กู้สอนอมยิ้มแล้วขูดจมูกของหยางหยาง

“ไปเถอะ ขึ้นไปเล่นข้างบนกับเฉิงเฉิง” จากนั้นก็ แนบหูพูดกระซิบ: “สองวันนี้หนูต้องหยุด พ่อของ หนูกำลังอารมณ์ไม่ดี หากหนูทำให้เขาโกรธ ฉัน ช่วยได้แค่ครั้งเดียว แต่ไม่รับประกันว่าครั้งต่อไป จะสามารถช่วยได้รึเปล่า”

หยางหยาง ด ว ยื่นมือทำท่าโอเค

เฉิงเฉิงดูออกถึงบรรยากาศของผู้ใหญ่ที่ไม่ปกติ เด็กอย่างพวกเขาช่วยอะไรไม่ได้ ยุ่งอะไรไม่ได้ ต้องหลบไปให้ไกลหน่อยจะเป็นการดี

เขาลากหยางหยางและพาเบลล่าขึ้นชั้นบนไป “พวกคุณหิวกันแล้วใช่ไหม ฉันจะไปทำอาหาร” กู้ ฮอนไปหลบอยู่ที่ห้องครัวเพื่อเหตุผลบางอย่าง

ตลอดทั้งตอนบ่าย เป่หมิงโม่ ฉิงฮัว และเฟยเอ๋อ ไม่พูดเลยสักคํา ภายในห้องที่เงียบ เงียบจนน่า

ขนลุก ไม่ง่ายกว่าจะตกดึก

เมื่อกู้ฮอนเล่นนิทานเล่มสุดท้ายให้สองพี่น้องแล้ว เงยหน้าขึ้นมองตอนนี้ก็เวลาสี่ทุ่มแล้ว พวกเด็กก็นอนหลับแล้ว เธอจัดผ้าห่มให้พวกเขา

อย่างเบาๆ

ลุกขึ้น เบามือเบาเท้าออกไปจากห้อง เธอกลัวจะรบกวนเด็กๆ หลังจากออกจากประตูก็ค่อยๆปิดประตูเบาๆ

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น กลับเห็นฉ่ง ยืนอยู่นอกประตู ของเฟยเอ่อ “คุณมาทําอะไรที่นี่ ?”

“คุณหนู กลัวว่าคุณเฟยเอ๋อจะเกิดเรื่องอะไร เจ้า

นายให้ผมมาเฝ้าดูเธอเป็นพิเศษ

“ออ…เป้หมิงโม่ล่ะ?”

“เจ้านายเขา…” ฉิงฮัวกำลังจะพูดแต่ก็หยุดไว้ เพียงแค่หันมองไปทางบันได

เวลานี้ ชั้นล่างมีเสียงกระจกแตก

กู้ยือนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเดินลงบันไดไป ตามหาเสียงตรงห้องนั่งเล่น ภายใต้แสงไฟสลัว เห็นเพียงเป่หมิงโม่นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียว

ตรงหน้าของเขาบนโต๊ะน้ำชามีไวน์แดงที่เปิดแล้ว ไม่กี่ขวดวางอยู่บนพื้นกระจัดกระจายไปด้วย ขวดไวน์เปล่า

เงยหน้าขึ้นมองเป่หมิงโม่ หน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาที่เคยเยือกเย็นของเขา ในเวลานี้ได้ เปลี่ยนเป็นกระสับกระส่าย

ชุดสูทที่หรูหรานั้น ถูกเขาดึงเหมือนเศษผ้า ร่างกายที่เคยปกคลุมไปด้วยความเย็นชา ถูก

กระจัดกระจายด้วยแอลกอฮอล์

ในวินาทีนี้ ในมือของเขาเพิ่งจะรินไวน์เต็มแก้ว ไวน์ ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ของเหลวสีแดงหายเข้าไป

เพียงเวลาสั้นๆ

“ปัง…” แก้วไวน์วางบนโต๊ะน้ำชาแรงๆ เกิดเสียงแสบแก้วหู

เขาไม่เห็นกู้ยือนยืนอยู่ข้างๆ

เขาในเวลานี้ได้หลุดเข้าไปในโลกของตัวเองแล้ว ครั้งหนึ่ง ในโลกของเขายังมีพ่อแม่ และคุณป้า… แต่วันนี้พวกเขาได้จากไปทีละคน…

คนที่ยังเหลือ มีเพียงตัวเขาเอง… เขาใช้แอลกอฮอล์มาทำให้ด้านชา สงบจิตใจที่

อ้างว้าง

เอื้อมมือที่กำลังสั่นเทา หยิบขวดไวน์ที่ใกล้เขา มากที่สุด

“กรบกริบ..” นําเหลวสีแดงเข้มดุจเลือดหายออก ไปจากแก้วไวน์…

กู้ฮอนตาเต็มไปด้วยน้ำตา หัวใจของเขาก็แน่น

อย่างหนัก เธอรู้ คุณป้าฟางเป็นคนที่เขาสนิทมากที่สุด การ เสียชีวิตโดยไม่ได้ตั้งใจของเธอเป็นผลกระทบ

อย่างหนัก

ความเจ็บปวดในใจของเขา เธอรู้: แม้ว่าเขาจะ สามารถเรียกลมเรียกฝน แต่ไม่สามารถทําอะไร ได้กับญาติคนสนิทที่จากไปอย่างกะทันหัน

ตอนที่เป้หมิงโม่กำลังจะดื่มอีกครั้ง มือที่บอบบาง

และอ่อนโยนก็จับเขาไว้ แม้ว่าจะไม่ค่อยมีน้ำหนัก แต่ก็ทำให้เขาหยุดการก ระทําได้

หันไปมอง ดวงตาแดงก่ำมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง กายของตัวเอง ลักษณะที่เบลอทำให้เขาไม่ สามารถแยกแยะได้”ปล่อย….ปล่อยมือเธอออก…” เขาสะบัดแขน พยายามหลุดพ้น

แต่ว่า เขาดื่มเยอะมากเกินไปจริงๆ ไม่มีเรี่ยวแรง ครั้งหนึ่งในชีวิต เปมิงโม่ผู้สูงส่งและเยือกเย็น ตอนนี้ไปมลายหายไป…

“การจากไปกะทันหันของคุณป้าฟาง ฉันรู้เสียใจ มาก ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณเสียใจมากยิ่งกว่า” กู้ฮอ นพูด ใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาบนหน้า “แต่ว่าคุณจะ กลายเป็นคนแบบนี้ไม่ได้ คุณที่เป็นแบบนี้ วิญญาณของคุณป้าฟางที่อยู่บนสวรรค์หากได้

เห็นก็จะยิ่งเศร้าใจ

“ไม่อนุญาตให้เธอพูดว่าคุณป้าตายแล้ว เขาไม่ได้ ตาย เธอปล่อยมือออก!” เป้หมิงไม่ยังคงพยายาม หลุดพ้น เมื่อเห็นเขาในแบบนี้ กู้ฮอนยิ่งรู้สึกเศร้า: “คุณตื่น

เถอะ คุณไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ควรหนีความจริง!”

เมื่อพูด กู้ฮอนไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหน คว้า

แก้วไวน์ในมือของเป่หมิงโม่มา สะบัดมือ

“เพล้ง…” แก้วไวน์แตกลงพื้น เป้หมิงโม่รู้สึกหงุดหงิด เขาลึกขึ้นทันที ดวงตาคู่นั้นที่แดงก่ำ จ้องกู้ฮอน ความเยือกเย็น

บนตัวที่หายไปก็กลับมาอีกครั้ง “ฉันบอกให้ปล่อยมือของเธอออก!” แม้ว่าการกระตุ้นจะกลับมาแล้ว แต่ร่างกายของ

เขายังคงสั่นเทา

เขาทำให้กู้ฮอนตกใจ มือก็ค่อยๆคลายออก เป้หมิง โม่งหาเสียง ดฮัด สะบัดมือของเธอออก