ตอนที่ 333 เขาเล่นเปียโนเป็นด้วย1

อาจเป็นเพราะเธอตั้งใจ จึงแกล้งทำเป็น ไม่อยากเบียดเสียดกับฝูงชนเพื่อเข้าไปในโรง ละคร หรือแม้กระทั่งจะใช้จังหวะชุลมุนนี้แอบ หนีออกไป……

ทันใดนั้นเอง ก็มีมือใหญ่มาดึงเธอจาก ทางด้านหลังอย่างไม่คาดคิด

เธอหันขวับกลับไปมองเข้าไปนัยน์ตาส นิลคู่นั้นของเป่หมิงโม่……..

ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย

“คุณเกิดปีเต่าหรือไง! ถึงได้ชักช้าขนาด นี้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย พร้อมรับมือเธอไว้อย่างเหนียวแน่น

เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากเรียวนิ้วของเขา

“คนแน่นเกินไป

เขามองเธออย่างเอือมระอา ก่อนจะพูด ขึ้นว่า “เข้าไปข้างในกันเถอะ” จากนั้น เขาก็เดินจูงมือหญิงสาวเข้าไป ในโรงละคร……..

สิ่งที่กู้ฮอนคิดไม่ถึงก็คือ เขาจูงมือเธอ ไม่ยอมปล่อยเลย

การแสดงเริ่มต้นขึ้น

Depmelsคือนักเปียโนระดับโลก ด้วย ความสามารถด้านเปียโนที่ล้ำเลิศ ฝีมือการ บรรเลงที่เฉียบขาด และเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ ตัวของเขา ทําให้มีแฟนเพลงที่ชื่นชอบตามไป ชมการแสดงของเขาอย่างล้นหลาม

ทันทีที่นิ้วมือของเขาวางบนคีย์บอร์ด เสียงในโรงละครก็เงียบกรีบลงในทันทีทันใด

กู้ฮอนนั่งเคียงข้างเป่หมิงโม่ เป็นครั้ง แรกที่รับชมการแสดงเปียโนพร้อมกับผู้ชม มากมายขนาดนี้

เธอไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับเปียโนเลย สักนิด ฝีมือในหารบรรเลงเปียโน ของDepmelsเป็นอย่างไร เธอฟังแทบไม่ ออกเลย เธอรู้เพียงว่ามันไพเราะเพราะพริ้ง มาก

เธอแอบชาเลืองมองใบหน้าด้านข้างอัน คมสันของเป๊หมิงไม่ ที่จดจ่ออยู่กับการแสดง บนเวที เขาดูดื่มต่ำกับการแสดงดนตรีที่สูงค่า แบบนี้

แต่ทว่า มือใหญ่ก็ยังคงกุมมือเธอไว้ อย่างแน่นหนา และไม่ยอมปล่อยมือจนถึง ตอนนี้

1นาที 10นาที 33นาที……จนเวลาล่วง เลยผ่านไป50นาที…….

ต้องขออภัยที่เธอไม่ประสีประสาอะไร กับเปียโนเลย เธอนั่งฟังไปเรื่อยๆจนหนังตา เริ่มหนัก ……..

เธอเริ่มประคองสติไม่อยู่ และตกลงไป ในห้วงแห่งความฝัน เธอเหมือนจะเห็นสาวน้อยร่าเริงคนหนึ่ง ที่ยิ้มให้เธออย่างสดใส พร้อมตะโกนเรียกเธอ ว่าหม่าม้า หม่าม๊า…..……

จากนั้นเฉิงเฉิงกับหยางหยาง ก็วิ่งไล่ ตามเด็กสาวคนนั้น…..

ภาพเด็กสามคนที่เล่นด้วยกันอย่างมี ความสุข ม เธอคงเห็นได้ในความฝันเท่านั้น

ทันใดนั้น

เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน

รู้สึกได้เพียงว่ามีคนหยิกหลังมือของเธอ

“โอ๊ย……” เธอตกใจตื่นในทันที

จนมารู้ว่า เสียงร้องของตัวเองได้สร้าง ความไม่พอใจให้ผู้ชมแถวหลังเข้าให้แล้ว

เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที ก่อนจะ ค้อนใส่เป้หมิงโมอย่างตำหนิ “คุณทำอะไร เนี่ย?”

ทำไมต้องหยิกให้เธอตื่นด้วย? เธอกำลัง มีความสุขอยู่กับลูกๆในความฝัน!

ตอนนี้เอง การแสดงเปียโน ของDepmelsก็เดินทางมาถึงตอนจบสักที

ทันใดนั้นเอง ผู้ชมในโรงละครก็ลุกฮือ ขึ้นมาปรบมือชื่นชมอย่างพร้อมเพรียงกัน

กู้ฮอนนิ่งงันไป ก่อนจะเผยความยินดี ปรีดาออกมาทันที การแสดงจบลงแล้วใช่ ไหม?

จากนั้น เธอเห็นDepmelsยืนขึ้น พูด ภาษาอังกฤษด้วยสําเนียงคนยุโรปว่า

“ขอบคุณท่านทั้งหลายที่มาชมการแสดง ดนตรีของผม ในช่วงท้ายของการแสดงนั้น ผมขอเชิญเพื่อเก่าของผมขึ้นมาบนเวที เพื่อ มาร่วมบรรเลงกับผมสัก1เพลง!”

ผู้ชมด้านล่างเวทีรีบปรบมืออย่างเห็นดี เห็นงามทันที ยังไม่ทันที่กู้ฮอนจะรู้สึกตัว

เป้หมิงโม่ก็ปล่อยมือเธอ ก่อนจะกระชับ ข้างหูเธอเบาๆ ว่า “ฮอนฮอน คุณดั่งใจฟังให้ดี นะ”

พูดจบ เขาก็ยืนขึ้นอย่างสง่างาม และ เดินตรงไปยังเวทีตามท่ามกลางความตกตะลึง ของเธอ……

Depmelsรีบส่งยิ้มให้เป้หมิงโม่ทันที ก่อนจะสวมกอดกันอย่างสนิทสนม

ก่อนจะถือไมค์ พูดกับผู้ชมด้านล่างเวที ต่อว่า

“ผมรู้สึกดีใจมาที่ได้เจอเพื่อนเก่าเพื่อน แก่ของผมที่เมืองAแห่งนี้ ผมกับเขาจะร่วม บรรเลงเพลงที่เพื่อนผมคนนี้ ได้แต่งขึ้นมาใน ช่วงที่เขาเศร้าโศกเสียใจ กับเพลงที่มีชื่อว่า

(Steel of Worry)

กู้ฮอนใจเต้นโครมคราม

(Steel of Worry) ? เขาแต่งเพลงที่ พ้องเสียงกับสร้อยคอเส้นนั้น!

เธอมองเป้หมิงโม่ที่นั่งตรงหน้าเปียโน อย่างไม่เชื่อสายตา โดยDepmelsกลับยืนอยู่ ข้างๆ เปียโน ก่อนจะล้วงหยิบออร์แกนปาก ออกมาจากกระเป๋า

พวกเขาสบตากับครู่หนึ่ง

ก่อนส่งสัญญาณให้แก่กัน

จากนั้น เป่หมิงโม่เริ่มขยับปลายนิ้วบน คีย์บอร์ดเปียโนอย่างชาซอง ก่อนจะบรรเลง เพลงที่มีท่วงทํานองที่เศร้าหมอง………

โน้ตเพลงแต่ละตัวที่บรรเลงออกมา เหมือนปักเข้าไปในใจของ ฮอน

ประหลาดใจ!

ตกตะลึง!

คิดไม่ถึงเลยว่า เป้หมิงโม่จะเล่นเปียโน

เป็นด้วย!

อีกทั้ง…….

จากที่เธอได้ยินนั้น ฝีมือของเขาแทบไม่ ต่างอะไรกับ Depmelsเลย!

พระเจ้า ผู้ชายคนนี้ยังแอบซ่อนความ สามารถอะไรที่เธอไม่รู้เอาไว้ไหม?

โน้ตเพลงเหล่านั้นไหลผ่านเรียวนิ้วของ ดังเม็ดทราย ท่วงทำนองที่ไพเราะรื่นหู ดั่งฝูง ผีเสื้อที่เริงระบำ ดั่งฝูงปลาที่แหวกว่าย…….

สเตนเลส Steel of Worry

เธอนึกถึงสร้อยคอสเตนเลสที่เขาเคยให้ กับเธอเมื่อสองปีก่อนตอนที่อยู่บาร์เซโลน่า

เพียงแต่เธอคืนเขาไปด้วยความ

โมโห……

มองไปยังชายหนุมนั่งที่ดื่มกับเสียง เปียโนบนเวทีนั่น

แท้จริงแล้ว นอกจากเขาจะเก่งกาจเรื่อง การวาดภาพออกแบบสร้างปลูกสร้างที่น่าทึ่ง มากมายแล้ว เขายังเล่นเปียโนเป็นอีก……….

มิน่าล่ะ เขาถึงได้ฉายาว่าอัจฉริยะแห่งวง การสถาปัตย์ในยุโรปเมื่อ 12ปีก่อน

จวบจนปลายนิ้วของเขาแตะโน้ตตัว สุดท้ายลงคีย์บอร์ด พอสั้นเสียงเปียโนที่ก้อง กังวาน ก็หมายถึงการแสดงดนตรีนั้นจบลง

โดยสมบูรณ์!

เหมือนผู้ชมยังคงดื่มดอยู่กับเพลง (Steel of Worry) เพราะเป็นเพลงที่ร่วม บรรเลงกับDepmelsในสไตล์ที่ต่างออกไป

เพลงที่แต่งขั้นตอนที่เศร้าโศก ทําให้คน ฟังเศร้าไปด้วยได้จริงๆ