ตอนที่ 353 งานแต่ง และ งานศพ1

คฤหาสน์ตระกูลเป้หมิง บรรยากาศ ตกแต่งสีแดงด้วยความรื่นเริง

นอกจากนั้น สะใภ้ในอนาคตจะเข้ามาอยู่ อย่างเป็นทางการ

สําหรับตระกูลเป้หมิงแล้ว มันเป็นพิธีที่ มงคลที่สุด

เพียงแต่ว่า เจ้าของบ้านเป้หมิงนั่น สีหน้าไม่แสดงออกถึงความปรีดิยินดีเหมือน เหล่าคนใช้เลย แต่พวกกลับแสดงถึงความ เงียบในจิตใจ

บ่ายสามโมงตรง เหลือเวลาอีกเพียง สองชั่วโมงก่อนถึงงานหมั้น……..

ท่านปู่เป่หมิงยังคงหลบอยู่ในห้องสมุด และกำลังเขียนพู่กันจีนด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด

“ท่านปู ทําไมท่านยังไม่แต่งตัวล่ะ ขบวน รออยู่หน้าบ้านแล้วนะ อีกสักครู่ก็จะไปที่ โรงแรมตะวันออกกันแล้ว”

เจียงฮุย นเปิดประตูเข้าไป ในตอนนั้น เธอก็แต่งตัวชุดราตรีเรียบร้อยแล้ว

เป้หมิงเจิ้งเทียนขมวดคิ้ว ไม่เอ่ยปากพูด สักค้า และพู่กันในมือนั้นก็ยังเขียนต่ออย่างไม่ หยุด

เมื่อเจียงฮุยซินเดินเข้าไป มองไปตัว หนังสือที่ท่านปู่เป่หนึ่งกำลังเขียน สีหน้าเธอก็ ตึงเครียด นมา “นี่ คุณปู่ วันนี้เป็นงานหมั้น ของโมนะ ทําไมถึงเขียนคำว่า “อาลัย’ ล่ะ มัน ไม่เป็นสิริมงคลเลยนะ”

ท่านปูเป่หมิงถอนหายใจอย่างแรง “นี่ ไม่ใช่งานแต่ง แล้วเธอจะกลัวอะไรล่ะ”

คุณน่ะ อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังมีอะไรที่ ปล่อยวางไม่ลงอีก” เจียงฮุยชิ้นส่ายหัว “ยังไง โมก็ยืนยันจะหมั้นกับเฟยเอ๋อแล้ว คุณก็ทำ อะไรไม่ได้หรอก มันดีกว่านะถ้าคุณจะยอมรับ ความจริง” ปัญหาคือ เขายังต้องรับว่าที่สะใภ้กลับ มาอยู่ที่บ้านนี้อีก” เรื่องที่ท่านปูเป้หมิงเครียด คือเรื่องนี้ต่างหา

“เขาสามารถขยับได้เดินได้ ไม่ใช่คน ป่วยสักหน่อย ให้เขาอยู่แต่ศูนย์บำบัดก็ใช่ เรื่อง” เจียงฮุยชินดูท่านปู่ที่ใช้อารมณ์เด็กอยู่ แล้วหัวเราะพูดต่อ “อีกอย่าง ฉันรู้สึกใน คฤหาสน์หลังใหญ่อลังการของตระกูลเป้หมิง น้แต่ละคนมันช่างหัวแข็งกันมาก ชีวิตนี้ไม่ สามารถมีลูกสาวยังไม่พอ ตอนนี้ยังไม่ให้ สะใภ้เข้าบ้านอีกใช่ไหม

เป่หมิงเจิ้งเทียนเป่าหนวดเคราตัวเอง แล้วจ้องหน้าเจียงฮุยชินไว้ “หัวแข็งไม่ดีตรง ไหน ถ้าผู้หญิงเยอะขึ้นแล้วหัวแข็งนี่สิถึงจะ เรียกว่า ไม่ใช่เรื่องดี”

“ก็จริง ๆ คุณพูดถูกเหมือนกัน แต่คุณ สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของโม่ได้ เหรอ”

ท่านปูเป้หมิงไม่มีคำอธิบาย เจียงฮุย นก็พูดต่อ “ดูสิ คุณก็รู้ดี แล้วยัง จะอค ทําไมอีก ปล่อยวางยังดีกว่านะ”

“แต่ว่า……”

“อย่าแต่ว่าเลย รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ เรา เป็นเจ้าภาพจัดงานนะ ถ้าไปสายเองเขาจะ หัวเราะเยาะได้”

จากที่ถูกเจียงฮุยซินเกลี้ยกล่อม ท่านปู่ เป้หมิงถึงจําใจไปเปลี่ยนชุดแล้วเตรียมออก จากบ้าน……..

โรงแรมตะวันออก

ในห้องพัก ช่างแต่งหน้ากำลังแต่งหน้า

ให้กับเฟยเอ๋อ

สามชั่วโมงผ่านไปแล้วกับการแต่งหน้านี้ เป็นเพราะเฟยเอ๋อมีรอยแผลเป็น ช่างแต่ง หน้าจึงต้องใช้เวลาและเทคนิคที่ยากพอ สมควร เพื่อจะปกปิดรอยแผลของเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก …….… เสียงเคาะประตูดัง น

ซูยิ่งหวั่นเปิดประตูแล้วเข้ามา…….

เมื่อเฟยเอ๋อเห็นซูยิ่งหวั่นจากกระจองที่ ท้องไปด้านหลัง เธอก็ยิ้มแย้มข้นมา “ยิ่งหวั่น เธอมาแล้วเหรอ”

ซูยิ่งหวั่นถอดแว่นกันแดดออก เธอตกใจ เล็กน้อย เมื่อเห็นผิวกายของเฟยเอ๋อถูกปกปิด ด้วยเครื่องสําอาง

เหมือนกับว่าความสวยความงามของ เฟยเอ๋อถูกสร้างขึ้นใหม่อีกครั้ง รู้ทันทีเลยว่า ช่างแต่งหน้าที่เป่หมังโม่จ้างมานั้นเป็นช่างที่มี ฝีมือดีระดับโลก

“เฟยเอ๋อ วันนี้เธอสวยมาก….” ยิ่ง หวั่นชมเธอด้วยความเต็มใจ

เฟยเอ๋อแสดงท่าทีเขินอาย จากนั้นเธอ ลุกขึ้นยืน ยกกระโปรงสีขาวของเธอแล้วหมุน รอบตัวให้ซูยิ่งหวั่นดู เธอยังคงถามด้วยความ ไม่มั่นใจ “ยิ่งหวั่น เธอรู้สึกว่าฉันดูดีจริง ๆ เหรอ ฉันกลัวว่าคนอื่นจะมองฉันด้วยความน่า เกลียดมากเลย……

เฟยเอ๋อสวมใส่ชุดสวยงามสีขาวประกาย มุก เป้หมิงโม่ให้เป็นของขวัญในราตรีนั้น

เมื่อนึกถึงวันนั้นวันที่เฟยเอ๋อต้องล้มป่วย เพราะชุดกระโปรงนี้

สายตาของซูยิ่งหวั่นแอบแฝงด้วยความ อิจฉา เพราะชุดแบบนี้เป้หมิงโม่เคยให้กู้ฮอน ด้วย แต่แค่เธอคนเดียวที่ไม่เคยได้รับ

“เฟยเอ๋อ ฉันไม่ได้โกหกเธอหรอก เธอดู ดีมากจริง ๆ รอยแผลเป็นของเธอก็ดูไม่ออก แม้แต่นิด… ” ซูยิ่งหวั่นฝืนยิ้ม แล้วกุมมือเฟย เอ๋อไว้ “วันนี้เป็นงานหมั้นของเธอกับโมนะ ทําไมดูไม่มีความมั่นใจเลย

เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยเริ่มแสดงออก ถึงกังวลใจ เธอถอนหายใจแล้วพูด “ยิ่งหวั่น เธอไม่รู้หรอก ช่วงนี้ฉันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนได้ มาง่าย ๆ แล้วจะเสียไปง่าย ๆ ยังไงไม่รู้ ฉัน รู้สึกกลัวมากเลย…..

“กลัวอะไรล่ะ”

“ก็กลัวว่าโน่จะเปลี่ยนใจยกเลิกงานหมั้น กะทันหัน ……. งหวั่น ฉันรู้สึกไม่มั่นใจจริง ๆ เลย…… สหน้าเธอแสดงออกถึงความกังวล มาก

“เฟยเอ๋อ…… ที่จริงแล้วมีเรื่องหนึ่งที่ฉัน

ไม่รู้ว่าควรเล่าให้เธอฟังไหมนะ……. ยิ่งหวั่น แกล้งทําเป็นอาเจียนเล็กน้อย สายตาเหมือน กําลังคํานวณอะไรอยู่

เฟยเอ๋อแสดงออกถึงความอยากรู้ “เรื่อง อะไรเหรอ”

“……” ซูยิ่งหวั่นสายหัวด้วยความ ลําบากใจ “ฉันว่า ฉันไม่เล่าให้เธอฟังจะดีกว่า วันนี้จะหมั้นกันแล้ว มันไม่ควรกระทบถึงจิตใจ

เมื่อเฟยเอ๋อได้ยินคำนี้แล้วยิ่งอยากรู้ เข้าไปใหญ่ รีบจับมือเธอไว้ แล้วพูดอย่าง รวดเร็ว “ยิ่งหวั่น เธอมีเรื่องอะไรบางอย่างใช้ ไหม……ขอร้องล่ะ ช่วยเล่าให้ฉันฟัง ได้ไหม

ซูยิ่งหวั่นมองเฟยเอ๋อ มองแล้วมองอีก สุดท้ายถอนหายใจแล้ว………

“เฟยเอ๋อ ที่จริงแล้วฉันไม่อยากเล่าให้ เธอฟังเลยนะ แต่ฉันทนดูเธอถูกไม่ฝังไว้ใน กะลาไม่ได้……เธอรู้ไหม โมรู้ดีว่าจะหมั้นกับ เธอแล้ว แต่เขายังส่งดอกไม้ให้กู้ฮอนตลอด และแม้ในคอนเสิร์ตเปียโนของDepmelsครั้ง ล่าสุดนี้ เขายังขึ้นไปเล่นเพลง (Steel of Worry) นี้ด้วยตัวเองเลย ตอนนั้นกู้ฮอนก็ยัง นั่งอยู่ด้านหน้าเวที แถมยังถูกสื่อหลายสื่อจับ ภาพไว้ได้อีกนะ ไม่เชื่อเธอลองดู…….

ซูยิ่งหวั่นรีบหยิบนิตยสารออกจาก กระเป๋ามา

หน้าปกนิตยสารนั้นเป็นภาพของเป่หมิง โม่ที่กําลังเล่นเปียโนในคืนนั้นอยู่

แน่นอนว่า ข่าวทีส่งช่อดอกไม้ให้กับซูยิ่ง หวั่นนั้น ถูก ยิ่งหวั่นปกปิดไปหมดแล้ว

เฟยเอ๋อมองหน้าปกนิตยสารอย่างไม่น่า เชื่อ ด้วยความหล่อเหลามากความสามารถ ของเป่หมิงโมกำลังเล่นเปียโนอยู่……..

ปลายนิ้วเธอเริ่มสั่นไหว…….

ที่น่าตกใจคือ “เพลง (Steel of

Worry) ……โอ้พระเจ้า เขาเล่นเพลง (Steel of Worry) จริง ๆ เหรอ”

เมื่อซูยิ่งหวั่นมองดูตัวที่กำลังสั่นเทาของ เฟยเอ๋อ ในใจลึก ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข