“หลายปีมานี้ ฉนวนเวียนอยู่เขตเกิดตาย แต่ สุดท้ายก็รอดมาได้! นั้นเป็นเพราะฉันเอาแต่นึกถึง ช่วงเวลาที่เราอยู่สเปนด้วยกัน….และเชื่อสิ่งที่เธอให้ คําสัญญาตลอด แค่ฉันรอดชีวิตมาได้ เธอก็จะ แต่งงานกับฉัน….แต่ตอนนี้ ฉันลำบากมาตั้งหลายปี และอดทนมาตั้งหลายปี ตอนนี้เธอเพิ่งมาบอกฉัน ที่แท้ทั้งหมด มาจบลงหมดแล้ว… เป้หมิงโมในตอน นี้ ไม่ใช่เป้หมิงโม่ในตอนนั้น….. งั้นที่ฉันพยายามมา ตั้งหลายปีก็เสียเปล่า ? โม่ ตกลงว่าเธอจะเอาไงกับ ฉัน? เธอจะให้ฉันทํายังไง?”

“โม่ ถ้าเป็นแบบนี้….ให้ฉันตายไม่ดีกว่าหรอ… เธอให้ฉันตายเถอะ…ฮืออออ.. ”

เฟยเอ๋อร้องไห้ และชี้ว่า ทำให้เขารู้สึกมีด แทงใจเขา…

เมื่อเฟยเอ๋อจบหัวตัวเองและชนไปที่กำแพง แรงๆนั้น เขาเห็นเลือดแดงฉานไหลเต็ม ต่อด้วยเฟย เอ่อล้มลง…

สักพัก เขาถึงจะสามารถหาเสียงแหบตัวเอง กลับมาได้——

“เฟยเอ๋อ….. จะให้ฉันทํายังไง เธอถึงจะหยุด ทําร้ายตัวเอง?”

“โม ลืมหล่อนไปซะ แต่งงานกับฉัน ……. เรามา

เริ่มต้นใหม่กัน ได้มั้ย…”

เขาจําได้ตอนที่เฟยเอ่อขอร้องอย่างหมดสภาพและร้องไห้

สุดท้าย เขาดันไม่รู้จะปฏิเสธยังไง……

ณ ตอนนั้น เขาเพิ่งจะรู้

ผู้หญิงที่อยู่ในใจเขานั้น ตั้งแต่แรกถึงจบนั้น คือฮอนเอ่อคนเดียว

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับหรือไม่กล้ายอมรับ แต่ ก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้

ถึงแม้—— เขาจะเหมือนที่เฟยเอ๋อพูดว่าเขารัก ผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนแล้ว

แต่เขาดังนั้นอิจฉาหยินฝัน

อิจฉาที่หยืนฝันสามารถขอหล่อนแต่งงาน อย่างเปิดเผย

แต่เขาดันทําไม่ได้

อิจฉาเป้หมิง เฟิงที่เป็นแสงจันทร์สีขาวในใจ

หล่อน

อิจฉาลูกๆทั้งสองที่เป็นคนที่หล่อนจะปกป้อง

ทั้งชีวิต

แต่ทําไม เขาไม่ใช่อะไรสักอย่าง

แต่เสียดาย——

ตอนที่รู้ใจตัวเองก็สายไปแล้ว

หล่อนบอกว่า หล่อนจะไม่รักเขาอีก…..

แต่เขา ก็ได้รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ไม่สามารถอยู่ ร่วมกันได้ เขาต้องเลือกแค่คนเดียว!
ความทรงจําลากลับมาที่ปัจจุบัน

เขายิ้มแห้ง ยกมือข้างซ้ายขึ้น แหวนที่นิ้วนาง เขาประกายระยิบระยับ ที่อยู่ในวิวพระอาทิตย์ตกดิน ทําให้แสงแหวนแยงตา….

ฮอนเอ๋อ เธอรู้มั้ย ไม่รักไม่แต่งคำๆนี้ ในที่สุดก็ เป็นจริงบนตัวเธอแล้วสักที

ถึงแม้นั้นเป็นเพียงเวลาเดือนเดียวนั้นๆ

แต่เธอสามารถทําให้ฝันฉันเป็นจริงได้มั้ย….

“ฉันอาบเสร็จแล้ว! ”

กู้ฮอนออกมาจากห้องน้ำ และตีความคิดเขา

แตกกระจาย

เขาเงยหน้าไปมองหล่อน เห็นสภาพหล่อน หลังอาบน้ำเสร็จ นั้นเหมือนสตรอเบอร์รี่ที่โดนน้ำฝน ล้างสะอาดแสงวาว ทำให้เขาอดรู้สึกตัวร้อนๆไม่ได้

เสียงแหบ า พูดขึ้นมานี้สิ

หล่อนจับผ้าเช็ดหัวและผ้าคลุมหล่อนไว้แน่น แล้วเดินไปที่ระเบียงอย่างระมัดระวังยืนข้างๆเขา

สภาพที่ป้องกันแล้วมองเขาอย่าง

สงสัย “อะไร?”

เขาชี้ไปที่วิวพระอาทิตย์ตกดินนั้น…..

หล่อนมองไป เห็นวิวของเมืองซาบาห์ อดยิ้ม ไม่ได้ สายตาอ่อนโยนทันที : พระอาทิตย์ตกดินของ

*เมืองซาบาห์สวยจัง……

หล่อนอยู่เมืองซาบาห์สองปี พาตัวน้อยมา หลายรอบจนนับไม่ถ้วน

มองดูพระอาทิตย์ตกดิน มองดูคลื่นทะเลเป็น คลื่นๆ

ตรงนี้มันเหมือนเต็มไปด้วยธรรมชาติ ทําให้ คนเงียบสงบ

หายใจเข้าออกแล้วมองดูพระอาทิตย์ตกดิน หล่อนนึกถึงหน้าที่น่ารักของตัวน้อย จําถึงตอนที่ หล่อนจูงมือหนูน้อยแล้วเดินบนชายหาด ไม่รู้ไม่ชี้ก็ อยู่ในความทรงจำตัวเอง…..

เป้หมิงโม่หินตัว เข้าห้องน้ำไป

พอเขาอาบน้าเสร็จแล้วออกมา ก็เห็นหล่อนที่ นั่งหันหลังแล้วคุยโทรศัพท์หัวเราะคิคิ

เขาฟังไม่ออกว่าหล่อนพูดอะไร

แต่แค่เขาชอบตอนหล่อนยิ้ม

จู่ๆเขาก็ยิ้มตาม

เทน่าใส่แก้ว แล้วเดินตรงไป

กู้ฮอนจับโทรศัพท์ ยังยิ้มอยู่:” ฮ่าๆ….ดื้อนะเรา

จู่ๆ เสียงตกใจ

แล้วโดนคนสวมกอดจากด้านหลัง

ต่อด้วยเสียงลมหายใจข้างหูหล่อน ค่อยๆพูด