ตอนที่ 187 พ่อก็ไม่อาย ลูกก็ยังไม่อายตามอีก2

“ว้าว นกตัวใหญ่มาก ว้าว–” หยางหยางเบิกตาโต พร้อม

กับอ้าปากกว้าง ทำราวกับเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ทั้งตกใจและน่ายกย่อง!

กู้ฮอนถึงกับอดไม่ได้ที่จะกลอกตา เป็นพ่อลูกกันจริง ๆทุก อย่างมันอยู่ในสายเลือดโดยแท้!

พ่อก็ไม่อาย ลูกก็ยังไม่อายตามพ่ออีก

หล่อนไม่รออะไร รีบคว้าหยางหยางอุ้มเข้าอก “เป็นเด็กเป็น เล็กห้ามดู เดี๋ยวเป็นตากุ้งยิง!”

หลังจากที่หล่อนดึงผ้าห่มมา ทั้งเดินถอยหลังทั้งระวังหัว

เตียง

เฉิงเฉิง รีบคว้าไว้ทันที แล้วก็มุดเข้าผ้าห่ม… แม่ลูกนี่จิตใจเขาสื่อถึงกันได้

“นี่ประสาทแดกไปหรือไง! ลูกชายฉัน เห็นของฉันแล้วจะ ทำไม? เขาไม ผู้หญิงสักหน่อย ! ตากุ้งยิงอะไรที่ไหน?” เป๊ก มิงโม่ขมวดคิ้วแน่น หากไม่ใช่ว่าเจ็บขาอยู่ อาศัยแรงเขาแล้ว คงไม่มีทางให้หล่อนมาดูถูกต่อหน้าต่อตาได้แบบนี้หรอก?

“ถูกต้อง…” หยางหยางรีบพยักหน้าตอบรับ ศีรษะก็ พยายามยื่นขึ้นมา แต่กลับถูกแม่เขาปิดไว้แน่นกว่าเดิม “เธอเอาผ้าห่มผืนนั้นผืนเดียวไปทำไม! กลับมานี่ !” เขา

โมโหหล่อน ที่กำลังทำท่าทางถอยหลังหนี

“ขออภัย เด็ก ๆคุ้นเคยกับผ้าห่มผืนนี้ ฉันเลยเอาไปนอน ด้วย!” หล่อนพูดท่าทางดูมั่นใจ แต่ในใจกลับอลหม่านไปหมด

“แต่ฉันต้องการคน–” เขากัดฟันพูดสื่อความหมายออก มา เจ้าเด็กพวกนั้นติดผ้าห่ม แต่เขาก็ติดเธอ! แต่ทว่าคุณชาย โม่ในตอนนี้นั้น ใครก็ไม่ต้องการเขาเลย “ชี้ด ขาเจ็บ….”

หน้าผากผุดเหงื่อออกมาจนเหมือนซึมเข้าไปในใจ กู้ฮอนกวาดตามองรอยแผลที่เขาเคยบาดเจ็บมาก่อน ที่แท้ มันเขียวช้ำเลือดช้ำหนองแล้ว

พระเจ้า อาการบาดเจ็บจากรอยแผลเก่าปวดจนถึงขนาด นั้นแล้ว ยังกล้าบ้าบิ่นก่อเรื่องกับเธออีก!

ช่างเป็นโรคจิตที่เสมอต้นเสมอปลาย!

หล่อนหรี่ตาลงพร้อมทั้งเม้มริมฝีปาก ทำใจแข็ง

“สมน้ำหน้าเจ็บให้ตายไปเลย!”

จากนั้น หล่อนก็เอามือคว้าหยางหยาง แล้วถอยหลังอีกมือ ก็คว้าผ้าห่มไว้แน่น

ยามเมื่อเข้าชิดกำแพงนั้น หล่อนก็เอาหัวไหล่ปิดสวิตช์ไฟ

ข้างกำแพง–

พรึบ

ไฟดับ

ห้อง ห้องมืดสนิท

เฮ้อ…หล่อนถึงกลับถอนหายใจ

เฉิงเฉิงรีบมุดเข้ามาทันที

“กู้ฮอน ฉันนับแค่สามนะ แล้วลองดูว่าเธอจะกล้าหนีจาก ฉัน!” เป็หมิงโม่น้ำเสียงแข็งกร้าว พร้อมทั้งซ่อนเร้นความอ่อน ล้าเอาไว้ด้วย

“หนึ่ง!” เขากัดฟันพูดด้วยความเจ็บ

กู้ฮอนใจเต้นแรง ปากก็กัดผ้าห่มไว้แน่นแล้วก็คลำมือหา

กำแพง

กลิงออก

ร่างกายของเฉิงเฉิงก็อยู่ข้าง ๆขาเธอ

“สอง!” เป่ยหมิงโม่เสียงแข็งราวกับโมโหจนใกล้จะระเบิด

ออกมา

หยางหยางเอง ก็เหมือนรู้สึกถึงบางอย่างผิดปกติ รีบซุกเข้า อ้อมอกแม่ทันทีฮือ ๆ เขากลัวความมืดโดยเฉพาะคุณพ่อ ผู้น่ารำคาญ ที่อยู่ในห้องมืดนั่นด้วย…

ประตูเปิดได้แล้ว หล่อนใช้ขาเปิดมันไว้ ร่างกายเฉิงเฉิง เกือบหลุดลง…

หล่อนหันด้านข้าง ไม่สนใจเป่ยหมิงโม่ที่จองหองแล้ว!

“สาม!”

คำพูดสิ้นสุดลง เขาได้ยินแค่–

ปัง

เสียงปิดประตูดังลั่น สนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งห้อง!

บรรยากาศในห้องนั้น มันเหลือแค่ความหนาวเย็น ทิ้งไว้ให้ เป่หมิงโม่…

เป็นการเตือนเขาว่าอย่าดูถูกกัน ! สามวินาทีผ่านแห่งความเงียบงัน!

หมอนใบหนึ่งถูกขว้างมาที่ประตูอย่างโมโห

พร้อมกับเสียงตะโกนลั่น–

“สักวันหนึ่งฉันจะจัดการเธอให้ตายอยู่ในมือเลย…

ส่วนกู้ฮอนที่ยืนอยู่ด้านนอกนั้น หล่อนหนาวสั่นไม่หยุด

“ซู่….”

หล่อนรีบอุ้มเด็ก ๆไปห้องนอนรับแขกอย่างรวดเร็ว พลาง ล็อกห้องอย่างแน่นหน้าเสียงดัง ปัง

ในที่สุด ทั้งห้องเงียบสนิทอีกครั้ง

เวลายามค่ำคืนช่างยาวนานนัก นานเหลือเกิน

วันต่อมา แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาด้านในห้องนอน บนเตียง มีผู้ใหญ่ และเด็กหนึ่งคนนอนขี้เกียจอยู่ เมื่อคืน กู้ฮอนถูกทรมานจนเหนื่อย ร่างกายเลยเหนื่อยล้า หมดพลังจนตอนนี้ยังหลับสนิท

หยางหยางเป็นคนนอนตื่นสาย แถมนอนดิ้น ขาอวบๆพาด บริเวณเอวของแม่เอาไว้ ท่าทางนอนเหมือนเจ้าชายน้อย ๆ แบบนั้น

เพียงแค่–

ยังมีเด็กอีกหนึ่งคน? ทันใดนั้น มีเสียงตึ่ง

เฉิงเฉิงวิ่งมาหาแม่ เข้าที่บริเวณข้างเตียงอย่างร้อนรน พร้อมทั้งเขย่าแขนแม่เขาด้วย “แม่ ๆ ตื่นๆ ….!”

น้ำเสียงเฉิงเฉิงดูร้อนรน

กู้ฮอนที่กำลังสะลึมสะลือ เปลือกตายังคงเผยอเล็กน้อย ยามเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าขาวเนียนนุ่มหล่อเหลา ของเขาเข้าตา หล่อนเลยยิ้มพร้อมทั้งพูดทักทาย “สวัสดีตอน เช้าจ้าลูกชาย ทำไมถึงตื่นแต่เช้าละคะ?”

โดยปกติ ปกติเฉิงเฉิงเป็นเด็กที่ตื่นเช้าเสมอ

ในเวลานั้นเอง ลูกชายที่ว่านอนสอนง่ายสงบเสงี่ยมอย่าง เขา ถึงกับขมวดคิ้วไว้แน่น “แม่ คุณพ่อป่วยจริงๆ…”

“ป่วยหรอ? ลูกไปดูเขามาหรอ?” กู้ฮอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาแล้ว พยายามลุกขึ้น พลางกวาดตามองหยางหยางขี้เซา

เฉิงเฉิงรีบพยักหน้าตอบรับ “แม่ คุณรีบลุกขึ้นมาไปดูพ่อ หน่อย…”

กู้ฮอนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วค่อยมาดูเป่หมิงโม่ที่นอน อยู่หัวเตียงพอมาเจอเขา หล่อนถึงกลับตกใจ

หล่อนถึงกลับขยี้ตา ไม่อยากจะเชื่อสภาพขาของเขาที่อยู่

ตรงหน้า … ที่ไหนได้มันบวมขึ้นมาจริง ๆ! เมื่อคืนยังเขียวช้ำอยู่ ตอนนี้มันบวมเปล่ง แถมยังร้อนขึ้นมา

อีก!

เจ้าของร่างยังนอนหลับสนิท แต่หน้าผากกลับมีเหงื่อผุด ออกมาเยอะแยะ..

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร กู้ฮอนที่เห็นสภาพของเขาที่อยู่ตรงหน้า แล้ว คิดอยากจะทุบแรงที่บริเวณขาของเขาที่บวมเปล่งอยู่!

“สมน้ำหน้าเป็หมิงโม่ คุณก็มีวันนี้ได้!”

จากนั้น หล่อนก็ควานหาโทรศัพท์ พลางกดเบอร์ออกไป

อย่างเร่งรีบ

โรงพยาบาลศูนย์กลางเมือง A ห้องพักพิเศษ VIP

มีผู้ชายที่หน้าตาท่าทางเหมือนปีศาจอยู่หนึ่งคน กำลังนั่ง ปอกแอปเปิ้ลอยู่ข้างเตียงพลางนั่งไป ปากก็ยิ้มไป–