ตอนที่ 204ตามน้ำ

ตอนที่ 204 ตามน้ำ1

หยินปู้ฝัน (หยางหยาง) ขยี้ตาพร้อมเดินไปข้างๆกู้ฮอน เชยหน้าน้อยๆขึ้นมองผ่านช่องว่างของประตูนั้น…

“สวัสดีครับ!” หยินปู่ฝันพอได้ยินหยางหนางพูดว่า”คุณ พ่อBirdman’ ก็ส่งรอยยิ้มแสนซนออกมา “อรุณสวัสดิ์ หยาง หยาง!”

“คุณอาปู่ฝัน?” หยางหยางตกตะลึงกับชุดนอนที่ชายหนุ่ม สวมใส่อยู่ ก่อนจะกวาดมองร่างใหญ่ของเขาด้วยหางตา “คุณอาปูฝันหน้าไม่อาย โตขนาดนี้แล้วยังขโมยชุดนอนรูป ช้างแมมมอธมาใส่อยู่อีก…

“อาเหรอ? หน้าไม่อาย?” หยินปู่ฝันตัวแข็งที่อ พร้อมเม้ม ปากก่อนแอบมองชุดนอนลายช้างแมมมอธแสนน่ารักของ ตัวเอง ก็แค่ไซส์มันเล็กไปนิดหน่อย ก็ใครใช้ให้เขาไม่ขาย ไซส์ที่ใหญ่กว่านี้ล่ะ? หน้าไม่อายตรงไหน?

กู้ฮอนรีบแย่งหนังสือพิมพ์จากมือเขา “พูดถูกมากจ่ะ นาย น่ะหน้าไม่อาย!”

“หนังสือพิมพ์ผม…หยินปู้ฝันพยายามยื่นมือไปแย่ง

หนังสือพิมพ์คืน
แต่กลับถูกกู้ฮอนออกแรงดันบานประตูไว้ “หยางหยาง รีบ ไปหยิบกรรไกรมาเร็ว”

“ครับ ครับ!” หยางหยางไม่สงสัยในคำพูดของแม่ ร่าง น้อยๆรีบพุ่งตรงไปที่ห้องครัวอย่างไม่ลังเล

หยินปู้ฝันสะดุ้งเฮือก”หวีกู้ฮอน คุณ คุณ คุณจะทำอะไร?”

“หยินปู้ฝัน ก็บอกไปแล้วไงว่าผู้หญิงในข่าวไม่ใช่ฉัน ไม่ว่า จุดประสงค์ของคุณคืออะไร แต่ขอให้คุณหยุดพูดจามั่วชั่วต่อ หน้าเด็ก ฉันไม่อยากให้ข่าวลือพวกนี้เกิดผลกระทบกับเขา!” กู้ฮอนกัดฟันกรอดพร้อมเอ็ดเขาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

จากนั้นไม่นาน หยางหยางก็วิ่งมาพร้อมซูกรรไกรในมือ

กู้ฮอนเหลือบไปมองลูกชายก่อนสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบ คว้ากรรไกรที่อยู่ในมือลูกชายทันควัน ให้ตายเถอะ เธอ ประมาทเลินเล่อไป! ต่อไปจะไม่ให้ลูกน้อยทำเรื่องอันตราย แบบนี้อีก!

เธอกำกรรไกรขึ้นมา พร้อมมองไปที่หยินปู่ฝันอย่างได้ใจ

หยินปู่ฝันกลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง” คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ

นะ…

“หยินปู้ฝัน ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณยังไม่รีบใสหัวไป ล่ะก็ ฉันจะตัดเท้ากีบหมูของคุณทิ้งซะ!” เธอกวาดตามองไป ยังเท้าใหญ่ที่กั้นประตูไว้ “หนึ่ง สอง สาม”
นับยังไม่ทันจะจบ

เท้าใหญ่ยักษ์ก็หายวับไปกับตาราวฟ้าแลบ

ปัง-

ประตูถูกปิดลงอย่างแรง!

กู้ฮอนรู้สึกโล่งอกสักที ยังดีที่เธอไหวตัวทัน

“แม่ครับ แม่กับคุณอาปู่ฝันมีอะเรื่องอะไรกันเหรอ?” หยาง หยางถามเธอด้วยสายตาที่ใสซื่อ มองตาปริบๆอย่างสงสัย

กู้ฮอนกำหนังสือพิมพ์ในมือแน่น ลูกชายอาจรู้จักตัวอักษร เพียงไม่กี่ตัวก็จริง แต่รูปนั่น….เธอเกิดกลัวขึ้นมาว่าหยาง หยางจะเห็นรูปที่ไม่ค่อยดีเหล่านั้นเข้า

“ใครจะไปรู้ว่าเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาแต่เช้าล่ะคะ! หยาง หยางครับ รับปากกับแม่ได้มั้ย ว่าต่อไปต้องไม่ไปสนิทสนม กับหยินปู้ฝันอีก เข้าใจไหมครับ?”

หยางหยางพยักหน้า แม้ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลของแม่ แต่ เขาก็เป็นเด็กดีที่เชื่อฟังแม่มาก “ครับ เข้าใจแล้วครับ”

ด้านนอกประตู

หยินฝันเกาะบานประตูหนีบเหมือนตุ๊กแก พยายามเงี่ยหู ฟังสองแม่ลูกคุยกัน แต่ประตูบานนั้นเก็บเสียงดีเกินคาด ทำให้ไม่ได้ยินอะไรเลย
“ผู้ชายที่เห็นแค่แผ่นหลังในหนังสือพิมพ์คนนั้น เหมือน เคยเจอที่ไหนมาก่อน? ใครกันนะ? นึกไม่ออก..” หยินปู้ฝัน ถอนหายใจก่อนยืนขึ้น มองไปยังประตูที่ปิดสนิทบานนั้น ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว พีมพ่ากับตัวเองว่า “หยิน ปู่ฝัน นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่รู้สึกว่าสองแม่ลูกนี่น่ารัก…*

กู้ฮอนคิดว่า หลังจากที่หลิวเจ๋อเฉิงเจอเรื่องน่ากลัวเมื่อคืน นี้ เช้านี้ก็ต้องมาเจอข่าวที่น่าขายหน้าบนหนังสือพิมพ์อีก คงจะไม่สนใจเธออีกต่อไปแล้วล่ะมั้ง?

ใครจะไปรู้ว่า หลิวเจ๋อเฉิงกลับโทรมาหาเธอ

“ฮัลโหล ฮอน..” เสียงในโทรศัพท์ของหลิวเจ๋อเฉิงยังคง เป็นมิตรเหมือนเมื่อวานนี้

กู้ฮอนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “เจ๋อเฉิ….เรื่องเมื่อคืนนี้ ขอโทษจริงๆ นะคะ..”

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเป่ยหมิงโม่จะโผล่มาตอนนั้น

เธอกำมือถือแน่น มืออีกข้างเลื่อนไปแตะที่ทรวงอก กลับ สัมผัสได้เพียงผิวหนังเรียบเนียนเท่านั้น เธอเจ็บแปลกขึ้นมา ที่หัวใจ เกือบลืมไปแล้วว่า เธอได้คืนสร้อยเส้นนั้นให้เขาไป แล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว..

“คุณไม่ต้องขอโทษหรอกฮอน! หลังจากเรื่องที่เกิดเมื่อคืนนี้ ผมยิ่งแน่ใจแล้วว่า คุณคือผู้หญิงที่ผมจะยึดมั่นถือมั่น ตลอดไปคนนั้น!” หลิวเจ๋อเฉิงยังคงหัวเราะอย่างดีใจ “อ้อใช้ แล้วฮอน คุณเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ของเข้านี้แล้วใช่ไหม?”

“ค่ะ เห็นแล้ว..ขอโทษนะคะ ฉันทำให้คุณเดือดร้อนใช่ มั้ยคะ?”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ ฮอน คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ” ทันใดนั้นหลิวเจ๋อเฉิงกลับถอนหายใจออกมา “เพียงแต่ว่า ฮอน ผมขอให้คุณช่วยอะไรผมอย่างหนึ่งได้ไหม?”

“ค่ะ คุณพูดมาได้เลย ขอแค่เป็นสิ่งที่ฉันจะพอทำได้” เป็น เพราะเธอที่ทำให้หลิวเจ๋อเฉิงต้องโดนเป่หมิงโม่ทำร้ายแบบ นั้น เธอติดหนี้เขาหนึ่งครั้ง

“คุณคงจะรู้ว่าพวกเราคนที่ทำงานในวงการนี้กลัวข่าวฉาว ที่สุด Sosoโทษมาต่อว่าผมแต่เช้าแล้ว! เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้ง นี้เธอก็โดนดึงเข้ามาเกี่ยวโยงด้วยโดยที่เธอไม่รู้เรื่องอะไร เลย เพราะงั้นทางต้นสังกัดจึงตัดสินใจหยุดงานทุกอย่างของ เธอ เพื่อให้เธอหลบหน้าไปก่อน”

หลิวเจ๋อเฉิงถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่สิ้น หวัง “แต่ตอนนี้ผมมีงานในมืออยู่งานหนึ่งที่จะต้องถ่ายทำ Sosoโดนพักงานไปแบบนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะหาใครมาถ่ายแทน

อีกอย่าง ตอนนี้ศิลปินแต่ละคนก็พยายามตีตัวออกหาก จากผม เพราะกลัวว่าผมไปมีปัญหากับมาเฟียเข้าให้ ทางบริษัทบอกว่า ถ้าผมจัดการโปรเจกต์นี้ให้เสร็จภายใน2วันนี้ ก็เตรียมเก็บของกลับบ้านได้เลย..*

หลิวเจ๋อเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย กู้ฮอนชมวดคิ้ว อย่างสงสัย” ความหมายของคุณคือ..”

“ฮอน นอกจากคุณก็ไม่มีใครยอมช่วยผมแล้วจริงๆ แต่ละ คนรังเกียจผมเหมือนผมเป็นตัวเชื้อโรคยังไงอย่างงั้น เลย….

“แต่ฉันไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับงานในวงการเลย อาจจะช่วย อะไรคุณไม่ได้เลย” กู้ฮอนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เพราะหลิว เจ๋อเฉิงเป็นผู้จัดการของSoso เธอไม่อยากเข้าไปพัวพันกับ คนที่มีความสัมพันธ์กับเป้หมิงโม่

“มันง่ายมาก แค่ขอให้คุณมาช่วยเป็นแบบในการถ่าย โฆษณาชิ้นหนึ่ง คุณต้องช่วยผมได้แน่ๆ!”

“ถ่ายโฆษณา?” กู้ฮอนตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่ครับ ฮอน ขอร้องล่ะครับช่วยผมหน่อย.. หลิวเจ๋อ เฉิงพูดอย่างจริงจัง “คุณเองก็หวังว่าเราจะมีอนาคตที่สดใส ร่วมกันใช่ไหมครับ? ผมสัญญาว่าถ้าคุณช่วยให้ผมผ่าน อุปสรรคครั้งนี้ไปได้ ผมจะจัดงานแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่ให้ กับคุณ!”