ตอนที่ 463 ความทรงจําในอดีต 1

หยางหยางวิ่งไล่เฉิงเฉิงไปทั่วห้อง กู้ฮอ นมองลูก ๆ สองคนนั้นแล้วส่ายหัว จากนั้นหัน ไปพูดกับเป้หมิงโม่ “วันนี้ฉันยังต้องทำงาน ลูก

ๆ ฝากไว้ให้คุณดูแลละกันนะ” เป้หมิงโม่ขมวดคิ้ว “ไม่

“เป๊หมิงเอ้อโม่ อย่าลืมนะว่าคุณมีหน้าที่ดูแล ลูก ๆ ด้วย ถ้าคุณละเลยหน้าที่นี้ ฉันอาจจะไป ฟ้องคุณที่ศาลได้นะ”

“แล้วคุณยังให้ฉิงฮัวไปทำไม” ท่านโม่ปิดผม ไปมาอย่างหงุดหงิด “คุณก็รู้เหมือนกันว่าผม ไม่มีประสบการณ์ในการเลี้ยงลูก…….งไปกว่า

นั้น ผมไม่ชอบการ…….

เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จึงหยุดพูดไปอย่าง กะทันหัน

รูม่านตาของเธอหดตัวลงเล็กน้อย แล้วสีหน้า แสดงออกถึงความน้อยใจ “ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบ เด็ก ๆ แต่คุณเคยรับปากแล้ว ว่าจะพยายาม ใจดีกับพวกเขา คุณจะพยายามรักลูก ๆ สอง คนนี้..…

เขาเหลือบมองไปที่หยางหยาง แล้วคิดในใจ ว่า แค่เด็กคนนี้คนเดียวก็ปวดหัวพอแล้ว ยัง ต้องดูทั้งสองคนอีก

“ ถ้าจะให้ผมดูแลพวกเขา คุณต้องรับปากก่อน ว่ากลางคืนจะนอนกับผมคนเดียว” ภายใต้ เงื่อนไขที่ท่านไม่เสนอออกมา ในที่สุดก็ต้อง

ยอมเขา

กู้ฮอนยิ้มเล็กน้อย “ตกลง”

ณ โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของเมือง S ยามเช้าของวันนั้น ลู่ลู่ถือกล่องสุญญากาศ เข้าไปห้องผู้ป่วยทั่วไปชั่นสอง “บาดแผลไม่สาหัสเท่าไหร่ครับ เนื่องจาก ความวิตกกังวล และอาจจะเป็นไปได้ว่าคนไข้ ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ ฉะนั้นร่างกายจึง

“คุณหมอคะ ไม่ทราบว่าผู้ป่วยเตียงที่สาม อาการเป็นยังไงบ้างแล้วคะ”

อ่อนเพลีย แล้วสลบไปครับ เดี๋ยวเขาก็ตื่น ครับ” คุณหมอที่รักษาอธิบาย “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ

“ไม่เป็นไรครับ”

หลังจากหมอไปแล้ว ลู่ลู่ก็เปิดผ้าม่านออกแล้ว เข้าไปนั่งข้างเตียงคนไข้ของหยินฝันอย่าง

เงียบ ๆ เพื่อรอเขาตื่นขึ้นมา……

หลังจากนั้นสักพัก……..

“แคะ ๆ ….” หยินปู้ฝันไอออกเสีย แล้วค่อย ๆ

ลืมตาขึ้น

“คุณผู้ชาย คุณตื่นแล้วเหรอคะ” ลู่ลู่ถามอย่าง ดีใจ

“คุณคือ……” หยินปู้ฝันพยายามจะลึกจากเตียง แต่ร่างกายยังคงอ่อนเพลียอยู่

“ดีคะ ฉันชื่อลู่…..อวานฉันเห็นคุณนอน สลบอยู่ข้างทาง จึงพาคุณมาส่งที่โรงพยาบาล ค่ะ เมื่อกี้นี้คุณหมอบอกแล้วว่าอาการของคุณ ไม่ได้สาหัสมากเท่าไหร่นะคะ” ลู่ลู่พูดไปด้วย แล้วพยุกตัวหยินปู้ฝันลุกขึ้นนั่ง

“ผมสลบไปเหรอครับ” หยินปู้ฝันนึกคิดถึงเรื่อง เมื่อวาน เขายอมปล่อยวางฮอนแล้วยอมกลับ ไปเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว แค่ไม่คิดว่ากลับถูก เป้หมิงไม่ทําร้ายร่างกายแบบนี้ มือเขาแตะที่ อกไว้แล้วพยักหน้า “ขอบคุณมากเลยนะครับ ค่ารักษาคุณสํารองจ่ายให้ผมไปแล้วใช่ไหม ครับ เดี๋ยวผมเซ็นเช็คให้นะครับ

ไม่ต้องหรอกค่ะคุณผู้ชาย……. รีบ สายหัวปฏิเสธเขาไป

ณ ตอนนี้ สมองเธอมีคำถามมากมายอยากจะ ถามเขา แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง

“ผมไม่ชอบติดหนี้คนอื่นนะครับ” หยินปู้ฝันพูด ผู้ชาย…………….ความจริงแล้วฉันมีเรื่องอยาก

ไปแล้วยื่นมือไปหยิบเช็คในเสื้อเขา

ลู่ลู่จึงรีบพูดต่อ “ไม่ต้องจริง ๆ คุณ

ให้ช่วยหน่อยค่ะ……..

“เรียกผมว่าหยินปู้ฝันได้ครับ ผมเป็นทนาย ถ้า คุณมีปัญหาเรื่องกฎหมาย ปรึกษาผมได้นะ ครับ” หยินปู้ฝันมองไปที่ ลู่ลู่สาววัยกลางคน แล้ว ถึงแม้จะแต่งกายเรียบง่าย แต่สามารถ มองออกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยในวัยสาว มาก

ลู่ลู่สีหน้าลำบากใจ แล้วหยุดเงียบไปสักพัก จากนั้นต่อหน้าหยินฝัน เธอรวบรวมความ กล้าแล้วถามเขา……..

“คุณหยินดะ เมื่อวานนี้ฉันเห็นคุณทะเลาะกับ คุณผู้ชายอีกคนเพราะสาวสวยคนนั้น……..ฉัน อยากรบกวนถามหน่อยค่ะ สาวคนนั้นเธอชื่อ อะไรเหรอคะ”

นัยน์ตาหยินปู้ฝันรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกถึง ความผิดปกติอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาจ้อง หน้าเธอไว้แล้วถามด้วยความปกป้องกู้ฮอน “คุณจะถามถึงเธอทําไมครับ

ลูลูสายหัวอย่างเกรงใจ “ขออภัยด้วยนะคะ คุณหยิน…….ฉันไม่ได้หวังร้ายจริง ๆ นะคะ เมื่อ สองวันก่อน เป็นการบังเอิญมากที่ฉันได้เจอ สาวคนนั้น เธอจิตใจดีงามมากเลยนะคะ เพราะเธอเห็นฉันอาจต้องการใช้เงิน จากนั้น เธอยื่นให้ฉันมาหลายร้อยดอลเลย……ฉัน ประทับใจมาก…….และฉันอยากรู้มากเลยว่า เธอเป็นใครมาจากไหนค่ะ

หยืนปู่ฝันยังคงทําหน้าแปลกใจ แล้วถามเธอ ด้วยสัญชาตญาณความเป็นทนาย “เพราะ ฉะนั้นคุณถึงติดตามเธอเหรอ”

และนี่ก็คงไม่ต้องสงสัยแล้วว่า ทำไมเธอถึงพา

เขามาโรงพยาบาล

“คุณ………เข้าใจแล้วเหรอคะ” ลู่ลู่พยักหน้า ด้วยสีหน้าทําตัวไม่ถูก

“สรุปคุณต้องการอะไร” สีหน้าหยินฝันเริ่ม เคร่งเครียด “ที่ช่วยผม ก็เพราะอยากถามเรื่อง ของเธอ เพราะว่าเธอเคยให้เงินคุณ ฉะนั้นคุณ ถึงอยากมาขอเงินจากเธอแบบไม่มีที่สิ้นสุดใน ไหม ผมไม่ยอมให้คุณทำร้ายเธอแบบนี้หรอก” “ไม่ ๆ คุณหยินเข้าใจผิดแล้วค่ะ……. ลู่ยกมือ ปฏิเสธคําพูดเขา สีหน้าอารมณ์ของเธอเริ่มจะ ร้องไห้ออกมา “คุณหยินคะ ฉันไม่มีใจทําร้าย สาวคนนั้นแม้แต่นิดเดียวหรอกคะ……..ถ้าหาก คุณมีเวลา ฉันขอเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณ ฟังได้ไหมคะ”

หยินฝันขมวดคิ้วไว้ ด้วยความไม่ไว้ใจเธอ เขาอยากจับผิดเธอมาก แต่ด้วยสีหน้าและ ดวงตาที่กำลังร้องไห้ของเธอ ทำให้เขาหาที่ต้

ไม่ได้ จึงพยักหน้าตอบ…… “คุณเล่า “