ตอนที่473 เธอต้องการนายมากกว่าฉัน

“เรียกหยางหยางมา พวกเรากลับกัน!” เป่หมิง โม่พูดเสียงต่ำ ทนไม่ไหวจริงๆแล้ว

เฉิงเฉิงมองดูคุณพ่อที่ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด ก็ไม่กล้า ถามอะไรมาก วิ่งเหยาะๆไปหาหยางหยาง อด ไม่ได้ที่จะลากเขาเดินกลับมาด้วย

“ไอ้หยา ฉันยังดูไม่พอเลย เพนกวินสองตัวนั้น ตลกมาก ตัวหนึ่งก็เก็บก้อนหินเข้าหารังไม่ยั้ง อีกตัวกลับเอาก้อนหินออกเรื่อยๆ และยังทำ เป็นไม่รู้ไม่ชี้ตอนใกล้จะถูกจับได้อีก

ด้วย…… “อารมณ์หยางหยางยังค้าง ยังไงก็ไม่ ยอมกลับ

“นายยังมีอารมณ์มาเล่นอีก พ่อไม่ดีใจแล้ว” หยางหยางพองแก้มเล็กน้อย หรี่ตาไปมอง เป้หมิงโม่ไปทีหนึ่ง: “โอ้ย ก่อนหน้านี้ไอ้พ่อยัง ดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆก็ทำหน้าเป็นเปาบุ้น

จิ้นไปเลยล่ะ? หรือว่าเข้าสู่วัยทองล่วงหน้า? เฉิงเฉิงเหลือบไปที่หยางๆทีหนึ่ง: นายพูด น้อยหน่อยเหอะ เผื่อพ่อได้ยินก็เอานายมาระ

บายอารมณ์ ก

“แต่ฉันยังไม่อยากกลับนี้ ฉันยังอยาก

เล่น…..”หยางหยางท่าปากมุ่ย แต่ท่าทีเริ่ม

อ่อนลง

เฉิงเฉิงลากหยางหยางที่ไม่เต็มใจ “ไปเถอะ” วันนี้ สำหรับเฉิงเฉิงแล้ว เป็นวันที่สำคัญ เพราะว่า พ่อพาพวกเขาออกมาเที่ยวครั้งแรก พ่อกล่าว’ขอโทษกับเขาครั้งแรก……เขารู้สึก พอใจแล้ว

บนใบหน้าน้อยๆที่หล่อเหลานี้ เปี่ยมไปด้วย รอยยิ้มที่มีความสุขอย่างไม่รู้ตัว……..

ตอนที่กู้ฮอนออกจากโรงพยาบาล เริ่มจะดึก

แล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นมองค่ำคืนที่มืดมน มีเพียงแค่ ดาวไม่กี่ตัวที่สองแสงวิบวับ ความรู้สึกก็เศร้าก็วามผ่านมาในใจลึกๆของ

เธอ

ลู่ล่ยังอยู่ในอาการโคม่า ยังไม่ตื่นมา ด้านหนึ่งหยินปู้ฝันก็เป็นทนายความของ อีกด้านหนึ่งก็รักษาตัวเองที่โรงพยาบาลอีก ด้วย ดังนั้นก็เลยเสนอว่าจะดูแลลู่ลู่เอง ให้เธอ กลับไปดูลูกๆก่อน

และผลตรวจDNAต้องรออีกสามวันถึงจะรู้ผล “ลูลู่……คุณจะใช่แม่ไหม……..เธอพึมพำเองคน เดียว เมื่อนึกถึงหยินฝันบอกกับเธอว่าหลาย ปีที่ผ่านมานี้ใช้ชีวิตมายังไง ก็อดไม่ได้ที่จะ เศร้าเสียใจ……

นึกถึงยัยตัวน้อยที่อยู่เมืองซาบาห์ เธอรีบกด เบอร์โทรไปหาแอนนิ——

“โทรออกแล้ว ลําคอเธอเริ่มรู้สึกก้ำกึ่ง พูด

ไม่ออก

“ฮัลโหล กู้ฮอน?ใช่เธอไหม? ทำไมไม่พูด “เสียงของแอนน์ดังขึ้น

ต่อจากนั้น ก็มี เสียงอ่อนหวานของยัยตัว น้อยลอยมาจากสาย “มะ มะ ป้าแอนนิ

หนูจะเอามะม๊า…….

ยัยตัวน้อยพูดโวยวายก็แย่งโทรศัพท์มา “ฮัล โหล มะม้า ใช่มะ ไหมคะ……

“ฟีด…..”กู้ฮอนก็สูดจมูกไปทีหนึ่ง รู้สึกอุ่นใจ ขึ้นมา “ทารกน้อย นี่มะมานะ ช่วงนี้ได้ฉีดยา กินยาอย่างเชื่อฟังไหม ได้เชื่อฟังป้าแอนนิ ด้วยไหม?” “อือๆ…..เมื่อไหร่มะม๊าจะมารับ

จิ่วจิ๋วคะ? จิ่วไม่อยากฉีดยา เจ็บมากเลย ค่ะ……ไม่อยากกินยาด้วย ไม่อร่อยเลย……ยัย

ตัวน้อยเริ่มอ้อน เสียงขึ้นจมูกหนักมาก ท่าที เหมือนจะร้องไห้

กู้ฮอนฟังจนใจจะสลาย “ทารกน้อยเชื่อฟังนะ รอหายป่วยเรียบร้อย มะม๊าก็มารับจิ๋วจิ๋ว ดีไหม คะ?”

“จริงเหรอคะ?”ยัยเด็กน้อยได้ยินนั่นก็ดีใจแทบ

กู้ฮอนคิดภาพออกเลยว่าลูกสาวในสายนั้น ท่า ยิ้มหวานใสซื่อบริสุทธิ์ “อืม จริงสิคะ! มะม๊าจะไม่แยกจากจั่ว วอีก ดีไหมคะ?” ตัวเธอเองได้ลิ้มรสของการแยกจากกันกับคุณ แม่มามากพอแล้ว จะให้ลูกมาทนทุกข์ทรมาน ที่เธอเคยโดนได้ยังไง?

“ดีเลยมะมาดีมากเลยเจิ่วจิ๋วรักมะม๊า รักตลอด ตาใสของเธอนั้น มีน้ำตาที่ซึ้งใจ ยิ้มพูดว่า “มะม๊าก็รักจิ๋วจิ๋วนะคะ รักหนูตลอดไปเลย…….

กู้ฮอนลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับโรงแรมลิต

เติ้ลสวอน

เรื่องในวันนี้เกิดขึ้นกะทันหันมาก

กลัวว่าลูกชายจะเป็นห่วงเธอ ก็เลยตั้งสติขึ้น ใช้มือสองข้างถหน้าที่ตึงเครียดไปมาแรงๆ

แล้วเปิดประตูออกด้วยรอยยิ้ม

“พวกเด็กน้อย แม่กลับมาแล้ว…….

ไฟในห้องถูกเปิดไว้ บนโซฟาพ่อลูกทั้งสามนั่ง

เรียงกัน——

หยางหยางพิงหลังโซฟาด้วยท่าทีที่ขี้เกียจ ห้อยขาไว้ หาวไปไม่รู้กี่รอบ อยู่เงียบๆอย่างไม่

น่าเชื่อ

เฉิงเฉิงนั่งบนโซฟาอย่างเงียบๆ ร่างเล็กยังคง นั่งในท่าทีที่สง่า จ้องมองแม่ด้วยตาใส แล้ว

เงียบ

ส่วนเป้หมิงโม่กลับทำหน้าบึ้ง ตาที่คมเฉียบ กวาดไปมองกู้ฮอนที่เข้าห้องมา ปากบางๆ กระตุกไปทีหนึ่ง พ่อลูกสามคนนี้ นั่งเรียงกัน ไม่มีใครพูดอะไร ทําให้กู้ฮอนสับสนจริงๆ

“พวกนาย……เป็นอะไรไปเหรอ?”เธอวาง กระเป๋าลง ถอดเสื้อโค้ตติ้ง “หยางหยางนาย พูดซ์ วันนี้พวกนายพ่อลูกทั้งสามทะเลาะกัน ใช่ไหม?”

“…..”ตาที่กลมโตของหยางหยางกะพริบไป สองครั้ง ยิ้มให้เห็นเขี้ยว ยังคงไม่พูดอะไร กู้ฮอนขมวดคิ้ว “เฉิงเฉิง บอกแม่หน่อยซิ เป็น อะไรไป หม?”

แต่ไม่คิดว่า เฉิงเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ทําหน้า

เมื่อเห็นลูกชายทั้งสองไม่กล้าพูดอะไรเลย หน้าเธอก็ดึงขึ้นมา เพ่งมองไปที่ผู้ต้องหา “เป๊หมิงโม่ นายทําอะไรกับลูกทั้งสอง?ทำให้

พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรเลย?!” เป้หมิงโม่หรี่ตาไปทีหนึ่ง ร่างที่สูงใหญ่ลุกขึ้น จากโซฟา พูดอย่างเย็นชาว่า “ไปเก็บกระเป๋า

เก็บกระเป๋าไปไหน?”เธออึ้ง

“กลับเมือง “คําพูดสั้นๆของเขาไม่เหลือพื้นที่ ให้ปรึกษากัน

“ไม่ได้ งานที่ฉันทำในเมืองSยังไม่

เสร็จ……”โดยเฉพาะลู่ลู่ยังอยู่ในโรงพยาบาล

เธอไม่ไว้ใจ

เป่หมิงโม่ทำหน้าดึง “โครงการหยิง’ถึงขั้น แบบนี้แล้ว ให้ตำรวจกับทนายความไปจัดการ ก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องทุ่มเทขนาดนี้!อีกอย่าง ผมไม่ชอบคุณที่อยู่กับหยินฝันทั้งวัน!

“ฉันนึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับฝัน นายจะเข้าใจแล้วซะอีก!อีกอย่าง ฉันยังมีงาน ของฉัน……

“คุณมีงานของคุณ ดังนั้นก็เลยโยนลูกทิ้งไว้ ให้ผม ตัวเองกลับไปจู้จี้กับผู้ชายคนอื่นงั้นเห รอ?ผมวางงานทุกอย่างที่อยู่ในมือลง วิ่งมา ทางนี้เพราะใคร?คุณคิดว่าผมว่างจนไม่มีอะไร ทำเลยเหรอ?”เขาอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงต่ำ สถานการณ์หงุดหงิดวาบผ่านเส้นผมดำ หว่าง คิ้วเผยให้เห็นถึงความอดกลั้นและความ

กระวนกระวาย

เป่หมิงโม นายเป็นบ้าอะไร?นายจะยุ่ง นาย กลับไปคนเดียวเองสิ!ส่วนฉันยังไงก็จะอยู่ที่ นี่!”เธอกัดปากแน่น นั่งบนเตียงเต็มกัน ท่าทีให้ ตายก็ไม่ยอมกลับ “เฉิงเฉิง หยางหยาง มา หาตรงแม่นี่ บอกแม่ว่า พวกนายจะกลับกับพ่อ หรืออยู่ตรงนี้กับแม่?”

หยางหยางรีบเด้งขึ้นจากโซฟา วิ่งมาหาทาง คุณแม่ วิ่งเข้าอ้อมกอดของกู้ฮอนราวกับสิ่งที่ ซุกซน ใช้การกระทำแสดงว่าตัวเองตัดสินใจที่ จะอยู่เคียงข้างคุณแม่

ส่วนเฉิงเฉิงกลับลังเลไปสักพัก ก็ลุก ขึ้น…….เป้หมิงโม่หันกลับมามองเฉิงเฉิงไปที หนึ่ง ฝีเท้าของเฉิงเฉิงก็หยุดลง สูดลมหายใจ เข้าลึกๆ แล้วเดินไปข้างคุณพ่ออย่างไม่รีบไม่

เฉิงเฉิงไม่อยู่กับแม่แล้วเหรอ?”ฮอนมอง หน้าเป้หมิงไม่อย่างไม่น่าเชื่อ นาย ใช้วิธี อะไรกันแน่ ทําให้เฉิงเฉิงหันไปอยู่กับเขา “ขอโทษครับ แม่….”เฉิงเฉิงจู่ปากไปทีหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“อ้ยโหยว แม่ครับ ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ!” สุดท้ายหยางหยางก็เลยปริปากพูด “ไอ้ พ่อรีบกลับไป เพราะว่าป้าคนนั้นที่ไร้ยางอาย โทรมา ให้เขารีบกลับไปครับ!”

เป้หญิงโม่เพ่งตามองหยางหยางไปที่หนึ่ง อยากจะหยิกลูกชายปากโป้ง ให้ตายจริง ใจกู้ฮอนเกิดจี๊ดขึ้นมา แล้วหัวเราะอย่าง ดูแคลน มองใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเป มิงโม่ เขายังคงอยู่ไกลเกินเอื้อมมือจริงๆ……. ว่า จะรีบกลับเมืองAกะทันหัน ที่แท้คือเฟยเอ๋อ ของเขาเรียกหาเขานั่นเอง!

แต่ว่า เธอรู้สึกตกใจกับการเลือกของเฉิงเฉิง แปลกใจ และรู้สึกผิดหวัง……

“แม่ครับ กลับไปพร้อมกับพวกผมนะ ครับ?”ดวงตาที่ใสนั่น มีแววของการอ้อนวอน ในใจลึกๆของเด็กน้อยคนนี้ เขาเข้าใจคุณพ่อ เข้าใจถึงความสนใจของคุณพ่อ เข้าใจว่าคุณ พ่อจําใจต้องทำ แต่ก็ยังหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ เกิดขึ้น ยังคงหวังว่าพ่อและแม่จะอยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุข ทั้งครอบครัวไม่แยกจากกัน กู้ฮอนถอนหายใจ มองหยางหยางที่อยู่ใน อ้อมกอดทีหนึ่ง แล้วมองไปที่เป้หมิงโม่กับเฉิง เฉิง คิดไปพักหนึ่ง สุดท้ายตัดสินใจว่า “เป็น มิงโม่ นายพาลูกชายทั้งสองกลับก่อนเลย ฉัน ยังต้องอยู่ในเมืองSอีกไม่กี่วัน จัดการเรื่อง เสร็จฉันจะรีบกลับไป

ลู่ลู่เข้าโรงพยาบาล ลูกๆอยู่กับเธอ เธอก็คง ดูแลไม่ไหว งั้นก็ให้เป่หมิงโม่พากลับไปให้แม่ บ้านดูแลก่อนดีกว่า แบบนั้นเธอก็ยังวางใจ หน่อยๆ

แม่ครับผมไม่อยากกลับไป ผมจะอยู่กับ “หยางหยางงอยปากไม่เห็นด้วย เป่หมิงไม่กลับไม่ดีใจซะแล้ว “โครงการ’หญิง’ คุ้มค่าที่จะให้คุณทุ่มเทแบบนี้เลยเหรอ? หรือว่า คุณทิ้งหยินปู้ฝันไม่ลง?

“ฉันและป้ฝันบริสุทธิ์ใจ!”เธอลืมตาที่สีดำเปล่ง ประกาย มองทะลุเข้าไปในตาของเป๊หมิงโม่

“นายกล้าพูดไหมล่ะ นายกับเฟยเอ๋อของนาย บริสุทธใจต่อกัน?”

เขาเหลือบตามองแรง โธ่เอ้ย เขาโต้กลับไม่ ได้เลย!

มองดูปฏิกิริยาของเขา ใบหน้าที่สวยงามของ เธอขีดลงทันที “เป้หมิงโม่ ฉันไม่อยาก

ทะเลาะอะไรกับนายต่อหน้าเด็กๆ ยังไงก็ตาม ในเวลานี้ฉันไม่กลับกับนายแน่นอน!

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง โทรศัพท์ของเป่หมิงโม่ดังขึ้นอีก

ครั้ง!

เขาขมวดคิ้ว มองไปที่กู้ฮอนทีหนึ่ง แล้วรับ โทรศัพท์อย่างลังเล——

“ฮัลโหล…….เกิดอะไรขึ้น?…….เฟยเอ๋อ คุณ

อย่าร้องไห้ ผมจะรีบกลับเลย!! วางโทรศัพท์อย่างเร่งรีบ สีหน้าของเป่หมิงโม่

เปลี่ยนไปเลย

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ นึง เขาจ้องมองกู้ฮอน น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำปะปนกับความเร่งรีบ “เฟยเอ๋ ออาจจะตกใจ ผมต้องรีบกลับไปดู

สถานการณ์ …….

ใจของกู้ฮอนสั่นคลอนไปทีหนึ่ง รีบขัดจังหวะ เขา “ไม่จําเป็นต้องบอกฉัน!”

แววตาเขาสัน เข้าไปโอบไหล่เธออย่างไม่มี สัญญาณเตือน กอดเข้าอ้อมกอดแน่นๆ “กู้ฮอน ทําไมไม่ยอมให้เวลาผมสักหน่อย คุณ

รู้ว่าผมต้องการอะไร……….อยู่แล้ว……. ลำคอของเป่หมิงโม่รู้สึกก้ำกึ่ง เขาโกรธมาก จริงๆ เขาโกรธที่เธอรู้อยู่แล้วว่ามีเวลาไม่มาก พอแล้ว แต่ก็ยังเสียเวลาไปบนตัวหยินฝันคน ที่ไม่มีไรเกี่ยวข้องนั้น เธอจะรู้ไหมว่าเขารับ ขนาดไหน?

เธอหลับตาลง ค่อยๆถูกอ้อมกอดที่กว้างขวาง ของเขารายล้อม หลงใหลไปกับกลิ่นรสนิยม ของผู้ชายของเขาคนนี้ หลายวันที่ผ่านมานี้ ความอ่อนโยนของเขา ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกไม่ถึง แค่ว่า——สักวันอ้อมกอดนี้ก็เป็นของคนอื่น อยู่ดี ทำไมเธอต้องลังเลไม่ปล่อยงี้ล่ะ? เธอรู้ ระยะเวลาทดแทนการแต่งงานในหนึ่ง เดือน ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว เขาหวังว่าใน ระหว่างนี้เธอจะสามารถอยู่เคียงข้างทุกๆวัน แต่ว่า ลู่ลู่เป็นเหตุผลหนึ่งที่เธอจำใจต้องอยู่ที่

เธอถอนหายใจเบาๆ “เป้หมิงโ……..บกลับไป เถอะ เธอ……ต้องการนายมากกว่าฉัน! ถ้าหากความรักมีการมาก่อนมาหลัง งั้นเธอกู้ ฮอนก็คือคนที่มาหลังคนนั้น

ค่อยๆลืมตาขึ้น เธอค่อยๆขยับออกจากอ้อม กอดเขาอย่างไม่ทิ้งร่องรอย ก้มหน้ามอง ลูกชายที่หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวเหมือนกัน ทั้งสอง ยิ้มอย่างอ่อนโยน”พวกเด็กน้อย ถึง แม้ว่าแม่อยากจะอยู่กับพวกนายมาก แต่ในไม่ กี่วันข้างหน้าแม่อาจจะยุ่งหน่อยๆ ไม่สามารถ ดูแลพวกนายได้ ฉะนั้นกลับไปกับพ่อก่อนนะ เชื่อฟัง ๆ ได้ไหม?

“ไม่เอาครับ…….. แม่ครับ…….. หยางหยางไม่เห็น

ด้วย

“อืม”เฉิงเฉิงพยักหน้า “พวกผมรอแม่กลับ มานะครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ