ตอนที่ 406 หน้าที่ของสามี2

ตอนที่406 หน้าที่ของสามี2

คนของแก๊งสามจู๋นั้นนำทางเข้าไป ทุกครั้งก็จะโดนดีไซน์หรือสไตล์บ้านนั้น ดึงดูด

จริงแล้วหล่อนเคยมาตรงนี้ตั้ง2-3รอบ

ตรงนี้มีกลิ่นหอมของดอกอ่อนๆ ทำให้ คนสบายใจ

ทำให้คนจู่ๆก็ก้าวเท้าช้าลง เสพสุขการ ความเงียบสงบ

ไม่น่าเชื่อจริงๆว่านี้จะเป็นบ้านของ หัวหน้าแก๊งสาม……

“คุณกู้ คุณชายโม้รอคุณอยู่ที่สวนหลัง บ้านแล้ว ”

ด้านนอก เป้หมิงโม่อยู่รถคนเดียว แล้ว สูบบุหรี่ ขมวดแล้วเป่าควันออก…

นวดหัว นี่เขาบ้าไปละถึงพาหล่อนมาที่

จู่ๆ สายตาเขาก็จ้องไปอยู่ที่ๆหนึ่ง เห็น คนลับๆล่อๆ…

โม้จิ่งเฉิงเป็นหัวหน้าแก๊งของแก๊งสามจู๋ โดนคนสะกดรอยตามยังไงก็เป็นเรื่องธรรมดา

แต่ว่า เกี่ยวอะไรกับเขา?

เขาสูบบุหรี่ต่อหันไปอย่างไม่สนใจ

โทรศัพท์ดังขึ้น

ฉิงฮัวโทรมา—-

“เจ้านาย ท่านปู่เมื่อกี้โทรมาถามผมว่า เจ้านายไปเมืองซาบาห์ใช่หรือไม่?”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว “ใครปากมาก?”

“น่าจะคุณชายน้อยทั้งสอง … ฉิงฮัวพูด

“ท่านปู่ยังพูดอีกว่า….. เจ้านายไปเมืองซาบาห์ ไปสืบอะไร? ยังถามอีกว่า…. ” เขานิ่งค้าง “ถามอะไร?” ถามว่าคุณหรูเจี้ยยังไม่ตายใช่มั้ย….

“ขยะ! เรื่องตอนนั้นเขาชัดเจนที่สุด มากกว่าฉันอีกไม่ใช่หรอ?” เป้หมิงโม่ทำหน้า เย็นชาแล้วพูดอีก “เธอบอกกับเขาว่า ตายละ

“…ครับ”

เขาขมวดคิ้ว ไม่อยากพูดเรื่องหวีหรูเจี้ ยอีก แล้วถามต่อ “เรื่องของแอนนิไปถึงไหน ละ?”

“เรียบร้อยแล้วครับนาน ฝั่งตรงข้ามเซ็น ใบหย่าแล้ว แต่แค่ยังส่งไม่ถึงมือคุณแอนนิ

“อืม กันสามีหล่อนมาแก้แค้น เธอหาคน

จัดการซะ”

เข้าใจครับ เจ้านาย”

สักพักเป้หมิงโม่พูดเสียงต่ำอีก “เธอไป บอกให้ไอ่แก่ด้วย ว่าฉันมาที่เมืองซาบาห์ไม่ ได้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ต้องให้เขาคิดมั่ว ชั่ว!”

“ครับ” ฉิงฮัวเข้าใจแล้วครับ ท่านปู่เป มิงคิดว่าคุณหรูเจี้ยนั้นตายมาตลอด ขนาด ตระกูลหวีก็ยังคิดว่าคุณหรูเจี้ยก็ตายเหมือนกัน แต่พวกเขารู้ความสัมพันธ์ของโม้จิ่งเฉิงและ คุณหรูเจี้ยในตอนนั้น ฉะนั้นที่ท่านปู่สงสัยก็ไม่ แปลก “อีกอย่างหนึ่งครับ ท่านปู่ถามท่านว่าจะ กลับบ้านเมื่อไหร่?”

“ยังไม่แน่ใจ.

เป้หมิงโมไม่ทันพูดจบ จู่ๆ—

ตุบ!

เสียงปืนทําลายความสงบ!

ไม่มีลางสังหรณ์!

ทําให้ผู้คนต่างพากันตกใจ!

จู่ๆเขาก็นึกถึงว่าเขาเจอคนลับๆล่อๆ สติ

มาทันที!

“เจ้านาย…. ฉิงฮัวก็ได้ยิน ตกใจ สายตาเป๊หมิงโม่เต็มไปด้วยความเย็นชา “ไม่เป็นไร! ฉันไปดูเอง!”

พูดจบ เขาก็รีบลงรถ

เหมือนเขาจะไม่คิดก่อนเลย รีบพุ่ง เข้าไปที่ลานบ้านหรือบ้านของโม้จิ่งเฉิงเข้าไป

ความเป็นห่วงผ่านหัวใจไป

เขากลัวปืนยิงไปโดนฮอนเอ๋อ…

*

สวนหลังบ้าน

โม้จิ่งเฉิงที่กำลังจับปืนล่าสัตว์แล้วยิง

ออกไป

“คุณผู้ชาย ท่านเข้าไปไม่ได้!

“หลักไป!”

เสียงขู่ เย็นชาและตาเฉียบคมของเป่ห มิงโมเข้าตากู้ฮอนไป…..

โม้จิ่งเฉิงกระตุกยิ้มมุมปาก

ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆโม้จิ่งเฉิง สีหน้าซีด

ขาว….

เป่หมิงโม่! เธอเข้ามาได้ไง?” กู้ฮอน ถามอย่างงแปลกใจ นายนี้ให้ตายก็ไม่เข้ามา ไม่ใช่หรอ?

เป่หมิงไม่ค้าง!

มองกู้ฮอนที่ไม่เป็นอะไร ขมวดคิ้วจนจะ ผูกติดกันได้

และในมือโม้จิ่งเฉิงก็จับปืนไว้ กำลังเร่ง เป้าที่ห่าง10เมตร

ให้ตายเหอะ!

ที่แท้พวกเขากำลังซ้อมปืน!

กระตุกมุมปาก แล้วพูดเสียงแข็ง “ไม่มี อะไรฉันไปละ!”

พูดแล้วเขากำลังจะหันตัวเดินไป “เห้ยๆ! ผู้ชายอย่างเธอทําไมขี้กากขนาด นั่น! ไหนๆก็มาแล้วก็มาสิ!” กู้ฮอนลากแขนเขา ไว้ จับไว้แน่นๆ “เธอดูสิ ป้าหรูเจี้ยก็อยู่….

เป่หมิงโม่กัดฟันพูด พร้อมขมวดคิ้วแน่น พูดเสียงต่ำให้กู้ฮอนแบบโมโหนิดๆ :”ปล่อย มือ! เธอไม่ไปฉันไปเอง!”

คำนี้ทำให้ตัวหวีหรูเจี้ยกระตุก เขาไม่มองหวีหรูเจี้ยแม้แต่นิดเลย!

เสียงพูดนั้นเต็มไปด้วยความโมโห ถ้า ไม่ใช่เป็นห่วงผู้หญิงไร้หัวใจ เขาจะพุ่งเข้ามา ได้ไง!

“ห้ามไป!” กู้ฮอนลากเขาไว้ไม่ปล่อย มองเขาด้วยสภาพเด็ดขาด “เธอรู้รึเปล่าป้าหรู เจียรอเธอมาหาตั้ง20กว่าปีแล้วนะ? อุตส่าห์ ได้เจอหน้ากัน เธอก็จะไปอีกละ?”

เกรงว่าถ้าเขาไปแล้ว ทั้งชีวิตนี้ก็จะไม่มา เมืองซาบาห์อีก!

“เงียบ!” เขาจ้องหล่อนไว้ สายตาแทบจะ กลืนกินหล่อนลงไป ทำเพราะเขาตามใจ หล่อน ตอนนี้กะจะขึ้นหัวเขาหรอ? “เรื่องของ ฉันไม่ต้องยุ่ง!”

หล่อนก็โมโห แล้วสะบัดมือเขาออก”งั้น จะไปก็ไป! ทำไมเป็นไรมากปะ! บางคนเกลียด แค้นเพราะไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร เธอเป็นคนที่มีแม่ ยังไม่มานับอีก! “ หล่อนพูดอย่างโมโห แล้ว เดินไปที่ข้างๆหวีหรูเจี๋ย “ป๋าหรูเจี้ย ไม่ต้อง สนใจคนไม่กตัญญู เราจิบชากันต่อ”

“ใครบอกไม่กตัญญู!” เป้หมิงโม่ตะโกน เสียง า “แม่ฉันตายตั้งแต่20ปีก่อน! ถึงวันครบ รอบทุกปีฉันก็จุดธูปให้ตามเวลา ใครบอกไม่ กตัญญู?!”

เวลานี้ บรรยากาศแข็งตัว

หน้าของหวีหรูเจี๊ยซีดขาวไม่มีเลือด