ตอนที่ 83 ผมมีลูกชายแล้ว1

หยางหยางแบะปาก หน้าเศร้า “ผมเป็นลูกชายของพ่อ จริงๆเหรอ? ทำไมเขาถึงได้ทำร้ายผมขนาดนี้? ผมเป็น เพียงแค่เด็ก ใช่ไหม?”

“เอ่อ นายน้อย ได้โปรดอย่าหลอกทำเป็นน่าสงสารอีก เลย จากเมื่อคืนถึงตอนนี้คุณทำไปแล้วห้าสิบหกครั้ง ฉัน บอกคุณแล้ว คุณชายรองเพียงแค่ลงโทษคุณ หวังว่านาย น้อยจะไม่หนีออกจากบ้านอีกแล้วนะคะ”

หยางหยางเก็บริมฝีปากและเก็บใบหน้าเศร้า จับเบล ล่าที่หลับสนิท “เห้อ ฉันไม่ชอบแกเอาซะเลย ที่สามารถ นอนหลับอย่างมีความสุขทั้งที่โดนขังไว้!”

“หงส์….” เบลล่าที่หลับนอนอยู่ลืมตาขึ้นมา ดวงตาไร้

เดียงสาอย่างมาก มันก็เหมือนกับพูดว่า ตัวเองไม่ใช่มนุษย์เป็นแค่สุนัข เดิมทีก็ต้องนอนในกรงอยู่แล้ว

“ผมจะออกไปข้างนอก ผมจะออกไปข้างนอก ผมจะ ออกไปข้างนอก..” หยางหยางยื่นริมฝีปากแล้วตะโกน อีกครั้ง

เขารู้ว่าเขาไม่ควรฟังคำพูดของเป่หมิงซิเฉิงและกลับ ไปที่ตระกูลเป้หมิงอย่างเชื่อฟัง

และยังให้เขาถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับ แม่ ว่าเขาใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่หรือเปล่า และทำไมพ่อ กับแม่ถึงไม่รู้การมีตัวตนของเขา?
ให้ตายเถอะ ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วจะถูกขังอยู่ในกรง สุนัขนี้ ถึงจะตัดขาเขา ยังไงก็ไม่มีทางกลับมาแน่!

เขาตะโกนอย่างโหดเหี้ยม ทำเอาเจียงฮุ่ยชินที่ไม่ได้ นอนทั้งคืนต้องลงมา

“หลานรัก ย่ามาหาแล้ว….” เจียงฮุ่ยซินวิ่งเหยาะๆไปที่

กรงสุนัข ดูเด็กน้อยและสุนัขในกรงด้วยความรัก

ถอนหายใจ และบอกแม่บ้านให้รีบนำอาหารเช้าที่ เตรียมไว้ไปให้ในกรง

ทันทีที่หยางหยางเห็นผู้ช่วยชีวิตมาถึง เขาก็เก็บปาก เล็กๆนั้น แล้วก็ “สึก” เขาร้องไห้ออกมา “คุณย่า…”

เจียงฮุ่ยซินเมื่อเห็นหลานร้องไห้ถึงกับหัวใจสลาย “ฮัก….คุณย่า ผมได้เป็นลูกของพ่อไหม….ฮีกๆ…”

“เด็กน้อย หลานก็ต้องเป็นลูกของพ่อสิ” เจียงฮุ่ยซินม องอย่างกระวนกระวายที่ชายร่างเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่ใน กรงอย่างหนัก

“ฮือ….แต่คงไม่ใช่ลูกที่เกิดจากพ่อแน่ๆ….ไม่งั้นจะ ทำกับผมแบบนี้เหรอ?”

หยางหยางร้องไห้สะอึกสะอื้น บนใบหน้าที่อ่อนโยนสี ขาวเต็มไปด้วยความคับข้องใจและความสงสาร

กะพริบดวงตากลมโตมองตรงไปที่เจียงฮุ่ยซิน

“ก็ต้องเป็นลูกที่เกิดจากพ่อสิ!” เจียงฮุ่ยชินพยักหน้า อย่างไม่ลังเล
หยางหยางร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง หีหี ที่แท้ก็เป็นลูกที่เกิด จากพ่อ ภารกิจแรกสำเร็จ

จากนั้น เขามองที่เจียงฮุ่ยซินและพยักหน้า “ฮือ” เสียง ร้องไห้ดังขึ้นอย่างน่าสังเวช

“ฮือๆ….เป็นลูกแท้ๆแต่โหดร้ายขนาดนี้มันน่ากลัวเกิน ไป….”

“โอ้ เฉิงเฉิงไม่ร้องนะ ย่าอยู่นี่ ย่าจะไม่ให้พ่อของหลาน มาทำอะไรหลานอีก!” เจียงฮุ่ยซินถูกครอบงำอย่าง ง่ายดายและสั่งเหล่าแม่บ้านอย่างรวดเร็ว “ปลดล็อก! รีบ ปลดล็อกเดี่ยวนี้!”

“เอ่อ….คุณ คุณหญิงคะ คุณชายรองบอกไว้ว่า….”

“เธอเห็นไหมว่าเด็กถูกขังมาหนึ่งคืนแล้ว? ยังไม่เพียง พออีกหรือ? เขาอายุแค่ห้าขวบเอง…” รอบนี้เจียงฮุ่ยซิน ยอมไม่ได้อีกแล้ว

“แต่คุณหญิงคะ..”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้ามีอะไรฉันรับผิดชอบเอง”

ในที่สุด หยางหยางก็ทำสำเร็จในรอบที่เก้าสิบสี่

กู้ฮอนกลับมาทำงานตามปกติ

โครงการ “หญิง” จะประกาศการประมูลรอบแรกในวัน พรุ่งนี้ หลังจากนี้เป่ยหมิงโม่จะยุ่งมาก

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ เธอไม่กล้ารบกวนเขาเลย เพื่อ ไม่ให้เรื่องของตระกูลกู้ทำให้เขาเหนื่อยขึ้นอีก
และเมื่อคืน ดูเหมือนว่ากับเป็นความฝัน

ในตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมา

ผลสุดท้าย ใครคือคนที่อยู่ในใจของเธอแต่ไม่อาจอยู่ ข้างกายได้? และใครคือคนที่อยู่ในใจของเขาแต่ไม่อาจ อยู่ข้างกายได้?

สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้รับคำตอบด้วยกันทั้งคู่

เมื่อถึงเวลาเที่ยง เป้หมิงโม่ผู้ซึ่งกำลังประชุมอย่างเข้ม ขันในห้องประชุม ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์เข้า-

“เตรียมตัวให้พร้อม จะมีการเจรจาส่วนตัวในช่วงบ่าย”

เธอแกะเล็บไปมา “ท่านประธานคะ เจรจาส่วนตัวอะไร เหรอคะ และต้องเตรียมอะไรบ้าง?”

” ขณะที่ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์พูด ใน ห้องประชุมก็มีคนกำลังรายงานอยู่ เขานิ่งไปสักพัก ก่อน พูดขึ้นว่า “กอล์ฟ”

คำๆเดียวที่กระชับ ก่อนตัดสายอย่างทันที

กู้ฮอนถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ คำๆนี้ไม่ได้ให้ ประโยชน์อะไรเลย เธอรู้สึกเศร้าใจ

ช่วงบ่าย

เป้หมิงโม่ขับรถไปที่สโมสรพรีเมี่ยม

ผู้คนที่มาที่นี่เพื่อเล่นกอล์ฟโดยพื้นฐานแล้ว ล้วนเป็นคนมีหน้ามีตาของเมือง A

เมื่อเข้ามาในห้องล็อกเกอร์ เป่ยหมิงโม่นิ่วใบหน้าของตัว เองกว่าเดิม อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

กู้ฮอนยังคงรออยู่ที่หน้าประตูห้องล็อกเกอร์ เธอลืมตาขึ้น และอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นชุดกอล์ฟ “สี

เหลือง” ของเป่ยหมิงโม่ หลังจากได้รับโทรศัพท์เขาเมื่อตอนเที่ยง เธอก็เริ่ม เตรียมตัวอย่างรวดเร็ว

เป็นความตั้งใจของเธอ ที่เลือกชุดกอล์ฟ “สีเหลือง” ให้ เขาโดยเฉพาะ

ด้วยนิสัยที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ เสื้อผ้าของเขามักจะ เป็นโทนดำขาวเทาอยู่เสมอ

อย่างไรก็ตาม ไม่คิดว่าพอเขาใส่ ‘สีเหลือง นี้ กลับ โดนเสน่ห์ของเขาเล่นงาน

อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นี่มันงดงามจริงๆ…

“กู้ฮอน คุณตั้งใจใช่ไหม!” เสียงทุ้มต่ำของเป่หมิงโม่ดัง ขึ้นและเผยให้เห็นฟันที่ขบแน่น

เธอกลั้นยิ้มแล้วก็อ่อนน้อมถ่อมตน “ท่านประธานคะ ลองมองไปที่ดวงอาทิตย์สีทอง สนามหญ้าสีเขียวและร่าง สีเหลืองของคุณ ที่เหมือนกับดอกมัสตาร์ดที่มีชีวิตชีวาใน ทุ่งนั้น จะสวยขนาดไหน มันเหมาะกับคุณมาก…

ดอกมัสตาร์ด?