มันทําให้รู้สึกหวาดกลัวอย่างประหลาด

เขายังเฝ้าดูอย่างนี้ต่อไป อย่างนั้นเธอยังมีความ ลับอะไรให้พูดต่อหน้าเขาได้?

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความลับที่ใหญ่โตของเสี่ยวจิ๋ว จิ่ว?

“พ่อ!” เฉิงเฉิงตะโกนเรียกอย่างเชื่อฟัง

ดวงตาหลังแว่นกันแดดของเป่หมิงโม ชาเลือง มองสองแม่ลูกบนม้านั่ง “ขึ้นรถ” * กู้ฮอนขมวดคิ้ว อย่างตั้งใจ

“คุณแม่…” เฉิงเฉิงแกว่งมือของคุณแม่ พูดเสียง เล็ก “ที่นี่ไม่ให้จอดรถ

กู้ฮอนมองลูกชายสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ต่อสายตา ของลูกชาย เห็นแก่หน้าของลูก เธอจะยังไม่ อยากทะเลาะเรื่องการเฝ้าดูของเขาก่อน!

หลังจากขึ้นรถ เธอก็คาดเข็มขัดนิรภัยของเด็กให้

เฉิงเฉิงอย่างระมัดระวัง เป้หมิงโม่มองสองแม่ลูกผ่านกระจกหลัง และไม่ ได้ถามอะไรมาก เตรียมออกรถ และค่อยๆขับ ออกไปอย่างช้าๆ

บรรยากาศในรถเงียบจนรู้สึกแปลกๆ “…” เป้หมิงโม่ขับรถไปอย่างเงียบๆ

กู้ฮอนมองออกไปนอกหน้าอย่างเงียบๆ ยังคง

จับมือของเฉิงเฉิงไว้แน่น…”เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีและเงียบอยู่แล้ว แม้ว่าจะไม่ พูด แต่สายตาของเจ้าตัวเล็กก็มองพ่อแม่ไปมา…

ทุกคนเงียบไม่ออกเสียงใดๆ

บางทีก็คิดว่าเป่หมิงโม่จะพาพวกเขากลับไปที่ บ้าน

สำหรับเฉิงเฉิงแล้ว ที่ที่มีพ่อแม่อยู่ด้วย ไม่ว่าไป ที่ไหน ก็มีความสุข

สำหรับกู้ฮอนแล้ว ที่ที่มีเป่หมิงโม่อยู่ด้วย ไม่ว่าอยู่

ที่ไหน ล้วนเป็นพันธนาการของหัวใจ

รอจนรถใกล้จะวิ่งไปบนทางหลวง

หว่างคิ้วของกู้ฮอนขมวดมากขึ้นเรื่อยๆ อด ในที่สุดก็ต้องทำลายความเงียบ และถาม

ไม่ได้

“นี่กำลังจะออกจากเมืองเหรอ? แล้วหยางหยาง ล่ะ?” เธอคิดว่าจะกลับบ้าน

เป้หมิงโม่หยุดไปชั่วครู่ “ฉิงฮัวจะไปรับเขามาจาก

โรงเรียน”

กู้ฮอนไม่ได้ถามมาก

ในสายตาที่สดใสของเฉิงเฉิง มีความอบอุ่น

ดูแล้ว คุณพ่อกำลังจะหาจังหวะการรวมตัวของ ครอบครัว

กลับคิดไม่ถึง กำลังจะขึ้นทางด่วนเพื่อชำระ บริการ มือถือดังขึ้น

เสียงกริ่งนั้นดังอย่างเร่งด่วน

“ฮัลโหล…”

กู้ฮอนเหลือบไปมองหูฟังบลูทูธของเป้หมิงโม่ได้ยินเขาพูดเพียงแค่ว่า “…เธออยู่ไหน ฉันส่งคน ไปรับเธอ…ตอนนี้ฉันไม่มีเวลา…

ทันใดนั้น เป้หมิงโม่ก็เงียบอยู่ครู่หนึ่ง

กู้ฮอนไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร สุดท้าย เป้หมิง ไม่ก็ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา “…อืม ฉันจะไป

เดี๋ยวนี้”

หลังจากคุยสาย เป้หมิงโม่ก็เลี้ยวกลับ มองกู้ฮอ นที่อยู่เบาะหลังครู่หนึ่ง

ภายใต้แว่นกันแดด เธอไม่เห็นการแสดงออกของ

เขา

ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างอธิบายไม่

ได้

เฉิงเฉิงรู้สึกได้ว่าสายนั้นเหมือนจะทำให้คุณพ่อ

เปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นเวลานาน เป้หมิงโม่เม้มริมฝีปาก ”

สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไร นิสัยที่เย็นชา รถขับ ผ่านทางชำระค่าบริการแล้ว ก็เข้าสู่ทางด่วน….

บนทางด่วน เห็นได้ชัดว่ารถได้ขับเร็วกว่าขับใน เมืองเยอะมาก

ความเงียบ

ความเงียบที่นานแสนนาน

สําหรับพ่อลูกบริษัทเป้หมิงแล้ว ความเงียบดู เหมือนจะกลายเป็นวิธีสื่อสารของพวกเขาที่เป็น

เอกลักษณ์

แม้ความเงียบแบบนี้ เป็นความเข้าใจโดยปริยาย ของพวกเขาในระดับหนึ่งแต่สำหรับกู้ฮอนแล้ว ความเงียบแบบนี้เป็นความ ทุกข์อย่างหนึ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปลายสายเมื่อครู่นั้นเป็นใคร? สายตาภายใต้แว่นกันแดดของเป่หมิงโม่ หมาย

ถึงอะไรกันแน่?

กู้ฮอนมองวิวนอกหน้าต่าง ทางด่วนที่กว้างและ ยาวที่คดเคี้ยวผ่านภูเขาและน้ำ

เธอนั่งอยู่เบาะหลัง ก็มองหลังผมสีดำสั้นของเปีห

มิงโม่ เธอจําสัมผัสเส้นผมของเขา ที่นุ่มและ หยาบได้

สายตาของเขามองไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว ราวกับว่ากําลังหาบางอย่าง…

ในไม่ช้า กู้ฮอนได้เห็นเลนฉุกเฉินอยู่ข้างหน้า มีรถ

สปอร์ตสีแดงเปิดไฟฉุกเฉินจอดอยู่คันหนึ่ง

ถัดจากรถสปอร์ต มีรั้วกั้นอยู่บนทางด่วน มีผู้หญิง สวมเสื้อโค้ตสีขาวยืนอยู่…ผู้หญิงหันหลังให้ถนน เหมือนกำลังชมวิวนอกรั้ว

ดูเหมือนรถสปอร์ตคันนั้นจะขัดข้อง

รถของเป้หมิงโมรีบขับลงมา ค่อยๆขยับเข้าใกล้ รถสปอร์ตสีแดงคันนั้น

เป้หมิงโม่กดแตรสามครั้ง ผู้หญิงชุดขาวข้างรั้วกั้นจึงหันมา—

ใบหน้าที่ขาวจากระยะไกลนั้น เค้าโครงใบหน้า สวยงาม สะท้อนเข้ามาในรูม่านตาของทั้งสามคน ที่อยู่ในรถ

“…เป้หมิงไม่คิ้วขมวดอย่างเป็นนิสัย