ตอนที่ 183 ดูแลตัวเองกะผีนะสิ2

เขาหน้าดำคร่ำเครียดถลึงตาจ้องมองผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าจะ ทำยังไงดี!

ท่ามกลางยามค่ำคืนนั้น เขาเห็นใบหน้ารูปไข่อย่างชัดเจน ท่ามกลางแสงไฟจากรถที่ส่องแสงมาไกล

เส้นผมชุ่มเหงื่อปลิวไสวพัดจนแห้ง ใบหน้ากลับมีรอยคราบ น้ำตาอย่างเห็นได้ชัดเจน นัยน์ตาดำของดวงตาคู่นั้นกลับส่อง สว่างสุกสกาวอย่างมีชีวิตชีวา

ลูกชายที่แนบอิงอยู่ในอ้อมอกของหล่อนนั้น ยี่เฟิงถึงกลับ หลงรักดวงตาสดใสที่เอาแต่จุดจ้องมองมาทางเขา

หัวใจของเขาถึงกลับบีบรัดไม่หยุด!

บ้าไปแล้ว!

ดวงตาของลูกชายของเขาช่างเหมือนกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ!

“ปล่อยลูกชายฉันนะ!” เขากัดฟันแน่นสีหน้าดูเจ็บปวด

กู้ฮอนเหลือบตามองเขาแวบหนึ่งแต่ยังไม่เอ่ยอะไรออกมา ได้แต่กอดเฉิงเฉิงไว้แน่นจากนั้นก็เดินผละออกจากเป่หมิงโม่ แล้วเดินต่อไปยังด้านหน้า..

“ไร้สาระน่า! นี่เธอตั้งใจจะก่อสงครามเย็นกับฉันไปถึงไหน กัน!” ดวงตาของเขาแดงก่ำ ขาก็เจ็บขึ้นเรื่อยๆ เป็นระยะ เพราะการที่เขาคอยวิ่งตามหล่อนนี่แหละ “เป่หมิงซิเฉิง แกนี่ รีบมาหาพ่อเดี่ยวนี้เลย!”

เฉิงเฉิงเอาแต่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของแม่ ราวกับรับรู้ถึง ความรู้สึกความโกรธของคนเป็นแม่ที่แผ่รังสีออกมา เขาถึง กลับเหลือบตามองพ่อตัวเองอย่างเหลือทน พร้อมทั้งเอ่ยพูด อย่างเย็นชา “คุณพ่อ ดูแลตัวเองนะ”

ประโยคนี้เองทำให้เป่ยหมิงโม่ถึงกับประสาทแดกขึ้นมา!

ความโกรธแค้นมันถึงขีดสุดจนปรากฏในดวงตาของเขา แล้ว แถมในเวลานั้นเจ้าเด็กนี่ยังเหลือบตามองเขาอีกแถมย้ำ นักย้ำหนาว่าให้ดูแลตัวเองให้ดี?!

“แม่ง! ดูแลตัวเองกะผืนะสิ!”

ดูแลตัวเองกะผี เด็กน้อยหนึ่งคนกับหญิงสาวอีกหนึ่งคน ทำไมการฝึกอบรมของเขามาหลายปีนั้นถึงกับขาดสะบั้น! เขาใช้เสียงทุ้มต่ำเดินลากเท้าดักด้านหน้าของกู้ฮอน แล้ว

เขาก็ไม่รอให้เธอตั้งตัวได้ทัน เขาอุ้มสองแม่ลูกเข้าเอวขึ้นมา

“ว้าย…กู้ฮอนรู้สึกเสียสมดุลเลยรีบกอดลูกชายที่อยู่ใน อ้อมอกเอาไว้แน่น พลางจ้องตาเป่หมิงโม่ด้วยอาการโกรธ พร้อมทั้งกัดฟันไปด้วย “นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ!”

“ในที่สุดก็ยอมตอบฉันสักที!” เขาพูดหน้านิ่ง ไม่ว่าหล่อนจะ บิดตัวอย่างไรเขาก็ยิ่งกอดรัดฟัดเหวี่ยงหล่อนเอาไว้ไม่ยอม ปล่อย “ฉันไม่สามารถทนมองการที่เธอจะหลอกลวงเอาลูก ของฉันไปได้!”

เมื่อครู่พ่อของเขาอุ้มแม่ของตัวเองขึ้น เฉิงเฉิงก็ถูกอุ้มกลิ้งๆ ขึ้นมาด้วย ดีที่ยังไม่พลาดหล่นลงไป

ทว่า สภาพร่างกายในตอนนี้มันแปลกประหลาดไป แม่กอดเขาไว้ พ่อก็กอดแม่ งั้นเฉิงเฉิงล่ะ….ต้องกอดพ่อตอบ

ไหม?

ตอนนี้สภาพเหมือนของพวกเขาในตอนนี้กลมขยับไม่ได้?

เฉิงเฉิงคิดไปด้วยแถมแอบมองสีหน้าอืมครีมบนใบหน้าของ พ่อเขา เอ่อ เขาก็ทำท่าทีไม่สนใจ เขาไม่ควรที่จะกอดพ่อ ตอบดีกว่า…

เฉิงเฉิงเห็นใบหน้าเย็นยะเยือกของแม่ เลยตอบพ่อแทน แม่ : “คุณพ่อ เหมือนว่าคุณพ่อพูดผิดนะ น่าจะพูดว่าพ่อใช้ โอกาสนี้ในการล่อหลอกพี่สาวมานะ”

“แกหุบปากซะ!” เป็หมิงโม่ลดสายตาที่เย็นชาลง สันกราม ขากรรไกรของเขานูนอย่างเห็นได้ชัด เขารีบอุ้มพวกเขากลับ ไปทางที่รถจอดอยู่

“คุณจะโหดร้ายอะไรนักหนา! ทำได้แค่ด่าทอเด็กงั้นสิ ไม่มี น้ำยา!” กู้ฮอนที่โมโหผู้ชายคนนี้ จนพยายามสะบัดตัวเองให้ หลุดแต่ก็กลัวว่าเฉิงเฉิงจะตกลงไปเลยทำได้เพียงตะโกน

ด้วยเสียงทุ้มต่ำแทน “ปล่อยฉันนะ!” “ฉันมีหรือไม่มีน้ำยา เธอก็พิสูจน์มากับตัวแล้วไม่ใช่หรอ?” เขาใช้สายตาลามกมองหล่อน สายตานั้นในสื่อความ หมายความหื่นกระหายออกมาแวบหนึ่ง

มันทำให้ใจหล่อนเต้นแรง

ถึงอย่างไรในใจสามารถเสแสร้งได้ แต่ยังไงเฉิงเฉิงกับ หยางหยางก็เป็นผลลัพธ์ของเขาอยู่ดี

ทว่า หล่อนกลับฟังความหมายเรื่องบนเตียงที่ซ่อนเร้นไว้ใน ประโยคนั้นได้ หล่อนตะโกนออกมาทันที “ไอ้โรคจิต!

กู้ฮอนกอดเฉิงเฉิงที่อยู่ในอ้อมอกเอาไว้แน่น จากนั้นก็ถูก เขายัดเข้าไปไว้ด้านหลังเบาะนั่ง!

ปัง

ประตูรถปิดสนิท!

เขารีบเข้าไปในตัวรถและเสียบกุญแจเข้ารูสตาร์ท

เขาสูดปากลมหายใจเข้าและพยายามเก็บอาการปวดจาก ตะคริวที่บริเวณขาเอาไว้ เขาสตาร์ทรถจากนั้นก็เหยียบคัน เร่ง รถก็ขับเคลื่อนไปยังด้านหน้า

กู้ฮอนเอาแต่กอดเฉิงเฉิงตลอดทางและหล่อนไม่สนใจเป่ห มิงโม่เลยด้วยซ้ำ

ความทรมานมาทั้งคืน เด็กน้อยก็เริ่มเหนื่อยขึ้นมาจริงๆ ยิ่ง การที่กกกอดอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เป็นแม่อีกมันยิ่งสงบ

มากกว่าเดิม

ไม่นานนักเฉิงเฉิงก็หลับสนิท

เป่ยหมิงโม่ก็ไม่ได้โหวกเหวกโวยวายอะไรขึ้นมาอีก แต่ความ เงียบของกู้ฮอนนั้นมันทำให้ใจเขาอยู่ไม่เป็นสุข

พอเวลาที่คิดถึงคนที่อยู่ในใจหล่อนมันกลับเป็นหลานชาย ของเขานี่แหละ!

อารมณ์ความโกรธที่ปะทุอยู่ในใจนั้น เขาเลยแอบเปลี่ยนทิ

ศพวงมาลัยแทน! หากหล่อนยังลืมไม่ได้เดี่ยวลองดูผลลัพธ์ก็แล้วกัน ดูว่าเขา

จะจัดการหล่อนยังไง..

ตึกเย่หยิ่งอีพิน

ในที่สุดก็กลับมาถึงที่พัก

รถเพิ่งจอดสนิท กู้ฮอนก็ลืมเปิดประตูทันทีหลังจากที่รถ ปลดล็อกแล้ว หล่อนอุ้มเฉิงเฉิงมุ่งหน้าไปทางตีเย่หยิงอีพิน เดินทั้งๆที่เท้าเปล่าอยู่

เป่ยหมิงโม่ที่ไม่ใจหล่อนตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะเขากลัว เหลือเกินว่าหล่อนจะอุ้มลูกของเขาแล้วหนีไป เขารอจนกว่า หล่อนเดินเข้าตึกถึงได้วางใจขึ้นมา

จากนั้นเขาก็รีบเอารถไปให้พนักงานขับรถไปจัดการ แล้วก็ รีบเดินกระโผกกระเผลกตามหลังหล่อน

กู้ฮอนสาบานได้ว่าหากไม่ใช่เพราะว่าเฉิงเฉิงกับหยางหยาง หล่อนอยากจะหนีไปให้พ้นๆ! จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าผู้ชายคน นี้อีก!

ถึงแม้ว่าเป็หมิงโม่จะเครียดอยู่ก็ตามแต่เขาก็เป็นคนมีเหตุมี ผลอยู่เสมอ แถมยังเปิดประตูให้หล่อนโดยไม่โมโหอีกด้วย

“เธอปล่อยเขาลงได้แล้ว” เขายังคงปากแข็งเป็นปกติ น้ำ เสียงที่พูดออกมายังคงแรงอยู่เหมือนเดิม

กู้ฮอนไม่สนใจเขา!

หล่อนอุ้มลูกชายไว้แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องของเฉิงเฉิงแทน! เป้หมิงโม่เริ่มเดือดอีกครั้ง “นี่เธอจะทำอะไร? จะก่อสงคราม เย็นกับฉันไม่เลิกหรอ?”

ปัง

หล่อนปิดประตูเสียงดังสนั่นหวั่นไหวเป็นคำตอบให้เขา

แทน!

เขาจ้องมองประตูที่ปิดสนิทอย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมทั้ง กัดฟันกรอดๆ! พลางหลุบตาต่ำลง กวาดตาลงมองขาที่เป็น เจ็บปวดเป็นระยะ เธอนี่ช่างร้ายกกาจเสียจริง!

ในห้อง หยางหยางกำลังวุ่นวายอยู่กับการล้างหน้าแปรงฟัน แถมฟองยาสีฟันก็เต็มปาก ยามเมื่อเขาเห็นแม่อุ้มเฉิงเฉิงมา นั้น เด็กน้อยยิ้มร่าขึ้นมาทันที “แม่…อีกอัก…กลับ มาอีกอัก…หรอ” แปรงสีฟันยังอยู่ในปากเล็กๆของเขาอยู่เลย

เมื่อครู่ที่เสียงปิดประตูดังลั่น เฉิงเฉิงก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาขยี้ ตาอยู่ในอ้อมอกของมารดา แล้วยิ่งได้ยินเสียงหยางหยางใน เวลานั้นแล้วด้วย เขายิ่งตื่นตัวเร็วขึ้นมาทันที