ตอนที่ 50 ร้องไห้ทำไม2

เธอเดินไปพลางหัวเราะอย่างยั่วยวน น้ำเสียงน่ารักพูด ขึ้นอย่างไม่พอใจ “ประธานเป่ยหมิง คุณนี่นิสัยไม่ดีจริงๆเลย เรียกฉันมาหา แล้วมีผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้องได้ยังไง”

กู้ฮอนไม่พอใจที่ถูกผลักออกไป เธอกระแทกประตูปิด เสียงดังปัง ” ด้วยความโมโห

สายตาของเป่ยหมิงโม่เหลือบมองใบหน้าโกรธของกู้ฮอน

ผู้หญิงคนนี้รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาทางสีหน้าตลอดเลย

จริงๆ

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนมุมปากเขา “ไม่ต้องไปสนใจ เธอ เธอคือสาวใช้น่ะ”

สาวใช้

กู้ฮอนทำตาโต เปลวไฟเริ่มปะทุออกมา

“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นสาวใช้นี่เอง” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยิ้มน่ารัก มือสวยที่ทาเล็บหลากสีโอบเข้าที่ไหล่ของ เป่หมิงโม่ “ฉัน นึกว่าประธานเป่ยหมิงอยากเล่นเกม3*Pซะอีก ฮาฮาฮา…

3*P

ใบหน้าขาวของกู้ฮอนมีรังสีสีเขียวลอยออกมา ตอนนี้ ดูเหมือนเธอจะเริ่มเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงผมสีน้ำตาล หมายถึงแล้ว….

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยิ้มพลางยืนขึ้นเข็นวีลแชร์ของเป่หมิงโม่

“ประธานเหมิง ไปห้องไหนดีล่ะคะ”

“ตามใจเลย แค่เป็นที่นี่ ผมก็ได้ทั้งนั้น” น้ำเสียงของเป่ห มิงโม่เย็นชาเหมือนเคย แต่สายตาคมนั้นจ้องใบหน้าขอ งกู้ฮอนอย่างไม่วางตา

“ในนี้…” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลเหลือบมองกู้ฮอนด้วยความ โกรธ จากนั้นก็หันกลับมา ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่มี ปัญหาอะไรนะ ขอแค่ประธานเป่ยหมิงมีความสุขก็พอ”

พูดจบ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลก็ยิ้มแล้วเดินไปอยู่ตรงหน้า เป่หมิงโม่

ริมฝีปากแดงอวบอิ่มยิ้มอย่างมีเสน่ห์

จากนั้น จากนั้นก็เริ่มถอดเสื้อออก… กู้ฮอนมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ

มือข้างตัวกำหมัดแน่น

จนผู้หญิงผมสีน้ำตาลถอดเสื้อผ้า เหลือเพียงชุดชั้นใน ชิ้นสุดท้าย ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวและตะโกนออกมา–

“เป้ หมิว โม่ นี่คุณหมายความว่ายังไง”

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลตกใจกับเสียงตะโกนเมื่อครู่เล็กน้อย มือที่กำลังจะถอดเสื้อชั้นในค้างอยู่กลางอากาศ มองไปที่ เป่ยหมิงโม่อย่างลังเล

ดวงตาสงบของเป่หมิงโม่ไม่มองกู้ฮอนแม้แต่น้อย เขาพูด ต่อว่า “ไม่ต้องสนใจเธอ ต่อเลย”
ผู้หญิงผมสีน้ำตาลพยักหน้า นิ้วเรียวดึงเสื้อชั้นในออก เผยให้เห็นหน้าอกอวบทั้งสองข้าง

ผู้หญิงที่ยืนอยู่มุมห้องทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอวิ่งไป ผลักผู้หญิงผมสีน้ำตาลออกอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่หน้าเป่ห มิงโม่ด้วยความโกรธอย่างสุดขีด

“เป่หมิงโม่ นายมันคนเลว ขาเป่ขนาดนี้ยังจะคิดห่นกาม อีกหรือ” “ห่นกาม” คิ้วสวยของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย มุมปากของ

เขายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “กู้ฮอน ฉันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ มี

ความต้องการเหมือนกัน ถ้าไม่เรียกหล่อนมา งั้นเธอมา แทนไหม” พอพูดจบ เห็นได้ชัดว่าดวงตาสีดำคู่นั้นกำลังหัวเราะ

เยาะเงียบๆอยู่ หัวใจของเธอบีบรัดแน่น

“….อะไร ให้ฉันไปแทนอะไร” ปากของเธอสั่นเบาๆ

ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมมันบีบแน่นจนเจ็บ ปวดขนาดนี้

เป็หมิงโม่ยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก “เธอก็เห็นแล้วนี่ วันนี้ฉัน ต้องการผู้หญิง”

กู้ฮอนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาที่หัวใจ แล้วก็เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด

เธอกำมือแน่น จนเล็บแทบฝังเข้าไปกลางฝ่ามือ เธอหายใจเข้าลึก “เป่หมิงโม่ อย่ามาทำให้ฉันยอมแพ้ด้วยวิธีสกปรกแบบนี้ เหอะ ฉันจะไม่ตกหลุมพรางเด็ดขาด คุณจะมั่วกับใครก็เชิญตามสบาย อย่ามากก็แค่ติดโรคจน น้องชายเน่า”

เธอโกรธสุดขีดจริงๆ ผู้ชายคนนี้รักความสะอาดไม่ใช่

หรือไง ทำไมตอนนี้ไม่รังเกียจผู้หญิงที่มาจากข้างนอกล่ะ

“คุณผู้หญิง ในเมื่อเธอไม่เต็มใจ ก็เชิญไปยืนตรงอื่น โอ เคไหม” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลที่ถูกผลักไปด้านข้างเหลือบมอ งกู้ฮอนอย่างไม่พอใจ แล้วเธอก็เดินมาข้างหน้าด้วยหน้าอก เปลือยเปล่า “ประธานเป่ยหมิง ไม่อย่างั้น พวกเราเข้าไปใน ห้องไหมคะ”

เป่หมิงโม่มองกู้ฮอนแวบหนึ่ง เม้มริมฝีปากบางและพยัก หน้าอย่างไม่สนใจ “เข็นฉันไปหน่อย”

จากนั้น ตอนที่เขาผ่านหน้ากู้ฮอนไป เขาก็ทิ้งคำพูดไว้ “ไปเอาถุงยางมาให้ฉันสักสองสามอันนะ”

สิบกว่านาทีผ่านไป

กู้ฮอนยืนเอาหูแนบประตู ร่างกายเกร็งไปหมด ครั้งนี้ เขาทำมันจริงๆหรือ….

จริงหรือ เขากับผู้หญิงคนนั้นหรือ

พอสมองคิดถึงฉากเร่าร้อนของพวกเขาในขณะนี้ สีหน้าของกู้ฮอนซีดเผือดทันที
เธอไม่เคยมีความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน เหมือนกับ

ว่าหัวใจของเธอจะหยุดเต้น…

เธอเกลียดเขา เกลียดที่สุด เกลียด เกลียด….

ทันใดนั้น แกร๊ก

ประตูเปิดออกมาจากด้านใน

กู้ฮอนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ร่างกายเอนเข้าไปพร้อมประตู เอนเข้าไปลงในอ้อมกอดของ เหมิงโม่บนวีลแชร์พอดี ทับอยู่บนแผลของเขา

เป่ยหมิงโม่ร้องด้วยความเจ็บปวดนิดหน่อย

ใบหน้าเล็กที่อาบน้ำตาของกู้ฮอนสะท้อนเข้าไปใน ดวงตาสีดำสนิทของเขาทันที

บนขนตายาวเป็นแพยังมีหยดน้ำตาเกาะอยู่

ดวงตาสีดำที่มีน้ำตาเอ่อล้นอยู่ เหมือนบ่อน้ำในฤดูใบไม้

ผลิ

หน้าท้องของเขากระชับทันที

เขามองผู้หญิงในอ้อมกอด ท่าทางที่น่าสงสาร มีความ รู้สึกสับสนจนพูดออกมาไม่ได้

มันสามารถทำให้ผู้ชายยอมศิโรราบได้อย่าง่ายดาย ความโกรธเมื่อครู่ยังคงอยู่ในนัยน์ตาสีดำ ชั่วพริบตาก็ ปรากฏสายตาอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง เขาพูด ขึ้นเบาๆ–
“ร้องไห้ทำไม”

คำถามง่ายๆนี้ แสดงถึงความอ่อนโยนที่ไม่เคยเห็นมา ก่อน ทำลายห้องหัวใจของกู้ฮอนได้อย่างง่ายดาย

เธอตัวสั่นทันที

พอลืมตาที่มีน้ำตาคลออยู่ ถึงรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้

พอเห็นเธอตกใจ เขาอดที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ ได้ เขาหันหลังไปโบกมือให้หญิงสาวผมสีน้ำตาล ประมาณ ว่าให้เธอไปได้แล้ว

หญิงสาวผมสีน้ำตาลพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นก็รีบ ใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เธอเดินผ่านประตู เธอชูเสื้อคลุมในมือ หัวเราะ แล้วพูดกับกู้ฮอน

“คุณผู้หญิง มุกเจาะถุงยางแบบนี้ ถึงมันจะเป็นวิธีที่ดูโง่ เง่าไปหน่อย แต่ว่าประธานเป่หมิงโกรธมาก และเขาก็ไม่ สามารถถอดกางเกงได้ ฮาฮาฮา…. ” จากนั้นเธอมองไปที่ เปหมิงโม่อย่างเสน่หา ในดวงตาปรากฏความรู้สึกไม่อยาก จากไป “ประธานเป่ยหมิง ฉันไปก่อนนะ ถ้าต้องการฉันอีก เมื่อไร อย่าลืมเรียกฉันมาอีกนะ….”