ตอนที่ 73 ค้นหาเด็กให้ทั่วเมือง1

รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่เธอกลับได้รับคำชม จากสายตาของคุณท่าน

กู้ฮอนเม้มปาก เผยปฏิกิริยาโต้ตอบฉับไว “คุณ ท่านไม่ชอบเธอหรือคะ?”

แววตาของเป่หมิงเจิ้งเทียนสว่างวาบ “ดูท่าเธอเอง ก็คงรู้อะไรบ้าง ถูกต้อง ฉันทำเหมือนใต้เอ่อเป็นลูก สะใภ้ในอนาคตของตระกูลเป่ยหมิงมาตลอด”

กู้ฮอนยิ้มเรียบ ๆ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง

“ดังนั้น เป้าหมายที่คุณท่านเป่ยหมิงคอยจับตาดู ประธานเป่ยหมิงแต่แรก คงไม่ใช่อะไรอื่นนอกจาก ทำลายความสัมพันธ์ของประธานเหมิงกับหญิงสาว คนนั้นสินะคะ?”

“ห ๆ ในเมื่อเธอก็ทายออกแล้ว ฉันเองก็จะไม่ ปิดบังเธอ ฉันคาดหวังให้เธอสามารถช่วยฉันกำจัด หญิงสาวคนนั้นของเจ้ารองออกไปจริง ๆ เพื่อที่ฉันจะ ได้แต่งใต้เอ่อให้เป็นลูกสะใภ้ได้อย่างจริงจัง”

เธอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่เธอกระโดดลงมา อย่างอกสั่นขวัญแขวนเมื่อคืน ยังคงวนกลับมาอยู่ใน ความคิด ตัวสั่นจนถึงตอนนี้เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อน แรง “คุณท่านเปหมิงน่ากลัวว่าฉันจะต้องทำให้ท่านผิด หวังแล้วล่ะค่ะ”
เธอไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้นหรอก อีกอย่าง เพียงแค่ขโมยพิมพ์เขียว ทำให้กลุ่มธุรกิจกู้เข้ารอบ ก็ ทำให้เขาโกรธเสียจนเอาคืนอย่างโหดเหี้ยมขนาดนั้น

จะเป็นอย่างไรถ้าเธอกำจัดSosoออกจากข้างกาย เขา?

เธอรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่ กล้าแม้แต่จะคิด

“อย่าเพิ่งตัดรอนกันไวอย่างนี้ส” เปหมิงเจิ้งเทียน ยกถ้วยชาขึ้นแล้วจิบอีกหนึ่งเบา ๆ ยิ้มอย่างมีเลศนัย “แค่เธอคอยก่อกวนอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับโปรเจกต์ “หยิง” นี้ต่อไป ฉันรับประกันได้ว่าจะต้องมีใครสักคน อดรนทนไม่ไหว..”

ดวงตาของกู้ฮอนฉายแวววาบ พลันรู้สึกว่าตัวเอง ราวกับกระต่ายผู้บริสุทธิ์ ถูกคนโยนเข้าไปหาฝูง หมาป่า แล้วยังกลับมีพยัคฆ์มาคอยสังเกตการณ์อยู่ ใกล้ ๆ .

*

หลังจากบอกลากับคุณท่านเป่ยหมิงแล้ว

กู้ฮอนยังคงทำตัวเหมือนปกติ กลับไปทำงานที่ตึก ใหญ่ธุรกิจเป่ยหมิงตรงเวลา

พนันกันไว้เจ็ดวัน ในที่สุดก็ทนมาถึงวันที่ห้าเสียที ตอนนี้ เธอเพียงขอให้สามารถคงความสุขสงบได้

จนถึงวันสุดท้าย
อย่างไรเสียเมื่อเธอชนะการพนันนี้แล้ว เป็หมิงโม่ ก็จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

อิสระ …อันเป็นสิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุดใน

เวลานี้!

เธอเดินไปถึงหน้าห้องประธานที่คุ้นเคย สูด หายใจเข้าลึก นึกถึงใบหน้าเยือกเย็นร้ายกาจของเป๋ห มิงโม่จากเมื่อคืนแล้ว นิ้วมือยังคงสั่นเทา

ก๊อกๆ ๆ

หลังจากเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง เธอก็ ผลักประตูเข้าไป

“อืม รู้แล้ว ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะส่งคนออกไป

ตามหา….”

เป่หมิงโม่ถือโทรศัพท์มือถือ ยังคงคุยอยู่

แววตาลึกล้ำเหลือบมายังกู้ฮอนที่เดินเข้ามา กู้ฮอนทำตัวนิ่ง รอจนกระทั่งเขาคุยโทรศัพท์จบ ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เธอเพิ่งจะได้พบกับเป่หมิงโม่ อด รู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทั้งตัวไม่ได้

ผู้ชายที่เยือกเย็นราวเกล็ดน้ำแข็งคนนี้ มองดูอาจ เห็นว่าสง่างามปราศจากอันตราย แต่ว่าอาจทิ่มแทง คุณได้อย่างเยียบเย็นและเจ็บปวดที่สุด ในขณะที่ไร้ ซึ่งการป้องกันตัว

เป่หมิงโม่วางโทรศัพท์ลง ยังคงเผยให้เห็นรอยย่นระหว่างคิ้ว

“สายไปสามสิบนาที” เขาเปล่งเสียงต่ำ “ในฐานะที่ เธอมีตำแหน่งเป็นเลขาฯ ฉันควรจะพูดว่าเงินที่คุณ ท่านให้มากเกินไป หรือเป็นเพราะฉันปล่อยให้เธอทำ ตามใจเกินไปดี?”

เธอตกใจสะดุ้งขึ้นมา กัดริมฝีปาก “ขอโทษค่ะ มี เรื่องที่ต้องแวะทำก่อนหน้านี้ก็เลย …”

“ก็เลย มาสายได้งั้นสิ?” เขาเลิกคิ้วอย่างเย็นชา

เรื่องที่เธอขโมยพิมพ์เขียวของเขาเมื่อวาน ยังไม่ พูดถึงแม้แต่คำเดียว

เธอรีบสายหน้าอย่างรวดเร็ว กลัวว่าการพบหน้า

ครั้งนี้จะทำให้เขาหาเรื่องโจมตีเธออีก รีบลนลานกล่าว “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหาข้ออ้างให้ตัวเอง ในเมื่อ มาสายแล้ว ก็ต้องลงโทษตัวเอง….”

“ลงโทษตัวเอง?” เขายิ้มหยันขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ลงโทษยังไงล่ะ?”

“เอ่อ เอ่อคือ….” เธอลนลานไปชั่วขณะ “ลงโทษ ตัวเองให้ขัดพื้น ล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดค่ะ!”

พูดจบ ไม่ทันเปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ เธอก็วิ่ง ออกมาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นสักพัก ก็ถือไม้ถูพื้น โน้มตัวถูพื้นตามหน้าที่ ขนาดที่แทบอยากจะลอกผิวพื้นทั้งชั้นออกไป
กู้ฮอนคิดในใจ ว่าหากเธอสามารถทดแทนความ ผิดด้วยวิธีนี้ได้ เธอคงรู้สึกดีขึ้นสักนิด

เพราะการที่ช่วยเหลือให้กลุ่มธุรกิจกู้ใช้วิธีการ สกปรก จนได้อันดับหนึ่งในการแข่งขันรอบแรก ทำให้ เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

เปหมิงโม่มองร่างที่กำลังกุลีกุจออยู่เบื้องหน้า แวว ตาสีดำหม่นลง

ดูท่าที่ให้กระโดดลงไปเมื่อคืนนี้ คงทำให้เธอ ตกใจกลัวจริง ๆ

ไม่อย่างนั้นตอนนี้ เธอคงจะไม่กลัวทำให้เขาโกรธ จนลุกลี้ลุกลนราวกับลูกนก

ช่างเถอะ เขาลูบคลำหน้าผากที่ปวดตุบ

ขอเพียงเธอไม่ทำให้เขาโมโหจนถึงขีดสุดอีก เขา ก็จะแกล้งปิดตาข้างหนึ่งบ้างแล้วกัน

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ข้างมือก็ดังขึ้นอีกรอบ

“คุณชาย ทางคฤหาสน์เป่หมิงโทรศัพท์มา ว่ายัง

หาคุณชายเฉิงเฉิงไม่พบ คุณนายวิตกกังวลจนเป็นลม ไปแล้วครับ….” เขาขมวดคิ้วอย่างเยียบเย็น “นายกลับไปสงบสติ

อารมณ์พวกเขาก่อน สั่งการพวกลูกน้องลงไป ให้

ค้นหาให้ทั่วเมือง”

“ครับคุณชาย” เสียงที่ดังมาจากสายนั้นคือเสียงฉิงฮัวนั่นเอง

“แล้วก็ ทำให้เรื่องเงียบที่สุด อย่าให้กระเทือนถึง ตำรวจหรือสื่อมวลชน”

ตราบใดที่เขามีความสามารถควบคุมสถานการณ์ จะไม่มีทางเปิดเผยเรื่องตัวเองหรือคนในครอบครัวให้ สายตาสาธารณชนรู้เห็นเด็ดขาด

“ตกลงครับ คุณชาย…จริงสิ คุณชาย คืนพรุ่งนี้ คือปาร์ตี้วันเกิดของคุณสุครับ ฉิงฮัวเตือนขึ้นอย่าง ระมัดระวัง

“จัดการไปตามตารางเวลาเดิม” เป่หมิงโม่พูดขึ้น เสียงเรียบ

“…งั้นคุณชาย จะไปหรือเปล่าครับ?” ฉิงฮัวถาม อย่างกล้าๆ กลัว ๆ

เงียบงันไปชั่วขณะ เป้หมิงโม่กวาดสายตาไปยัง เงาด้านหลังของกู้ฮอนที่กำลังลงแรงทำงานโดยไม่ได้ ตั้งใจ เอ่ยเสียงเรียบ “ไป”

จากนั้นก็ตัดสายโทรศัพท์

โดยไม่ลังเล

ตอนบ่าย กู้ฮอนพิงตัวอยู่บนโซฟาอย่างเงียบเชียบ

เธอที่ออกแรงมาตลอดช่วงเช้า ทำความสะอาด

ห้องน้ำเสียเนิ่นนาน จนรู้สึกเหนื่อยล้าปวดหลังปวดเอวไปหมด

จนอยากจะนอนแผ่บนโซฟานี้ แล้วงีบหลับไปเสีย

ทันที

เธอเห็นว่า เป็หมิงโม่คุยโทรศัพท์อีกครั้ง

ดูท่าวันนี้ โทรศัพท์จากคนใกล้ตัวเขามีมากเป็น พิเศษ ย้ำพูดแต่คำว่า “หาอีก”หาต่อไป” ส่งคนไปค้นหา ปูพรมทั่วทั้งเมือง ไม่หยุด

กู้ฮอนชักสงสัยว่าเขากำลังหาอะไรอยู่กันแน่? เธอมองเป่หมิงโม่วางสาย สีหน้าราวกับกำลังอยู่ไม่

สุข