บทที่ 3 ห้าปีต่อมา

ห้าปีต่อมา เมือง A

ในอาคารเล็กๆย่านเก่าแก่ มีเสียงเด็กร้องออกมา

“ฮึกๆ แม่ครับ หยางหยางผิดไปแล้ว!” ที่ด้านหน้าของโซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กชายตัวน้อย เกาหูเล็กๆของตัวเอง และพูดออกมาอย่างน่าสงสาร

กู้ฮอนขมวดคิ้วและมือถือกระดาษข้อสอบแน่น

“กู้หยางหยาง ดูกระดาษข้อสอบภาษาจีนของลูกสิ! ทำไมถึงดูเลอะเทอะไปหมด อยากให้แม่โกรธหรือไง!”

“แม่ครับ..” เจ้าตัวเล็กกลมน้อย ทำใบหน้าโศกเศร้า

“คำถามข้อนี้ ถ้าท้องฟ้าพัดผ่านไป ประโยคต่อจากนี้ ลูกเขียนต่อด้วย:” ก็ไม่อาจหยุดความเป็นวัยรุ่นในตัว คุณได้”

“ฮึกๆ แม่ครับ..” เขาเรียกเสียงอ่อนหวานเบาๆ หวัง

ว่าแม่จะไม่โกรธ

“และนี้อีก ถ้าจะยิงคนให้ยิงม้าก่อนแล้วค่อยจับทั้งคู่?”

“ฮักๆ..”

“เด็กน้อย ไม่ต้องมาแสร้งทำเลย และนี่อีกแสงจันทร์ สว่างก่อนนอน หลีไป๋นอนหลับสบายดี? เหรอ?”
.” เด็กน้อย ตกใจสะอึกสะอื้น

11 %3D

“ยังมีอีก ถามกษัตริย์มีความกลุ้มใจขนาดไหน ลูก เขียนว่า: ก็เหมือนกับกลุ่มของขันทีที่จะไปที่หอนาง โลม?!”

กู้ฮอนแสวงหาริมฝีปากของเธอ จริงๆแล้วเธอไม่อยาก จะปฏิบัติต่อลูกชายของเธอรุนแรง แต่ภาษาจีนของเด็ก คนนี้อุกอาจเกินไป!

ในเวลานี้ หยูพื้นคุณแม่ของกู้ฮอนออกมาจากครัวแล้ว

หัวเราะ

“การสอบหยางหยางของเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ไหน ยายขอดูหน่อยสิ”

หยูพื้น สวมแว่นอ่านหนังสือ และหยิบกระดาษจาก มือของกู้ฮอน เหลือบมอง แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

“ฮ่าๆๆ หยางหยางของเรายังเด็กมากและคำถามเหล่า นี้ลึกลับเกินไป เขาจะตอบได้ยังไง ยายคิดว่าแค่นี้ก็ อัจฉริยะแล้ว”

“หีนึ้ อย่างน้อยก็ยังมียายที่เข้าใจผม..” หยางหยาง ใช้โอกาสนี้อ้อนอยู่ในอกหยูพื้น

“แม่อะ ยังปกป้องเขาอีก!”กู้ฮอนเหลือบมองไปที่

ลูกชาย

“ฮอนฮอน หยางหยางเติบโตที่อเมริกา พวกเรากลับ มาจีนได้ไม่ถึงครึ่งปีเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่ภาษาจีนของเขาจะไม่ค่อยดี อย่ากดดันลูกมากเกินไปเลย”

หยูพื้น กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนของเธอ ไม่ใช่ ว่าเธอตามใจหลานเกินไป แต่เธอเข้าใจว่าเราสามคนใน ช่วงเวลาที่ผ่านมาลำบากกันขนาดไหน

“โอเคคะ เขาไม่เก่งภาษาจีนก็ยังพอเข้าใจ แต่เรื่อง ภาษาอังกฤษของเขาล่ะ?”

กู้ฮอนพูดขึ้นและหยิบกระดาษข้อสอบอีกชุดหนึ่งขึ้น มาบนโต๊ะชา แล้วพูดว่า “มีข้อบกพร่องเล็กน้อยในความ สมบูรณ์แบบ (แปลตรงตัวคืออเมริกัน-จีน-ไม่-เพียงพอ) ในภาษาอังกฤษเขียนอย่างไร? เขาเขียนว่า: American Chinese-not-enough!”

แม่คะ เด็กน้อยคนนี้โตขึ้นที่อเมริกา และยังพูดภาษา อังกฤษฉบับภาษาจีน นี่คือเหตุผลที่หนูโกรธ!”

ฮือๆๆ~~หยางหยางพึมพำปากสั่นและมุดเข้าไปใน อ้อมแขนของยาย

กู้ฮอนเหลียวมองประโยคต่อไป ก็ยังรู้สึกโกรธจน กัดฟัน:

“และนี่อีก หัวหน้าห้อง (ปันจ่างแปลตรงตัวคือห้อง ยาว) ในภาษาอังกฤษเขาเขียนว่า: Class-long! สุดยอด เลยกู้หยางหยาง long หมายถึงยาวก็ใช่ แต่ความยาว ของหัวหน้านั้นแตกต่างจากสั้นยาวมาก!”

“ฮ่าๆๆ นี่ไม่ใช่คำถามภาษาจีนเหรอ? ทำไมหยางหยางของเราถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย?” หยูฟีน หัวเราะขึ้น

เมื่อเธอได้ยิน “ฮอนฮอน ลูกยังเด็กอยู่ ค่อยๆสอนไป ก็ได้” “ยังเด็ก? นี่เขาอายุห้าขวบแล้วนะ และปีหน้าก็จะเริ่ม

เข้าเรียนแล้ว! ภาษาจีนยังสับสนอยู่เลย หนูกังวลว่าเขา

จะเรียนไม่ได้สักวิชา..”

“โทษแม่เถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บป่วยในตอนนั้น ลูกก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเพื่อให้แม่ได้รับการ รักษาพยาบาล…..”

หนู ฟื้น รู้ว่าในตอนนั้นได้สร้างความลำบากให้กับ ลูกสาวของเธอ

แม้ว่าลูกสาวของเธอมักจะปฏิเสธที่จะบอกว่าเงิน สำหรับการรักษาพยาบาลมาจากไหน

แม้แต่คนที่เป็นพ่อของหลานเธอ ก็ไม่เคยเอยปากพูด อะไร

แต่ยูฟิน รู้ดีว่าลูกสาวของเธอประสบปัญหา มากมายในหลายปีที่ผ่านมา

“แม่คะ อาการป่วยของแม่ก็ดีขึ้นแล้ว หนูจะไม่ยอมให้ แม่พูดถึงเรื่องนี้อีก”

ในปีนั้น เธอให้กำเนิดลูกที่อเมริกาและแม่ของเธอก็ได้ รับการการรักษาที่นี้ด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นไม่กี่ปี เงินห้าล้านก็ได้ถูกใช้ไปหมดแต่เมื่อเห็นแม่ของเธอหายดีแล้ว เธอคิดว่ามันคุ้มค่า! เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นลูกชายของเธอเติบโตขึ้นทุกวัน เธอมักพูดภาษาจีนและภาษาอังกฤษผสมกัน เมื่อกลับ ประเทศมาหัวใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น

โชคดีที่หกเดือนหลังจากกลับมา เธอได้พยายามปรับ แก้การออกเสียงที่ไม่ถูกของลูกชายหลายครั้ง

ทำให้ตอนนี้ลูกชายของเธอสามารถพูดภาษาจีนคำ ง่ายๆได้อย่างคล่องแคล่ว

“อืม แม่ไม่พูดแล้วดีกว่า แม่จะตั้งตาคอยดูลูกกับ หยาง หยาง ให้พบแต่ความสุข รอพ่อของลูกออกจากเรือนจำ ด้วยกัน..”

เมื่อหยูพื้น พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วย

น้ำตา

“คุณยายอย่าร้องไห้…. หยางหยางสัญญาว่าจะเป็น

เด็กดี…

เด็กน้อยค่อยๆยื่นอุ้งมือออกเล็กน้อยและเช็ดน้ำตาให้

เบาๆ

กู้ฮอนรู้สึกพูดไม่ออกและถือกระดาษข้อสอบไว้ในมือ เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่า เธอจะต้องทำงานให้หนัก ขึ้นเพื่อหาเงินและให้อนาคตที่ดีแก่ลูกชายของเธอ

ตกดึก
“กู้ฮอน งานเลี้ยงเริ่มแล้วนะ คุณอยู่ไหนแล้ว?”

“ประธานหลี่ ฉันอยู่ชั้นล่างของโรงแรมแล้วคะ กำลัง จะขึ้นไปเดี๋ยวนี้”

“ครับ ตรงขึ้นมาที่ชั้นสามเลยนะ ผมรอคุณอยู่”

กู้ฮอนวางหูโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองอาคารหรูหรา ด้านหน้า

มีอักษรสีทองหลายตัวสะท้อนในม่านตา

โรงแรมแมนดาริน

โรงแรมนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของเมือง

A

หกเดือนหลังจากที่เธอกลับมา เธอได้ยินคำพูด มากมายจากปากของเพื่อนร่วมงานถึงชื่อนั้น

ไม่คิดเลยว่าประธานหลี่จะให้เธอมาที่นี่ในคืนนี้เพื่อ คบค้าสมาคม

แต่เมื่อนึกถึงโบนัสมากมายนั้น เธอก็ได้สติขึ้นมาทันที

เพื่อให้แม่และหยางหยางของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอ ต้องมีรายได้ให้มากขึ้น! เธอกับกระเป๋าถือของเธอแน่น และในขณะที่กำลังเดิน

ผ่านรถสีดำที่จอดอยู่ข้างถนน

เธอหยุดลง และดูตัวเองที่สะท้อนอยู่ในหน้าต่างรถ เพื่อดูความเรียบร้อย-
ผมสีดำยาวสลวยที่ม้วนขึ้นราวกับเจ้าหญิงอย่าง พิถีพิถัน

การแต่งหน้าละเอียดอ่อนอย่างไร้ที่ติ

มีอย่างเดียวที่ในคืนนี้ที่ดูผิดแปลกเล็กน้อย ก็คือชุด ราตรีสีดำไหล่ตัดตัวนี้

ตายแล้ว เธอปรับชุดของเธออยู่หน้าหน้าต่างรถ.. หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มองตัวเองในหน้าต่างรถด้วย ความพึงพอใจ

สง่าผ่าเผย

ok เรียบร้อย!

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่เธอเตรียมที่จะยกยิ้ม เพื่อให้กำลังใจตัวเองที่หน้าต่างรถ-

หน้าต่างรถก็ค่อยๆเลื่อนลงมาอย่างช้าๆ….