ตอนที่325ของขวัญสองชิ้นที่เหมือนกัน 1

ตอนที่325ของขวัญสองชิ้นที่เหมือน

ก้น1

เขาหนักใจอยู่พักหนึ่ง รู้ดีว่ายังไงปัญหา นี้ก็ไม่มีวันหาข้อสรุปไม่ได้

ทําได้เพียงปล่อยมือ……

รถกำลังวิ่งอย่างเงียบๆ ภายใต้ค่ำคืนฤดู หนาว

เธอหันออกไปมองด้านนอกรถต่อ มอง แสงไฟทีละดวงๆที่แวบผ่านดวงตา สายตาเธอ เจ็บปวด แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมหันกลับไปมอง เขาแม้แต่น้อย…….

ที่จริงแล้ว วินาทีที่เธอได้ยินว่าเขากับ เฟยเอ๋อจะหมั้นกัน

หัวใจของเธอ ก็แหลกสลายไม่มีชิ้นดี เพิ่งจะรู้ว่า กู้ฮอนนะกูฮอน เป้หมิงไม่เป็น หายนะในชีวิตเธอจริงๆใช่ไหม

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ให้เวลาตัวเองได้ เสียใจอีกแล้ว เธอไปทุ่มเทกับผลงานหนังสือ เล่มที่สองจะดีเสียกว่า……..

ดังนั้น เธอถึงไปเดทกับชูหยุนเฟิง เธอ งอยากทำให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้

ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ไปคิดเรื่องเสียใจพวก

แต่ทําไม เขาต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายด้วย ทันใดนั้น หิมะก็ตกนอกหน้าต่าง

ทับถมเป็นชั้นๆเหมือนขนห่านสีขาว ที่ไร้

ซึ่งวี่แววแม้แต่น้อย

เหมือนเธอจะได้ยินเขาพูดข้างๆหูว่า

“ฮอน เธอเป็นแม่ของลูกฉัน เธอควรจะรู้ ว่า การกระทำทุกอย่างของเธอมันมีความเกี่ยว ข้องกับเป้หมิงโม่คนนี้ด้วย……..ไม่ว่าจะเป็นยัง ไง ฉันหวังว่าเธอจะไม่เข้าไปยุ่งกับผู้ชายคน อื่นอีก……

เธอยังคงนิ่งเงียบ

เลือดไหลซึมออกมาจากหัวใจ

เขาสามารถไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ได้ แต่กลับไม่อนุญาตให้เธอไปยุ่งกับผู้ชาย

นี่คือนิสัยเลวร้ายของเป่หมิงโม คือชอบ ใช้ตรรกะของตัวเอง

น้ำเสียงของเขาดูอึดอัดเล็กน้อย ดู พยายามอดกลั้น ดูไม่ค่อยกล้าพูด: “ถ้า หาก……ถ้าหากเธอต้องการข้อมูลไปเขียน หนังสือเล่มที่สองจริงๆ ฉันสามารถ……… สามารถเป็นแบบให้ผลงานของเธอได้นะ…….

นั่นคือการประนีประนอมครั้งสุดท้ายของ เขา

ต้องรู้ว่า คนที่อยู่ในตระกูลสูงศักดิ์ และ สูงส่งอย่างคุณชายเป้หมิง นึกไม่ถึงเลยว่าจะ ยอมเป็นต้นแบบของชายโฉด นั่นคงเป็นการ ตัดสินใจที่แน่วแน่แล้ว เขาทิ้งเกียรติของตัว เองไปแล้วถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้

แต่ว่า——

“ฉันไม่ต้องการ

เธอตอบกลับอย่างไม่ไยดี และเด็ดเดี่ยว

รถขับกลับมายังบ้านเช่าของเธอ

เธอสะพายกระเป๋า เดินขึ้นไปชั้นบนโดย ไม่พูดไม่จา

ในตึกเก่าหลังนี้ หลังจากที่เป้หมิงไม่ซื่อ ตึกทั้งหลังไปแล้ว ผู้อยู่อาศัยทั้งหมดจึงทยอย ย้ายออกไป

ดังนั้น บ้านจึงเงียบอย่างน่ากลัว เขาเดินตามหลังเธอไปเงียบๆ

ตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่จะหันไปมอง เธอ ก็ไม่หันกลับไปมองเขาเลย

จนเธอควักกุญแจออกมา แล้วเปิดประตู

ห้อง—— เข้าไปข้างใน

ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู เขาก็เข้ามา ขวางประตูไว้อย่างรวดเร็ว——

“เดี๋ยวก่อน”

เธอมองเขาด้วยสายตาโกรธ

“ย้ายไปอยู่กับฉันได้ไหม” ในเสียงต่ำ ของเขา มีความอ้อนวอนที่แสนเหนื่อยล้าแฝง อยู่”

เธอเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ เหมือน กำลังฟังเรื่องตลกอยู่อย่างนั้น “ไม่ได้”

คิ้วดาของเขาก็ค่อยๆขมวดแน่นอีกครั้ง ในดวงตาสีดำาเข้ม มีใบหน้าที่เย็นชาของเธอ สะท้อนอยู่

“ถ้างั้นฉันจะย้ายมาเอง ดีไหม

ไม่ค่อยจะได้เห็นคนโง่เป่หมิงที่พยายาม ใช้เสียงต่ำ และใจเย็นแบบนี้

แต่ว่า เธอก็ยังเล็กมุมปากขึ้นอย่างเย็น ชา “ฝันไปเถอะ”

จากนั้นก็ปิดประตูอีกครั้ง…..

มือแข็งแรงของเขาดันประตูไว้ ถึงแม้จะ โดนบานประตูหนีบจนมีรอยแดง เขาก็ไม่ยอม ปล่อยมือ

เพราะมีอถูกประตูหนีบจนเจ็บ น้ำเสียง ของเขาจึงเร่งขึ้น

“ถ้างั้นสรุปแล้วเธอจะเอายังไง

เธอมองเขาด้วยใบหน้าหัวเราะ ประโยค นี้เธอควรเป็นคนถามเขาถึงจะถูก

สรุปแล้วเขาจะเอายังไงกันแน่

แต่ทว่า “ฉันจะย้ายบ้าน” เธอพูดสี่คำนี้ ออกมาอย่างเย็นชา

“ฉันไม่อนุญาต” เขาโกรธมาก ไม่ใช่ เรื่องง่ายที่เขายอมลดตัวลงมา แล้วย้ายมาอยู่ ตึกเก่าที่ทรุดโทรมแบบนี้ กว่าจะซ่อมแซมเสร็จ ก็ไม่ง่ายเลย เตรียมที่จะได้จ้องมองเธอในทุกๆ วัน เขาจะยอมให้เธอย้ายออกไปง่ายๆแบบนี้ ได้อย่างไร

เธอเล็กคิ้วขึ้น แล้วหัวเราะเยาะออกมา

เขาไม่อนุญาตหรือ

เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เป็น จักรพรรดิหรือเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้

ขี้เกียจจะทะเลาะกับเขา เธอตัดสินใจ แล้วว่าจะไม่สนใจผู้ชายคนนี้อีก

เธอเม้มปาก เธอออกแรงผลักบานประตู อีกครั้ง

“โอ๊ย…..” เขาเจ็บจนร้องเสียงต่ำ และรีบ พูดออกมาอย่างรวดเร็ว “งั้นถ้าฉันจะให้พวก ลูกๆมาอยู่ที่นี่กับฉัน เธอก็จะยอมย้ายมาใช ไหม

มือของเธอสั่น หยุดชะงักไปทันที

มองผู้ชายที่มีเหงื่อซึมออกมาตรง

หน้าผากอย่างตกใจ ใบหน้าหล่อเหลา ดูบิดเบี้ยวเล็กน้อย เพราะนิ้วมือถูกประตูหนีบอยู่

เหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรก ที่ได้ยินเขา พูดด้วยตัวเองว่ายอมให้ลูกๆได้เข้ามาอยู่ใน โลกของเขา

แต่ประเด็นสําคัญก็คือ เขาก็ต้องการให้ เธอเข้าไปเช่นเดียวกัน

ในที่สุด เธอก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอ เลิกคิ้วขึ้น “ถ้าลูกมาอยู่ที่นี่ ฉันก็จะไม่ย้าย บ้าน”

เขาขมวดคิ้วแน่น “งั้นฉันล่ะ”

เธออยากมีผู้ชายคนนี้ให้ตายเสียจริงๆ “คุณเป้หมิง บ้านคุณก็มี บ้านของคุณก็อยู่กับ เฟยเอ๋อของคุณนั่นไง

พูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าขึ้นแล้ว กระแทกมือของเขา

เขาหดมือกลับโดยอัตโนมัติ ประตูถูกเธอปิดอย่างแรงในทันที ดวงตาสีเข้มของเขา ดูหดหู……..

หัวใจหนักอึ้ง

คืนนี้ เป้หมิงโม่ไม่ได้กลับไปที่ห้องฝั่ง ตรงข้ามกับกู้ฮอน แต่รีบออกจากบ้านเช่าขอ

งกู้ฮอน

ก็เพราะว่า——

เฟยเอ๋อมีไข้สูง

ตอนที่ฉิงฮัวมารับเขา ใบหน้าดูจริงจัง

“เจ้านาย คุณเฟยเอ๋อไม่ยอมให้น้ำเกลือ และ ไม่ยอมทานยา ปากเธอเอาแต่เรียกชื่อของเจ้า นายไม่หยุด……

เขาเข้าไปนั่งในรถ สายตา “ทีแรกก็ดีๆ อยู่ ทําไมจู่ๆถึงไข้สูงได้”

“สองวันมา คุณเฟยเอ๋อมัวแต่วุ่นวายกับ เรื่องงานหมั้น…….เธอน่าจะเหนื่อยครับ….…..

“จัดการคนเดียวก็ได้นี่ อย่างมากเธอก็ แค่คอยดูแล” เป้หมิงโม่พูดเหมือนกับว่า สําหรับเขาแล้วเรื่องการหมั้น ก็เป็นเหมือนการ ร่วมงานเลี้ยงตอนกลางคืนทั่วไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ