1

ซูยิ่งหวั่นดูเวลาซ้ำไปซ้ำมา “เฟยเอ๋อ นี่ มันจะสายแล้วนะ เธอรีบแต่งหน้าต่อเถอะ ไม่ งั้นเดี๋ยวไม่กล้าออกไป เธอจะโทษฉันไม่ได้แล้ วน่ะ เฮอะ ๆ ……

ต่อมาเธอจึงให้ช่างรีบแต่งหน้าเฟยเอ๋อ

ต่อ

จากนั้น เธอก้มเก็บนิตยสารขึ้นมาแล้ว เก็บไว้ในกระเป๋าหนังของเธอ แล้วหันไปมอง เฟยเอ๋อที่กําลังละเมอคิดอะไรอยู่ แสดงสีหน้า ยิ้มเล็กน้อย แล้วเปิดประตูออกจากห้องนั้น

ผ่านไปครู่นึง ในห้องพักนั้นก็เงียบสงบ

เฟยเอ๋อนั่งละเมออยู่หน้าโต๊ะแป้งนั้น

ลง เหมือนตุ๊กตาหุ่นเชิดที่ให้ช่างแต่งหน้าเธอ อย่างไร้ความรู้สึก

“อุ้ย คุณผู้หญิงเฟยเอ๋อ ทําไมถึงร้องไห้ อีกแล้ว” ช่างแต่งหน้าถึงกับตกใจตาค้าง

เฟยเอ๋อรู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลคลอลงมา เต็มใบหน้าอีกครั้ง…

“ขอโทษ ……ขอโทษที……

เฟยเอ๋อพยายามกัดฟันพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ หลาย ๆ หน แต่ก็ยังห้ามน้ำตาไหล ออกมาไม่ได้

เธอหลับตาลงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นแบกกระโปรงแล้วพูดกับช่างแต่ง หน้าอย่างสะอึกสะอื้น……

“ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวฉันขอไปเข้า ห้อง ก่อน…

ณ สํานักงานกฎหมายหยิน อ กู้ฮอนยังคงตั้งใจทํางานในห้องเลขานั้น

เธอกำลังช่วยหยินฝันจัดการเอกสาร คดีความอยู่ รู้ตัวอีกทีเวลาก็ถึงสี่โมงเย็นแล้ว

กร็ง ๆ ๆ …

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นรับสายตามปกติ……

“ฮอน…..เธอยังอยู่ออฟฟิศไหม ตอนนี้ ผมกำลังคุยเรื่องการสืบคดีกับลูกค้ารายหนึ่ง อยู่ พอดีขาดเอกสารสําคัญเอกสารหนึ่ง รบกวนคุณส่งมาให้ผมตอนนี้ได้ไหมครับ

สายโทรเข้าจากหยินฝัน

กู้ฮอนพยักหน้าตอบ มือถือปากกาไว้ “ได้ค่ะ รบกวนบอกฉันทีว่าเอกสารฉบับไหน แล้วให้ฉันลงไปที่ไหน

“คุณเข้าไปในออฟฟิศผม เอกสารฉบับ นั้นน่าจะยังวางไว้บนโต๊ะทำงานของผม เก็บ ไว้ในแฟ้มงานที่มีรหัสโค้ดชื่อ CVPL รบกวร คุณส่งไปที่ถนนเส็งหัวซีเลขที่ 1 โรงแรมตะวัน ออกตอนนี้เลย”

“ได้ค่ะ รับทราบ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อวางสายแล้ว สายตาของฮอนมอง ไปที่นาฬิกาบนฝาผนังนั่นอีกครั้ง

แล้วรีบลุกขึ้นเดินไปข้างห้องทำงานของ เธอ ในออฟฟิศบนโต๊ะทำงานของหยินฝัน เธอเห็นแฟ้มงานรหัส CVPL ตามที่เขาพูด เธอจึงรีบหยิบมันขึ้นมา

หันไปหยิบกระเป๋าแล้วออกไปจาก สํานักงานกฎหมายหยิน ออย่างเร่งรีบ……

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป แท็กซี่ก็ส่งเธอไปถึง หน้าประตูโรงแรมตะวันออก

กู้ฮอนจ่ายค่ารถแล้วลงจากแท็กซี่

เงยหน้าแล้วมองขึ้นไปยังโรงแรมตะวัน

ออก น่าจะอยู่ที่นี่ไม่ผิดแน่นอน

และแล้ว หน้าประตูโรงแรมตะวันออก เธอถูกบอดี้การ์ดสวมแว่นดำหลายคนรายล้อม ไว้

เธอเห็นสื่อหลายสื่อพยายามจะฝ่าด่าน ของเหล่าบอดี้การ์ด แต่ไม่ได้ผล

“ขออภัยครับคุณผู้หญิง วันนี้ทาง

โรงแรมของเรา งานพิเศษ และตอนนี้งดให้ บริการกับลูกค้าทั่วไปครับ” เหล่าบอดี้การ์ดปิด กันทางเข้าของกูฮอนไว้

กู้ฮอนขมวดคิ้ว “แต่ว่าบริษัทฉันอยู่ชั้น 15 นะ เขากําลังรอฉันส่งเอกสารนี้ขึ้นไปอยู่

บอดี้การ์ดจ้องหน้าฮอนไว้ แล้วใช้วิทยุ สื่อสารติดต่อเพื่อถามสถานการณ์บนชั้น 15

จากนั้นเขาก็พยักหน้า “คุณผู้หญิงครับ คุณเข้าไปได้ ข้างในจะมีเจ้าหน้าที่พาคุณขึ้น ไปยังชั้น 15 ครับ แต่ห้ามเดินไปที่อื่นนะครับ แล้วก็ รบกวนงดถ่ายภาพด้วยนะครับ” กู้ฮอนรีบพยักหน้าตกลง ก้มหัวแล้วรีบ เดินไปยังหน้าลิฟต์ด้วยความสงสัย…….

ในลิฟต์นั้นก็มีบอดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้า

อยู่

พาเธอขึ้นชั้น 15 โดยตรง

โรงแรมตะวันออกวันนี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมถึงเคร่งครัดขนาดนี้ เหมือนมีผู้

หลักผู้ใหญ่มา

เธอยักไหล่ ไม่ได้คิดอะไรมาก

ตรงไปที่ห้อง 1509

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ผ่านไปครู่นึง ประตูเปิดออกเห็นช่องเล็ก

หัวของหยินฝันโผลออกมา แต่ดันไม่ เปิดประตูให้เธอ เหมือนกำลังปิดบังอะไรอยู่

ฉะนั้นกู้ฮอนไม่เห็นสถานการณ์ในห้อง

นั่นเลย “สอน คุณมาแล้วเหรอ” เขามองไปที่ นาฬิกาข้อมือหรูหราของเขา “ไวจังเลย……

“ปู่ฝัน นี่คือเอกสารของคุณ” กู้ฮอนยื่น แฟ้มเอกสารไปให้เขา แล้วเงยหน้าขึ้น ลูกค้า คุณแปลกเหมือนกันนะ ปกติพวกคุณคุยเรื่อง คดีกันแบบนี้เหรอ

เขายักไหล่ แล้วรับเอกสารนั้น “ลูกค้า ไอพีของผมเป็นคนมีชื่อเสียง แล้วเขาตั้งใจไม่ อยากให้ใครพบเห็น เพราะฉะนั้น………

“อ่อ เข้าใจ ” เธอพยักหน้า แล้วขมวด คําด้วยความสงสัยว่าสถานการณ์ข้างล่างนั้น มันคงมีความเกี่ยวข้องกับลูกค้าท่านนี้แน่ ๆ เลย ต่อให้สงสัย แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะก้าวก่าย ใคร “คุณลองเช็คเอกสารดู ถ้าไม่มีปัญหา อะไรฉันจะบอกลับไปก่อน

“เดี๋ยวก่อนสิ….” หยินปู้ฝันรีบคว้ามือเธอ ไว้ “ฮอน ผมลืมบอกคุณ คืนนี้ผมชวนเฉิงเฉิ งกับหยางหยางมาทานมื้อเย็นที่นี่ด้วยกัน คุณ อย่าเพิ่งกลับนะ รอพวกเขาที่นี่แหละ ผมให้คน ไปรับพวกเขาสองคนแล้ว

“หม” กู้ฮอนทําหน้าตกใจ ลืมตาค้างไว้ อย่างพูดไม่ออก “มันเป็นเรื่องของเมื่อไหร่ น”

ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย

หยินฝันหัวเราะแล้วพูด “ก็วันนี้ไง ทำไมเหรอ ผมแค่อยากเลี้ยงข้าวลูก ๆ คุณ แค่ นี้ก็ไม่ได้เหรอครับ”

ฮอนหัวเราะทําตัวไม่ถูก “ฉันไม่ได้ หมายถึงอย่างนั้น…..

“ฮอน……” หยินปู้ฝันถอนหายใจ “คุณ เองมีเรื่องไม่สบายใจ ไม่พอยังต้องให้เด็ก ๆ ต้องมาเครียดตามคุณเหรอ”

“เปล่านะ….” เธอปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว แต่ นําเสียงก็ไม่มีน้ำหนักเหมือนกัน

“เหอะ ๆ แล้วคุณจะกังวลอะไรกัน ผมไม่ ได้จะกินคุณสามแม่ลูกนะ คืนนี้ให้เด็ก ๆ ได้ ผ่อนคลายบ้าง โอเคมั้ย” น้ำเสียงที่ดีของ หยินปู้ฝัน แม้เสียงจะแหบแห้ง แต่เต็มไปด้วย ความอบอุ่น ซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีอย่างพูดไม่ถูก

เธอย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะเรื่อง งานหมั้นของเป่หมิงไม่ทำให้เด็ก ๆ ไม่ สบายใจ

วันนี้คงไม่ต้องพูดแล้ว

สองพี่น้องนั้นคงต้องอึดอัดใจมากแค่

ไหน

ถ้าการที่คุณอาป้ฝันของเขาจะเลี้ยงข้าว แล้วทำให้สองพี่น้องได้รู้สึกสบายใจขึ้น เธอ คงยินยอมอย่างแน่นอน