ตอนที่ 112 ช่วงเวลาแห่งความสุข1

ตอนที่ 112ช่วงเวลาแห่งความสุข1

จบลงหนึ่งฉาก

ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงน้ำอุ่นๆไหลออกมา จึงรีบ

ถอยออก

เมื่อก้มมองดู

เลือดสีแดงสดเลอะบนตัวเขาเต็มไปหมด

“สมน้ำหน้า!” ด่าสบถ

เขารีบปล่อยตัวหล่อนที่อ่อนแรงออก

ตอนนี้ทั้งตัวของหล่อนเต็มไปด้วยเหงื่อไปจนถึง หลัง ใบหน้าซีดเซียว

เลือดสดนั่น ค่อยๆไหลออกมา

“ประจำเดือนมาอะไรตอนนี้?” เขาเลิกคิ้วขึ้น จัด เสื้อผ้าให้เข้าที่เรียบร้อย มองหล่อนด้วยความสงสัย อดกลั้นความโกรธเอาไว้ พูดระบายออกมา “ชื่อนี่ตั้งมา ไม่ผิดเลยจริงๆ ฮอนหยวี ฮอนหยวี แค่ได้ยินชื่อก็อยาก มีความสุขกับเธอแล้ว…”

คำพูดนั้นเสียดสีประชดประชันกับประจำเดือน ของหล่อน ที่มาขัดขวางความสุขของเขา!

“…เป่หมิงโม่….นายมันเลว…” หล่อนพูดด้วยน้ำ

เสียงที่อ่อนแรง
เขาไม่โมโหแต่กลับหัวเราะ “โดนเธอด่าแบบนี้ บ่อยๆ เหมือนกับว่าถ้าฉันไม่เลว ไม่ชั่ว ไม่มีคุณธรรม คงสู้เธอไม่ได้”

เมื่อพูดจบ เขาก็อุ้มหล่อนเดินออกไปจากห้องน้ำ “อย่านะ…” หล่อนกลัวจนซุกเขาไปในอกของเขา

กลัวว่าใครจะเห็นเข้า กู้ฮอนถูกเป็หมิงโม่อุ้มเดินเข้าลิฟต์ไป

ตรงไปที่ห้องพักผ่อนในออฟฟิศประธานบริหาร ชั้นสูงสุด

เขารีบโทรเขาสายภายใน พูดกำชับลินดา “ไปซื้อ ผ้าอนามัยกับเสื้อผ้าของผู้หญิง แล้วก็ฝากซื้อยาแก้ ปวดท้องให้ด้วยนะ”

จากนั้นเขาก็กดตัดสาย

อุ้มกู้ฮอนเข้าไปในห้องนอน

“ปล่อยฉันลงไปนะ” หล่อนพูดขึ้นด้วยสีหน้า ซีดเซียวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

หล่อนปวดท้องจนเสียงสั่นไปหมด

เป่ยหมิงโม่ไม่สนใจหล่อน อุ้มหล่อนไปนอนบนเตียง

ใหญ่

สายตาจ้องมองไปบนกางเกงระหว่างขาของ หล่อนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสด เขาขมวดคิ้ว บ่น ขึ้น “เธอนี่ช่างเลือกเวลาและสถานที่ดีจริงๆเลยนะ! วันไหนไม่มา ดันต้องมาวันนี้”

เขาบ่นพึมพำเหมือนไม่พอใจ และเหมือนกำลัง เยาะเย้ยหล่อน

ในเมื่อวันนี้เป็นการแข่งขันรอบที่สอง

คำพูดนี้เตือนสติหล่อนขึ้น!

“ฉันยังต้องไปร่วมแข่ง…” เพิ่งล้มตัวลงไปนอนก็ ลืมตาจะลุกขึ้นมา

แต่กลับถูกเป่หมิงโม่กันไว้!

เขาที่ปกติไม่ค่อยจะมีอารมณ์สักเท่าไหร่นัก ตอน นี้เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาไม่พอใจเอามาก

“เธอจะออกไปในสภาพแบบนี้ จะไปทำให้ใคร ขายหน้า?” น้ำเสียงของเขาสูงขึ้น ราวกับว่าคนที่บอก ว่าขายหน้าคือตัวของเขาเอง

หล่อนพยายามดิ้นรนสู้แรงเขา แต่ความเจ็บปวด นั้นก็ทำให้หล่อนไร้เรี่ยวแรง

“นอนพักดีๆ!” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ตำหนิหล่อน แต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย

หล่อนรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที…

มองดูเขาเดินเข้าห้องน้ำไป…

เมื่อครู่หล่อนเห็นได้ชัดว่ากางเกงของเขาเปื้อน เลือดของหล่อน
คนที่รักความสะอาดอย่างเขา ครั้งนี้…กลับไม่ โกรธหล่อน

เหมือนมีใครมาบีบหัวใจ หัวใจของหล่อนเต้นไม่ เป็นจังหวะ

หล่อนกัดปากแน่น ไม่มีเวลาที่จะคิดไปเรื่องพวก นั้นแล้ว…

หล่อนปวดขึ้นเรื่อยๆ จนสลบไป.

ทันใดนั้น

กู้ฮอนที่กำลังเคลิ้มหลับ รู้สึกว่ามีคนใกล้เข้ามา หล่อนได้กลิ่นน้ำหอมที่ให้ความสดชื่น เป็นกลิ่น ของน้ำหอมผู้หญิง

แต่เมื่อหล่อนลืมตาขึ้นมา ภายในห้องกลับไม่มีใคร

อยู่สักคน

เป่ยหมิงโม่ก็ไม่รู้หายไปไหน

หรือหล่อนฝันไป?

หล่อนมองไปรอบๆ ไปสะดุดตากับผ้าอนามัยและ เสื้อผ้าของผู้หญิง อีกทั้งยาแก้ปวดวางไว้ข้างหมอน หล่อนจึงจะรู้สึกตื่น!

“แย่แล้ว…ซุนจุนฮาวยังอยู่ด้านล่าง!”

ไม่มีเวลาให้หล่อนได้คิดอะไรเยอะ รีบหยิบเสื้อผ้า และผ้าอนามัยเข้าห้องน้ำไป..
เมื่อกู้ฮอนกลับไปที่สนามแข่งขันอีกครั้ง

“การแข่งขันรอบแรกก็เสร็จสิ้นลงแล้ว” ซุนจุนฮาว บอกหล่อน “รองประธาน การแข่งขันรอบที่สองกำลัง จะเริ่มขึ้นแล้ว…คุณเปลี่ยนเสื้อมางั้นเหรอ?”

“อิ้… กู้ฮอนถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่ไม่ทำให้ เรื่องอะไร หล่อนก้มมองดูชุดกระโปรงสีชมพูบนตัว พูด พึมพำขึ้น “เอ่อ..ฉันไม่ได้ระวังทำเสื้อเลอะก็เลยไป

เปลี่ยนตัวใหม่มา….

อันที่จริง ก่อนที่หล่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดสีชมพูตัว นี้ ก็พยายามดิ้นรนอยู่สักพักใหญ่

เป็หมิงโม่หมอนี่ช่างโรคจิตเสียจริง!

สีชมพูไม่เท่าไหร่ แต่เขาเห็นหล่อนเป็นเด็กหก ขวบหรือไง?

รอง”ประธาน คุณตื่นเต้นไปรึเปล่า? สีหน้าคุณดู ซีดขนาดนี้” ซุนจุนฮาว ถามขึ้น

“ฉันไม่เป็นไร..จริงๆ…” กู้ฮอนยิ้มพลางพยักหน้า ลง

หลังจากได้พักเมื่อครู อาการปวดท้องก็หายไป ทันที

“งั้นก็ดีแล้วครับ การแข่งรอบที่สองต้องพึ่งความ สามารถของร้องประธานแล้วครับ!”
หล่อนพยักหนาลง จู่ๆก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา… การแข่งขันรอบคัดเลือกครั้งที่สอง ยกที่สองเริ่ม

ขึ้น

เมื่อรอบแรกเป็นการแข่งในหัวข้อแบบแปลน รอบ ที่สองจึงเป็นการทดสอบทางความคิดในการกล่าว ปาฐกถา

กู้ฮอนกำเอกสารในมือไว้แน่น นั่งฟังสิบบริษัทที่ สลับกันพูดไปมา พวกเขาแสดงผลงานออกมาได้อย่าง โดดเด่น ราวกับเป็นนักพูดมืออาชีพ

เหงื่อของหล่อนเริ่มไหลออกมาเต็มหน้าผาก

แม้ว่ากระดาษในมือของหล่อน จะเป็นสิ่งที่ซุนจุน ฮาว เขียนให้ และยังท่องมานับครั้งไม่ถ้วน

แต่หล่อนที่ไม่เข้าใจอะไรในเรื่องก่อสร้างเลย จะ มาแข่งกับมืออาชีพฝีมือเก่งกาจเหล่านี้ได้ยังไง?

แต่ทำไมต้องเป็นเป้หมิงโม่เป็นคนกำหนดกติกา การแข่งรอบที่สองจะต้องให้หัวหน้าในแต่ละทีมขึ้น กล่าวเองเท่านั้น!

สีหน้าของกู้ฮอนเริ่มซีดอีกครั้ง

อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้นเกินไป จึงทำให้ปวดท้อง ขึ้นมาอีกครั้ง

“รองประธาน” ซุนจุนฮาว พูดแทรกขึ้น “ถึงคิวพวก เราแล้วครับ”
หล่อนมือสั่น

พยักหน้าลง

หล่อนกดท้องไว้แน่น ราวกับรู้สึกถึงเลือดที่ไหล

ออกมา

ถึงคิวบริษัทกู้ชื่อ..