ตอนที่ 185 เสียงเคาะประตูในเวลาดึกดื่นค่อนคืน2

“นี่ๆ เป็หมิงซิเฉิง เมื่อกี้ที่แกบอกว่าพี่ยี่เฟิงคนนั้นที่ชอบแม่ อ่ะ เขามีที่มายังไง” นิสัยสอดรู้สอดเห็นของหยางหยางเริ่ม ขึ้นอีกแล้ว

“ลูกชายของคุณลุงใหญ่กับคุณใหญ่” เฉิงเฉิงตอบอย่าง ราบเรียบ

“อ้อ…”หยางหยางพยักหน้า สองวินาทีต่อมา เขากลับแผด เสียงดังลั่น “ห้า– นั่น นั่น นั่นไม่ใช่หลานชายของคุณพ่อ

หรอ?”

“อื้อ”

“ไอ้หยา งั้นพี่ยี่เฟิงต้องเรียกพ่อว่าอะไร?” (#-*)

“อารอง”

“ห้า…. งั้น งั้น จะแต่งงานกับแม่แล้ว แม่ต้อง เรียกพ่อว่าอะไร?”

“อารอง” –

“ห้า ห้า…งั้นพวกเราต้องเรียกแม่ว่าอะไร? พี่สาวหรอ?”

พี่สะใภ้หรอ” {{{(_”โอ๊ะ–” หยางหยางทำท่าทาง %3D กระอักเลือด “ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา…” ไม่เอา อะไร?” เฉิงเฉิงทำท่าทางสีหน้าราบเรียบแต่ความจริงแล้วเจ็บ จัดอยู่ข้างใน

“ไม่ต้องการให้แม่กลายเป็นพี่สะใภ้นะสิ… หยางหยาง น้ำตาไหลพรั่งพรู. หลังจากอาบน้ำเสร็จ กู้ฮอนก็อุ้มเด็กๆวางลงบนเตียง หล่อนถึงกลับถอนหายใจ การที่ต้องเผชิญหน้ากับเด็กสอง

คนนี้หล่อนทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ไปพร้อมกัน

คงเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตไว้แล้วแหละ

แรกเริ่มก็รู้จักยี่เฟิงก่อนอยู่ดีๆทำไมถึงเขาไปพัวพันกับอา รองของยี่เฟิงกันได้นะ? หล่อนดูแสงจันทร์นอกหน้าต่างที่ส่องแสงความอ่อนโยน

อย่างบริสุทธิ์ลงมา

หัวใจเธอสั่นสะท้าน

จากนั้น หล่อนก็รีบเดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

เพื่อนนอนเตียงใหญ่กับเด็กๆ

ไม่นานนักห้องทั้งห้องก็เงียบสนิท แสงจันทร์อ่อนๆสาดเข้า มาในบริเวณห้องนอน

พระจันทร์ ความเงียบ ความสุข ทุกอย่างมันมาจากฝาแฝด ที่มานอนในอ้อมอกของคนเป็นแม่..

*

ดึกดื่นค่อนคืน

ท่ามกลางความเงียบสงบ

ทางเดินด้านนอกกลับมีเสียงแปลกประหลาด

สักพัก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะห้องอย่างรีบร้อนดังขึ้นในค่ำคืนที่เงียบสนิท

กู้ฮอนถึงกับตกใจ

เป็หมิงโม่ใช้เสียงทุ้มพูดเบาๆดังขึ้นมา “เปิดประตู ฉันเจ็บ

ขา!”

กู้ฮอนไม่ตอบสนอง เขาเจ็บขามันก็เรื่องของเขา สมน้ำ

หน้า!

ปัง ปัง ปัง!

ครั้งนี้เขาเคาะเสียงดังขึ้น

“เร็ว ฉันไม่ได้โกหก–” น้ำเสียงของเขาดูเจ็บปวดนิดๆ

ปัง ปัง ปัง!

เสียงเคาะประตูเริ่มแสดงอาการทนไม่ไหว!

จนปลุกเฉิงเฉิงตื่น จนเขาเขยิบเข้าไปซุกในอ้อมอกกู้ฮอน “แม่ พ่อเป็นอะไร?”

“ชู่ อย่ากลัวเลย” กู้ฮอนหอมหน้าผากเฉิงเฉิงฟอดใหญ่ “เดี๋ยวแม่ออกไปดูแปบนึง”

นอกประตู เปหมิงโม่เริ่มหมดความอดทน “นี่เธอ ฉันรู้ว่าเธอ ตื่นแล้ว อย่าทำตัวลีลาอยู่หน่อยเลย!”

กู้ฮอนห่มผ้าให้เฉิงเฉิง จากนั้นก็มองไปทางหยางหยาง หยางหยางที่นอนหลับสนิทที่ว่าฟ้าผ่ายังไม่สามารถปลุกให้ เขาตื่นได้

หล่อนถึงกลับถอนหายใจ จากนั้นก็ลุกจากเตียง จากนั้นก็จัดชุดนอนให้เรียบร้อยแล้วเดินเท้าเปล่าไปหน้า ประตู ตอนที่เปิดประตูนั้น–

เสียง

“คุณกำลังทำอะไร–” กู้ฮอนกัดฟัน พยายามดึง ประตูไว้

“ทำไมด้านในถึงมืดสนิท?” เขาพยายามใช้ร่างกายกำยำ ของเขาแทรกเข้ามาด้านใน

กู้ฮอนถึงกับไม่มีเวลาสนใจเขาเลย “ไอ้บ้า คุณจะทำอะไร!” หล่อนพยายามใช้ตัวกับแขวนกั้นขวางประตูเอาไว้ ส่วนเขา

ก็พยายามเอาตัวเองเข้ามาในห้อง!

ตอนนี้เองหล่อนเพิ่งสังเกตเห็นว่าร่างกายของเป่หมิงโม่มี เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเกาะกุมเอาไว้ด้านล่าง ดูท่าเหมือนเพิ่ง อาบน้ำเสร็จ ช่างน่าหลงใหลเสียจริง

แต่หล่อนก็ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้เพราะตอนนี้หัวใจตัวเองบีบ แน่น กลัวเหมือนเกินว่าผู้ชายคนนี้จะเห็นเด็กน้อยนอนอยู่บน เตียงสองคน

“ฉันบอกว่า ขาฉันเจ็บ.น้ำเสียงของเขาดูหยิ่ง แสงไฟสี เหลืองหม่นด้านนอกที่อยู่บนทางเดินสาดมาใบหน้าหล่อเหลา ของเขามันทำให้ดูมีแรงดึงดูดของผู้ชาย

กู้ฮอนอยากจะต่อยหน้าตาแบบนี้ของเขาจริงๆ!

“ขาคุณเจ็บแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ! ออกจากเดี๋ยวนี้!” กู้ ฮอนโกรธจนตัวสั่น มือของหล่อนที่ขวางกั้นเขาไว้ก็เหมือนจะ ถูกเขาแกะออกอยู่แล้ว หล่อนเลยรีบใช้เสียงตะโกนเบาๆ “คุณรู้หรือเปล่าว่าที่ทำแบบนี้จะปลุกเด็กๆให้ตื่นขึ้นมา!” “ฉันปวดขา ลูกชายก็นอนหลับได้อีกช่างอกตัญญูจริงๆ!”

คำพูดเห็นแก่ตัวของเขา พูดเหมือนว่าทุกอย่างเป็นไปตาม ที่เขาพูด

ยีในใจของกู้ฮอนถึงกลับกระอักเลือด!

แต่เขาเจ็บขาก็จะให้คนทั้งโลกทุกข์ไปด้วยตามเขางั้นสิ!

“นี่มันหลักการกับผีอะไร? ออกไป–” หล่อนโมโหสุดๆ แถมเตะเขาซ้ำด้วยความโมโห

“ซีด–“เขาสูดปากร้องจากความเจ็บ จนโมโหปรึดทันที

“นี่เธอ ตั้งใจใช่ไหม!!”

จากนั้นเขาก็ใช้แรงมหาศาลในการเปิดประตูออก–

“ว้าย….หล่อนกรีดร้องมือที่กั้นไว้ที่ประตูก็ถูกเขาแกะออก

แล้ว

วินาทีต่อมา ร่างกายสูงใหญ่ของเป้หมิงโม่ก็รีบแทรกเข้ามา

ในห้องทันที!

ปีง

เสียงประตู

ในห้องดำมืด มีแค่เสียงลมหายใจ

กู้ฮอนถึงกลับตกใจ “เป่า หมิงมู่ คุณนี่มันบ้า! รู้หรือเปล่าว่า จะให้เด็กๆตกใจจน… อื้อ…”

ยังพูดไม่ทันจบเลยก็ถูกริมฝีปากของเขาทาบทับลงมา!

ดุดัน เร่งรีบ แนบชิด ไม่เว้นระยะ

“อือ…” ปีกๆปักๆ หล่อนเริ่มดิ้นรนต่อสู้

เพื่อจะผลักไอ้บ้านออกไป!

เสียงกำปั้นทั้งผลักทับลงบนหน้าอกของเขาแต่เขาแค่ ขมวดคิ้วแค่นั้น

จากนั้น เขาก็อุ้มเธอขั้นมา

ปัก-หล่อนพยายามเตะซ้ำตรงที่ขาที่เขากำลังบาดเจ็บ

อยู่!

ซัด… เขาตกใจ

เขาอุ้มเรือนร่างของเธอขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าไปที่เตียงอย่างสะ เปะสะปะท่ามกลางความมืด!

“อื้อ…”กู้ฮอนตกใจจนเกือบส่งเสียงออกมา! แต่ริมฝีปาก ของหล่อนก็ถูกเขาประกบไว้แน่น

หัวใจเต้นแรง!

จะทำยังไงดี จะทำยังไง!

หล่อนไม่กล้าที่จะลืมว่าบนเตียงนอนยังมีเด็กฝาแฝดนอน อยู่ถึงสองคน !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ