ตอนที่376 ประชุมลับที่เมืองซาบาห์2

ตรงนี้ตั้งนานแล้วเป็นแค่เกาะเล็กๆ สีน้ำ ทะเลที่ฟ้าใส และยังมีปะการังที่สวยงาม คน เราสามารถนําน้ำไปชมความสวยใต้ท้องทะเล

และยังมีป่าไม้ที่สวยชวนคนดีมค่ากับลม ธรรมชาติที่พัดโชยไปมา……

เมืองซาบาห์นี้เราสามารถเจอคนที่พูด จีนกลาง ภาษาพื้นเมืองของไต้หวัน หรือ ภาษาอื่นๆได้เยอะแยะมากมาย ประมาณ ศตวรรษที่19 คนหลายๆเชื้อชาติก็อพยพมาที่

แอนนิก็ตามพ่อมาถึงที่นี่

เวลากู้ฮอนลงเครื่องนั่นก็เป็นกลางคืน ของเมืองซาบาห์แล้ว

เทียบกับเมืองAที่อากาศหนาวเย็น แต่ เมืองซาบาห์นั้นเป็นเขตร้อนมีฝนหน่อยๆ เพราะว่าอุณหภูมิไม่ได้สูงขนาดนั้น อยู่ที่นี่แล้วเหมือนกลับมาอยู่ในความ รู้ล็กฤดูร้อนหรือฝนอีกครั้ง

เงยหน้ามองท้องฟ้าของเมืองซาบาห์ หล่อนหายใจเข้าลึกๆ พร้อมมีใกล้น้ำทะเล

ในที่สุดหล่อนก็กลับมา!

ในสองปีมานี ความทรงจําหล่อนและตัว น้อยที่คอยอาศัยอยู่ตรงนี้มีเยอะมาก……

เห็นภาพตัวน้อยที่น่ารัก แก้มชมพู

หล่อนก็ตื่นเต้นมากๆ

ยังจะเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาแอนนิ

“ฮายยย แอนนิฉันลงจากเครื่องแล้ว…… เวลาค่าแล้ว ตัวน้อยนอนรียัง?….อั้ม เดี๋ยวฉัน นั่งรถไปเดี๋ยวก็ถึง….โอเค ฉันจะระมัดระวัง!

เดี๋ยวไว้เจอกัน Bye”

เพิ่งงวางสายไป หล่อนรีบยิ้มทันที ลาก กระเป๋าเดินทางและวิ่งไปโบกรถอย่างเร็ว…… “คิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะมาถึงเร็วขนาด

นี้” แอนนิเปิดประตู เห็นกู้ฮอนทั้งเซอร์ไพรส์ และตกใจ

เพื่อนเก่าทั้งสองกอดกัน

จากนั้น แอนนิก็จับไปที่ไหล่ของกู้ฮอ นทั้งสองข้าง ดันหล่อนออกนิดๆ ฮาๆ ไหน ฉันดู ช่วงเวลานี้เธอได้เปลี่ยนไปตรงไหนบ้าง อั้ม ยังมีเสน่ห์ดึงดูดคนเหมือนเดิม”

กู้ฮอนมองแอนนิตรงหน้า “แต่ที่รัก เธอ เองก็โทรมไปไม่น้อยเลย… ให้เธอเลี้ยงตัว น้อยคนเดียว นําบากมาก ขอบคุณนะ….”

กู้ฮอนพูดไปพูดไปแล้วกะพริบตาน้ำตาก็ ไหลออกมา ในสภาพนี้ แอนนิช่วยเรื่องสำคัญ ของหล่อนไว้จริงๆ

แอนนก็ถอนหายใจยาว แล้วเอาทิชชูยื่น ให้กู้ฮอน “เธอไม่ต้องเกรงใจกับฉันหรอก ไม่ ได้ไม่รู้จักกันสักหน่อย? กี่วันมานี้ ฉันเอาแต่ยุ่ง กับคดีของสามีก่อนฉัน ฉะนั้นก็เหนื่อยล้าบ้าง โชคดีที่ว่ามีตัวน้อยอยู่เป็นเพื่อน พูดจริงนะ ถ้า ตอนนี้เธอมาพาหล่อนไป ฉันยังรู้สึกเสียใจไม่ อยากให้ไปเลย….

แอนนิพูดแล้วไปเอากระเป๋าเดินทางขอ งกู้ฮอนมา “เห้อ จะยืนอยู่หน้าประตูทำไม เข้า มาล

เดินเข้าไป แอนนก็ ไปที่ห้องนอน แล้ว ท่าทาวเงียบๆฮธไรงี้ แล้วพูดเสียงเบา “ตัว น้อยนอนละ ห้องของเธอฉันเก็บกวาด เรียบร้อยละ

กู้ฮอนพยักหน้า ทั้งสองก้าวเท้าเบาๆขึ้น มาชั้นสอง และเอาสัมภาระไว้ที่ห้องข้างๆตัว น้อย–

ในการเป็นแม่คน ห้ามไม่ได้ที่จะออกไป ให้ลูกได้อยู่คนเดียว ถึงแม้จะโทรหากันบ่อยๆ แต่มันก็ไม่สามารถห้ามความคิดถึงได้

ตอนนี้ลูกนั้นอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ร่างกาย จะเหนื่อยแค่ไหน ชอบก็อยากจะไปหาลูก ก่อน

หล่อนเปิดประตูห้องตัวน้อยเบาๆ ห้องที่ โดนตกแต่งด้วยดาวเรืองแสงหรือของน่ารัก ต่างๆ

เตียงของเด็กสไตล์ออกฝั่งยุโรปนั้นมี เจ้าหญิงตัวน้อยที่หล่อนคิดถึงทุกคืนวัน

กู้ฮอนเดินไปข้างๆเตียง เปิดมุ้ง มือหน้าจับหน้าที่เนียนนุ่มของตัวน้อย

ตัวน้อยนอนหลับสนิท ขนตายาวๆ ปิด ม่านตา จมูกเล็กๆ และปากอมชมพู น่ารัก ทุกๆ นั่นเรียกให้กู้ฮอนคิดถึงมากๆ หล่อนยิ้ม อย่างสุขใจ

แค่ห่างกับตัวน้อยเพียงเวลาไม่กี่วัน ความคิดถึง ขนาดนี้

“หม่ามี….หม่ามี้…”

ตัวน้อยที่กําลังละเมอ เรียกหาแม่ตัวเอง ทําให้รู้ว่าหนูน้อยอยากเจอและหวังขนาด ไหน….

นานมากกว่ากฮอนจะเดินออกมาจาก

ห้อง

แอนนี้ยังรอหล่อนอยู่ : “ฮอน เธอนั่ง เครื่องทั้งวันก็เหนื่อยมากละ ไปพักผ่อนเถอะ”

กู้ฮอนยิ้มแล้วพยักหน้าตาม “โอเค ฝันดี นะแอนนิ

“ฝันดี” แอนนิยมให้หล่อน แล้วหมุนตัว เข้าห้องนอนไป

คืนนี้ กู้ฮอนนอนอยู่บนโต๊ะ ระยะเวลา หนึ่งเลยที่หล่อนไม่ปิดตานอน

หล่อนเอาแต่นึกเรื่องที่หยืนฝันขอ หล่อนแต่งงาน

แล้วคิดถึงเป้หมิงโม่….

จากนั้น อยู่เมืองซาบาห์หล่อนก็อดไม่ ได้ที่จะนึกถึงโม้จิ้งเฉิงและหวีหรูเจี้ย แน่นอน แล้วก็เพชรที่ชื่อMIAL…….

เข้าวันที่สอง กู้ฮอนตื่นเช้าๆ

แอนนี้กําลังเตรียมอาหารเช้าที่ห้องครัว

ตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรอ? ตัวน้อยยังไม่ นเลย เดี๋ยวฉันไปเรียกหล่อน” พูดแล้ว แอน นิก็วางแซนด์วิชที่กำลังเตรียม

กู้ฮอนรีบทํามือให้หล่อน แล้วยิ้มอ่อน สายหัวเบาๆ “แอนน์ วันนี้ฉันมีธุระต้องออกไป ถ้าตัวน้อยตื่นแล้วฉันคงไปไม่ได้

“อ้อ โอเค งั้นเธอเอาอันนี้ไว้

แอนนี้ก็ไม่ได้ถามเหตุผล เดินตรงไปเอา ข้าวกล่องที่ใส่แซนด์วิช2ชิ้นที่ทำเสร็จแล้ว เข้าไป ปิดกล่องแล้วยื่นให้กู้ฮอน

“เธอต้องรีบกลับมานะ ตัวน้อยจมูกจะ ตาย สงสัยสักพักก็คงได้กลิ่นเธอแล้วแหละ ถ้าไม่ได้เจอเธอคงงอแงใหญ่แน่ “ฮ่าๆ ฉันเข้าใจละ พาจัดการธุระเสร็จ แล้วฉันจะรีบกลับมาอยู่กับพวกเธอ…

หัวข้าวกล่อง สะพายกระเป๋า กู้ฮอนก็ ออกบ้านไป

หล่อนไม่ลืม ว่ากลับมาที่เมืองซาบาห์นั้น ยังมีเรื่องสำคัญอย่างหนึ่ง นั่นก็คือเอาเพชร นั่นคืนให้ป้าหรูเจี้ย

เมืองซาบาห์นั่นเป็นจุดรวมพลเลยก็ว่า

ร้านน้าชา โบราณสวยสง่า

ได้

เหมือนที่ๆโม้จิ้งเฉิงอยู่ นั่งอยู่ที่เก้าอี้ สลักมังกรไม้แดง ฟังบทเล็กๆน้องๆแล้วจิบชา

ปกติคนจีนที่อยู่ต่างถิ่นแล้ว ถ้าไม่ใช่โดน คนในประเทศที่ตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ สามารถเปลี่ยนไปได้ งั้นก็ยังสืบทอดความเป็น มาของวัฒนธรรมบ้านเกิดตัวเอง

เช่นโม้จิ่งเฉิง เขายังมีความเป็นจีนเข้ม และผู้ใหญ่ที่ใจดีอยู่ชิลๆแบบนี้ นึกไม่ถึง เลยด้วยซ้ำว่าจะเป็นหัวหน้าของแก๊งสาม