พอทั้งสองเดินเข้าไปในห้องครัว พื้นที่แคบ ก็เปลี่ยนเป็นแออัดทันที

เห้ ในเมื่อนายจะไม่ทําอาหารเช้าก็เชิญออกไป ด้วย อย่ามายืนเกะกะ” เธอเข้าไปในครัว แล้วก็ พลิกกลับมาได้เปรียบในทันที เธอทําสีหน้า เหมือนไม่เชื่อว่าคุณยายคนนี้จะมีฝีมือทำอาหาร ให้อร่อยได้

จากนั้น พอมองเห็นเคาน์เตอร์ในครัว สาหร่าย ทะเลที่ถูกหั่นอย่างละเอียดยิ่งกว่าเส้นผม ซี่โครง หมูที่ถูกทอดจนเป็นสีเหลืองทอง ที่แค่เห็นความ อยากอาหารก็เพิ่มขึ้นในทันที แล้วยังมีพวกเครื่อง เคียง เครื่องปรุงรสที่ทำได้อย่างพิถีพิถันทีเดียว เพิ่งจะเข้าใจว่า คนที่มีฝีมือ เป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึก โดยแท้จริง

เธอกลืนน้ำลาย “เป่หมิงโ…..นาย แน่ใจนะว่า

กําลังทําอาหารเช้า”

“อืม ก็แค่ทําซี่โครงหมู สาหร่ายทะเล แล้วก็หม

แห้งไปเรื่อยน่ะ”

“นี่เรียกว่าทำไปเรื่อยหรือ

เรียกได้ว่าเป็นอาหารที่ทำในโรงแรมระดับห้าดาว

จริงๆ

เขายักไหล่

เป่หมิงโม นายจะทำให้คนโมโหแบบนี้ไปถึง

ไหน”ทำให้คนโมโหหรือ” สีหน้าเขาดูไม่ดี ไม่พอใจกับ ข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงของเธอ “ฉันไปทำให้คน โมโหยังไง”

นายเก่งเกินไปแล้วโอเคไหม ทําให้หลายคนต้อง ” หมดหนทาง แล้วยังมีฝีมือในการทําอาหารอีก แบบนี้ไม่เรียกว่าทําให้คนโมโหหรือไง” ประเด็นสําคัญคือ เธอไม่มีอะไรที่จะเก่งไปกว่า เขาเลย ตอนนี้ขนาดเรื่องทําอาหารยังต้องแพ้ให้ กับเขา ให้ตายเถอะ ยังจะให้เธอมีชีวิตอยู่ต่ออีก ไหม

เขาตะลึงไปเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มทันที

เขาขยับร่างกายเข้ามา โอบเอวของเธอจากทาง ด้านหลัง และกระซิบที่บริเวณคอของเธอ “ฉัน

เพิ่งจะรู้นะว่า เธอชื่นชมฉันขนาดนี้…… เขาเม้มปากที่บริเวณหูเธอเบาๆ

เธอตัวสั่น “หลบไปเลย ชื่นชมนายซะที่ไหน นาย ไม่ทำให้ฉันอิจฉาได้ทุกวัน ฉันจะขอบคุณนาย มาก”

เขาจ้องมองรอยจูบบนคอของเธอ ดวงตาโค้งเป็น รอยยิ้มขึ้น นี่เป็นสิ่งที่เขาจงใจปลูกไว้เมื่อคืน เพื่อป้องกันไม่ให้หยินปู่ฝันคิดไม่ดีกับเธออีก เขา ตัดสินใจว่าจะทิ้งรอยสตรอเบอร์รี่เล็กๆที่สะดุดตา บนตัวเธอทุกๆวัน

“ปล่อยมือนะ” กู้ฮอนชำเลืองมองเขา “อาหารเช้า ของนาย ฉันทําไม่ได้หรอก นายทําเองต่อเถอะ” “ไม่เอา” เขาทำตัวขี้โกงจนเป็นนิสัย “ฉันจะสอน

เธอทํา มา ซอสอันนี้ควรปรุงแบบนี้เขาพูด พลางจับมือเธอขึ้นมา แล้วแนบกับข้างหู ของเธอ ในห้องครัว เมยุ่งวุ่นวาย… ภาพนี้……กวมเสียจริงๆ “เป้หมิงโม นายอย่าทำแบบนี้ ฉันอึดอัด…….

“งั้นหรือ งั้นแบบนี้แล้วกัน” ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน มือของเขามันเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมา……

“ฟู” เธอสูดลมหายใจเข้า แล้วหยิบมีดทําครัว น มา “เชื่อไหมว่าฉันจะสับมือลามกนายทิ้งซะ” เหอะๆๆ….. ” เขากลับหัวเราะเสียงต่ำ หดมือกลับ ไป วางมืดทําครัวในมือเธอลง “รู้ไหมว่าการยั่ว โมโหเธอ ทำให้รู้สึกดียิ่งกว่าการทานอาหารเช้า แสนอร่อยเสียอีก”

“รู้สึกบ้านนายน่ะสิ” เธอบิดตัว อยากสะบัดคนที่ ตัวติดอยู่ด้านหลังของเธอออกไป แต่กลับถูกเขา จับไว้แน่น “นายจะให้ฉันทําอาหารไหม นายไม่หว แต่เด็กๆหิวแล้วนะ”

เธอพูดพร้อมหันมองด้านหลัง ไม่เห็นร่องรอยของ เด็กทั้งสองคนแล้ว

“งั้นหรือ” เป้หมิงโม่หัวเราะ เขาก้มมองแล้วถาม

“พวกลูกหิวไหม”

“หิวครับ กินข้าวเสร็จก่อน แล้วค่อยมาดูพ่อกับแม่ ทําตัวหวานกันต่อได้ไหม

“หิวครับ แต่ทนหิวต่ออีกหน่อยก็ได้…

เสียงของเฉิงเฉิงและหยางหยางดังขึ้นมาพร้อม กัน ไม่ไว้หน้าเป้หมิงโม่เลยแม่แต่น้อย

“เห้… ” กู้ฮอนตกใจ เธอรีบก้มหน้าลง เดินผ่าน เป้หมิงโม่ ถึงได้เห็นเด็กน้อยทั้งสอง กำลังทำท่าเลียนแบบเปหมิงไม่ได้เหมือนมาก

เป้หมิ่งไปกอดเอวเธอจากทางด้านหลัง เฉิงเฉิงกอดขาฟอจากทางด้านหลัง หยางหยางถอดเฉิงเฉิงจากทางด้านหลัง พ่อลูกสามคน ยืนเรียงแถวเบียดกันอยู่ในห้อง ครัว

“พระเจ้า พวกลูกมาทําอะไรกันที่นี่ เล่นเกมนก อินทรีจับไก่กันอยู่หรือไง” กู้ฮอนอดกลอกตาบน ใส่ไม่ได้

“แม่ ที่นี่มีแต่ไก่ไม่มีนกอินทรี” หยางหยาง ม ตาหยี และผมคือลูกไก่ที่อายุน้อยที่สุด แม่คือแม่ ไก่”

“งั้นพ่อเป็นอะไร” เฉิงเฉิงถาม

“เอ่อ เขาคือสุนัขแก่ที่อยู่ในฝูงไก่….” คำพูดของ

หยางหยางน่าทึ่ง

เป้หมิงโม่ส่งสายตาพิฆาตให้หยางหยาง “เด็กโง่ คันเนื้อค้นตัวอยากโดนตีใช่ไหม”

“โธ่เอ๊ย เป้หมิงโม่ นายยอมลูกหน่อยจะเป็นไรไป

กู้ฮอนดึงมือเขาออก แล้วพยายามออกจากอ้อม แขนเขา “พาลูกมาเล่นเกมไร้สาระแบบนี้ แล้วยัง ทําตัวไม่น่าเคารพต่อหน้าลูกๆอีก ขอสั่งให้นายรีบ ทําอาหารเช้าให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นก็ ออกไป เฉิงเฉิงหยางหยาง ไปล้างหน้าแปรงฟัน กับแม่….”

“เหอะ ได้”