ตอนที่12 จิตใจของคนในคุก

ตอนที่12 จิตใจของคนในคุก

เธอดุลูกไปหนึ่งครั้ง หยางหยางเบะปากยิ้ม แล้วแลบ ลิ้นเล็กๆออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา กู้ฮอนเหลือบไปเห็น สีหน้าที่ลำบากใจของหยูพื้น

เธอลุกขึ้นจากโซฟา

แล้วโยนเด็กน้อยกลับสู่อ้อมกอดหยูจีน เหมือนเดิม

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำพลางพูดว่า “แม่ ยังไงก็ให้หนู ไปนะ แม่อยู่บ้านคอยดูหยางหยางเถอะค่ะ”

หยูพื้น มองเด็กดื้อที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถอนหายใจ

ยาว

“ก็ได้ ถ้าได้เรื่องยังไงก็รีบโทรกลับมานะ”***เรือนจำ เฉิงหนานเมืองA

กำแพงสูงจนเกือบถึงท้องฟ้า

เมฆสีดำมืด ลมเย็นโชยพัดผ่าน

เหมือนเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก ผู้คุมพากู้ฮอนเดินผ่านทางเดินยาวผ่านประตูเหล็ก หนาหลายบาน

ในที่สุดก็มาถึงห้องเงียบเล็กๆห้องหนึ่ง
“เธอนั่งก่อน อีกสักพักนักโทษจะเข้ามา” ผู้คุมชี้ไปที่ เก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะ

กู้ฮอนพยักหน้า แล้วนั่งลง

รู้สึกหนักใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยเอี๊ยด~เสียงประตูเปิด ประคองร่างชายแก่ไว้ข้างๆตัว

ประตูเหล็กถูกเปิดออก ผู้คุมอีกคนเดินเข้ามา

“กู้เชิงเทียน ลูกสาวของคุณมาเยี่ยม นั่งลงซะ” กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นมองพอมองเห็นคนผมขาว ผ้าพัน แผลที่พันรอบๆหัว ใบหน้าแก่ชรา โหนกแก้ม รอยช้ำที่ มุมปาก บนมือ บนขา และอีกหลายที่ที่มีผ้าพันแผลพัน อยู่

ดวงตาเธอก็ร้อนผ่าว

ห้าปีที่ไม่ได้เจอ ไม่คิดเลยว่าพ่อจะแก่ขึ้นมากขนาด

นี้”พ่อ…”

ผู้คุมช่วยประคองกู้เชิงเทียน นั่งบนเก้าอี้ตรงข้า

มกู้ฮอน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว เพราะความเจ็บปวด เหลือบ มองกู้ฮอนแวบหนึ่ง ก็ปรากฏความรู้สึกไม่พอใจในแวว ตาของชายแก่

“นังตัวซวย”
เสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พอเอ่ยปากก็เริ่มด่า อย่างรุนแรงทันที

กู้ฮอนหัวใจเต้นรัว

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพ่อ

เขาไม่เปลี่ยนไปเลย เวลามองเธอดวงตาก็ยังเต็มไป ด้วยความดูถูกและเกลียดชัง เธอไม่พูดโต้อะไร “พอกลับมาก็หาเรื่องให้ฉัน ดูแผลบนตัวฉันสิ” กู้เซิง เทียน ชี้ด้วยนิ้วอันสั่นเทา ชี้เลือดที่ยังคงเปื้อนอยู่บน ใบหน้าตัวเอง “ขอถามหน่อย ทำไมคนพวกนั้นต้องซ้อม ฉัน รู้ไหมว่าพวกมันพูดว่าอะไร พวกมันพูดว่า ไปถามกู้ฮ อนลูกสาวคนดีของแกดูสิ”

ใบหน้ากู้ฮอนซีดเผือดทันที”แกไปหาเรื่องเดือดร้อนมา ให้ฉันอีกแล้วใช่ไหม หา” กู้เชิงเทียน มองหน้าเธอ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธ พอเห็นเธอไม่ ตอบโต้ เขาก็ยิ่งโกรธ “ห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉัน จะต้องมาอยู่ในคุกนี่ไหม แกมันลูกอกตัญญู หาแต่เรื่อง มาให้ฉันได้ทุกวี่ทุกวัน กู้ฮอนเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดใน ชีวิตก็คือ ไม่ควรให้แม่แกคลอดแกออกมา”

กู้ฮอนดวงตาเบิกกว้างความรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย

อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าระยะเวลาที่ห่างกันห้าปี แม้ว่า เวลาจะผ่านไปแค่ไหน พ่อก็ยังเอาแต่ระบายความแค้น กับเธอมาตลอด
ทำไมเธอถึงคิดว่า เวลาห้าปีในคุกของพ่อจะไม่ยึดติด กับเรื่องที่ผ่านมาอีกต่อไป

แต่ทว่า ที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นแค่ความปรารถนาของ เธอเท่านั้น

ที่จริงแล้วคุกตารางไม่ได้น่ากลัว

สิ่งที่น่ากลัวคือ จิตใจของคนที่อยู่ในคุกต่างหาก ในตาของเธอมีแต่ความอ้างว้าง เธอหัวเราะหนึ่งครั้ง

“พ่อทำผิดกฎหมายเอง แค่เพราะหนูไม่ยอมไปเป็นเมีย น้อยคนอื่น พ่อกลับโยนทุกอย่างมาให้หนู งั้นทำไมพ่อ ไม่ให้กู้อันขีไปบ้างล่ะ เธอก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน หรือว่าหนูไม่ใช่ลูกของพ่อหรือ” กู้อันขีสามคำนี้ ทำให้ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในแววตาของกู้เซิงเทียน “นังลูกเลว แกมีอะไรไปเทียบอะไรกับอันขี อันขีไม่เคย ทำให้ฉันทุกข์ใจแม้แต่นิดเดียว แล้วแกล่ะ มีแต่คอยหา เรื่องให้ฉันอย่างเดียว”

กู้ฮอนยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตาดูโศกเศร้าเธอสูดลม หายใจลึก

ปรับอารมณ์ให้เย็นลง “นั่นสิ ดูเหมือนการมารอบนี้ หนู คงมาผิดเองสินะ” “แกมาผิดจริงๆนั่นแหละ ฉันไม่ได้ อยากเห็นหน้าแกอยู่แล้ว ให้แม่แกมา ไปพาแม่แกมาเร็ว ฉันจะถามแม่แกว่าเลี้ยงลูกมายังไง หาเรื่องให้พ่อแล้วยัง สบายอกสบายใจอยู่อีก”กู้เชิงเทียน มองท่าทีเย็นชาของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุมห้ามไว้ เขาคงจะพุ่งเข้าไปตบ หน้าเธอจริงๆ “พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่เลยนะ”

พอพูดถึงแม่ กู้ฮอนก็แสดงความกังวลออกมา “แม่เพิ่ง จะดีขึ้นไม่นาน ร่างกายแม่รับไม่ไหวหรอก”

กู้เชิงเทียน ยิ้มเย็นชา “แกรู้ก็ดีแล้วแกรีบออกไปได้ แล้ว ฉันไม่อยากต้องตายในคุกโดยไม่มีใครรู้เพราะคน อย่างแก กู้ฮอนถ้าเชื่อฟังแม่แกจริงๆ ก็ไม่ต้องหาเรื่องมา ให้ฉันอีก”

คำพูดที่โหดร้ายเหล่านี้ แม้ว่าเธอจะเคยฟังในวัยเด็ก มาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง

แต่จนถึงวันนี้ ก็ยังเป็นเหมือนมีด ที่คอยทิ่มแทงเข้าไป ในหัวใจเธอไม่เปลี่ยนกู้ฮอนตั้งใจมองดูกู้เซิงเทียน กำ หมัดแน่นจนเล็บแทบจะฝังเข้าไปในฝ่ามือของเธอ

“พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่ เรื่องนี้หนูจัดการเองได้” จาก นั้นเธอลุกขึ้นยืน “พ่อก็รักษาแผลให้หาย วันหลังหนูจะ มาเยี่ยมใหม่”

พูดจบ เธอยืดหลังขึ้นตรงเดินออกมาจากคุกโดยไม่ หันไปมองกู้เชิงเทียน อีกเลยเธอเดินออกไปอย่าง รวดเร็ว…

จนมาถึงประตูเหล็กบานใหญ่หน้าคุก เสียงปิดประตู

เหล็กดังขึ้น เอวที่ยืดตรงเมื่อครู่ ก็ค่อยๆผ่อนคลายลงใบหน้าขาวซีด พิงบนรั้วอย่างหมดแรง

กี่ปีแล้วนะวันที่ถูกพ่อก่นด่า ผ่านมากี่ปีแล้วนะ

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่คอยอยู่กับพ่อมาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดของตระกูลกู้ที่ไหลวนอยู่ในตัว เธอเธอเกรงว่าจะไม่สามารถทนไม่ได้นานถึงขนาดนี้ น้ำตาของเธอค่อยๆหยดลงมา…

ในจิตใจของเธอ ก็เหมือนกับคุกข้างหลังไม่มีผิด มีกำแพงสูงถูกสร้างขึ้นอยู่รอบๆเป็นจิตใจที่ถูกกักขัง อยู่ในคุก

แต่ทว่าคุกในใจเธอนี้ เป็นคุกที่จะถูกขังไปตลอด

ชีวิต..