ตอนที่ 357 คนละห้อง1

“นี่ เบาเสียงหน่อย……” แขกสาวคนที สองพูดเตือนการสนทนาของพวกเขา

“เอ่อ ฟังจากพวกแกพูดแล้ว อนาคต ภรรยาของคุณชายเป้หมิงเอ่อ คงไม่ใช่นัก เขียนคนนั้นแน่นอนเลย……” แขกสาวคนที สามถอนหายใจ……..

” ไง น่าเสียดายจังเนาะ…….

เมื่อเฟยเอ๋อฟังถึงจุดนี้ เธอขาวซีดไปทั้ง หน้า

เธอบีบ เป็นอย่างแรง แล้วรีบหันหลัง เดินไป นล่าง………

ความจริงแล้ว ซันสิบหกของโรงแรมจะ เป็นที่ควบคุมของเหล่าบอดี้การ์ด

เพราะว่างานหมั้นของคุณชายเป้หมิง เอ้อนั้นจะจัดที่ชนสิบหก

แต่หยืนฝันกลับจองห้องพักที่ นสิบห้า

ในทางขึ้นบันไดระหว่างชั้นสิบห้าและ สิบหกนั้นมีบอดี้การ์ดหลายคนเฝ้าอยู่

เฟยเอ๋อกัมหน้าแล้วรีบวิ่งลงชั้นล่าง

“คุณผู้หญิงครับ คุณลงมาจาก นสิบหก แล้ว จะเดินไปเรื่อยไม่ได้นะครับ เดี๋ยวอีกสัก ครูถ้าคุณจะขึ้นไปพวกผมต้องขออนุญาต บัตรผ่านนะครับ” บอดี้การ์ดเดือนเธอ

เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างไม่คิดอะไร แล้ว รีบวิ่งตรงไปหาห้องน้ำของซันสิบห้า……

ห้องน้ำของในสิบห้าเงียบมาก

เงียบจนแทบไม่ได้ยินเสียงใครเลย

เฟยเอ๋อรีบวิ่งเข้าห้องน้ำห้องหนึ่ง แล้ว ปิดประตูห้องน้ำนั้น

ผ่านไปไม่ถึงสามวินาที……

“ป๋อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ .……. เสียงร่ำไห้คร่ำครวญตัดผ่านห้องน้ำ ด้วย อารมณ์ที่เธออัดอั้นมาตั้งนาน ถูกปลดปล่อย ออกมาทั้งหมด……

เฟยเอ๋อร้องจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ อยู่ จากนั้นก็พูดเองเออเอง…….

“อ ๆ …………..เพราะอะไร……

“ทําไมคุณถึงเล่นเพลง (Steel of Worry) นี้ให้เธอฟัง คุณเคยพูดเองว่าจะไม่ เล่นเพลงนี้อีกแล้วไม่ใช่หรือ”

“แต่คุณก็เล่นเพลงนี้ให้เธอฟัง แล้ว……..เพราะอะไร……ฮือ ๆ ……

ทำไมเธอถึงมีลูกเพื่อคุณได้ทั้งสองคน แล้วทําไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์นั่นล่ะ ฮือ……

“แล้วทําไมคนอื่นถึงบอกว่าน่าเสียดายที่ คุณไม่ได้แต่งงานกับเธอ………ไมทุกคนถึง มองข้ามฉันไป…… ฉันต่างหากที่เป็นคนรักคุณ ที่สุด…… ฮือ ๆ …………..

..………เสียใจมาก คุณจะรู้บ้าง ไหม……ฉันเสียใจ…….

ทำไมต้องให้เธอได้รับรู้เรื่องเหล่านี้ใน

วัน ด้วย

ทําไมต้องเป็นเวลานี้

ณ ห้องพัก มสิบหกของโรงแรมตะวัน

ออก

เป้หมิงโม่ที่สวมใส่ชุดสูทราคาแพง เดิน เข้ามาในห้องพักนั่นอย่างสง่างาม ช่างแต่ง หน้าตกใจไปครู่หนึ่ง

บนโต๊ะเครื่องแป้ง นของกระจัดกระจาย ไปทั่ว เพราะซูยิ่งหวั่นเทของในกระเป๋าเฟยเอ๋ อออกมาเพื่อหายาในเมื่อครู่นี้

เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

“ไปไหนแล้ว” เขาทําหน้าเคร่งเครียด เพราะเห็นของที่วุ่นวายบนโต๊ะนั้น แล้วมองไป รอบ ๆ กลับไม่เห็นเฟยเอ๋อ

“คุณชายเป้หมิงคะ……..ผู้หญิงเฟยเอ๋ อไปห้องน้ำค่ะ .………. ช่างแต่งหน้าลังเลว่าจะ บอกเขาหรือไม่ เรื่องที่เฟยเอ๋อควบคุมอารมณ์ ไม่อยู่ในเมื่อครู่นี้

“ยังไม่กลับมาเหรอ นี่มันกี่โมงแล้ว แล้ว แต่งหน้ากันเสร็จหรือยัง” การแสดงออกและ น้ำเสียงของเขาดูตึงเครียดมาก

เหมือนช่างแต่งหน้ารู้สึกตัวสั่น แล้วพูด ติดอ่าง “คะ คืองี้ค่ะ…….ไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงเฟย เอ๋อเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ แกก็ร้องไห้หนักมากเลย ค่ะ……แล้วมีอาการหอบหืดด้วย……ร้องจน เครื่องสําอางเลอะไปหมดเลยค่ะ…….

“หอบหืดเหรอ” เ ห ง ไม่ถามด้วยความ

สงสัย

“ใช่ค่ะ…..ยังดีที่มียา….. ช่างแต่งหน้า ไปบนโต๊ะเครื่องแป้งที่วุ่นวาย…….

“ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” เสียงของเขา เยือกเย็นลงสามองศา

“พอดีคุณ Soso เอาหนังสือนิตยสาร เล่มหนึ่งให้แก…..จากนั้นแกก็ร้องไห้ ฟูมฟายไม่หยุดเลยค่ะ……

“นิตยสารเหรอ”

“ใช่ค่ะ….ปกนิตยสารคือรูปของคุณชาย เป้หมิงที่กำลังเล่นเปียโนใน คอนเสิร์ตDepmelsในคืนนั้นค่ะ……

“สารเลว

เป้หมิง โม่ถอนหายใจด้วยเสียงต่ำ หัน หลังแล้วรีบเดินออกไป……

*

เจียงฮุยชินเข้ามาพอดี…….

“ไม่ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ เฟยเอ๋อล่ะ ”

สีหน้าเหมิงไม่เริ่มไม่ดี “ป้าซินครับ รบกวนป้าช่วยต้อนรับแขกแทนผมไปก่อนนะ ครับ เดี๋ยวผมขอไปหาเฟยเอ๋อที่ห้องน้ำก่อน ครับ

เจียงฮุย นยังคงสับสนอยู่ “เฟยเอ๋อไม่ ได้อยู่ในห้องแต่งตัวเหรอ”

“ใช่ครับ เธออาจจะเกิดอารมณ์แปรปรวน หน่อยครับ ผมหวังว่าเธอ……

“เดี๋ยวก่อน โม เธอเป็นผู้ชาย คงไม่ สะดวกเข้าไปหาในห้องน้ำหญิงหรอก” เจียง ฮุยซินเดือนเขาด้วยความเอาใจใส่

ในขณะนั้นเปหมิงโม่ขมวดคิ้วแล้วก็ ชะงักก้าวเดินของเขาไว้ ไม่มีใครเข้าใจถึงความกังวลของเขาใน

ตอนนี

เขากลัวเฟยเอ๋อจะคิดมากจนทําอะไรไม่

เจียงฮุย นรีบโทรหาผู้ช่วยหวย แล้ว

รีบให้นางไปหาเธอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลิวชุ่ยก็ได้กลับมา “คุณนายหญิง คุณชาย คุณเฟยเอ๋อไม่ อยู่ในห้องน้ำค่ะ ดิฉันถามยามหลายคนแล้ว เหมือนมีคนเห็นผู้หญิงแต่งตัวสวยร้องไห้แล้ว เนลงบันไดไปค่ะ……

เป้หมิงโมสีหน้าเคร่งขรึม

หลิวชุ่ยยังไม่ทันพูดจบ เป้หมิงโม่ก็หาย ไปจากสายตาของเขาแล้ว……..

เจียงฮุย นรู้สึกตระหนักใจมากเมื่อเห็น เ ห ง โ เดินออกไป

หลิว ยกระซิบข้างหูของเจียงฮุยซิน “นายหญิงคะ ทําไมคุณหญิงเฟยเอ๋ออยู่ ๆ ก็ หายไปคะ”

“อย่าไร้สาระ” ด่าว่า

“ค่ะ นายหญิง……”

กู้ฮอนหาห้องนํ้านานมาก สุดท้ายเจอ ห้องน้าชั้นสิบห้าจนได้ ทันใดนั้น ได้ยินเสียงร้องไห้ส่งออกมา จากในห้องน้ำนั่น……..

ฮอนรู้สึกตกใจมาก

แล้วเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป

” เป็นเสียงร้องไห้ของผู้ “ป๋อ ๆ ๆ ………….. หญิง

เหมือนเสียงจะออกมาจากห้อง สุดท้าย……

“………คุณ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ฮอน ถามอย่างสุภาพ

เสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้นได้เงียบ

ลง

เฟยเอ๋อหลบอยู่ในห้องน้ำ ไม่เห็นคนที่ ยืนอยู่ข้างนอก เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วกัดริมฝีปากไว้ไม่กล้าส่งเสียงออกมา……..

บรรยากาศในห้องนํ้าเงียบลงทันใด กู้ฮอนกัดริมฝีปากของเธอ แล้วยิ้ม ขอโทษกับประตูที่ปิดอยู่นั้น……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ