ตอนที่16 ชีวิตของคุณชายน้อย

ตอนที่ 16 ชีวิตของคุณชายน้อยปัญหาก็คือ หยาง หยางจำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองเคยถ่ายรูปแบบนี้มาก่อน

เจียงฮุ่ยซินเห็นใบหน้าเขาที่ตกตะลึงกับรูปถ่ายบน

กำแพง

ก็อดถามด้วยความห่วงไม่ได้ “เฉิงเฉิง หลานคนดี ของย่า เป็นอะไรไปจะ”

หยางหยางมองเจียงฮุ่ยซินครู่หนึ่ง

เขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วชี้ไปที่รูป และเอ่ยปากขึ้น

“นั่นมัน…..”

เพราะเป็นน้ำเสียงของเด็กน้อย จึงแทบไม่ต่างอะไร กับเสียงของเฉิงเฉิงเลย

เจียงฮุ่ยซินพอเห็นหลานชายเริ่มพูด ก็รู้สึกโล่งใจขึ้น

มา

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลานย่า หลานอยากไปตี กอล์ฟใช่ไหม ให้ลุงสามพาหลานไปเล่นไหมจ๊ะ” พอ หยางหยางได้ยินคำว่าไปเล่นเท่านั้น ดวงตาก็ประกาย แสงเหมือนกับไข่มุก

เหมือนแมวที่มองเห็นปลาเหมือนหมาที่มองเห็นกระดูก ดีใจอย่างกับอุลตราแมนมองเห็นสัตว์ประหลาด
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น มันเป็นรอยยิ้มแรกในตระกูลเป่ยหมิง

รอยยิ้มนั้น เป็นรอยยิ้มกว้างมาก

จนเห็นฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบอยู่ในปาก

ดวงตาที่โค้งเป็นเส้นสวยงามเป็นรอยยิ้มที่สวยมากจน เหมือนจะทำให้บ้านเมืองล่มสลายได้

แต่ทว่า รอยยิ้มนี้–

ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกแปลกใจอย่างมาก

หลานชายคนดีของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้กับ

เธอ

เป็นครั้งแรกจริงๆ

จนเธอเคยคิดว่าเป็นเด็กที่ยิ้มไม่เป็นเสียอีก แต่ตอนนี้ เขากำลังส่งรอยยิ้มที่สดใสให้กับเธอ มันสดใสจนแทบ จะทำให้ตาเธอบอดเลยทีเดียว

เธอรีบดึงไหล่น้อยๆของหลานชายเข้ามา แล้ว สวมกอดเขาไว้แน่นคิ้วขมวดเป็นกังวล “เฉิงเฉิง หลาน ห้ามทำให้ย่าใจหายอีกนะ แม่รู้ว่าเมื่อวานหลานคง น้อยใจ แต่ว่าไม่ต้องกลัวนะ เบลล่าไม่เป็นอะไร มันยังมี ชีวิตอยู่ดี ย่าสัญญา ตราบใดที่ย่าอยู่ จะไม่มีใครกล้าทำ อะไรเบลล่า” โอ้ หลานของเธอเป็นเด็กดีนี่นาตั้งแต่เด็ก เขาก็ได้รับการอบรมสั่งสอนแบบตระกูลผู้ดีตอนเด็กเขา ทำตัวเย็นชาเหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิดถึงแม้เฉิงเฉิงจะดูเป็นเด็กที่โตกว่าวัย

แล้วทำไมครั้งนี้ถึงหัวเราะได้น่ารักน่าเอ็นดูไม่มีพิษ ไม่มีภัยได้ขนาดนี้เฉิงเฉิง….คงไม่ตกใจจนสมองกลับ

ไปแล้วหรอกนะ

หยางหยางถูกเจียงฮุ่ยซินกอดจนแน่น

อืม คุณย่าคนนี้แรงเยอะเสียจริง

ปกติเขามักจะทำหน้าบึ้งงอนแล้วเป็นคนมุดเข้าไปอยู่ ในอ้อมแขนของแม่กับยาย

จู่ๆกลับมาถูกคุณย่าคนนี้กอด เลยรู้สึกแปลกๆนิด หน่อยแต่ว่า ก็รู้สึกดีนะและตอนที่หยางหยางถูกกอด แน่นจนเกือบจะหายใจไม่ออกนั้น-

“โฮ่งๆ โฮ่งๆ”

จู่ๆนอกประตูก็มีเสียงหมาเห่าอย่างเศร้าๆดังขึ้น

แม่บ้านวังจูงเบลล่าและยืนอยู่หน้าประตูอย่างระวัง พอเห็นเจียงฮุ่ยซินกับหยางหยาง ก็รีบทักทายอย่าง ร้อนรน “อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง อรุณสวัสดิ์ครับ นายน้อย”เจียงฮุ่ยซินได้ยินจึงคลายอ้อมกอด หยาง หยางสูดหายใจเฮือกใหญ่ และรู้สึกสบายขึ้นมาก”โฮ่งๆ”

เบลล่าที่ยืนอยู่หน้าประตูทำท่าคึกคักอย่างที่ไม่เคย เป็นมาก่อนปกติมันจะไม่ค่อยเห่า พอเห็นหยางหยางมัน ก็เริ่มเห่าอย่างดุร้ายขึ้น
ผิวที่ยับย่น หน้าย่นที่ดูดุร้ายของมัน

ทำให้หยางหยางตกใจจนมุดตัวกลับเข้าไปในอ้อม กอดคุณย่าอีกครั้ง

“คุณย่า ผมกลัว….”

ท่าทีของ หยางหยางที่แปลกไป ทำให้เจียงฮุ่ยซินกับ แม่บ้านวังอึ้งไปตามๆกัน”เด็กโง่ เห็นเจ้าเบลล่าแล้วไม่ ดีใจหรือ”

แม่บ้านวังพยักหน้าเห็นด้วย “นายน้อยไม่ต้องกลัวนะ ครับ นายหญิงทราบดีว่าเบลล่าเป็นสัตว์เลี้ยงที่นายน้อย รักที่สุด กระผมก็ไม่กล้าฆ่ามันหรอกครับ และผมต้องขอ ให้นายน้อยยกโทษให้ด้วยครับ….”

ที่แท้มันคือเบลล่านี่เอง

หยางหยางทำปากเหี่ยว และมองสุนัขตัวนั้นอย่าง รั้งเกียจ

เฉิงเฉิงนั่นเป็นคนยังไงกันแน่นะสุนัขพันธุ์ชาเป่ยที่ดู น่าโง่และน่าเกลียดจนแทบอ้วกขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะ

เป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของเขา

หยางหยางเหลือบตาขึ้นไปมองรูปภาพที่แขวนบนผนัง อีกครั้ง

ในใจคิดว่า เอาเถอะ นายชื่อเฉิงเฉิง ถึงแม้นายจะดู หล่อเกินไปสักหน่อย
แน่นอนถ้าเทียบกันแล้วฉันหล่อน้อยกว่านิดเดียว แต่

รสนิยมของนายมันแย่มาก…เบลล่า? ตั้งชื่อให้สุนัข โง่ๆแบบนี้หรือ เห้อ…. ไม่เป็นการดูถูกชื่อเบลล่าไปหน่อยหรือเบลล่าที่

เหมือนจะอ่านความคิดของหยางหยางออก

“โฮ่งๆ” มันเห่าใส่เขาอีกแล้ว เหมือนต้องการประท้วง อะไรบางอย่าง

หยางหยางออกมาจากอ้อมกอดของเจียงฮุ่ยซิน แล้ว ส่งสายตาดุไปให้เบลล่าหนึ่งที

หยางหยางถูกเลี้ยงมาแบบอเมริกัน ไม่เคยเจอสุนัขที่ ดุร้ายแบบนี้มาก่อน แต่กลับต้องมาเจอกับสุนัขน่า เกลียดนี่เป็นครั้งแรกหรือ

ที่เขาตกใจกลัว เพราะหน้าตาแสนจะน่าเกลียดของ เขาขยับมุมปาก แล้วความคิดชั่วร้ายก็ผ่านเข้ามาใน

เบลล่า

หัว

ไม่ใช่เพราะความดุของมัน

หยางหยางทำสายตาบริสุทธิ์และน่าสงสาร มองไปที่

เจียงฮุ่ยซิน

“คุณย่า ผมเปลี่ยนชื่อให้เบลล่าดีไหมครับ”

สายตาแบบนี้ ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกสุขใจอย่างมาก หลานคนดีในที่สุดก็มาอ้อนเธอแล้วอ้อนซะน่ารักน่า เอ็นดู เชียว
“ได้ๆๆ ขอแค่เฉิงเฉิงมีความสุข หลานอยากเปลี่ยนเป็น อะไรย่อมได้ทั้งนั้น”

แม่บ้านวังเห็นอย่างนี้ ดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

หยางหยางเม้มปาก แล้วหัวเราะออกมาหัวเราะอย่างไร เดียงสา “จากนี้จะเรียกเบลล่าว่าเชี่ยละกันนะ”

“เชีย?

เจียงฮุ่ยซินไม่ค่อยเข้าใจ

พอเห็นหลายชายยิ้มน่ารัก เธอก็แทบหลง

หยางหยางหัวเราะแล้วพยักหน้า “ไม่ใช่เชีย แต่เป็น เชี่ยต่างหากล่ะ”

“เชี่ย? ”

ทำไมต้องชื่อเชี่ย” เจียงฮุ่ยซินไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม

แม่บ้านวังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้าย ใบหน้าก็เริ่มซีด มองนายน้อยเฉิงเฉิงด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อนาย น้อยที่แสนจะสมบูรณ์แบบคนนั้น ไม่นึกว่าจะพูดคำ ว่า”เชี่ยคำพูดที่หยาบคายแบบนี้ออกมาอา พระเจ้า ถ้า เป็นนายน้อยคนเมื่อวานจริงๆคงจะตื่นเต้นดีใจไป แล้ว”โฮ่งๆ”

เหมือนเป็นการถูกเหยียดหยามที่สุดในชีวิตเลย เบล ล่าร้องขึ้นอย่างฮึกเหิม

ฮือๆๆ มันไม่อยากมีชื่อว่า’เชี่ย’นี่นาเขาไม่ใช่นายน้อยเฉิงเฉิง ฮือๆ มีใครเข้าใจสิ่งที่มันพูดไหมนะ