ตอนที่ 178 อาสองไม่มีจุดอ่อน1

ว่าเดิมพันคือการที่เธอเป็นคนรักของอาสอง

ท่านปู่ถอนหายใจออกมาเสียงหนึ่ง “เฮ้อ เจ้าเด็ก โง่ ในเมื่อแกก็รู้หมดแล้ว ยังจะพัวพันกับผู้หญิงแบบนั้น ไม่เลิกไปอีกทำไม?”

แววตาของยี่เฟิงเปล่งประกาย ฉายแวววาบแห่ง ความเจ็บปวด “คุณปู่เองก็คิดว่า ฮอนเป็นผู้หญิงแบบ นั้นเหรอครับ?”

“เรื่องนี้ ….” ท่านปู่มองยังเป่หมิงรองที่นั่งอยู่ไกล หน่อย ขมวดคิ้วมุ่น “แกไปถามอาสองของแกเอง! เขารู้ ดีที่สุดว่ากู้ฮอนเป็นผู้หญิงแบบไหน! ปู่แค่กลัวว่าแกยัง อายุยังน้อย จะถูกหลอกเอา”

“หี ๆ ….” ยี่เฟิงหัวเราะเสียงต่ำออกมาทันใด ในน้ำ เสียงอันไพเราะนั่น มีเพียงเขาที่เข้าใจถึงความโศก เศร้า “คนที่ถูกหลอกน่ะ คือฮอนหรือเปล่าครับ?”

“ยี่เฟิง-” ท่านปู่สีหน้าขุ่นเครียด จ้องมองยังหลาน ชายที่ถูกตนเองเมินเฉยตั้งแต่ยังเล็ก “ผู้หญิงมีตั้ง มากมาย ทำไมต้องมาเลือกเอาผู้หญิงที่เป็นเหมือน รองเท้าที่อาสองของแกเคยใส่? เรื่องนี้หากแพร่ออก ไปคนไม่หัวเราะเยาะกันแย่หรือ?”

รอยยิ้มของยี่เฟิงจางหาย ในดวงตากระจ่างฉาย แววจริงจังอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“ปู่ครับ ฮอนไม่ใช่รองเท้า เธอเป็นรักแรกของผม จริง ๆ ผมไม่สนว่าห้าปีก่อนเธอจะผ่านอะไรมา เธอเคย อยู่กับใครมาบ้าง? ขอเพียงมั่นใจว่า หลังจากนี้เธอจะ เป็นของผมก็พอแล้ว”

“ยี่เฟิง!” เป่ยหมิงเฟยหย่วนได้ยินเข้า ก็เครียดจน เหงื่อซึมไหล “แกเจ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงรั้นอย่างนี้นะ? ยืนกรานจะเอาให้ได้เลยเหรอ? แกไม่ฟังคำเตือนของปู่ บ้างหรือไง?”

“พ่อ ผมไม่ได้นั้น เป็นเพราะประสบการณ์ห้าปีที่ ผ่านมา ผมถึงรู้ได้ในที่สุดว่าตัวเองต้องการอะไร!” ยี่ เฟิงเถียงตอบ

“ต้องการอะไร?”ท่านปู่ถลึงตาด้วยความโกรธ ย้อนถาม “ต้องการหุ้นส่วนยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริ ษัทเป่ยหมิงล่ะสิ?”

ยี่เฟิงส่ายหน้าอย่างสงบ แค่นหัวเราะออกมาเสียง หนึ่ง “คุณปู่ ผมไม่ได้ต้องการของพวกนั้น ผมแค่ ปกป้องทรัพย์สินของพ่อเท่านั้นเอง”

“งั้นแกต้องการผู้หญิงอย่างกู้ฮอนคนนี้หรือไง?” ท่านปู่ผู้เฉลียวฉลาด มองยังยี่เฟิงแล้วเหลือบมองยัง เป้ หมิงรอง รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“ครับ!” ยี่เฟิงตอบอย่างหนักแน่น บางทีการเกิดมาในตระกูลเปหมิงอันทรงอำนาจนี้กำหนดให้เขาต้องเสียสละ หรือถูกเสียสละบางอย่าง แต่มีเพียงฮอนเท่านั้น ที่เขาต้องการแย่งชิงมามากที่สุด

ท่านปู่มองยังดวงตาแน่วแน่ของยี่เฟิง ลังเลจะพูด แต่ไม่พูดอยู่เนิ่นนาน แล้วจึงหันไปทิ้งท้ายกับเป๋หมิงโม่ “เจ้าสอง แกว่ายังไง?”

ตอนนั้นเป็หมิงโม่ถึงได้เลิกคิ้วอย่างเยือกเย็น จ้อง ตรงมายังคุณท่าน ริมฝีปากบางฉ่ยกมุมขึ้นเล็กน้อย-

“สองข้อ: ข้อแรก หุ้นส่วนยี่สิบเปอร์เซ็นต์เป็น ชัยชนะที่ผมได้มา!” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาหยุดนิ่งไป ชั่วขณะ กวาดสายตาชั่วร้ายล้ำลึกมาทางยี่เฟิง ส่งรอย ยิ้มเหยียดหยาม “อย่างที่สอง กู้ฮอนไม่ใช่รองเท้าที่ผม เคยใส่ เธอคือ-รองเท้าที่ผมกำลังใส่!”

ยี่เฟิงได้ยินเข้า พลันโกรธจนตาแดงก่ำ กำหมัด

แน่นสนิท “อาสอง อย่ากลั่นแกล้งกันให้มากเกินไป นัก!”

เป่ยหมิงโม่กลับหัวเราะแผ่วเบาอย่างเยียบเย็น “ลูก นกน้อยยังไม่โตเต็มวัย แกมีสิทธิ์อะไรมาสู้กับฉัน?”

“เป้หมิงมู่!” ยี่เฟิงกัดฟันคำรามต่ำ “ไม่ว่าด้านการ งาน หรือด้านวิธีคิด ผมไม่ใช่คู่มือของคุณ! แต่ฮอนไม่มี ความผิด! คุณใช้ประโยชน์เธออย่างนี้ เล่นตลกกับเธอ เคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะทุกทรมานแค่ไหน?!”

“ทำไม ปวดใจเหรอ?” เป่ยหมิงโม่เยาะหยัน

ยี่เฟิงถูกยุแหย่จนลุกขึ้นพรวด กำหมัดแน่นสายตาจ้องราวกับจะเอาเรื่อง ท่านปู่ขมวดคิ้วตะคอกเสียงต่ำ-

“หุบปากทั้งคู่!” ท่านปู่ถอนหายใจมองมาทางยี่เฟิง “เด็กนะ อายุยังน้อย ควบคุมเลือดลมได้ยาก ตอนนี้จะ คบกับผู้หญิงเล่น ๆ ก็ได้ แต่อย่าไปจริงจังเด็ดขาด! ถึง ปู่จะไม่เห็นด้วยกับท่าทีของอาสองแก แต่อย่างหนึ่งที่ปู่ มั่นใจ นั่นคือเขาจะต้องทำให้บริษัทเป่หมิงมีชื่อมีเสียง แน่นอน….”

“ดังนั้นเจตนาในคำพูดของปู่ คือการยอมสละเบี้ย เพื่อรักษาขุนไว้ใช่ไหมครับ?” ยี่เฟิงพยักหน้ายิ้มขมขื่น ร่างกายนิ่งไปชั่วครู่แล้วนั่งลง นิ้วมือขาวซีดสั่นเทา “ดู ท่า ผมคงจะโง่และใสซื่อเกินไป….”

ยี่เฟิงไม่เคยรู้สึกไร้กำลังขนาดนี้มาก่อน แต่ว่าเขา พยายามแล้วจริง ๆ

เป่ยหมิงเฟยหย่วนได้ยินเข้า ก็ห่อเหี่ยวลงทันควัน

ท่านปู่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ปลอบโยนยี่เฟิง “อย่า เศร้าไปเลยหลาน พ่อจะชดเชยอย่างเต็มที่ให้พ่อของ แกเอง”

“ชดเชย?” แววตาของยี่เฟิงเปี่ยมไปด้วยความโศก เศร้า “คุณปู่คงจะรู้ว่า ของบางอย่างไม่สามารถชดใช้ ได้ด้วยเงิน ….”

ยกตัวอย่างเช่น ช่วงเวลาที่ถูกเอาอกเอาใจในวัย เด็กอย่างเฉิงเฉิงที่เขาเคยใฝ่ฝัน กลับไม่เคยมีอยู่ใน ชีวิตของเขา เรื่องอย่างนี้ สามารถใช้เงินชดเชยได้หรือ?

ท่านปู่โบกมือไปมา ส่ายหัวไม่อยากพูดอะไรให้

มากความ

แต่หันไปมองยังเหมิงโม่ เอ่ยเสียงเข้ม “เจ้าสอง หลังจากโอนหุ้นส่วนยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของเจ้าใหญ่ให้แก แล้ว เรื่องการแต่งงานของแกกับใต้เอ๋อก็เลือกวัน แต่งงานได้สักที!”

เป่หมิงโม่ลุกยืนขึ้นทันที ค่อย ๆ จัดกระดุมเสื้อ ด้านหน้าอย่างเชื่องช้า “ทำไมคุณพ่อถึงเริ่มหูตึงแล้วล่ะ ครับ? ก่อนหน้านี้ผมก็พูดที่โต๊ะทานอาหารอย่างชัดเจน แล้วว่า ในฐานะที่เปหมิงยี่เฟิงเป็นหลานคนโต การ แต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์นี้ควรให้เขารับหน้าที่!”

“แกยังไม่เลิกงี่เง่าอีกเหรอ?” ท่านปู่ด่าเสียงเข้ม!

สีหน้ายี่เฟิงซีดเผือด!

“ผมยังพูดไม่จบนะ” เป่ยหมิงโม่ยกมุมปากยิ้มอย่าง เย็นชา “ผมเพิ่งเปลี่ยนความตั้งใจตอนนี้ หุ้นส่วนยี่สิบ เปอร์เซ็นต์นั่น ผมยอมสละก็ได้ แต่ว่า แก-” นิ้วเรียว ยาวของเขาชี้ไปยังยี่เฟิง “ต้องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ กับตระกูลเป่ย!”

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาในฉับพลัน!

เปหมิงเฟยหย่วนชะงักงันไปชั่วครู่ ถามต่อ “จริงเห รอ? แค่ยี่เฟิงแต่งงานแทนนาย นายก็จะไม่แย่งหุ้นส่วน ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ไปจากฉันแล้วเหรอ?”
“พ่อ!” ยี่เฟิงข่มกลั้นความโกรธขึ้งเอาไว้ ตะโกน ห้ามเป่ยหมิงเฟยหย่วน