ตอนที่ 87 เป็นเป้าหมายที่มีชีวิต1

เมื่อเธอคล้องแขนกับเป๋หมิงโม่และก้าวเข้าสู่งานเลี้ยง อันหรูหรานี้ เธอก็เกิดอาการสั่นไหวทันที ผู้หญิงที่แต่งตัวหรูหราเหล่านั้นล้วนมองไปทางเหมิง

โม่ที่หล่อเหลาและสง่างาม

และผู้ชายในชุดสูทเรียบเหล่านั้นก็ล้วนถูกเจ้าหญิง นางเงือกสีฟ้าครามข้างๆเป็นหมิงโม่ดึงดูด

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็ให้ความสนใจกับคนสอง คนนี้เหมือนกับว่าพวกเขาส่องสว่างราวฟ้าประทาน

กู้ฮอนจับแขนของเป้หมิงโม่แน่นโดยไม่รู้ตัว เธอเป็น คนธรรมดามาก จนไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสายตาที่ ให้ความสนใจเหล่านั้นได้

ในทุกความเคลื่อนไหวของเธอ ทำให้กระโปรง หางปลานั้นเปล่งประกาย สะท้อนกับแสงที่ส่องอยู่ใน อากาศจนเกิดเงา เป็นเหมือนปลาที่แหวกว่ายในทะเลลึก อันกว้างใหญ่ ตามคลื่นที่กระเพื่อมไปมา….

เธอสวยมาก!

เช่นเดียวกับเจ้าหญิงเงือกที่ออกมาจากเทพนิยาย คล้องแขนเจ้าชายรูปงาม ทุกรอยยิ้มทุกอิริยาบถราวกับ หลุดออกมาจากความฝัน

ทันทีที่เธอปรากฏตัว ก็กลายเป็นตัวเอกของสถานที่นี้ ทันที เรียกความสนใจของผู้คนทุกทั่วสารทิศ
“ฮ่าๆ ประธานเป้หมิง ในที่สุดคุณก็มาชายร่าเริงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

โม่พยักหน้าอย่างสุภาพ “ประธานเควนคุณ เกรงใจเกินไปแล้ว” ประธานเควน เควนจือจง เจ้าของบริษัทบันเทิงเฉิน

เทียน

“ประธานคุณสิที่เกรงใจเกินไป! ถึงแม้ว่า Soso เป็นศิลปินของบริษัทผม แต่งานเลี้ยงวันเกิดของเธอในคืน นี้ก็ต้องขอบคุณยอร์ชของประธาน” เควนจือจง หัวเราะและมองสาวงามที่อยู่ข้าง หมิง โม่

เป้หมิงโม่ชักริมฝีปากของเขาเบาๆ แต่ไม่ได้ส่งเสียง อะไร เขาเพียงกระซิบในสไตล์ปกติของเขา

เควนจือจงไม่ได้รู้จักเขาเป็นครั้งแรก ทำตามปกติ เขา ยกมือขึ้นและเรียกพนักงานเสิร์ฟไวน์ “ประธานเพื่อ ขอบคุณสำหรับการเคารพและให้เกียรติ จือจงขอ

ขอบคุณคุณด้วยแก้วนี้!”

กล่าวจบ ก็ดื่มไวน์ลงท้อง

ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจว่างานเลี้ยงคืนนี้ เพื่อฉลองวัน เกิดของดาราภาพยนตร์ลูกครึ่งชื่อดัง Soso

Soso ชื่อนี้ กู้ฮอนได้ยินเป็นครั้งคราวเมื่อหลายวันที่

ผ่านมา

หัวใจสั่นเล็กน้อย

เธอไม่คาดคิดว่าโม่จะพาเธอมาร่วมงานด้วยSosoนั้นไม่ใช่คนรักของเขาและเป็นแม่ของลูกชายเขาเห

รอ?

“เป้ หมิว สอง คุณก็มาด้วยนี่”

เสียงของชายอ่อนโยนพูดขึ้น แต่ในคำพูดของเขานั้น ดูแฝงบางอย่าง

กู้ฮอนมองกลับไปโดยจิตใต้สำนึกร่างหล่อเหลาของ ป้ายมู่ซี ก็ปรากฏขึ้น อย่างไรก็ตาม กู้ฮอนรู้สึกประหลาดใจในไม่กี่วินาทีต่อ

มา เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างป่ายมู่ซี

หญิงสาวที่สวยงามเงียบสงบและสง่างาม แต่งหน้า บางเบา ใบหน้าที่สวยหรู มันเป็นตัวบอกถึงความงามตาม ธรรมชาติได้อย่างดี

“โม่….” ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วราวกับจับร่องรอยอะไร บางอย่างได้ เธอร้องออกมาเบาๆ

เป้หมิงโม่พยักหน้าอย่างไม่แยแสและนำไวน์สองแก้ว มาจากพนักงานเสิร์ฟไวน์ แก้วหนึ่งเป็นของตัวเอง และอีก แก้วถูกยัดไว้ในมือของกู้ฮอน

กู้ฮอนชะงัก

และเธอเห็นความเศร้าโศกอย่างชัดเจนในสายตาของ หญิงสาวที่สวยงามนั้น…

“เป๋หมิงสอง นี่นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” ป่ายมู่ซี จ้องที่ แก้วไวน์ของกู้ฮอน ดวงตาของเขากำลังพ่นไฟออกมา “อยู่ ต่อหน้าSosoก็ไม่เกรงใจหน่อยเหรอ?”
Soso?

กู้ฮอนนิ่งทันที

มองอย่างไม่น่าเชื่อว่าสาวสวยในชุดเดรสเกาะอก สีชมพูอ่อนนี้

ที่แท้

เธอคือSoso คนที่เป่ยหมิงโม่รักแต่ไม่อาจอยู่ข้างกาย

ได้?

กู้ฮอนเหงื่อออกหน้าผาก

เมื่อนึกถึงคืนนั้นที่ถูกเป่หมิงโม่บีบบังคับให้กระโดดตึก ที่แท้ก็เพื่อปกป้องผู้หญิงคนนี้ ในขณะนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่า หัวใจของเธอเจ็บปวดจากสิ่งที่ไม่อาจบอกได้

“ป่ายมู่ซี อย่าทำอย่างนี้…” Sosoยังคงพูดเสียงเบา เงียบและส่ายหัวเบาๆไปทางป่ายมู่ซี

จากนั้น เธอมองที่กู้ฮอนและยิ้มอย่างสุภาพและสง่า งาม “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซูยิ่งวรรณ”

ซูยิ่งวรรณ…เมื่อกู้ฮอนได้ยินชื่อนั้น ร่างกายก็หดตัว

หยิง….มีคำนี้ในชื่อของเธอจริงๆด้วย!

ที่พักของเป้หมิงโม่ในตอนกลางคืนสะท้อนให้เห็น โครงการที่สำคัญที่สุดของ เป้หมิงโม่คือโครงการ หยิง”

กลางคืน หยิง…

ที่แท้ก็เป็นความจริง!ลง
ฮัวบอกว่า สิ่งเหล่านี้เป็นของขวัญที่โม่ส่งถึง ทันใดนั้นหัวใจของกู้ฮอนรู้สึกเหมือนจะแตกสลาย

คุณสุ!

เธอยกริมฝีปากและยิ้มตอบกลับอย่างใจกว้าง “ได้ยิน คำเล่าลือของSosoชื่อดังมานาน ในที่สุดก็ได้พบกันจริงๆ ฉันชื่อกู้ฮอน เลขาธิการของประธานเป่หมิง”

เพื่อไม่ต้องการให้ ซูยิ่งวรรณเข้าใจผิดและไม่ต้องการ ผูกเกี่ยวกับโม่เธอจึงตั้งใจเพิ่ม ‘เลขาธิการของ ประธาน

หลังจากฟังคำพูดของกู้ฮอน ดวงตาของซูยิ่งวรรณดู เหมือนจะเบาสบายขึ้น และเธอก็พยักหน้าเบาๆ

จากนั้นก็มองไปทางเสียงของเธอสั่นด้วย ความไม่มั่นใจและพูดเบาๆว่า “โม่ ที่คุณบาดเจ็บดีขึ้นหรือ ยัง?”

ซูยิ่งวรรณมองดูขาของเขาอย่างใจจดใจจ่อ เสียง ของเธอสั่นเล็กน้อย “คืนนั้น….ฉันขอโทษ ที่ทำให้คุณ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์….”

กู้รู้ตัวทันทีว่าหญิงลึกลับในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ของโม่เป็นจริงๆ! หลังจากนั้นไม่นาน หัวใจ ของเธอก็สั่นไหวจนเธอยึดแก้วไวน์ไว้ในมือแล้วเทลงใน ปากของเธอโดยไม่รู้ตัว

คิ้วของเป้หมิงโม่สะบัดร่องรอยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บและ ดวงตาคมดำมองไปที่ซูยิ่งวรรณ “ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
ได้

ยังคงเป็นเสียงที่เยือกเย็น ไม่สามารถบอกอารมณ์ใดๆ

ไม่ได้เป็นอะไรมาก?

กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง เป๋หมิงโม่นี่คุณพูดไร้

สาระอะไรเนี่ย?