เขาแสดงสีหน้าเจ็บปวด แล้วชี้ไปแผลที่ถูก ยิงตรงสะบักหลังของเขา “แผลของผมเริ่มปวด อีกแล้ว……

“ตรงไหน” เธอรีบเดินไปข้างหลังเขา แล้วตกใจ “อุ้ย เลือดไหลแล้ว…….าจริง คุณไม่ได้เปลี่ยน

ยาเหรอ”

เป็นสีหน้าที่ตื่นเต้นตกใจของเธอ เขากลับมีความ สุขอย่างพูดไม่ถูก “ซึ่งมาทั้งทาง เพื่อจะรีบมาพบ

“คุณนะคุณ…….. เธอไม่รู้ต้องพูดยังไงกับเขาอีก “อย่างขยับ เอากล่องยามาไหม”

“เอามา …” เขาพูดไป แล้วเอาปากเข้าใกล้เธอ เธอเลือดขึ้นสมองทันที ผีบ้าคนนี้ไม่รู้จักกลัวจริง ๆ แล้วดันเขาออกไป “เป่หมิงโม่ คุณจริงจังหน่อย

ได้ไหม กล่องยาอยู่ไหน”

“ในรถ”

“ แล้วรถอยู่ไหน”

“อยู่ลานจอดใต้ตึก”

“ถ้างั้นฉันลงไปเอาตอนนี้…… เมื่อพูดจบ เธอยืน ขึ้นหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ ยื่นมือไปแล้วมองหน้า

เขาไว้ “ขอกุญแจรถหน่อย”

เขากะพริบตาไปหลายที่ แล้วค่อย ๆ หยิบกุญแจ

รถออกมาจากกระเป๋าเสื้อให้เธออย่าได้ใจไป เดี่ยวให้คุณได้ลิ้มรสความร้ายกาจ ” ของเจ้าแม่คนนี้” จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอน ในโรงแรมนั้น

* กู้ฮอนเดินตรงไปที่ลานจอดรถข้างโรงแรม ขณะนั้นฟ้าได้มืดสนิทแล้ว

เธอเปิดมือถือออก แล้วหารถของเป้หมิงไป ซึ่ง ทะเบียนรถของเขานั้นเธอจําได้ดี

ผ่านไปไม่นานเธอก็เจอรถของเขา จึงรีบเปิดฝาก

ระโปรงหลังรถแล้วหยิบกล่องยานั้นออกมา ในขณะที่เธอกำลังเดินกลับไป……

ทันใดนั้น เหมือนมีเงาคนเดินผ่าน เธอรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

ดึงเสื้อคลุมสั้นแน่น ๆ แล้วรีบเดินกลับทางเดิม ทุกๆสองก้าว เธอจะหันหลังมองข้างหลัง เหมือนมี คนกำลังเดินตามเธอ แต่กลับมองไม่เห็นใคร…. มือถือกล่องยานั้น แล้วเดินกลับถึงโรงแรมอย่าง

รวดเร็ว

ถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมา

จากนั้นหันหลังแล้วเดินเข้าในลิฟต์…….

แต่เธอไม่รู้ เงาคนที่เดินตามเธอเมื่อครู่นี้ได้ยืนอยู่ หน้าประตูแล้ว และเขามองซ้ายมองขวาเพราะ

คลาดสายตาจากเธออย่างไม่เต็มใจ……

กู้ฮอนกลับถึงห้องพัก

เป่หมิงโม่กำลังนอนตะแคงข้างแล้วจ้องมองกู้ฮอน ไว้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ “เก่งมาก ดูเป็นห่วงผมมากกลับมาเร็วกว่าที่คิดไว้ด้วย

“เป็นห่วงบ้าอะไรของคุณ ฉันกลัวมีคนตามฉันมา ต่างหาก ถึงต้องรีบวิ่งไปกลับ” เธอแตะ หน้าอกเบา ๆ โล่งอกไปที่

สีหน้าเขาสงสัยขึ้นมากทันที

มีคนตามคุณเหรอ

…ไม่แน่ใจเธอยังหายใจเร็วไม่หยุด แล้วถือ กล่องยานั้นเดินเข้าไป “คลานลงไป เดี๋ยวฉัน ให้

คราวนี้เขาไม่ได้คัดค้านและยังเชื่อฟังอย่างดี เพียงแต่ว่าเขายังสงสัยไม่หยุด คุณลองนึกดี ๆ ไม่มีคนตามคุณมาจริง ๆ ใช่ไหม”

เธอได้แต่หัว เปิดกล่องยานั้นแล้วเอากรรไกร ผ้าปิดแผลออก “ฉันไม่ได้มีคนรู้จักในเมือง S นี้สักหน่อย ทำไมต้องมาตามฉันล่ะ”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง นัยน์ตาเหมือนกำลังคิดอะไร อยู่ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงพูดต่อ “คราวหน้าคราวหลัง ถ้าไม่อย่าออกไปตอนดึก ๆ ถ้าจำเป็นจริง ๆ ก็ต้องมีคนไปด้วย

งั้นคงต้องเรียกหยินฝันสีเธอพูดลอย ๆ

ขณะที่เปิดผ้าปิดแผลบนแผ่นหลังเขาออก เธอได้

เห็นแผลบนสะบักของเขา

เธอเห็นแผลที่ถูกยิงนั้นอย่างชัดเจน ถึงแม้แผล ได้เย็บเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังเป็นแผลที่เจ็บปวด

มาก…

หัวใจเธอเต้นแรงและรู้สึกเจ็บแทนมาก

เมื่อเธอนึกถึงสถานการณ์ที่ซาบาห์ในวันนั้นสายตาของเธอก็นุ่มนวลลง…….

ไม่คาดคิด เขาจะพูดว่า “ถ้าเป็นสถานการณ์ที่ คับขันจริง ๆ แล้วหยินปู่ฝันจะปกป้องคุณ ผมไม่มี ปัญหาหรอก”

เธอนิ่งไปสักพัก แล้วพูดประชดเล็กน้อย “กฎข้อ แรกของภรรยา วคราวของคุณไม่ได้เขียนไว้ว่า ต้องเย็นชากับผู้ชายคนอื่นนอกจากคุณไม่ใช่เห

รอ”

เธอหยิบแอลกอฮอล์ออกมา แล้วล้างแผลให้เขา “โอ้ย” เขาส่งเสียงร้องขึ้นมา “เรื่องนั้นก็จริง แต่ ยังไง ห้ามคุณเอาชีวิตมาล้อเล่นแบบนี้” มือของเธอหยุดนิ่ง “เป่หมิงโม่ ฉันเป็นประชาชน

ทั่วไปคนหนึ่ง จะไปมีเรื่องบาดหมางอะไรกับใคร

ได้ อีกอย่างใครจะว่างมาสะกดรอยตามฉันล่ะ เห้ อจริงๆเลย……

ถึงแม้คำพูดเหมือนเป็นคำบ่น แต่ในใจลึก ๆ เธอ รู้สึกอบอุ่นไม่น้อย

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว แล้วคลานบนเตียงนั้นอย่าง

เงียบ ๆ

เขาไม่อยากทําให้เธอต้องตกใจ เพราะเรื่อง อุบัติเหตุไฟไหม้ของโครงการ ‘หยิง’ นั้นไม่ได้เป็น เรื่องบังเอิญอะไรเลย

เขาไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นอีก แต่ ที่แน่นอนก็คือเขาจะปกป้องผู้หญิงคนนี้ด้วยชีวิต

ของเขา……

เขาไม่ต้องการให้เธอได้รับอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอทำแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อย”ฮอนฮอน….” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียง ที่อบอุ่น และเหนื่อยล้า “เข้ามาในอ้อมแขนของ

ผม ดีมั้ย……

เธอเก็บกล่องยานั้นแล้วไปล้างมือ

สุดท้ายก็ได้แต่เอนหลังลงนอนข้างเขา

ปิดไฟ

ความมืดปกคลุมรอบบ้านยามราตรี ต่างได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

ในอ้อมกอดหน้ากว้างของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น กายใจ

ภาพในสมองทําให้นึกคิดถึงแต่ละเรื่องในหลายปี ที่ผ่านมา

ชายข้างกายเธอคนนี้ เคยทำร้ายเธอหลายครั้ง หลายคราว แต่กลับมาช่วยเธอหลุดพ้นจากทะเล อ้นทุกข์ทรมานในช่วงเวลาที่สำคัญ

“ฮอน……………. มือของเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง..…….. “ไม่ได้ แผลของคุณยังไม่หายดี”

“ผมไม่สน ผมต้องการคุณทําตามกฎข้อสามของ ภรรยาชั่วคราว…..” เขาเริ่มบังคับด้วยเงื่อนไข ใจเธออยากบีบคอเขาให้ตายแต่ทําไมได้ จึงต้อง

ฝืนใจพูด .. ………….แล้วน่า”

“งั้นก็เร็ว ยังชักช้าอะไรอีก….” เสียงของเขามี

ชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“จะเร็วยังไงก็ ‘เร็วสู้คุณไม่ได้หรอก” เธอบ่นด้วย ความน่ารัก