ตอนที่ 203 สร้อยคอกลับคืนสู่เจ้าของ2

“อือ…” เสียงพึมพำในลำคออย่างเบื่อหน่าย พร้อมจะมุดหัว น้อยๆ เข้าไปในหมอนแล้วหลับต่ออย่างไม่แยแส

ปังปังปัง!

เสียงเคาะดังลั่นขึ้นมาอีกระลอก!

เธอกัดฟันกรอดกระโดดขึ้นนั่งบนเตียงด้วยคนามสาบ อารมณ์ สวมรองเท้าแตะ เดินไปทั้งที่ผมเผ้ารงรังไปยังประตู

เจ้าปัญหานั่นอย ปลอดล็อกสำเร็จ ใช้จ่ายเหรียญ69

ผ่าง-

ทันทีที่เปิดประตู เธอยังคงปรือตาอยู่ด้วยกนง่วงอยู่นั้น แต่ แต่กลับต้องตะลึงกับสิ่งที่คล้ายช้างแมนดัวแหมามา

ไม่สิ ต้องเรียกว่า เด็กโข่งที่สวมชุดนอนลายข้างแมน

ถึงจะถูก

กู้ฮอนกลืนน้ำลายก่อนจะตวาดใส่ว่า ” หยินปู้ฝัน คนอื่นแต่เข้าทำไม ปัญญาอ่อน!”

หยินปู้ฝันยืนเท้าสะเอว อย่างไม่สนใจชุดนอน สา แมมมอธแสนแป้วของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น แถม 1 พอกับตัวเขาเลย แขนเสื้อขากางเกงดูสัมนายเป็นอยู่ไม่น้อย

เขามองกู้ฮอนตั้งแต่หัวจรดเท้า”โอ้โหเจ็รบกวนหวีผม ก่อนมาเปิดประตูหน่อยก็ดีนะ ดูตาเจ๊สิบวมตุ่ยเซียว”

กู้ฮอนเบื่อที่จะสนใจไอ้บ้านี่ ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามา จนกล้า เป็นเพื่อนบ้านกับเขา ก็เข้ามาวอแวกับสองแม่ลูกไม่หยุด!

“หยินปู่ฝัน ฉันให้เวลานาย3วินาที” พูดจบเธอก็เตรียมจะ ปิดประตู

หยินปู้ฝันรีบยื่นเท้าไปขวางที่ขอบประตูเพื่อไม่ให้เธอปิด มัน” เดี๋ยวๆๆ ผมมีเรื่องด่วนจริงๆ นะ”

เขาพูดพร้อมชูหนังสือพิมพ์ในมือขึ้นมา

“นี่ หนังสือพิมพ์ของเช้านี้เขาชี้ไปที่คอลัมน์ที่อยู่ด้านข้าง ของหนังสือพิมพ์ก่อนจะถามขึ้นว่า “ผู้หญิงในรูปคือคุณใช่ มั้ย?”

กู้ฮอนมองปราดเดียว แล้วแหวกผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงราวกับ รังนกนั่น รีบแย่งหนังสือพิมพ์จากมือของหยินปู้ฝัน เบิกตาม องรูปนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา

รูปในหนังสือพิมพ์ คือเหตุการณ์ตอนที่เป่หมิง โม่หยิบ ทัพพีตบหน้าหลิวเจ๋อเฉิง ที่ร้านอาหารฉงชิ่งเมื่อวานนี้

ในรูป ประกอบไปด้วยรูปด้านหลังของศีรษะ และแผ่นหลัง ของเหมิงโม่ รูปที่ก้มหน้าลงของฉิงฮัว แต่รูปของเธอกับหลิวเจ๋อเฉิงนั้น กลับเป็นรูปที่เห็นหน้าด้านข้างอย่างชัดเจน

พระเจ้าช่วย..

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างวิตก!

ทำไมงานเข้าแต่เช้าเลยเนี่ย?

และที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือการพาดหัวข้อข่าว (ผู้จัดการ ดาราดังSosoดูตัวสาวปริศนา โดนกระทืบปางตาย)

มันก็จริงที่ว่าข่าวนี้สามารถไปปรากฏอยู่บนหน้า หนังสือพิมพ์ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะSoso!

ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของหรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้อง กับSoso ปาปารัสซีก็กรูกันเข้ามาอย่างหิวกระหาย และใส่สี ตีไข่เพื่อให้ได้อรรถรส

เพียงแต่ กู้ฮอนไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลิวเจ๋อเฉิงจะเป็นผู้

จัดการของSoso

แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่ได้ถ่ายติดหน้าเป่หมิงโม่

เธอแอบโล่งใจเล็กน้อย ไม่งั้นถ้าเจียงฮุ่ยชินเห็นเข้าล่ะก็

คงอาละวาดหนักแน่นอน

“เป็นไง เป็นไง ใช้คุณหรือเปล่า?” หยินปู้ฝันรีบเค้นถาม เธออย่างสงสัย ก่อนจะยิ้มจนตาหยีพร้อมพูดขึ้นว่า “โห ถ้ารู้ ว่าคุณจะไปดูตัว สู้ให้คุณลองพิจารณาผมดีกว่าอีก!”
กู้ฮอนกำหนังสือพิมพ์แน่น ก่อนจะฟาดไปที่ใบหน้าอัน หล่อเหลาของหยินปู้ฝัน “นายใช้ตาข้างไหนดูไม่ทราบ ถึงรู้

ว่าคนในรูปคือฉัน! ประสาท!”

เธอพูดพลางจะปิดประตู

“โอ๊ย…” หยินปู้ฝันร้องโอดโอย “เท้า..เจ็บเท้า…”

กู้ฮอนก้มลงมองเท้าที่ใส่รองเท้ารูปหมีที่โดนหนีบที่ประตู ขอบประตูนั้นแล้วได้แต่กลอกตามองบนใส่ด้วยความเอื้อม

ระอา

“หยินปู้ฝัน เอาเท้ากีบหมูของนายออกไปเดี๋ยวนี้! นายไร้

สาระมาก!”

“ไม่!” หยินปู้ฝันทำหน้าทำตายียวน “คนในหนังสือพิมพ์ คือคุณชัดๆ! ด้วยความสามารถในการมองเห็นดุจตาเหยี่ยว ของผม ไม่ผิดคนแน่นอน ขอร้องล่ะ บอกผมเถอะ…หวีกู้ฮอน กู้ฮอน กู้ กู้ก้อย.”

อีย…กู้ฮอนอดที่จะสะดุ้งอย่างขนลุกไม่ได้ ส่งสายตาพิฆาต ใส่หยินปูฝัน “รบกวนนายพูดด้วยน้ำเสียงปกติได้มั้ย! อย่า พูดจนทำให้คนอื่นเลี่ยนจนแทบจะอ้วกอาหารเย็นของเมื่อ วานออกมาแบบนี้!”

หยินปู้ฝันพูดไป พลางเบียดร่างในชุดนอนแมมมอธนั้น เข้าไปในช่องประตูอย่างหน้าไม่อาย พร้อมชี้ไปที่รูปด้านหลังศีรษะของเป่ยหมิงโม่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เหอะๆ งั้นคุณก็ช่วย บอกผมหน่อยว่าผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับคุณ?”

เขาไม่ได้ถามว่าใคร แต่กลับถามตรงๆ ว่า “เป็นอะไรกับ

เธอ?”

กู้ฮอนหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยทีเดียว!

“ฉันจะไปรู้ได้ไง! นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆก็บอกไปแล้ว ไงว่าผู้หญิงในรูปไม่ใช่ฉัน!”

กู้ฮอนตั้งใจเหยียบเท้าหยินปู้ฝันเต็มแรงด้วยความ หงุดหงิด” มาเช้าซี้ถามเรื่องซุบซิบไร้สาระแต่เช้า หยินปู่ฝัน นายเป็นปาปารัสซีใช่มั้ย?”

“ปาปารัสซีเหรอ?” หยินปู่ฝันตาโตเท่าไข่ห่าน ทนความ เจ็บที่โดนเธอเหยียบเท้า พยายามกั้นประตูไว้เพื่อไม่ให้เธอ ปิดมันลงอย่างเอาเป็นเอาตาย “คุณชายหน้าหยกที่ร่างกาย

กำยำและสง่าผ่าเผยแบบผม คุณกลับสงสัยว่าผมเป็นปาปา

รัสซี?”

กู้ฮอนมองบนอย่างจำใจ เตะไปที่เท้าของเขา “โอเค! งั้น รบกวนคุณชายหน้าหยก ช่วยเลื่อนเท้ากีบหมูของท่านออก ไปที่ได้มั้ยคะ?”

หยินปู้ฝันยังกัดฟันทน ส่ายหัวไปมาเพื่อปฏิเสธ เท้าข้าง หนึ่งยังคงติดอยู่ที่ซ่องว่างของประตูอย่างแข็งขัน เขามองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้งเกินคาดเดา ผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ผมเผ้า รุงรังเป็นรังนก ท่าทางสะลึมสะลือ อีกทั้งใบหน้าที่ดูหงุดหงิด ดูแล้วช่างห่างไกลจากคำว่าสาวสวยที่เขาเคยรู้จักมาทั้งหมด

แต่หยินปู้ฝันก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ของเธอ เผยผิวที่ดูนุ่มเด้งเต่งตึง เครื่องหน้าจิ้มลิ้มที่ประกอบ กันอย่างลงตัว ประหนึ่งผลงานศิลปะของศิลปิน โดยเฉพาะ นัยน์ตาดำขลับสุกใสคู่นั้น ดูสดใส สะอาด บริสุทธิ์จนทำให้ คนใจสั่น

หยินปู้ฝันแอบใจเต้นเล็กน้อย” ตาแดงๆ บวมตุ่ยๆ ของ คุณเนี่ย เพราะร้องไห้ฟูมฟายทั้งคืนแน่ๆ!” จากนั้นเขาซู หนังสือพิมพ์ในมือขึ้นมา” ถึงคุณจะปฏิเสธยังไง แต่ผมแน่ใจ ว่าผู้หญิงในรูปคือคุณแน่ๆถ้าอย่างนั้นผู้ชายที่เห็นแค่แผ่น หลังคนนี้ ก็น่าจะเป็นพ่อของหยางหยาง ใช่หรือเปล่า?”

กู้ฮอนรู้สึกจุกในใจ มือที่กำลูกบิดประตูแน่นจนเริ่มเห็น เป็นเส้นเลือดปูดขึ้นมา เธอจ้องหยินปู้ฝันตาเขม็ง เตรียมจะ ปฏิเสธอีกครั้ง แต่ได้ยินเสียงเท้าเดินเตาะแตะมาจากห้อง นอนเสียก่อน

“พ่อของหยางหยางเหรอ?” เสียงน้อยๆ ดังขึ้นอย่างอู้อี้ “คุณพ่อBirdmanมาเหรอครับ?”