ตอนที่ 195 บ้านใหม่ เพื่อนบ้านใหม่ 2

กู้ฮอนถอนหายใจครู่หนึ่ง กวาดสายตาไปที่กองของกินที่ กองอยู่ที่พื้น “ดูท่าลูกคงบอกชื่อไปหลายคนนะ?”

“ไม่ใช่นะครับ!” หยางหยางส่ายหัวอย่างไร้เดียงสา แวว ตาแวววาวคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ผมพูดชื่อตระกูลของ จ้าวจิงอี้!”

“จ้าวจิงอี้?” กู้ฮอนเลิกคิ้วขึ้น ชื่อนี้ เธอเคยได้ยินเฉิงเฉิง พูดถึงอยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ส่งจดหมายรัก ให้ลูกชายของเธอ “กู้หยางหยาง บอกมาสะดี ๆ บอกตาม ตรงโทษเบา ถ้าหลอกแม่โทษหนักแน่ ๆ ความสัมพันธ์ของ ลูกกับจ้าวจิงอี้พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว จับมือกันแล้วหรือยัง ?”

หยางหยางกะพริบตาถี่ พูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “คุณแม่ จ้าวจิงอี้หอมแก้มผม แล้วก็จับมือผมด้วย! ตอนนี้นะ เด็กผู้ หญิงตัวเล็ก ๆ ยังเปิดกว้างปล่อยตัวมากกว่าคุณแม่อีก!”

กู้ฮอนทำตาโต แล้วยกมือขึ้นฟาดไปที่ก้นน้อย ๆ ของ หยางหยาง “กู้หยางหยาง คั้นเนื้อคั้นตัวใช่ไหม เป็นเด็กเป็น เล็กหัดแก่แดดแก่ลม! จับมือกันมันน้อยเกินไปแล้วใช่ไหม! แหม่ หอมแก้มกัน! เจ้าตัวดีนี่ไปเรียนมาจากใครหะ – ”
“แงๆๆๆ คุณแม่โทษคนผิดแล้ว จ้าวจึงอี้หอมแก้มผมเอง

ตั้งหากล่ะ…”

“ยังกล้าบอกว่าโทษคนผิดอีกเหรอ! ขนยังไม่ทันงอก หมดตัว เรียนแบบเจ้าชู้เหมือนพ่อของลูกแล้วเหรอ วันนี้ต้อง ตีให้หลาบจำเสียหน่อยแล้ว!”

“แงๆๆๆไม่นะคุณแม่…ผมไม่ชอบจ้าวจิงอี้แล้ว ผมตัดสิา ใจจะทิ้งเธออยู่แล้ว….”

“ไปเอามาจากไหน ตอนนี้เรียนทิ้งคนอื่นเป็นแล้วเหรอ!”

“เด็กผู้หญิงที่เพิ่งโอนย้ายเข้ามาในชั้นเดียวกัน สวยกว่า จ้าวจิงอี้นี่น่า..

“แหม่ ๆ เดี๋ยวนี้รู้จักเห่อใหม่ ทิ้งเก่าแล้วด้วย! มันน่าตีกัน

ให้ลายนัก!”

“แงๆ คุณแม่ไว้ชีวิตผมด้วย..

ค่ำคืนที่มืด หม่น

รถของเป่หมิงโม่ค่อยๆขับมาจอดที่หน้าคฤหาสน์ตระกูล

เป่หมิง

คนรับใช้รีบเดินมารับ “คุณชายรองกลับมาแล้วหรือครับ”
ทุกคนแปลกใจที่พบว่า ตั้งแต่ที่คุณชายรองออกมาจาก โรงพยาบาล ก็กลับมาที่คฤหาสน์เป่หมิงบ่อย ๆ

เป็หมิงโม่พยักหน้าเล็กน้อยอย่างเย็นชา จากที่ออกมา จากรถ ก็เดินตรงเข้าไปที่ห้องโถง ผ่านไปที่ชั้นบน

ตอนที่ผ่านห้องเฉิงเฉิง เขาชะงักหยุดเดินไปชั่วครู่ ค่อยๆ บิดลูกบิดประตู —

ในห้อง แสงสลัวด้วยโคมไฟติดผนัง

ห้องของเฉิงเฉิง เงียบสงบเหมือนกับห้องของเขา

คลุมเตียงด้วยผ้าห่มผืนใหญ่ เฉิงเฉิงนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม อย่างเงียบๆ เหมือนกับว่าหลับไปแล้ว ถัดจากหมอนที่เด็ก น้อยหนุน มีหนังสือการ์ตูนวางอยู่

เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบการ์ตูนขึ้นมาดู “Pleasant Goat and Big Big Wolf”

นี่อะไรกัน? เป้หมิงโม่อดไม่ได้ที่ขมวดคิ้ว ลูกชายของเขา ไม่ควรดูหนังสือที่ไร้สาระแบบนี้..

ถึงอย่างนั้นเขาก็เปิดดูหน้าแรก พบกับคำที่ขีด ๆ เขียน ๆ อยู่ประโยคหนึ่ง พอเห็นก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือของเด็กน้อย มี อักษรจีนบางคำที่เขียนไม่เป็น เลยต้องใช้อักษรพินอินเขียน แบบเบี้ยวๆบูดๆ —

(หวังว่า : qi-si-เฉิงเป็นPleasant Goat ที่มีความสุขคุณพ่อเหมือนกับBig Big Wolf]

ตรงที่จรดปากกาลงไปะกู้หยางหยาง ให้ si-เฉิงเป็นของ

ขวัญ

เห็นได้ชัด ว่าชื่อเป่หมิงซิเฉิง กู้หยางหยางเขียนไม่ถูก

กู้หยางหยางคือใครกัน?

ให้ลูกชายของเขาเป็นแกะ แต่ให้เขาเป็นหมาป่า! หมาป่าจะให้กำเนิดแกะได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่ามันขัดกับ

หลักวิทยาศาสตร์!

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว มองไปที่เฉิงเฉิงที่กำลังหลับอยู่แวบ

หนึ่ง

เด็กคนนี้ไปเป็นเพื่อนกับเด็กปัญญาอ่อนที่ไหนกัน?

แม้ว่าจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร แต่เขาก็ขยับผ้าห่ม คลุมให้ลูกชายของตน

จากนั้นเดินไปปิดโคมไฟ แล้วก้าวออกไปจากห้องอย่าง

เงียบ ๆ ..

เช้าวันรุ่งขึ้น

ท่านปู่เปหมิงและภรรยา ออกกำลังกายกันตั้งแต่เช้าตรู่
คุณชายใหญ่ตระกูลเปา หมิง ชื่อว่าเป่หมิงเฟยหย่วนและ หลันเนี่ยนมีบ้านเป็นของตัวเองอยู่ในAซิตี้ ปกติจึงไม่ได้พัก อยู่ที่นี่

คุณชายสามตระกูลเป่หมิง ชื่อว่าเป่ยหมิงยันต์ เขาทำตัว เหมือนนกที่ไม่มีขา สองสามวันไม่กลับบ้านเป็นเรื่องปกติ

เพียงแต่ว่า คนที่ปกติไม่ค่อยกลับมาบ้านอย่างคุณชาย รองตระกูลเป่ยหมิง ช่วงนี้รู้สึกว่าจะกลับมาที่บ้านทุกวัน

ห้องรับประทานอาหารที่ประณีตงดงาม

เป่ยหมิงโม่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอาหาร ทานอาหารเช้าพลางฟัง รายงานข่าวเศรษฐกิจ

เฉิงเฉิงแต่งตัวเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน นั่งอยู่ด้านข้าง ทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ

ทั้งพ่อและลูกไม่มีใครพูดจาสักคำ

เฉิงเฉิงทะนุถนอมช่วงเวลาที่ได้ทานข้าวเช้ากับคุณพ่อ ดัง นั้นความเร็วในการทาน จึงช้ากว่าปกติมาก

เป้หมิง โม่กวาดตามองไปที่เด็กน้อยแวบหนึ่ง แล้วถาม

ว่า–

“ตอนนี้เรียนไปถึงไหนแล้วล่ะ?”

“เรียนจบวิชาของชั้นประถมแล้วครับ” เฉิงเฉิงตอบอย่างน่าเอ็นดู อายุเพิ่งจะห้าขวบก็เรียนวิชาของชั้นประถมจบ แล้ว?

แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาในสายตาของเป่หมิงโม่

ชายหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งแล้วแย้มมุมปาก “ช่วงกลางปีพ จะส่งลูกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เตรียมตัวด้วยแล้วกัน”

เฉิงเฉิงนั่งงงอยู่พักหนึ่งเงยหน้าที่สวมแว่นตาสีดำมองไป ที่ผู้เป็นพ่อ “ไปเรียนต่างประเทศ?”

เป่หมิงโม่พยักหน้าเล็กน้อย สีหน้ายังคงเย็นชาเช่นเดิม

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “คุณพ่อครับ ผมไม่ไปต่างประเทศได้ ใหม?”

เป่ยหมิงโม่เหลือบมองไปที่ลูกชายแวบหนึ่ง จากนั้นหยิบผ้า เย็นขึ้นมา เช็ดที่ริบฝีปากอย่างผู้ดี และถามอย่างเย็นชา ว่า”เหตุผล?”

ใบหน้าขาวผ่องของเฉิงเฉิง สดใสอยู่ครู่เดียวก็กลับหม่อง เศร้าขึ้นทันใด