ตอนที่ 489 ชะตากรรมของเฉงเฉง 1

แต่ไม่นึกเลยว่าเด็กคนนี้จะไม่ยอมตอบอะไรเลย ดวงตาสีอำพันจ้องมองเธออย่างจริงจัง “ร้องไห้ ทําไม”

“หา อ้อ…” กู้ฮอนตกใจ นิ้วมือของเธอรีบเช็ด น้ำตาอย่างรีบร้อน “แหะๆ เมื่อครู่แม่เพิ่งคุยกับ คุณยาย พอคุยไปคุยมาก็ร้องไห้…ทำให้ลูก ตกใจใช่ไหมจ๊ะ”

“คุณอาฉิงอ้วบอกว่า พ่อไปรับแม่กลับมาแล้ว ทําไมแม่ต้องร้องไห้ด้วย” ในดวงตาที่สดใสของ เฉิงเฉิง สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ สอดคล้องกับอายุของเขา

มือเล็กนุ่มของเขา จับมือของกู้ฮอนกลับไว้แน่น เงยหัวเล็กๆขึ้นมา ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่ทว่า จริงจัง ถามแม่ขึ้นอีกครั้ง; “แม่ ทำไมต้องร้องไห้” ประโยคนี้ มันเต็มไปด้วยความระแวงและความ กังวลใจของลูกชาย

หนึ่งสัปดาห์มานี้ พ่ออยู่ที่เมืองA แม่อยู่ที่เมืองS ใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน เฉิงเฉิงรู้ดี ไม่ง่ายเลยที่จะได้รู้จากคุณลุงฉิงฮัวว่าพ่อไม่รับ

แม่กลับมาแล้ว

เขาดีใจมากจนขาดเรียน ถามที่อยู่จากลุงฉิงชั่ว แล้วก็รีบมาที่นี่………

แต่ไม่นึกเลยว่า ตอนที่เข้ามาในห้องนี้ จะได้เห็นแม่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม ทำให้เขาตกตะลึงไปชั่ว ขณะ ไม่มีจะทําท่าอย่างไร

บนใบหน้าเล็กขาวสะอาดของเด็กน้อย เต็มไป ด้วยความกลุ้มใจ

ทรงผมเค็มของนายน้อยที่ถูกคนรับใช้หวีจัดทรง มาอย่างดี เพราะว่าเขารีบวิ่งมา จึงยุ่งเหยิงไปบ้าง เส้นผมเล็กๆห้อยลงมาที่ขมับ มันปรากฏให้เห็น ถึงความไร้เดียงสาที่เด็กวัยอย่างเขาควรมี แต่ทว่า หน้าผากที่เหมือนกับพ่อของเขา มันเป็น รอยย่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เหมือนกับพ่อของเขา ริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบ ถึงแม้จะไม่พูดอะไร ก็ตาม ต่างก็ดึงดูดผู้คนได้อย่างไม่รู้ตัว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เด็กคนนี้เหมือนกับเป่หมิงโม่

มาก

โดยเฉพาะความเย็นชาและความสง่าที่แผ่ออกมา จากตัว มันเหมือนเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ มันเป็นนิสัยเฉพาะตัวที่ต่างจากหยางหยางโดย

สิ้นเชิง

“เฉิงเฉิง….” หัวใจของกู้ฮอน พังทลายลงในทันที พอเห็นหน้าเฉิงเฉิง มันเหมือนกับเธอได้เห็นเปห

มิงไม่

ความเสียใจทั้งหมดที่เธอเก็บไว้ในก้นบึ้งของ หัวใจ มันไหลทะลักออกมาเหมือน………… แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ และเธอก็ไม่ สามารถบอกลูกชายได้ ว่าพ่อของเขากับแม่จะ ไม่มีวันเป็นครอบครัวเดียวกันได้อีก…..ถึงแม้ว่าเธอจะคุ้นชินมานานแล้ว แต่เปหมิงโม่ก็ ยังทําลายเศษความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่ในใจ ของเธอ

“แม่ร้องไห้….อ ที่แม่ร้องไห้ก็เพราะว่าดีใจที่ใน ที่สุดก็ได้เจอคุณยายของลูกไงจ๊ะ….. น่าจะ ร้องไห้ คุณยายไม่ยอมตื่นขึ้นมาด้วย…แม่ คิดถึงแม่ของแม่มาก เฉิงเฉิงเข้าใจไหมจ๊ะ…… แม่รอให้คุณยายฟื้นขึ้นมาโดยตลอด รอแล้วรอ เล่า รอนานมากๆ จนแม่ร้องไห้โฮนี่แหละจ๊ะ…. กู้ฮอนเช็ดน้ำตา เธอพูดขึ้นพร้อมร้องไห้และ หัวเราะในคราวเดียว

โปรดให้อภัยที่เธอได้พูดโกหกในตอนนี้ แม้ว่าเธอ จะร้องไห้เพราะแม่ของเธอหลายต่อหลายครั้ง แต่การร้องไห้ในวันนี้ มันไม่ใช่

เป้หมิงโม่กุมมือของคุณท่านเป่หมิงแน่น ทุก ท่าทาง ทุกประโยค เธอต่างก็จดจําได้อย่าง

ชัดเจน

น้ำตาจึงไหลพรั่งพรูออกมา จะหยุดร้องก็หยุดไม่

ได้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังต้องมาเผชิญหน้ากับเป่หมิง โม่ตัวน้อยอีก

“แม่……. ” นําเสียงของเฉิงเฉิงสั่นเล็กน้อย ทำไม เขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกของแม่

และใยชีวิตเจ็ดปีกว่าๆของเขา คำว่า ‘รอคอย สอง คำนี้ ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นชะตากรรมของ เขาไปแล้ว…….

ก่อนอายุห้าขวบ รอให้พ่อหันกลับมามองเขาบ้างรอให้แม่บินลงมาอยู่ข้างๆเขาเหมือนนางฟ้า หลังอายุห้าขวบ ก็เริ่มให้ความสนใจเขา แม่ก็ บินลงมาอยู่ข้างเขาเหมือนนางฟ้า ในตอนนั้น เขาคิดว่าชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความหวัง แต่ สุดท้าย ทุกอย่างก็กลับไปสู่จุดเริ่มต้นของความ เศร้าโศก สุดท้ายเขามีแค่น้องชาย ฝาแฝดที่ไม่มีหัวใจและไร้ซึ่งความรู้สึกก็เท่านั้น ก่อนอายุเจ็ดขวบ เขาก็เริ่มรอคอยอีกครั้ง รอให้

แม่กลับมา

หลังอายุเจ็ดขวบ ในที่สุดแม่กลับมา เขาก็เริ่ม การรอคอยอีกครั้ง รอคอยให้วันหนึ่งพ่อได้ แต่งงานกับแม่ เป็นครอบครัวที่คอยดูแลซึ่งกัน และกัน

แต่ทว่า ความเป็นจริงก็ได้พิสูจน์กับเขาว่า โลก ของผู้ใหญ่ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถคาดหวังหรือ ควบคุมได้

เขาจึงค่อยๆเข้าใจ การรอคอยจึงได้กลายเป็น ชะตากรรมที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในชีวิต

ของเขา

“แม่เฉิงเฉิงเรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครืออีก ครั้ง เขายกมือเล็กที่ขาวนุ่มขึ้นมา เช็ดน้ำตาจาก แก้มให้กู้ฮอนอย่างอ่อนโยน คุณครูบอกว่า เด็กที่ เข้มแข็งต้องไม่ร้องไห้..…

“ใช้แล้ว ลูกรัก ให้อภัยแม่ด้วยนะ…” เธอบีบรอย ยิ้มที่น่าเกลียดกว่าการร้องไห้ออกมา เธอยอมรับว่าเธอไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับ

ลูกชายของเธอ คุณครูของเฉิงเฉิงพูดถูก เอาล่ะแม่จะไม่ร้องไห้ ต้องเข้มแข็ง .……. แต่นึกไม่ถึงว่าลูกชายจะพูดต่ออีกว่า —— แต่อาสามพูดว่า… เหตุผลที่คนร้องไห้ ก็เพราะ

มีความรู้สึก มีความรู้สึกถึงเสียน้ำตา เพราะฉะนั้น ไม่ใช่เพราะแม่ไม่เข้มแข็ง แต่เพราะความรู้สึก ของแม่มันลึกซึ้งมาก”

ประโยคที่ว่ามีความรู้สึกถึงเสียน้ำตา มันทิ่มแทง เข้ามาที่กลางใจของกู้ฮอน เธอลืมตา มองลูกชาย อายุน้อยแต่รู้จักคิดตรง

หน้า

ทันใดนั้นน้ำตาก็หยดลงมาราวกับสายฝน…… เธอหลบดวงตาใสของลูกชายอย่างน่าอาย เธอ จะยอมรับได้อย่างไร ว่าเธอมีความรู้สึกที่ลึกซึ้ง กับเป๊หมิงโม ถึงได้ร้องไห้แบบนี้…..….

รักใครสักคนอย่างลึกซึ้งเกินไป ก็จะเปิดโอกาส ให้คนคนนั้นทําร้ายตัวเองได้ ความอ่อนแอมักจะมาพร้อมกับความแข็งแรง

เสมอ

แค่ดูว่าคุณจะเลือกให้อันไหนเป็นเงา อันไหนเป็น ตัวตนจริงๆก็แค่นั้นเอง

มือเล็กของเฉิงเฉิงเช็ดน้ำตากู้ฮอนอย่างอ่อนโยน เขาเงียบไปพักหนึ่ง ถึงค่อยๆพูดอย่างระมัดระวัง

ขึ้นมา-

“แม่ ผมเองก็อยากร้องไห้ ได้ไหมครับ”

กู้ฮอนตกใจ

ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา มองเฉิงเฉิงอย่างไม่ เชื้อสายตา