บทที่ 26 ในที่สุดก็หาคุณเจอ2

เป่ยหมิงโม่มองหน้าตาที่หงิกงอของเขา พูดอย่างถอน หายใจ “เดี๋ยวไปเอาที่คลังของฉันหนึ่งลัง!”

นายพูดเองนะ งั้นฉันไม่เกรงใจนะ!” ชูหยุนเฟิงยิ้ม “ได้ ออกทันที

ทันใดนั้น ปัง!

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างหยาบคาย “คุณผู้หญิง คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ….”

“เป่ยหมิงโม่! เป่ยหมิงโม่ไอ้คนเลว ฉันรู้นะว่าคุณอยู่ข้าง ใน..ถอยไป….

พร้อมกับเสียงรบกวน กู้ฮอนบุกเข้ามาราวกับสิงโตตัว เล็กที่มีดวงตาสีแดง

“ขอโทษครับ คุณชายเป่ยหมิงสอง คุณชายชูสอง พวก เราขวางเธอไว้ไม่ได….”

ชูหยุนเฟิงเหลือบมองผู้หญิงที่บุกเข้ามาคนนี้ และแอบ ดูปฏิกิริยาของ เป่หมิงสอง โบกมือไปมา “พอแล้ว พวก นายออกไปเถอะ”

ไม่กี่ก้าวกู้ฮอนก็เดินไปหยุดต่อหน้าเป่หมิงโม่ ยื่นมือไป แย้งแก้วเหล้าของเขามา!

ฉากนี้ทำให้ ชูหยุนเฟิงชะงักและเบิกตาโต
เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แล้วเงยหน้าขึ้น

มอง—-

ใบหน้าสวยแบบธรรมชาติ ปรากฏขึ้นในตา

ใบหน้าใหญ่เท่าฝ่ามือ กลายเป็นสีชมพูเพราะความ โกรธ ราวกับดอกซากุระ

ดวงตาชัดเจนแจ่มใส แสงไฟส่องประกาย ขนตายาว พลิ้วไหว ราวกับดวงดาว

จมูกเล็กตั้งตรง ริมฝีปากแดงก่ำและงดงาม

ในตอนที่ฟุ้งซ่านอยู่นั้น หัวใจของเขาราวกับถูกบาง อย่างกระแทกเข้าอย่างแรง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขา เห็นใบหน้าที่ไม่ได้เติมแต่งของ

เธอ

คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้เมื่อลบเครื่องสำอางออก แล้ว จะมีใบหน้าที่ขาวสะอาดขนาดนี..

“เป่หมิงโม่ คุณมันเลว ทุกคนตามหาคุณกันให้ว่อน แต่

คุณกลับมานั่งดื่มอยู่ที่นี่อย่างสนุกสนาน คุณรู้ไหมว่าพ่อ

ของคุณด่าฉันจะตายอยู่แล้ว!”

ทันทีที่กู้ฮอนเดินเข้าประตูมาเห็นเป่หมิงโม่ที่กำลังนั่ง ดื่มเหล้าอย่างสบายใจบนโซฟา ก็โกรธจัดขึ้นมา และในความเป็นจริงเธอก็กำลังโกรธจัดอยู่แล้ว

ชูหยุนเฟิงที่อยู่ข้างๆก็อ้าปากค้าง เขาสาบานเลยว่าตั้งแต่ที่เขารู้จักกับเป้หมิงสองมานานหลายปีนี้ นี่เป็นครั้ง แรกที่มีผู้หญิงกล้าอารมณ์เสียใส่หน้าเป้หมิงสองแบบนี้ พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน?

เปหมิงโม่หรี่ตาลง “คุณพูดว่าอะไร?” คืนนี้เขาที่ดื่ม เหล้าไปมากพอสมควร ความไม่สงบภายในใจก็เริ่มออก

ฤทธิ์

“ฉันบอกว่า คุณกลับมานั่งดื่มอย่างสนุกสนานอยู่ที่

นี่….”

“ก่อนหน้านี้!” เขาพูดขัดเธอน้ำเสียงเย็นชา

“เป้ หมิงมู่ คุณมัน..”

อุบ..

กู้ฮอนรู้สึกแค่ว่าร่างกายถูกเขาดึงอย่างแรง คำว่า “เลว” ที่ยังไม่ทันได้พูดออกมาก็ถูกกลืนหายไปกับริม ฝีปากที่เผด็จการของเขา

ริมฝีปากบางและเย็นชานั้น รู้สึกถึงบทลงโทษเล็กน้อย ราวกับกำลังกวาดล้อมความหอมหวานในปากเธอ..

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า รสชาติในปากของเธอจะหอม หวานขนาดนี้ ดีกว่ารสชาติของไวน์ซะอีก

“อื้อ..

ริมฝีปากพัวพันกันอย่างดูดดื่ม เธออยากจะขัดขืน แต่ กลับถูกเขายึดร่างไว้แน่น
ทำได้แค่ยอมถูกริมฝีปากที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไวน์ ของเขานั้นกระทำอยู่ฝ่ายเดียว กระตุ้นไปที่ประสาท สัมผัสที่เปราะบางของเธอเรื่อยๆเป็นคลื่นๆ

หัวใจ ราวกับมีกวางน้อยวิ่งออกมาเป็นพันตัว โกลาหล และรบกวนจิตใจของเธอ

เธอยังไม่ทันได้ปิดประตูหัวใจที่เปิดออกนั้น รสชาติสิ่ง เดียวที่เป็นของเป่หมิงโม่ ก็พุ่งเข้ามาอย่างก้าวร้าวและ ทรงพลัง-

ชนจนเธอโกรธและเวียนหัวไปหมด

ชูหยุนเฟิงมองตั้งแต่ต่อต้าน ถึงขัดขืน จนกระทั่ง นัวเนียกันของทั้งสองคน

เขาเองก็ตั้งแต่ตกใจ ช็อก จนกระทั่งขบคิดอารมณ์ นั้นเพียงพอที่จะอธิบายราวกับนั่งไฟเหาะได้เลย

เปหมิงโม่และกู้ฮอนจูบกันอย่างดูดดื่มมานานแค่ไหน ชูหยุนเฟิงก็มองมานานแค่ไหน

จนกระทั่ง เสียงที่ไม่เหมาะสมของโทรศัพท์มือถือดัง

ขึ้น—

สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมา แล้ว..

ทันใดนั้นก็ขัดขวางการพัวพันกันของทั้งสอง! กู้ฮอนได้สติคืนมาทันที!
ออกแรงสุดชีวิต ผลักเป่หมิงโม่ออกไป และรีบหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

น้ำเสียงที่โกธรจนฉุนขึ้นหัวของเป่หมิงเจิ้งเทียนก็ดัง ลอดออกมา “กู้ฮอน คุณเมื่อไหร่จะ…. ”

“หาเจอแล้ว!” ไม่รอเป่หมิงเจิ้งเทียนตะโกนจนจบ เธอ รีบขัดคำพูดเขา กัดฟัน เธอเงยหน้าขึ้นเหลือบมองเป่ห มิงโม่ กลับพบเพียงแค่เขาที่กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม

ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นั้นไม่เคยเกิดขึ้นมา

ก่อน เขายังคงสามารถสงบและหยิ่งได้ราวกับไม่ใช่

มนุษย์ทั่วไป!

“เรียกเขามารับโทรศัพท์!”

ท่านเป่ยหมิงออกคำสั่งกู้ฮอนส่งมือถือไปที่ข้างหูของ เป่หมิงโม่อย่างไม่เต็มใจนัก พูดเป็นคำใบ้ว่า “พ่อนาย!”

เป่ยหมิงโม่กระตุกยิ้มที่มุมปาก รับโทรศัพท์ “ฮัล

โหล….”

ผ่านไปไม่นาน เป่ยหมิงโม่ก็เย็นชาไปทั้งหน้า แล้วกด วางโทรศัพท์ไป

ลุกขึ้นยืน และหยิบเสื้อแจ็คเก็ตบนโซฟา

“โอ้-เป่หมิงสอง ในที่สุดนายก็ยอมไปแล้วหรอ?” ชูหยุ นเฟิงหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นก็หันไปเหลือบมอ งกู้ฮอน “ฮาย คนสวย ดูเหมือนว่าคุณจะเสน่ห์แรงเหมือน กันนะ..
ชูหยุนเฟิงจงใจลากเสียงยาว พูดดูท่าทางคลุมเครือ

กู้ฮอนถึงได้คืนสติมา ในที่สุดก็รู้แล้วว่าภายในห้องยัง มีบุคคลอีกหนึ่งคนอยู่ด้วย! อย่างไรก็ตาม หลังจากที่กวาดสายตาผ่านชูหยุนเฟิง

แล้ว เธอก็ต้องช็อกอีกครั้ง

“คือว่า คุณคือ..”

“ฮาฮา ผมชื่อชูหยุนเฟิง” ซูหยุนเฟิงหัวเราะและเดินมา หยุดที่ด้านหน้าของกู้ฮอน ต่อหน้าเป่หมิงโม่ จงใจ กะพริบตาอย่างคลุมเครือ “โสดมาจนถึงปัจจุบัน ไม่มี นิสัยที่ไม่ดี มีรถ มีบ้าน และมีตัว จะเก็บผมไว้พิจารณา หน่อยไหม สาวน้อย?”

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเขากู้ฮอนก็หัวเราะขึ้นมา

“ฮาฮา ฉันชื่อกู้ฮอน ยินดีที่ได้รู้จักคุณค่ะ!” เธอสุภาพ

ขึ้นมา

ด้วยบุคลิกที่ร่าเริงและเป็นกันเองของชูหยุนเฟิง ได้รับ ความประทับใจจากเธอไปเต็มๆ

ถ้าบอกว่าเป้หมิงโม่เป็นผู้ชายที่หล่ออย่างเย็นชาหละก็

ถ้าอย่างนั้นชูหยุนเฟิงก็เป็นแบบที่มีเสน่ห์ รอยยิ้ม ระหว่างคิ้วนั้น เป็นดั่งปีศาจร้ายที่ยังมีชีวิต!

กู้ฮอนถอนหายใจอย่างควบคุมไม่ได้

บนโลกใบนี้ทำไมถึงมีผู้ชายที่เกิดมาได้ดีอย่างเป่หมิงโม่และชูหยุนเฟิง?

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังชอบขลุกอยู่ด้วยกันอีก! ฉากนี้ได้เห็นอยู่ภายในสายตาของเป่หมิงโม่แล้ว ทำไมถึงได้ที่มตาเล็กน้อย

เขากลอกตาใส่ชูหยุนเฟิง ลากกู้ฮอนเดินออกไป โดยไม่ได้พูดอะไร

“ค่อยๆไปนะฮอนฮอน ไว้แวะมาใหม่นะ “ชูหยุนเฟิงยัก คิ้วให้กู้ฮอน คำว่าฮอนฮอน นั้นเรียกได้ รู้สึกชาไปทั้ง กระดูก

เป่หมิงโม่ลากกู้ฮอนแน่นขึ้นและเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม

“ใช่แล้ว เป่หมิงสอง อย่าลืมไปหละว่าในคลังของนาย ยังติดเหล้าฉันหนึ่งลังนะ….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ