกหนักขนาดนี้ เธอกลับ มายืนตากฝนอยู่ตรงนี้!

กู้ฮอนสะดุ้งเฮือก

เธอไม่รู้ว่าฝนตกลงมาหนักหน่วงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอเงยหน้าขึ้นมอง เห็นหยินปู้ฝันได้วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอ เขารีบถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกและคลุมหัวเธอไว้เพื่อกันฝน ก่อนจะเอ็ดเสียงต่ำ “หวีกู้ฮอน คุณร้องไห้เหรอ? เกิดเรื่อง อะไรขึ้น? รีบขึ้นไปบนบ้านกับผมก่อน ถ้าคุณยังตากฝนอยู่ แบบนี้ จะป่วยเอาได้..”

หยินปู้ฝันพูดไปพลางโอบไหล่เธอวิ่งไปตามทางเดินเข้า

ตึก

กู้ฮอนกลับส่ายหัวไปมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ เธอพูด กับหยินปู้ฝันด้วยเสียงที่แหบพร่า” รบกวนคุณช่วยดูแลหยาง

หยางแทนฉันก่อนนะ”

หลังจากนั้น เธอก็ผลักหยินปู่ฝันออก แล้วรีบพุ่งออกไป กลางสายฝนยามค่ำคืนที่มืดสนิทนั้นอย่างบ้าคลั่ง….

“นี่ หวีกู้ฮอน คุณจะไปไหน….”

ยามค่ำคืน เมฆดำคล้อยต่ำ ฟ้าแลบฟ้าร้อง ฝนตกห่าใหญ่ เป่ยหมิงโม่เพิ่งก้าวออกจากอาคารทำการของบริษัทเป่หมิง

ฉิงฮัวรีบวิ่งเข้ามาพร้อมร่มในมือ “เจ้านายครับ ฝน ตกหนักขนาดนี้ คืนนี้ยังจะกลับไปที่บ้านตระกูลเป่หมิงไหม ครับ?”

หนึ่งฮั่วไม่ได้ถามโดยไร้เหตุผล บ้านตระกูลเปาหมิง อยู่ในแถบชานเมืองของเมืองA แต่เปหมิงกลับอยู่ใจกลางเมือง ของเมืองA ซึ่งระยะทางระหว่างสองจุดนี้ห่างกันพอสมควร ถึงแม้ว่าปกติ จะสามารถขับรถไปกลับ ได้อย่างสะดวกสบาย แต่คืนที่ฝนตกหนักขนาดนี้ พื้นถนนเกิดน้ำขังได้ง่าย ซึ่งมีผล ต่อความปลอดภัยในการใช้รถใช้ถนน

เป่ยหมิงโม่เงยหน้าขึ้น มองไปยังท้องฟ้าอันมืดมิด และสาย ฝนที่ตกอย่างหนักหน่วงนอกอาคาร

ในขณะที่ดวงตาลุ่มลึกของเขากำลังลังเลอยู่นั้น โทรศัพท์ ก็ดังขึ้น บนจอแสดงเบอร์แปลกที่เขาไม่รู้จัก

เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย คนที่รู้จักเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว

ของเขานั้นมีไม่มาก “ฮัลโหล?” เขารับสายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเรียบเย็น

ปลายสายรีบตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกแบบ แปลกๆ “ฮัลโหล เป่ยหมิงโม่ใช่มั้ย? คุณไม่ต้องสนใจว่าผม เป็นใคร เอาเป็นว่า สิ่งที่ผมพูดเป็นความจริงทั้งหมด! กู้ฮอน หายตัวไป หายไปเมื่อกี้นี้เลย ในคืนที่มีพายุฝนฟ้าคะนอง แบบนี้ ถ้าคุณไม่อยากให้เธอเป็นอะไร ก็ช่วยไปตามหาเธอ ให้หน่อย! แค่นี้นะ วางสายแล้วนะ ไม่ต้องถามว่าผมเป็นใคร เพราะต่อให้คุณตีผมจนตาย ผมก็ไม่บอกหรอก!”

ตัดตู้ดตู๊ด หลังจากนั้น ปลายสายก็กดตัดสายไปเลย