ตอนที่ 65 พี่น้องพบหน้ากัน1

เสียงจากข้อความโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง

เร็วเข้า! อย่าบังคับให้ฉันทำนะ-กู้เชิงเทียน

หัวใจเธอหล่นวูบ ไม่ลังเลอีกต่อไป รีบนำการ์ด เสียบกลับเข้าโทรศัพท์มือถือ กดปุ่มส่งเอกสารไป….

*

พอกู้เชิงเทียนได้รับเอกสารจากกู้ฮอนแล้ว รอย ยิ้มพอใจผุดขึ้นที่มุมปาก หยูพื้น วิ่งหน้าตาตื่นเข้า มา– “แย่แล้ว เชิงเทียน! รีบหนีไปเร็ว….ตำรวจพวก นั้นบอกว่ามีคนลักพาตัวเด็ก เลยมาจับตัว….” กู้เชิง เทียนได้ยินเข้า สีหน้าตกใจอย่างหนัก!

เอาโทรศัพท์มือถือยัดใส่ในกระเป๋า รีบร้อน กระโจนออกทางประตู ก่อนจะจากไปพลันนึกได้ขึ้นมา “หยูพื้น

กลบเกลื่อนเรื่องที่ฉันหนีไปด้วย อย่าให้ใคร สงสัย”

หยูพื้น พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ “อีม” จากนั้นก็ออกจากประตูตามหลังกู้เชิงเทียนไป ภายในห้องเหลือเพียงเฉิงเฉิงเพียงคนเดียว ถูก มัดอย่างแน่นหนาอยู่บนเก้าอี้

เขามองสิ่งของใช้ตกแต่งรอบตัวอย่างใจเย็น เห็นมีดปอกผลไม้ด้ามหนึ่งอยู่ในจาน

เขาค่อย ๆ ขยับเก้าอี้อย่างระมัดระวัง เคลื่อนที่ไป ทางด้านจานผลไม้ทีละนิด

ฉับพลันมีเสียงน้อย ๆ ของเด็กดังขึ้นมาจากทาง

ประตู

“ต้องการให้ฉันช่วยไหม?”

เฉิงเฉิงเหลือบตามอง เห็นเด็กชายหน้าตาเหมือน ตัวเองอย่างกับแกะ ดวงตาฉายแววตกใจอยู่แวบหนึ่ง แล้วค่อยกลับมาสงบลงทันที

“…” เฉิงเฉิงถูกผ้าปิดปากไว้ จึงพูดอะไรไม่ได้

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเด็กผู้ชายที่สะพายเป้อยู่บนหลัง คนนี้คือหยางหยางที่แม่เคยพูดถึงนั่นเอง

หยางหยางเบะปาก ก้าวเท้าเล็ก ๆ ย่ำเข้าไปใน ห้อง “น่าเบื่อจัง นึกว่านายเห็นฉันแล้วจะตื้นตันจน น้ำตาไหลซะอีก!”

เฉิงเฉิงเม้มปากนิ่ง ยังคงขยับเก้าอี้ตัวน้อยต่อไป

หยางหยางเดินไปข้างหน้าเขาทันควัน ยื่นมือช่วย ดึงผ้าขาวออก “ถึงฉันจะช่วยนายไว้ แต่ก็ไม่ต้องชื่นชม กันเกินไปนักหรอกนะ”เฉิงเฉิงขยับมุมปากที่แข็งชา เล็กน้อย เหลือบมองหยางหยางแวบหนึ่ง “เห็นท่าที ของนายแล้ว แสดงว่ารู้จักฉันสินะ?”

“อือฮึ” หยางหยางยักคิ้ว วางกระเป๋าหนังสือลงคว้าเอามีดปอกผลไม้ในจานผลไม้ แล้วกลับมายังข้าง กายเฉิงเฉิง “คุณชายน้อยตระกูลเป้หมิง เป้หมิงซิเฉิง ใช่ไหม”

เสียงดังครืดๆ ไม่กี่ครั้ง เชือกก็ถูกตัดออกจากกัน

พอเฉิงเฉิงหลุดออกมาได้ สมองก็แล่นอย่างฉับไว “หลายวันมานี้ นายไปบ้านฉันมาเหรอ?”

หยางหยางจ้องมองเฉิงเฉิงอย่างละเอียด แววตา เฉลียวฉลาดฉายแววชื่นชม “ไม่เลวนี่ เดาได้รวดเร็ว อย่างนี้ ดูท่าหลายวันที่ผ่านมา นายคงแสร้งทำตัวเป็น ฉันได้อย่างง่ายดายสิท่า”

มิน่าเขาไม่อยู่ตั้งหลายวัน กลับไม่เห็นแม่ตามหา เขาเลย ยายเองก็ทำเหมือนเป่ยหมิงซิเฉิงกลายเป็น หยางหยางไปแล้ว

เฉิงเฉิงยังคงสีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ “นาย ล่ะ? ที่บ้านเหมิงมีทุกอย่าง แล้วกลับมาทำไม?”

หยางหยางยิ้มแย้ม “บ้านเหมิงมีทุกอย่าง แล้ว ทำไมนายถึงอยู่บ้านฉันไม่ยอมไปไหน?”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว ไม่ตอบคำ

หยางหยางอ้าปากค้าง พิจารณาเฉิงเฉิงตลอดทั้ง ตัว พูดอย่างภาคภูมิใจ “เฮอะ มิน่าล่ะพ่อถึงไม่ชอบ นาย ทั้งตัวทำเหมือนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้แบบนี้ จะ ไปน่ารักน่าเข้าหาอย่างฉันได้ยังไง?”

เฉิงเฉิงหลบสายตาหนี คล้ายถูกหยางหยางพูดแทงใจดำ

เขามองหยางหยางอย่างเคือง ๆ แล้วกลับเข้าห้อง

นอนทันที

ต่อมาเฉิงเฉิงเองก็เข้าใจว่าทำไมหลายวันมานี้ ตระกูลเป่ยหมิงถึงไม่มีใครส่งคนออกมาตามหาเขาเลย

หยางหยางตามหลังเฉิงเฉิงไป มองห้องนอนที่ไม่ ได้เห็นมาหลายวันรอบหนึ่ง “โอ้โห นายเป็นพวกคลั่ง ความสะอาดเหรอ? ห้องของฉันสะอาดอย่างกับห้องผู้ หญิงแน่ะ!”

“กู้หยางหยาง นายต่างหากที่สกปรกอย่างกับ ขอทาน” เฉิงเฉิงเหยียดหยันอย่างเย็นชา ตอบเสียง เรียบ “บ้านเป่หมิงหานายไม่เจอ จะต้องตามค้นทั่วทั้ง เมืองแน่”

“อืม ๆ”หยางหยางส่งเสียงในลำคอสองที “อย่าลืม สิว่าที่บ้านเป่าหมิงหาไม่เจอน่ะ คือนายต่างหาก!”

สีหน้าของเฉิงเฉิงนิ่งไปเล็กน้อย

หยางหยางกลิ้งร่างเล็กของตัวเองล้มลงนอนบน เตียง เผยยิ้มพึงพอใจออกมา “ถึงยังไงเตียงบ้านตัวเอง ก็สบายที่สุดแล้ว อิ่ม ได้กลิ่นของแม่ด้วย…”

เฉิงเฉิงเห็นเขาทำตัวตามสบายอย่างนั้น ก็อด ขมวดคิ้วไม่ได้ เงียบงันไม่ส่งเสียงอะไรมือเล็กของ หยางหยางคว้าหมอนมาถือ มองเฉิงเฉิงที่ยังคงเงียบ

เฉย ถามต่อว่า “เป้หมิงซิเฉิง นายว่าทำไมพวกเราถึงเหมือนกันนัก?”

เฉิงเฉิงเลิกคิ้วอย่างเฉยชา สีหน้าแบบนี้ช่างเหมือ นกับเป่ยหมิงโม่เหลือเกิน

เขายกมุมปากขึ้น หันมาทางหยางหยางอย่างไม่ ใส่ใจ “คนสองคนที่เหมือนกันเปี๊ยบ มีความเป็นไปได้ เพียงแค่อย่างเดียว นั่นคือสองคนนั้นเป็นฝาแฝดกัน”

“ฝาแฝด?” หยางหยางเบิกตาโต ในชีวิตตลอดห้า ปีของเขา เพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก จึงตกตะลึง อย่างมาก “อะไรคือฝาแฝดเหรอ?”

เฉิงเฉิงอดกลอกตามองบนไม่ได้รู้สึกเหลือทนกับ ความงี่เง่าของหยางหยางเหลือเกิน

“อธิบายง่าย ๆ ฝาแฝดก็คือสิ่งมีชีวิตที่ตั้งท้องหนึ่ง ครั้งแต่ให้กำเนิดร่างสองร่าง แต่ว่าฝาแฝดแท้คือไข่ที่ ได้รับสเปิร์มแล้วแบ่งตัวออกเป็นสองส่วนก่อนที่จะฝัง ตัวลงในมดลูก อีกทั้งต่างฝ่ายต่างเจริญเติบโตขึ้นมาก ลายเป็นคน เห็นได้ชัดว่าพวกเราเป็นประเภทนี้”

เฉิงเฉิงอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผล ส่วนหยาง หยางก็ฟังด้วยอาการเหม่อลอย ในหัวของหยางหยาง ว่างเปล่าเป็นเวลาเนิ่นนาน “ความหมายของนายคือ ฉัน กับนายเป็นฝาแฝดกัน จากนั้นเราเกิดมาจากแม่คน เดียวกันเหรอ?”

เฉิงเฉิงยักคิ้ว ถ้าหากข้อมูลที่เขาเคยอ่านไม่ได้โก หกนะนะ
“ตายล่ะ….” หยางหยางตกตะลึง ร่างน้อยเด้งลุก ขึ้นมาจากเตียง จับไหล่เล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงเขย่าระรัว “พวกเรามีแม่คนเดียวกันเหรอ? แล้วพ่อล่ะ? พ่อของ นายก็คือพ่อของฉันหรือเปล่า?”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “กู้หยางหยางหยุดเดี๋ยวนี้นะ! นายทำฉันเวียนหัวหมดแล้ว”

“อ้อ ๆ” หยางหยางยิ้มแป้นออกมาทันที ปล่อยมือ น้อย ๆ ออก “นายก็รีบตอบฉันมาสิ..”

เฉิงเฉิงนวดขมับแผ่วเบา เหลือบตามองหยาง หยางแวบหนึ่ง “ไร้การศึกษานี่มันน่ากลัวจริง ๆ ทางการแพทย์ชี้ว่า สถานการณ์แบบพวกเราสามารถมี พ่อแม่คนเดียวกันได้เท่านั้น”

“หา” หยางหยางร้องเสียงแหลมออกมาทันควัน เฉิงเฉิงเอานิ้วมือมาอุดหูได้ทันเวลา

“ว้าวฮะ ๆ ๆ …ที่แท้พ่อของฉันก็ไม่ใช่เบิร์ดแมน พ่อของนายก็คือพ่อของฉัน ยู้ฮู~หยางหยางมีพ่อแล้ว วะฮะ ๆ .