ปากทางที่มืดสนิท พื้นเย็นยะเยือกโซนขึ้น นี่มันทางเข้าสู่นรกหรือ?” หยางหยางด้วยความ สับสนวุ่นวายจึงพูดออกมาประโยคหนึ่ง กู้ฮอนสีหน้าอึมครึม เด็กคนนี้นี่ไม่สามารถพูด อะไรที่เป็นมงคลบ้างเลยหรือเนี่ย เป้หมิงโมไม่สนใจคำพูดของหยางหยาง และ

เอื้อมมือไปเปิดปุ่มบนกำแพง ทันใดนั้นทางเดินก็ สว่างขึ้นมาทันที “ฉิงฮัว เธอพาพวกเขาเข้าไป ฉิงฮัวพยักหน้าเล็กน้อย คุณชายน้อยเฉิงเฉิง คุณชายน้อยหยางหยาง พวกคุณตามหลังผมมา” เขาพูดพร้อมกับคำนับเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไป สุดท้ายเมื่อกู้ฮอนกำลังเตรียมตัวจะเข้าไป เป่หมิง โม่ที่อยู่ข้างๆสีหน้าอึมครึม: “ทําไมเฟยเอ๋อไม่อยู่?” เขาเห็นทุกคนเข้าไปในอุโมงค์ แต่ในที่สุดก็ไม่ เห็นแม้เงาของเฟยเอ๋อ

กู้ฮอนซึ่งเดินตามหลังเด็กๆพอได้ยิน ทันใดนั้น เหมือนกับนึกอะไรได้ขึ้นมาทันที จากนั้นสีหน้า แสดงถึงความกังวลออกมาทันที

ยุ่งอยู่กับการเรียกเด็กๆให้รีบหนี แต่ลืมที่จะแจ้ง เฟยเอ๋อซึ่งขั้นเพียงผนังหนึ่งบาน

สีหน้าที่เต็มไปด้วยคําขอโทษมองไปยังเป้หมิง

โม่:”ฉัน ฉันได้แต่ให้เด็กๆรีบวิ่งหนี จนลืมที่จะ

เรียกเธอ……

ในขณะนี้ ควันภายในห้องยิ่งอยู่ยิ่งเข้มขึ้น ประตูด้านนอกเริ่มติดไฟแล้ว เปลวไฟพุ่งทะลุบาน กระจกเข้าสู่ห้องรับแขก ผ้าม่านก็เริ่มติดไฟแล้ว เปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ห้องรับแขกเสียงติง เอี๊ยะ เพียะ”

เป้หมิงโม่เพียงแต่ตบไหล่ฮอนเบาๆเท่านั้น ให้ เธอไม่ต้องไปโทษตัวเอง รีบเข้าไปดูแลลูกๆ ฉัน จะไปช่วยเฟยเอ๋อ”

พูดแล้วก็เอาผ้าขนหนูเปียกน้ำที่ข้างกาย ปิดทั้ง

ปากและจมูกหายแว๊บไปกับหมอกควัน……. .” ในอุโมงค์ มีเสียงเด็กลอยมาเรียก “แม่รีบมา……”

หา

กู้ฮอนมองไปทาง เป้หมิงโม่หายตัวไป ในใจคิด

ว่า โม่ เฟยเอ๋อ พวกเธอต้องกลับมาอย่าง

ปลอดภัยนะ จากนั้นเขาก็เขาไปในอุโมงค์

หลังจากเดินเข้าไปไม่กี่นาที ด้านหน้าก็ได้ยิน

เสียงหยางหยางเรียกหา

“อ้าว……ในสนุกมากนี่ ที่นี่มันคือห้องของเล่น ชัดๆนี่ ลุงฉิงฮัวครับ ลุงนิสัยไม่ดีนะ ลุงทำไมไม่ บอกให้เร็วหน่อยว่าจะพาพวกเรามาที่นี่ ทำให้

พวกเราเบื่อแล้วเข้านอนตอนกลางวัน “เป่หมิง หยาง นี่มันเวลาอะไรยังจะมีกะจิตกะใจ

คิดที่จะเล่นอยู่” นี่คือเสียงของเฉิงเฉิง

“ฮ่าฮ่า ทําไมถึงเล่นไม่ได้ ดูผมจะเตะเข้าโกให้ ได้..………….

“คุณชายหยางหยาง ระวังหลอดไฟทางโน้นนะ” เสียงของฉ่ง วแสดงออกถึงความ

ตึงเครียดและความอดทนอดกลั้น “เปรี้ยะ……”เสียงหลอดไฟแตก

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็เลือดขึ้นหน้า เด็กหมีพวกนี้ ช่างดื้อจริง

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หยางหยางก่อเรื่องไปมากกว่า นั้น เธอก็รีบเร่งฝีเท้าของเธอ

“ลุงฉิงชั่วครับ ลุงยืนบังสายตาผมแล้ว ขยับไป ด้านข้างหน่อย คอยดูผมแตะลูกโบว์ลิ่งนะครับ ตอนอยู่ในโรงเรียนผมเป็นนักแม่นลูกโบว์ลิ่งนะ

มองเห็นของเล่นตัวต่อไม้และขวดที่อยู่ด้านหน้า นำมาต่อกันเป็นโกเตี้ยๆ ใบหน้าเล็กๆของหยาง หยางในขณะนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่กระตือรือร้น ฉิงฮัวยืนอยู่ด้านข้างได้เพียงแต่จ้องมองเท่านั้น ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

“กู้หยางหยาง หยุดเดี๋ยวนี้

ขณะที่เสียงลอยมานั้น กู้ฮอนก็กระเสือกกระสน

มาปรากฏตรงหน้าหยางหยาง ทันใดนั้นฉิงฮัวและเฉิงเฉิงก็ได้โล่งอกขึ้น

กู้ฮอนใช้มือเดียวเท้าสะเอวหายใจเฮือกหอบ ด้าน หลังโก มีถังไวน์ที่ทำมาจากไม้ขนาดใหญ่เรียง รายเป็นระเบียบ

ด้านข้างถังไวน์ยังมีชั้นวางที่ทำขึ้นจากไม้ ด้าน บนเรียงรายลักษณะสูงต่ำเต็มไปหมด นั่นก็คือ ภาชนะที่ทำมาจากเครื่องปั้นดินเผามีรูปทรงที่ แตกต่างกันไป เธอเองก็เรียกชื่อสิ่งของเหล่านั้นไม่ได้เหมือนกัน

กู้ยอนเห็นของเหล่านี้แล้ว ทำให้เธอเองเหงื่อแตก หมด โชคดีที่มาหยุดยั้งได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้น

ฝีเท้าของพวกเด็กหมีก็จะสร้างปัญหาใหญ่โตแน่ เลย เรื่องของกลางวันได้สงบลงแล้ว ตามอารมณ์ ของเป๊หมิงโม่แล้ว ถ้าไม่เอาเรื่องหยางหยางถือว่า แปลกมาก

ในขณะนี้ฉิงฮัวได้เห็นกู้ฮอน ราวกับได้พบพระเจ้า ผู้ที่จะมาช่วยตัวเอง และความกังวลนั้นก็ได้โล่ง

อกขึ้น ถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้า ผาก ที่จริงแผ่นหลังเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหงื่อ

เช่นกัน

เฉิงเฉิงรีบวิ่งไปด้านหน้าหยางหยางเอาระเบิดลูก นโยนออกจากที่นี่

หยางหยางเป็นคนที่ร่าเริงมาก หลังจากถูกแม่ ตำหนิไปก็เหมือนกับลิงน้องที่ต้องคำสาป ทันใด นั้นก็ซึมๆไม่ร่าเริง

กู้ฮอนหายใจไม่ทั่วท้อง คิ้วขมวด หน้าบึ้งดวงตา จ้องมองพร้อมเดินเข้าไปตรงหน้าของหยางหยาง อารมณ์ของเธอในขณะนี้ มันไม่งามในสายตา ของเป่หมิงโม่ ฉิงฮัวและเฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ พวก เขาก็เห็นเธอครั้งแรกที่มีอารมณ์โกรธแบบนี้ หยางหยาง เธอทําให้พวกเราเห็นดีในตัวเธอแล้ว กู้ฮอนก้มหน้ามองหยางหยางไปสักพัก จากนั้นไม่ พูดไม่พรําอะไรหิวเขาขึ้นมา พาไปยังบนเก้าอี้ตัว หนึ่งมือด้านหน้ากดให้เขานอนคว่ำหน้าลงไป มือ