ตอนที่ 188 จุดประสงค์ของแกคืออะไร1

“ฮ่าๆๆ หมิงเอ้อ แกออกจากโรงพยาบาลไม่ถึงหนึ่งเดือน นี่ แล้วนี่ทำไมกลับมาอีกล่ะ?”

ชูหยุนเฟิง เหลือบตามองขาที่ถูกพันห่อเป็นก้อนของเป่หมิง โม่ เขาหัวเราะจนลืมภาพพจน์ไปสิ้น

เป่ยหมิงโม่ขมวดหัวคิ้วไว้แน่น เขาไม่สนใจคำพูดถากถาง ของชูหยุนเฟิงด้วยซ้ำ

ซูหยุนเฟิงปอกแอบเปิ้ลต่อไปพลางถามเขากลับ “อื้อ นี่ เพื่อน ได้ข่าวว่าแกโดนผู้หญิงเตะขามางั้นหรอ? อย่ากลัวเลย เราเพื่อนสนิทกัน แกพูดออกมาฉันไม่หัวเราะเยาะแก แน่นอน…”

โม่ตวัดตาแหลมคมมามองเขา “แกแม่งฟังใครพู

ดมั่วๆมา?”

“ฉิงฮัวนะสิ!” ชูหยุนเฟิงหัวเราะจนหน้าบิดเบี้ยว “เด็กนั่นเป็น ห่วงเลยพูดกับหมอตอนที่เอาแกมาส่งที่โรงพยาบาล แถมแก ยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอีก แล้วฉันก็เอามาคิดว่า มันเป็น อาการข้างเคียงหลังจากก่อนหน้านี้ป่าว?

พอได้ยินคำว่ากระหาย สีหน้าเป่หมิงโม่กลับเปลี่ยนสีไป ทันที!

ห่นอะไรล่ะ ขนาดจะหี่นยังไม่ทันเลย ก็ถูกยัยกู้ฮอนผู้หญิง คนนั้นจัดการแล้วเนี่ย!

ทว่า คุณชายโม่เป็นใคร? จะให้มาขายขี้หน้าเรื่องพรรค์นี้ เขาจะไม่เอ่ยปากพูดถึงมันอีก! ชูหยุนเฟิงยังเพ้อเจ้อไม่หยุด “ฮิๆ ฉันจะโชคดีที่จะได้รู้จักผู้ หญิงคนที่ทำร้ายแกคนนี้เป็นใครได้ไหม? ฉันรู้จักหรือเปล่า?” เขากวาดตามองดูหยุนเฟิงแวบหนึ่ง เปหมิงโม่หยิบบุหรี่ออก มาจากลิ้นชักหัวเตียงเพื่อจะสูบ เขาจุดและสูบบุหรี่จากนั้นก็

พ่นควันขาวออกไปด้านข้าง ไม่พูดไม่จา

“เฮ้ยๆๆ! เป่าหมิงเอ้อ ที่นี่โรงพยาบาลนาแก แกสูบ บุหรี่ รนหา ที่ตายใช่ไหมเนี่ย?”

เป้หมิงโม่ไม่พูดไม่จา แถมโยนบุหรี่ทิ้งทันที

ชูหยุนเฟิงพูดต่อเรื่อย ๆ ตามประสาคนหล่อ เขาปอกแอ ปเปิ้ลที่อยู่ในมือไปแล้วครึ่งหนึ่ง “ฉันก็ว่าอยู่นะเป่หมิงเอ้อ แก ผิดปกติจริง ๆ ฉันเพิ่งเคยเห็นแกสูบบุหรี่คร่ำเครียดขนาดนี้ เป็นครั้งแรก ฉันเดาว่าสาเหตุน่าจะมาผู้หญิงคนนั้น ใช่มั้ย?”

เป่ยหมิงโม่กระดกคิ้วขึ้น ทำตัวไม่สนใจเขา

ชูหยุนเฟิงได้แต่ส่ายหัวไปมา “ไม่ใช่สิ แกไม่ใช่ว่าเลิกกับผู้ หญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่หรอ? เปยใต้เอ๋อหรอ? ก็ไม่น่าจะใช่ ลูกสาวนายกเทศมนตรีคนนั้น แกก็ไม่ได้สนใจหล่อนอะไร ตั้งแต่แรกห้า! ฉันรู้แล้ว ฮอนฮอนของฉันงั้นสิ? ”

เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้วอย่างไม่เป็นสุข ในที่สุดก็ยอมอ้าปากพูด สักที “ชูเอ้อ ฮอนฮอนไปเป็นคนของแกตอนไหน?” น้ำเสียงดู อึมครึม ช่างทำให้คนหนาวทันที

ชูหยุนเฟิงหัวเราะแห้งๆ สีหน้าดูตื่นเต้น “ทายไม่ผิดจริงๆ ด้วย! เอ…ไม่ได้เจอหน้าฮอนฮอนหลายวันมาแล้ว ที่แท้ก็ตก อยู่ในมือร้ายกาจของแกไปซะนี่…เป่หมิง เอ้อเอ้ย ฮอนฮอน เป็นผู้หญิงที่ดี จริง ๆ แกลงมือหนักไปหน่อยแล้วนะ…” “ตาข้างไหนของแก มองว่าฉันลงมือกับหล่อนหนักไป หน่อย?” เป่ยหมิงโม่ยักคิ้วถาม

“เหอะ! ฉันไม่เถียงกับแกแล้ว “ชูหยุนเฟิง ยักไหล่” ผู้หญิง อย่างฮอนฮอนนั้นดูก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงที่จริงจังกับความรู้สึก ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าฉันพูดให้ร้ายแก อย่างแกมันจะไม่เข้าใจ อะไรกับความรักที่แท้จริง? ”

หมิงโม่ยังคงอัดบุหรี่เข้าปอด

ชูหยุนเฟิงพูดต่อ “ผู้หญิงที่จริงใจ จะให้ใจแกไปเต็มร้อย ยอมเป็นวัวเป็นม้า เป็นขี้ขาแก เลี้ยงลูกให้ ยอมเสียสละ แม้ กระทั่งชีวิต หล่อนก็พร้อมจะพลีชีพให้แกทุกอย่าง รักแก อย่างฝั่งจิตฝังใจ”

ซูหยุนเฟิงยิ่งพูดก็ยิ่งเมามัน จนพูดเหมือนตัวเองกลายเป็น ผู้เชี่ยวชาญด้านความรู้สึกและอารมณ์ ตอนที่เขากำลังพูดเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่ โม่ถึง

กลับพูดแทรกอย่างทนรอ —

“พูดตรง ๆ เลย! ซูเอ้อ แม่งอะไรเรียกว่าความรักวะ?” คำถามที่เป็หมิงโม่ถามอย่างตรงๆออกมานั้น ชูหยุนเฟิงถึง

กลับตกตะลึงไปสักพัก เขามองเอ้ออย่างประหลาดใจ เป่ยหมิงโม่ทำท่าทาง

ราวกับเห็นผีอย่างไงอย่างงั้น “ว้าว ที่แท้เป่หมิงเอ้อก็ยังเกิด อาการสงสัยเกี่ยวกับความรักด้วยหรอเนี่ย?” โม่รีบอัดบุหรี่อีกฟอดใหญ่ พลางใช้สายตากวาดมอง ซูหยุนเฟิง สายตานั่นช่างหนาวเย็นทะลุเข้ากระดูกของชูหยุ

นเฟิง ชูหยุนเฟิงหัวเราะอ้าปากพะเงิบพะงาบ สีหน้าดูพออกพอใจ “ความรักหรอ ความรักของผู้หญิงฉันก็บอกแกไปแล้วไง ที่ว่า จะรักผู้ชายจนหมดลมหายใจแบบนั้นแหละ…ส่วนความรัก ของผู้ชายนั้น จะพูดก็ง่ายมาก! ยามเมื่อผู้ชายรักผู้หญิงคน หนึ่ง ก็แค่อยากจะดึงผู้หญิงคนนั้นไปนอนด้วย ก็แค่หวังว่าจะ ฟันหล่อนแค่นั้นแหละ เรื่องมันก็ง่ายอย่างนี้แหละ!”

ชูหยุนเฟิงพูดซะน่าตกใจ

เหมิงโม่ถึงกลับจิกตาตอบเขาทันที สักพักเขาก็ด่าพรวด ออกมา “ซูเอ้อ ถึงไม่ได้เข้าใจความรักเหี้ยอะไรเลย!”

“แม่ง! ใครบอกว่ากูไม่เข้าใจความรักวะ? จึงคิดว่าความรัก ของผู้ชายมันดูสูงส่งมากงั้นสิ? กูล่ะไม่เชื่อว่าจะมีผู้ชายคน ไหนที่รักผู้หญิงแล้วไม่คิดจะ เอา” หล่อนหลายๆครั้ง เอา”แม่ง ให้ผ้าเหลืองกันไปก็ไม่รู้สึกว่าเบื่อจะกินเมื่อไหร่ ก็ยังถูกใจ ทุกที! พอผู้ชายรักผู้หญิงคนนี้ เจ้าแม่งก็อยากจะกลืนกิน หล่อนไว้ทั้งตัว แม้ว่าวันหนึ่งเกิดเกลียดกันขึ้นมาก็ยังจะกิน หล่อนอยู่ดี เพราะว่ากลัวว่าหล่อนจะหนีไปกับผู้ชายอื่นนะสิ!

ยามเมื่อชูหยุนเฟิงพูดหลักการยิ่งใหญ่ของเขาหมดเปลือก บรรยากาศในห้องกลับเงียบงันอย่างน่าประหลาด

เป่ยหมิงโม่ก็อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง หัวคิ้วขมวดอย่างกับมี เรื่องทุกข์ใจ

“เหอๆ เป้หมิงเอ้อ แกคงไม่ได้หลงรักผู้หญิงคนที่แกอยาก เอามากคนนั้นแล้วใช่ปะวะ..” ชูหยุนเฟิงถามซักไซ้สีหน้า บานระรื่น

เปหมิงโม่จ้องตาเขาพร้อมทั้งเอากันบุหรี่ดับลงบนที่เขี่ย บุหรี่

“แม่ง ถึงพูดเรื่องไร้สาระ!”

“ฮ่าๆๆนี่ถึงอายจนโมโหเลยหรอวะ?” ชูหยุนเฟิงหัวเราะอ้า ปากค้าง แล้วรีบเก็บอาการอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงการ มองค้อนของหมิงเอ้อ “เอ้อ แกดูสภาพแกบอก ว่าไม่ได้ตกไปอยู่ในกับดักของความรัก กูไม่เชื่อจริง ๆ! เป็นไง ล่ะถึง บอกพี่มาสิน้อง ผู้หญิงคนนั้นใช่ฮอนฮอนหรือเปล่า…

เขาเขวี่ยงหมอนหนึ่งใบ ฟาดเข้าใบหน้าปีศาจของชูหยุนเฟิ งอย่างจัง

ส่วนแอปเปิ้ลของคุณชายชูเอ้อ ถืออยู่นั้นร่วงลงบนพื้น เรียบร้อยแล้ว

แถมเป้หมิงโม่ยังตะเพิดไล่ “ไสหัวไปเลย!!

อาการขาเจ็บกำเริบอีกครั้งของเขา เพราะคราวที่แล้วก็ยัง ไม่หายดี ฉะนั้นในครั้งนี้เขาเลยพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ครึ่งเดือน