สามแม่ลูกนอนขลุกอยู่บนเตียง พูดคุยสัพเพเหระ กันไปมาจนหลับใหลไปด้วยกัน

ลมหนาว พัดโชยอยู่นอกหน้าต่าง แต่ข้างใน หน้าต่างกลับอบอวลไปด้วยไออุ่นแห่ง

คืนนี้ โม่ไม่ได้เข้าไปรบกวนสามแม่ลูกใน ห้องนอน น

เขาปรายตาไปมองป้ายวิญญาณที่ได้สลักชื่อเขา เอาไว้ ที่หยางหยางโยนทิ้งไว้บนโซฟานั้น

ขมวดคิ้วเข้ม พร้อมคว้าแผ่นไม้นั้นขึ้นมา เดิมที คิดอยากจะเขวี้ยงแผ่นไม้นั้นให้แตกเป็นสองชั้น แต่จน แล้วจนรอด เขาก็ไม่ได้ลงมือ

อาจเป็นเพราะหลายวันมานี้ เขามัวแต่จับตาดู ฮอนตลอดเวลา จนรู้สึกเหนื่อยล้า……

ในที่สุดเขาก็สามารถกลับไปที่โรงพยาบาลใน กลางดึกอย่างวางใจ เพื่อรักษาบาดแผลที่ยังไม่หายดีของ

เพราะครั้งนี้ เขารู้ว่าลูกๆ สามารถเฝ้าดูเธอแทน เขาได้แน่

ถึงแม้ว่า

เขาอาจจะรู้สึกไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

ในใจของเธอมีเพียงลูกๆ เท่านั้น……. ตอนที่จากไป เขาหยิบดอกเหอฮอนที่แห้งเหี่ยวติดมือไปด้วย……

ก่อนจะโยนดอกไม้ช่อนั้นทิ้งไป ขณะที่รถแล่นผ่าน จุดทิ้งขยะ

ไม่ใช่เขาไม่อาลัยอาวรณ์ แต่เมื่อเหอยอน (คันตี กัน/ปรองดองกันอย่างมีความสุข) เมื่อไม่สามารถ ปรองดองกัน ก็ไม่ย่อมไม่มีความสุข…

กู้ฮอนตีนมาทําอาหารให้ลูกๆแต่เช้า

เฉิงเฉิงก็ยังคงทําทุกอย่างเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ตื่นนอน พับผ้าห่ม ล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า จัดการ ตัวเองอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

สวนหยางหยาง กลับนอนขดเป็นหนอนอยู่ใต้ ผ้าห่มไม่ยอมลุกจากที่นอน……..

เสียงหม้อไหกะละมังกระทบกัน ดังมาจากห้องครัว ฮอนยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าพลางหันมาเรียก เด็กๆ

“เฉิงเฉิง หยางหยางตีนหรือยัง? วันนี้ต้องไป โรงเรียนไม่ใช่เหรอ? รีบไปปลูกหยางหยางเร็ว!”

“ครับ เดี๋ยวผมเดินไปดูให้” เฉิงเฉิงตอบกลับจาก

ห้องรับแขก ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องนอน พร้อมดึงผ้าห่ม

ขึ้นมา

“หยางหยางตื่นได้แล้ว ใกล้จะสอบปลายภาคอยู่ แล้ว นายยังนอนขี้เบาอยู่อีก?”

“อือ…..” หยางหยางติดราคา อย่างงัวเงีย ก่อนจะ ดึงผ้าห่มกลับมา “ปลุกอยู่ได้ คนจะหลับจะนอน…..”

แม่หาอาหารเช้าเสร็จแล้วนะ ถ้านายยังไม่ยอม ” ตื่น ฉันจะกินส่วนของนายให้หมดเลย!
เฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงและดุดัน

และแล้วตัวน้อยอย่างหยางหยาง พอได้ยิน แบบนั้นก็เด้งตัวขึ้นมาและมุดออกมาจากผ้าห่ม ก่อนจะ จ้องพี่น้องฝาแฝดอย่างเอาเรื่อง

นายกล้าเหรอ

หยางหยางกับแม่แยกจากกันทั้งสองปี อุตส่าห์ได้ กลับมาอยู่ในอ้อมอกแม่ ได้กลับมากินอาหารฝีมือแม่แสนอร่อย เขาไม่ยอมให้แย่งไปกินหรอก! เฉิงเฉิงอย่างไม่แยแส “นายยังไม่ยอม

ลุกขึ้นมา ก็มาดูกันว่าฉันจะกล้าหรือเปล่า”

“เชอะ! ฉันไม่ลุก!” หยางหยางพูดกวนประสาท ก่อนจะมุดกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มเหมือนต้องการสื่อว่า ‘แล้ว จะ

เฉิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป อย่างเงียบๆ

ผ่านไปสักพัก กู้ฮอนเดินถือตะหลิวเข้ามาในห้อง นอนด้วยความโมโห

“กูหยางหยาง! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! เฉิงเฉิงบอกว่า ห้องพวกเธอใกล้สอบปลายภาคแล้ว กล้าขี้เกียจแบบนี้ได้ ไง? เดี๋ยวแม่จะเขียนให้ลายเลยดีไหม?

ภาพนี้ เหมือนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ทุกครั้งที่ หยางหยางนอนขี้เขาไม่ยอมตื่น กู้ฮอนก็มักจะเขาแบบนี้ เสมอ

หยางหยางกลับกระโดดขึ้นมาจากผ้าห่มแย้ม กระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงสองสามครั้ง ก่อนจะพุ่ง ตัวเข้าไปหาฮอนทันที

แม่ครับ…….หยางหยางคิดถึงแม่ตอนโมโหแบบนี้ที่สุดเลยครับ…

มอนตกตะลึง ยืมก็อตะหลิวอย่างชะงักงัน ก่อน จะก้มลงมองลูกชายที่ห้อยเป็นแร็กคูนอยู่บนตัวเธอ เจ้า ตัวแสบ แม่รู้หรอกว่าแกอยากโดนดุ!

แหะๆ เพื่อนๆ เคยบอกว่ารักวัวให้ผูกรักลูกให้ดี ลง ไม้ลงมือทุบตีกันเพราะเป็นแฟนกัน…… ไปอ้อมกอดของแม่อีกครั้ง ” หยางหยางมุดเจ้า

ยอมถอนหายใจอย่างเอือมระอา “ลูกนี่นะ ถ้าเอา ความตั้งใจในการจีบสาวมาใช้ในการเรียน ก็คงไม่ด้อย กว่าเฉิงเฉิงขนาดนี้หรอก…….

“เชอะ! นายนั่นมีดีตรงไหนกัน? วันๆ ทําตัวเหมือน ศพเดินได้! ผมน่ะ ยิ่งแตกต่างกับเขามากเท่าไหร่ก็ งดี!” หยางหยางมองเฉิงเฉิงอย่างเย้ยหยัน

แน่นอนว่าเฉิงเฉิงกึมองบนใส่เขาอย่างไม่ใส่ใจ

“ห้ามว่าเฉิงเฉิงแบบนั้น!” กู้ฮอนทําทีเป็นห้ามปราม อย่างจริงจัง “กูหยางหยาง รีบไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยน เสื้อผ้า และไปกินข้าว โต๊ะอาหารภายใน10นาที ไม่งั้น แม่จะเอาไม้เรียวที่เคยใช้ออกมาเขียนให้ก้นลายเลยนะ!”

เมื่อก่อน เวลาหยางหยางดื้อชนและเกเร เธอก็มัก จะใช้ไม้เรียวที่เป็นหนังมาขู่เขาเสมอ

ผ่านไปสองปี ลูกชายของเธอไม่เปลี่ยนไปเลยสัก

นิด ความชอบกระโดดโลดเต้น ที่ซุกซนจนน่าจับมาตีกัน สักที! หยางหยางสะดุ้งโหยงทีหนึ่ง ก่อนจะรีบกระโดดลง

มาจากตัวของกูชอน “โห แม่ครับ หยางหยาง7ขวบแล้วนะ ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ถ้ายังตีกันอีกจะโดนคนอื่นหัวเราะ เยาะเอาได้นะครับ……

“7ขวบแล้วไง? ในสายตาแม่ลูกก็เป็นลูกลิงน้อยแสนบนอยู่

“โอ๊ย…หยางหยางไม่ใช่ลูกลิง แต่เป็นราชาลังรูป งามต่างหากเล่า…….อีกไม่กี่ปีผมก็จะกลายเป็นราชาวานร ผู้ยิ่งใหญ่แล้ว…..

ลูกคิดว่าตัวเองเป็นซุนหงอคงจริงๆเหรอเนี่ย? ชน หงอคงเป็นลิงป่าที่เกิดมาจากก้อนหินนะ ไม่มีแม่นะ……….. พอหยางหยางได้ยินแบบนั้น ก็พยักหน้าอย่าง

เข้าใจ

อ่อ ที่แท้ก้อนหินสามารถให้กำเนิดลงได้ด้วยเหรอ เนีย งั้นผมจะรีบไปชุดก้อนหินที่โรงเรียนกลับมาฟักไข่ กว่า……..

พูดจบ หยางหยางก็รีบกระโดดลงจากเตียง ก่อน จะวิ่งเจ้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาอย่างมีความสุข

กู้ออนเบะปาก ก่อนจะถือตะหลิวเตีนตามออกไป “เจ้าตัวแสบ กลับมาก่อน! ห้ามไปขุดก้อนหินไปเรื่อย นะ….อีกอย่าง ลิงไม่ฟักไขไม่ได้……..

เฉิงเฉิงยืนมองอยู่ข้างอย่างใจเย็น ราวกับเป็น คนนอก

เขามองดูหยางหยางกับแม่ที่เถียงกันเอะอะ โวยวาย ชีวิตแบบนี้เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเฉิงเฉิง……

แต่ทว่า นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะต้อง พยายามทําความคุ้นเคยกับวิถีชีวิตแบบนี้ให้ได้

เพราะนี่คือ บ้าน ที่มีแม่อยู่