ตอนที่176 คุยดีบนโต๊ะ ใต้โต๊ะตีกัน1

ตอนที่176คุยดีบนโต๊ะ ใต้โต๊ะตีกัน1

“ไอ้บ้า! ฉันจะเล่าให้หลานฟังไม่ได้หรือไง? เขายังไม่โตสักหน่อย!” ท่านปู่เป่ยหมิงจ้องยังลูกสาม ตัดบทของเขาไป

เป่ยหมิงยันทำอะไรไม่ได้นอกจากกลอกตาอีกครั้ง

“ครับ ๆ ๆ เชิญพูดต่อไปเลย เดี่ยวพอเฉิงเฉิงโตแล้ว ก็

เล่าให้ลูกเฉิงเฉิงฟังอีก….”

ขณะที่นั่งกันอยู่นั้น ท่านปู่เป่ยหมิงก็เล่าประวัติอัน โชกโชนของตัวเองเมื่อในอดีตต่อไปไม่หยุด…

กู้ฮอนเคี้ยวเป๋าซื้อเงียบ ๆ เป่าซื้อที่ลูกชายคืบ ให้หอมอร่อย แต่ว่าคนเฮงซวยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนั้น ยิ่งดูก็ยิ่งโมโห!

ยี่เฟิงดูเหมือนจะไม่ติดใจอะไรกับเรื่องที่เพิ่งเกิด ขึ้นเมื่อครู่ จึงคีบอาหารให้กู้ฮอนต่อไป “ฮอน ดูเธอสิ หลายปีมานี้ ผอมลงไปไม่น้อยเลย เกินเนื้อเข้าไปเสริม เยอะ ๆ”

สายตาที่ยี่เฟิงมองกู้ฮอนและคำพูดอันแฝง ด้วยความอ่อนโยนและสนิทสนมในทุกท่วงท่านั้น ล้วน ไม่ได้เสแสร้ง

กู้ฮอนรู้ดี ในใจยังมีคำถามมากมายอยากถามยี่เฟิง แต่รู้ยิ่งไปกว่านั้นว่าไม่ควรถามตอนนี้

“อื้อ เธอเองก็กินเยอะ ๆ นะ” ใช่ว่าเธอไม่ได้เห็น แววหม่นในดวงตา วันคืนที่ผ่านไปหลายปีมานี้เขาเองก็ คงไม่มีความสุขนักใช่ไหม?

ภาพที่กู้ฮอนกับยี่เฟิงคืบอาหารให้กัน เมื่อมองจาก สายตาคนนอกแล้ว ทั้งสองต่างรักใคร่กันอย่างอบอุ่น

ทว่าแววตาเยียบเย็นของเหมิงโม่ กลับมีดวงไฟ คุกรุ่นขึ้นมา

เป่ยใต้เอ่อแอบมองสถานการณ์อยู่เงียบ ๆ ยิ่ง ยี่เฟิงกระตือรือร้นต่อกู้ฮอนมากเท่าไหร่ มุมปากของ เธอก็เผยรอยยิ้มลึกขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนั้น เธอจึงเป็น ฝ่ายเริ่มคืบอาหารส่งให้เป่ยหมิงโม่อย่างรักใครบ้าง “โม่ เอ้า คุณก็กินบ้างสิ

โดยไม่คาดฝัน เป็หมิงโม่กลับนิ่งลงทันใด คนคลั่ง ความสะอาดอย่างเขา จ้องมองอาหารในชามข้าว ด้วย สีหน้าขุ่นเครียด

เป่ยใต้เอ่อราวกับสัมผัสท่าทีเย็นชาจากเขา หด ร่างลงเล็กน้อย ลนลานเปลี่ยนเรื่อง “ฮิๆ ยี่เฟิง พวก เธอตั้งใจจะแต่งงานกันเมื่อไหร่เหรอ?”

คำพูดนี้ที่ออกมาจากปากเป่ยใต้เอ๋อ ทำให้คนใน ครอบครัวเป็หมิงเลื่อนสายตากลับมายังยี่เฟิงอีกครั้ง ทันที

ทว่าเรื่องราวกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เปยใต้เอ่อหวัง-

เสียงแรกที่ดังขึ้นมาก่อนคือท่านปู่เป่หมิง “ยี่เฟิงอา ยุยังน้อย เรื่องแต่งงานยังเร็วเกินไป เป่ยใต้เอ๋อ เธอกับ เจ้าสองต่างหาก พวกเธอไม่รีบแต่ฉันรีบนะ”

เป่ยหมิงเฟยหย่วนรีบร้อนเสริมคำ “ใช่แล้ว ฉันเองก็ รู้สึกว่ายี่เฟิงอายุยังน้อย ตอนนี้จะมาพูดเรื่องแต่งงาน ยังเร็วเกินไป!”

ความจริงแล้ว เรื่องยี่เฟิงอายุน้อยหรือไม่ไม่ใช่ ปัญหา แต่ว่ากู้ฮอนที่อยู่ข้างกายเขานั้นไม่ใช่ตัวเลือกที่ อยู่ในใจของท่านปู่เป้หมิงและเหมิงเฟยหย่วนต่าง หาก!

ล้อเล่นหรือเปล่า หญิงสาวที่เอามาเป็นของเดิมพัน ใครจะโง่พอไปจริงจังด้วย?

สีหน้าของยี่เฟิงหม่นลง

กู้ฮอนเองก็แอบถอนหายใจเงียบเชียบ

เห็นได้ชัดว่า เปยใต้เอ่อผู้ไม่รู้สาเหตุนี้ ได้แต่ตกใจ อยู่ภายใน คิดสงสัยว่าบางที่สถานะของกู้ฮอนคง ต่ำต้อยเกินไป ท่านปู่เปหมิงจึงไม่เห็นคุณค่าของเธอ

“หี ๆ ดูท่านลุงเป้หมิงพูดสิคะ เรื่องแต่งงานของหนู กับโม่….เรื่องนี้ให้ท่านกับพ่อของหนูเป็นคนจัดการสิ!” พอพูดถึงเป็หมิงโม่ ความขุ่นเคืองในใจของเป่ยใต้เอ๋ อก็ค่อยคลายลง

โดยไม่รอฟังคำตอบของท่านปู่เป่ยหมิง เป่หมิงโม่กลับเอ่ยปากโพล่งขึ้นมา

“ในเมื่อเป่ยหมิงยี่เฟิงกลับมาแล้ว ในฐานะหลานคน โตตระกูลเป่ยหมิง การแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ธุรกิจ อันเป็นภารกิจอันใหญ่หลวงก็ให้เป่ยหมิงยี่เฟิงรับผิด ชอบไปสิ!”

เมื่อน้ำเสียงแข็งแกร่งเฉียบคมของเป่หมิงโม่เงียบ ลง บรรยากาศก็พลันขุ่นมัว!

สีหน้าของเป่ยใต้เอ่อซีดขาว “โม่ ว่ายังไงน่ะ?” คุณหมายความ

ใบหน้าของท่านปู่เป่หมิงแดงก่ำ ดวงตาเขียวปั๊ด!

ยี่เฟิงขมวดคิ้วเข้ม ลอบกำหมัดแน่น

“ไม่ ไม่ได้!” ฝ่ายที่เอ่ยปากคัดค้านออกมาคือ หลันเนี่ยนแม่ของยี่เฟิง เธอพูดขึ้นมาอย่างสั่น ๆ ด้วย ความกล้าหาญ “แหะ ๆ ความหมายของฉันคือ ภารกิจ ใหญ่หลวงอย่างการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระ กูลเป่หมิงและเป่ย เกรงว่ายี่เฟิงของพวกเราจะไม่คู่ควร อีกทั้งคุณเป่ยก็มาจากตระกูลโด่งดัง กิริยามารยาทก็ อ่อนโยน…”

“งั้นก็ยิ่งเหมาะสมเข้าไปใหญ่!” เป่ยหมิงโม่ตัดบท หลันเนี่ยนอย่างเย็นชา “พี่สะใภ้เลี้ยงดูมาอย่างดี ข้อ เรียกร้องของตระกูลเป่ยเองก็เพียงต้องการงาน แต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลเปหมิง ดังนั้นจะ แต่งกับคนไหน ก็ไม่ต่างกัน”
คู่สามีภรรยาเป้หมิงเฟยหย่วนกับหลันเนี่ยนตกใจ

กันจนหน้าซีดเผือด ยี่เฟิงอยู่ในตระกูลเป็หมิงนับว่าไม่มีอำนาจใด ๆ

หากแต่งงานกับเป้ยใต้เอ๋อก็เหมือนกับแต่งเข้าบ้านตระ

กู๋เป่ย เป็หมิงโม่จะได้ถีบเขาออกไปให้ไกลยิ่งขึ้น!

การกระทำเช่นนี้ของเหมิงโม่จะต่างจาก “แม่นาง เจาจวินเขตแดน อย่างไรกัน?

กู้ฮอนได้ยินก็เข้าใจได้ คนสารเลวคนนี้เพียงคิด อยากโยนเผือกร้อนเป่ยใต้เอ๋อไปให้กับยี่เฟิงเท่านั้น!

เธอนึกถึงภาพวันนั้น ที่เปียใต้เอ๋อฆ่าตัวตายจน ต้องเข้าโรงพยาบาล ร้องห่มร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ คน อย่างเขา เป็หมิงโม่ กลับทิ้งไว้เพียงคำพูดอันเย็นชาว่า “ไม่รักก็ไม่แต่ง!”

แล้วตอนนี้ เขามีสิทธิ์อะไรมายัดเยียดให้กับยี่ เฟิง? ทำลายความสุขของยี่เฟิงลง?

เลวทรามต่ำช้า หน้าไม่อาย!

เธอไม่มีทางยอมให้แผนการของคนสารเลวนี้สม ดังใจ!

ดังนั้น เธอจึงลูบปอยผมบนหน้าผาก เหยียดมุม ปากเยาะเย้ยพูดขึ้น-

“อ้าว แล้วทำเหมือนกับว่าฉัน แฟนสาวอย่างเป็น ทางการของยี่เฟิง ตายไปแล้วเนี่ยนะ? ต่อให้เขาจะ แต่งงานก็ต้องแต่งกับฉันค่ะ! ไม่เคยได้ยินที่เขาว่าอะไรที่ไม่ต้องการก็อย่าไปให้คนอื่น เหรอคะ? อา สอง?!”

เธอจงใจเน้นหนักคำว่าอาสอง สองคำนั้น สีหน้าของเป่หมิงโม่ถถึงทึงขึ้นมาทันคว้น!

กู้ฮอนไม่สนใจสายตาของคนอื่น ส่งสายตามีดบิน ไปยังเป่ยหมิงโม่ แล้วพูดต่อ “ยิ่งคุณเป่ยมีสถานะสูงส่ง ทั้งปักใจรักแต่อาสองแล้ว แบบนี้ถึงจะหาคนที่รู้จักรู้ ใจมาเสียบแทนไม่ได้ อาสองก็เก็บไว้กับตัวเองดีกว่า ค่ะ! ขึ้นส่งมาให้ยี่เฟิงของเรา พอเรื่องแพร่ออกไปจะไม่ ทำให้คนนอกเขาหัวเราะเยาะตระกูลเป่ยหมิงกันเหรอ?”

คำว่า “ยี่เฟิงของเรา ที่เธอจงใจเน้น ทำให้เขา ขมวดคิ้วเข้มยิ่งขึ้นไปอีก!

กู้ฮอนพูดออกมาอย่างนี้ คนในตระกูลเป่หมิงต่าง ลอบถอนหายใจไปตาม ๆ กัน

ในเมื่อคุณอาคนนี้ไม่ต้องการผู้หญิง หากให้หลาน แต่งแทน จะไม่ทำให้ตระกูลเป่ยอับอายหรอกหรือ?

เปหมิงยันลอบส่งนิ้วโป้งไปทางกู้ฮอน สายตานั้น ราวกับจะชื่นชมในความใจกล้าของกู้ฮอน!

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเป้หมิงโม่ปรากฏเส้น เอ็นปูดโปนขึ้นจาง ๆ เอ่ยเสียงเยียบเย็นแหบต่ำ-