ตอนที่ 85 เจ้าลูกสุนัขตัวนี้

เป้หมิงโม่เลิกคิ้วและมองอย่างเยือกเย็น “ดูเหมือนว่า นายกเทศมนตรีเป่ยจะกระตือรือร้นมากเลยนะครับ หรือ ว่า ช่วงนี้ที่มีฝ่ายตรวจสอบมาเยี่ยมคุณล่าสุด คงจะ ลำบากสินะครับ ถ้าคิดอยากจะผ่านตระกูลเป่หมิงเพื่อให้ คนในวงการทหารและการเมืองทำให้ตัวเองพ้นความผิด ผมว่ามาทางนี้เกรงว่าจะยากนะครับ

“เป้หมิงมู่นายกเทศมนตรีเป่ยที่ถูกกล่าวว่าสีหน้า ซีดขาวขึ้นมาทันที แน่นอน เขาเพิ่งถูกตรวจสอบไป นัยน์ตาเขารู้สึกถึงความอันตราย ยังไงเขาจะต้องรีบ จัดการเรื่องการแต่งงานของตระกูลเป่ยหมิงและตระกูลเป่ย ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เป้ยใต้เอ๋อเป็นเพียงฝ่าย เดียวที่รักเขา! กัดฟันแน่น “อย่าลืมนะว่าตระกูลเป่ยของ เรามีบุญคุณต่อพ่อของคุณ!

“แล้วยังไงเหรอครับ?” เป้หมิงโม่เบ้ริมฝีปากอย่างไม่ แยแส “หรือคุณจะให้ลูกสาวแต่งงานกับพ่อของผม!”

“คุณ ประโยคเย็นๆ ที่เขาพูดไป ทำให้นายกเทศมน ตรีเป่ยถึงกลับไปไม่ถูก!

ในขณะนั้น ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง-

“โอ้ ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้นายกเทศมนตรีและ พี่รองของเราก็อยู่ที่นี่ด้วย!”

เป็หมิงโม่หันหน้าไป ใบหน้ายิ้มแย้มของ เป่หมิงยันก็เอ่ยทักทายเขาทันที

ในด้านหลังเขา ก็พบใบหน้ากลมเล็กปากยื่นมุ่ยหน้า

เมื่อนายกเทศมนตรีเป่ยเห็นว่าเป็นเหมิงยันก็รีบ เปลี่ยนสีหน้าจากโกรธเป็นรอยยิ้มทันที และพยักหน้า “ที่แท้ก็เป็นคุณชายสามของตระกูลนี่เอง คุณก็ สนใจการตีกอล์ฟเหมือนกันเหรอ?”

ยันเหลือบมองไปที่เป้หมิงโม่และเอ่ยปากขึ้น “สนใจอะไรกันครับ ผมแค่เลี้ยงลูกแทนพี่รองเท่านั้น!”

“ลูก?” นายกเทศมนตรีเป่ยตกใจ จากนั้นเขาก็เห็นเด็ก ชายตัวเล็กๆ เดินออกมาด้านหลังยัน

เด็กชายตัวเล็กมองที่ใบหน้าของเขา ดูท่าทางไม่ค่อย พอใจ ดูจากโครงคิ้วที่ขมวดนั้นก็สามารถมองออกว่ามี เค้าโครงเหมือนกับหมิงโม่

ที่หมิงโม่ พูดมาเมื่อครู่ เขามีลูกแล้วจริงๆ!

“เฉิงเฉิง มาตรงนี้” ยันยิ้มกว้าง โบกมือเรียก ชักชวนเด็กน้อย “รู้ไหมว่าคุณตาคนนี้เป็นใคร? เขาเป็น พ่อของแม่นายในอนาคตไง!”

ในตอนแรก หยางหยางรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้พบ กับพ่อของเขาที่นี่ และจากนั้นก็ไม่พอใจขึ้นมา ที่เห็นพ่อ ของตัวเองออกมาเที่ยวเล่นโดยไม่ยอมพาเขามาด้วย!

และได้ยินจากคุณอาอีกว่า คุณตาที่อยู่ตรงหน้านี่ เป็น พ่อของแม่ในอนาคตของเขา หยางหยางถึงกับตกตะลึง!

แม่ของเขาไม่ใช่กู้ฮอน เหรอ นี่เขายังมีแม่ในอนาคตอีกเหรอเนี่ย?

เลือดนักสืบในร่างกายของหยางหยางอยู่ๆก็ตื่นตัวขึ้น มาทันที!

วิ่งตุ๊กติ๊กไปที่ขายาวๆของนายกเทศมนตรีเป่ยและ กอดต้นขานั้น กะพริบตาด้วยดวงตาที่น่ารัก พร้อมรอยยิ้ม บริสุทธิ์ และพูดขึ้นเสียงหวาน “คุณตาครับ ”

เมื่อเห็นภาพนั้น ปากของเป่หมิงยันก็อ้าออกเป็นรูปตัว 0 และดวงตาที่เกือบจะถล่มออกมา

“โอ้ นี่คือเฉิงเฉิงของชายรองเหรอ? ยังรู้อีกว่าพ่อของ แม่เรียกว่าคุณตา!”

เจ้าลูกสุนัขตัวนี้จะเหมือนสุนัขมากเกินไปแล้ว…. นายกเทศมนตรีเป้ยมองลงมาและจ้องมองเด็กชายตัว

เล็กที่กอดขาของเขาอยู่

แต่เปหมิงโม่ กลับใช้สายตาเย็นชาจ้องมองไปที่ ลูกชายตัวน้อย ใบหน้าหล่อเหลาอึมครึมขึ้นมาทันที!

“เป่ยหมิงซีเฉิง!”

เสียงทุ้มต่ำในลำคอของเป้หมิงโม่ ราวกับจะมีลมพายุ กำลังพัดมา!

เป้หมิงยันรู้สึกร่างกายเย็นขึ้นมา ดูเหมือนจะเล่นใหญ่ เกินไปหน่อย พี่รองทำท่าไม่พอใจเข้าแล้ว

เมื่อนายกเทศมนตรีเป็นได้ถูกเรียกว่า ‘คุณตา ‘ ดวงตา ของเขาก็เต็มไปด้วยความหวังทันที!
ไม่สนว่าเป็หมิงโม่จะมีลูกชายหรือเปล่า? สำคัญก็คือ ลูกชายของเขายอมรับเป้ยใต้เอ๋อเป็นแม่ก็พอ! ดังนั้น เขา จึงรีบยกยิ้มกลับไป “เฉิงเฉิงใช่ไหม? เฉิงเฉิงเด็กดี คุณตา ชอบเฉิงเฉิงที่สุดเลย”

ดวงตาของหยางหยางหรี่ลงด้วยรอยยิ้ม โดยไม่สน สายตาอาฆาตทั้งสองที่อยู่ข้างหลังเขา สนใจแต่ขา กางเกงของนายกเทศมนตรีเป่ย “คุณตาครับ คุณอาบอก ว่าคุณคือพ่อของแม่ในอนาคตของผม แล้วแม่ในอนาคต ของผมคือใครเหรอครับ?”

นายกเทศมนตรีเป่ยที่ได้ยินคำว่า ‘แม่ในอนาคต’ ก็ รู้สึกลำพองใจ “ฮ่าๆๆ แม่ในอนาคตของเฉิงเฉิงก็คือลูกสาว ของคุณตาไง เฉิงเฉิงจะต้องชอบแม่ในอนาคตของตัวเอง แน่นอน…”

ความเยือกเย็นที่ใบหน้าของเป่ยหมิงโม่ปรากฏขึ้น

เขากลอกตาอย่างรวดเร็วและใช่สายตาคมมองไปที่ เป่หมิงยัน “ไม่ธรรมดานะชายน้อย ตัวเองไม่สนใจโลกที่ วุ่นวายนี่คนเดียวก็เกินพอแล้ว ยังจะพาลูกชายฉันทำตาม ด้วย!”

เป่ยหมิงยันรู้สึกเจ็บปวดด้านใน และทำท่ากุมหน้าอก อย่างเกินจริง คร่ำครวญอย่างสาหัส “โอ้ย ผมจะรู้ได้อย่าง ไงว่าลูกชายของพี่เป็นแบบนั้น….”

กลัวว่าเรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่ เขาจึงรีบเดินไปข้างหน้า และดึงร่างของเด็กตัวเล็กจากขายาวๆของนายกเทศมน ตรีเป้ยและกระซิบ “เฉิงเฉิง ฉันพูดอะไรให้ฟังนะ ถ้านายตะโกนอีกครั้ง ฟอของนายคงได้จับคนแถวนี้ขย้าแล้วล่ะ! พวกเราไปเล่นกันไกลๆเถอะ”

“คือ ผมไม่ไป….” หยางหยางทำท่าไม่เต็มใจ ไม่ง่าย เลยที่จะได้สืบหา แต่ปรากฏว่าแม่ของเขากลับไม่ใช่แม่ ของเขาจริงๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย ปวดใจไปหมดแล้ว….

“เด็กดี! เด็กดี…”

“ไม่….

เป่ยหมิงยันถึงกับเหงื่อตก โดยไม่คำนึงถึงอะไร เขาคว้า ร่างของเด็กร่างเล็กและพาดไว้บนไหล่ของเขา “เดี๋ยวอา พานายไปกินน่องไก่ทอดนะ…”

“โอ้…งั้นผมเอาแบบกรอบๆเลยนะ..”

เป้หมิงยันกลอกตา ที่แท้ก็แพ้ของกิน! ก่อนเดินออกไป เขาไม่ลืมที่จะพูดกล่าวลากับนายกเทศมนตรีเป่ย “ขอโทษ นะครับท่านนายก เด็กคงหิวแล้ว ผมต้องพาเขาออกไป ก่อน พวกคุณเชิญต่อกันได้เลยครับ…..”

เมื่อพาดเด็กขึ้น เขาก็ไม่กล้ามองกลับไปที่พี่รองอีก และหนีออกมา ราวกับมีไฟลนกันอยู่….

กู้ชอนที่ใบหน้ากำลังวุ่นไปกับการคลานหาลูกกอล์ฟที่ เป้หมิงโม่ตีมาเมื่อสักครู่ ให้ตายเถอะ เธอก็รู้ว่าเขามีนิสัยประหลาดขนาดไหน!
แม้แต่ลูกกอล์ฟก็ยังต้องจารึกด้วยชื่อย่อของตัวเอง มันทำให้เธอหยิบลูกของคนอื่นเพื่อจะให้ครบจำนวนก็ไม่ ได้