ฉิงตัวที่อยู่ด้านข้างทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เดินไปข้างกู้ยือนอย่างระมัดระวัง “เอ่อ คุณหญิง ครับ เด็กซนเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ จะตีแบบนี้ ไปเรื่อยๆ เกรงว่าคุณชายน้อยจะทนไม่ไหวเอานะ ครับ ผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดแล้วละครับ เมตตา ปล่อยเขาเถอะ”

เฉิงเฉิงก็มาจับมือแม่ไว้ “แม่อย่าตีอีกเลย หยาง

หยางเขารู้สึกผิดแล้วครับ” สุภาษิตโบราณ:ตีที่ตัวลูก แต่เจ็บที่ใจแม่

ขณะนี้ใจของกู้ฮอนก็เจ็บปวดจนน้ำตาไหลริน

เป็นสายนํ้า: “เธอทําไมต้องทำให้แม่เป็นห่วง ทําไม ถึงไม่เชื่อฟังเหมือนเฉิงเฉิงบ้าง…….

เมื่อเสียงหยุดลง เธอนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนแล้วร้องไห้อย่าง แรง

เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นหลายวันนี้ เป็นแรงกดดันเธอ มานานเกินไป

การแต่งงานแทนจะสิ้นสุดลงในอีกไม่กี่วัน เป้หมิง โม่ก็จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ ตัวเองก็จะต้องเสีย ลูกชายไปอีกคนป้าฟางที่เหมือนญาติสนิทคน หนึ่งก็เกิดอุบัติเหตุจากโลกนี้ไป แต่ตัวเองไม่ สามารถส่งเธอในวาระสุดท้ายของเธอ เรื่องของ หยางหยางที่ผ่านมาทําให้เธอเป็นห่วงไม่น้อย…. เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิงและเป็นแม่ที่ล้มเหลวที่สุดในโลก

ในเวลานี้เฉิงเฉิงก็เข้าใจถึงจิตใจของเธอ วิ่งออก ไปสองก้าว อ้าแขนเล็กๆของเขาแล้วเข้าไป

สวมกอดแม่และหยางหยาง “แม่ ใจเย็นครับ

หยางหยางรู้สึกผิดแล้วครับ……. กู้ฮอนก็เอื้อมมือไปกอดเฉิงเฉิงไว้ และแม่ลูกทั้ง สามก็กอดกันร้องไห้ด้วยกัน

“คุณ…” ฉิงฮั่วใบหน้าบูดเบี้ยว จะดึงพวกเธอ ขึ้นมาก็ไม่เหมาะสม ไม่ดึงขึ้นมาก็ไม่เหมาะสม ได้ เพียงแต่อยู่ข้างๆจ้องมองสามแม่ลูก ในใจรู้สึกได้ เพียงแต่กระวนกระวายเท่านั้น…….. “โครมคราม……

เสียงดังมาจากอุโมงค์ใต้ดิน

กู้ฮอนที่กำลังร้องห่มร้องไห้อยู่นั้นก็ตกใจเฮือก เธอนึกถึงเป้หมิงโม่ในเวลานี้อยู่ด้านนอกกำลัง ช่วยเฟยเอ่อ ถ้าหากด้านนอกเกิดอะไรขึ้น งั้นพวก เขาทั้งสองก็……

ท่าทีของฉิงฮัวเปลี่ยนมาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที กู้ฮอนหยุดเสียงร้องไห้นั้น รีบลุกขึ้นมา แล้วปาด น้ำตาของเธอ รีบวิ่งไปเข้าในอุโมงค์

“คุณกู้ ด้านนอกอันตราย” ฉิ่งฮัวคิดอยากจะห้า

มกู้ฮอน แต่เธอก็ได้วิ่งเข้าไปในอุโมงค์แล้ว เพื่อความปลอดภัยของเฉิงเฉิงและหยางหยาง ตอนนี้เขาไม่สามารถตามออกไปได้ ตลอดทางที่วิ่งออกไป ในใจกู้ฮอนก็ได้แต่ครุ่นคิด เป้หมิงโม่ เฟยเอ๋ออย่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ เลยนะ ต้องรอให้ฉันไปช่วยพวกเธอให้ได้นะเธอไปถึงประตูทางเข้าอย่างรวดเร็ว แต่ว่า สถานการณ์ตรงหน้าเธอทำให้ไม่สามารถออกไป ได้

ตู้หนังสือที่ถูกเป่หมิงโม่ขยับออกไปนั้น ได้ล้ม ทับทางเข้าไว้ เหลือเพียงช่องทางเล็กเท่านั้น ห้องด้านนอกได้ถูกไฟลุกไหม้แสงไฟสว่างไสวไป

หากจะช่วยพวกเขา จําเป็นต้องขยับตู้หนังสือนี้ ออกไป แต่ว่าด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอ ตู้ หนังสือที่ทำจากไม้แท้หนักเกินที่เธอขยับไม่ไหว ชีวิตของเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋อตกอยู่ในน้ำมือของ เธอผู้เดียว แต่เธอก็ได้เพียงแต่จ้องมองไฟที่กำลัง ลุกไหม้ด้านนอกที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งแรง แต่ทำอะไรไม่ ได้………….

ขณะที่กู้ฮอนหมด งปัญญา รีบร้อน กระวนกระวายอยู่ตรงนั้น

ด้านหลังของเธอมีมือขนาดใหญ่ข้างหนึ่งยื่นเข้า มา ดันตู้หนังสือไว้ “เอี๊ยด…… ” เสียงเสียดสีดังแทรกเข้าหูอย่างแรง

ทางเข้าอุโมงค์ได้ถูกเปิดออก กู้ฮอนเหลียวมองเห็นเป็นฉิงฮัวนั่นเอง

“คุณผู้หญิงครับ คุณชายน้อยทั้งสองผมได้ จัดการที่พักเรียบร้อยแล้วครับ คุณรีบออกไปหา เจ้านายก่อนเถอะครับ ผมจะเก็บกวาดที่นี่ก่อน เดี๋ยวค่อยตามไปครับ คุณเอาอันนี้ไปด้วย มันจะ เป็นตัวช่วยสําหรับคุณ ใช้หาพวกเขาก็ง่ายขึ้น ฉิงฮัวพูดไปด้วย แล้วก็ยื่นหน้ากากชูชีพชิ้นหนึ่งให้กู้ฮอนด้วย และไฟฉายแรงสูงหนึ่งอัน กู้ยอนกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง อาคารทั้งหลังใน

ตอนนี้ได้ถูกไฟไหม้ไปเกือบหมดแล้ว ได้ยิน เสียง เอี๊ยะเพี้ยะ”เต็มไปหมด

ควันเต็มไปทั่ว มองไปทางไหนก็พร่ามัวไปหมด เธอเปิดสวิตไฟฉายแรงสูง แสงไฟภายใต้หมอก ควันก่อตัวเป็นรูปเงาแสงสีขาว

“เปหมิงโม่……”

“คุณพี่เฟยเอ่อ……

เธอเรียกไปด้วย และใช้ไฟฉายสอดส่องไปด้วย หวังว่าพวกเขาอยู่มุมใดมุมหนึ่งบริเวณใกล้ๆนี้

เมื่อเป้หมิงโม่พาเฟยเอ๋อที่กําลังหมดสติ มาถึงทาง ลงบันได ปรากฏว่าเพดานชั้นบนควันขมุงเต็มไป หมด ผ้าขนหนูของตัวเองที่ชุบน้ำมาจริงแล้วมัน ใช้การไม่ได้

เขาสําลักควันกลั้นไม่ไหวไอออกมา

ในเวลานี้ เขาเห็นชั้นล่างท่ามกลางแสงไฟและ หมอกควัน ปรากฏลำแสงส่ายไปมาไม่หยุดยั้ง ยัง มีอีกเรื่องหนึ่งที่สร้างความอบอุ่นให้เขาไม่น้อยคือ

เสียงที่คอยเรียกหาชื่อของเขา คิ้วเขาขมวดเล็กน้อย คือกู้ฮอนนี่ เธอไม่อยู่ดูแล

เด็กๆทั้งสองให้ดีมาที่นี่ทําไม? ออกมาช่วยตัวเอง อย่างไม่คิดถึงความปลอดภัย? ขณะนี้ในใจของเขา ด้านหนึ่งมีความรู้สึก สบายใจ อีกด้านหนึ่งรู้สึกกังวลต่อสถานการณ์

ของเธอในตอนนี้ฮอนตามหาเสียงไอนั้น มาถึงทางขึ้นบันได ใช้

ไฟฉายส่องขึ้นไป เห็นเหมิงโม่และเฟยเอ๋ออยู่ ตรงทางลงบันได เธอดีใจอย่างยิ่ง “พวกคุณอยู่นี่เองหรือ ฉันมารับ

พวกคุณแล้ว ทำไมถึงไม่ลงมา? เมื่อได้เอ่ยปาก พูดเธอก็จะวิ่งขึ้นบันไดเพื่อรับเป้หมิงโม” เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วของเขาและมองดูสถานการณ์

ในขณะนี้

เปลวไฟขณะนี้ได้ลามไปติดพื้นบันไดแล้ว แต่ว่า พื้นบันไดยังมีความหนาอยู่บ้าง ยังไม่ได้ไหม้หมด แต่ว่าไม้บางๆที่เป็นราวบันไดได้ถูกไฟลุกไหม้ แล้ว

เป้หมิงไม่ถอดผ้าขนหนูออก พูดกับกู้ฮอนที่อยู่ชั้น

ล่างด้วยน้ำเสียงเย็นซา “ให้คุณดูแลเด็กๆให้ดี ไม่ใช่หรือ? คุณมาที่นี่มีแต่จะสร้างปัญหาเพิ่มให้ ผมเท่านั้น”

ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ ที่พูดมาก็เหมือนน้ำเย็นๆ

ราดอยู่บนหัว กู้ฮอนไม่รู้จะพูดอย่างไร “ฉัน ฉันมาช่วยพวกคุณ ไง”

มุมปากของเป่หมิงโม่ปรากฏรอยยิ้ม “ช่วยผมเห รอ เธอมีความสามารถนี้หรือ ไม่เห็นหรือบันได กำลังถูกไฟไหม้ ยังขึ้นมาไม่ถึงด้านบนเธออาจจะ ถูกไฟคลอกตายก่อน ทำอะไรเหมือนแมลงวันที่ ไม่มีสมองบินชนไปทั่ว ไม่แปลกที่หยางหยางถูก เธอสอนจนเป็นคนทำอะไรไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดิน