ตอนที่166 สงครามการอาบน้ำ1

“ซี้ด ในที่สุดก็มีชายคนหนึ่งทนไม่ไหว พูดจาโผงผาง ออกมา “คุณเช็ดหลังให้คนแบบนี้เหรอ! นี่คุณจะลอกหนัง ผมรีไง?”

ก็ถ้าไม่ใช้แรงจะทำความสะอาดคราบในรูขุมขนได้

อย่างไรล่ะค่ะ?”

หลังจากนั้นไม่นาน

“ซี้ด – เล็บของผู้หญิงอย่างคุณนี่เก็บให้ผมหน่อยได้ ไหม! อยู่บนเตียงแล้วค่อยเอามาใช้!”

ฝันไปเถอะค่ะ!!”

เฉิงเฉิงดึงตู้เสื้อผ้าเปิดออกอย่างเงียบๆในห้องนอน

โชคดีตอนที่หยางหยางมาถึง ก่อนหน้านั้นแม่บ้านของ ตระกูลเป้หมิงได้นำเสื้อผ้ามาให้แล้ว

เขาเลือกชุดสูทสไตล์อังกฤษ และสวมมันเงียบๆ

หยางหยางที่อยู่กับเครื่องเล่นเกมนั้นหันหลังกลับมาใน ที่สุด “เป๋หมิงซิเฉิงได้โปรดอย่าทำเหมือนไร้ชีวิตขนาดนั้น ได้ไหม? ใส่อย่างกับจะไปงานศพ ไม่เห็นจะดูดีเลย”

เฉิงเฉิงยังคงผูกเนกไทขนาดเล็กอย่างสงบในกระจก โดยไม่ได้มองหยางหยางเลย “คุณลุงกับคุณป้ากลับมาแล้ว คืนนี้ฉันต้องแต่งเป็นทางการหน่อย เพราะนี่เป็นครั้ง แรกที่เจอกัน”

อ่อๆ ฉันเคยได้ยินคุณอาพูดมานิดหน่อย ดูเหมือนว่า คุณพ่อจะไม่ค่อยชอบคุณลุงตระกูลเป่หมิงคนนั้นมากนัก! แต่นายก็ยังให้หน้ากับคุณลุงเนี่ยนะ?”

หยางหยางเกาที่หน้าผาก คิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นดวงตาก็ หลรี่ลง ยิ้มขึ้นและพูดว่า “นี่เป่หมิงซิเฉิงนายนี่ไม่เชื่อฟังเลย

นะ..”

เฉิงเฉิงยิ้มที่มุมปากของเขา

จากนั้น ยกหวีขึ้นมาเหมือนสุภาพบุรุษตัวเล็กๆ แล้วค่อยๆ จัดผมสั้นของตัวเองอย่างระมัดระวัง

โดยไม่พูดอะไร

“นี่ ฉันขอเตือนไว้ก่อน! ฉันไม่ได้ว่าอะไรถ้านายจะกวน อารมณ์คุณพ่อ! แต่อย่าให้ฉันต้องเดือดร้อนเพราะนายละ กัน!” หยางหยางพูดขึ้น

เฉิงเฉิงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “นายเล่นเกมไปเถอะ ถ้าไม่มี อะไรอย่าได้ออกไปไหน เพื่อที่จะได้ไม่โดนจับได้”

“เข้าใจแล้ว ขี้บ่นจัง!” หยางหยางพูดพึมพำและเล่นเกม ต่ออีกครั้ง

เฉิงเฉิงยืนอยู่หน้ากระจก ตรวจสอบรูปร่างหน้าตาตัวเอง ก่อนยึดตัวตรงแล้วก้าวออกจากห้อง เปิดประตู

ฉิงฮัวที่อยู่ด้านนอกพูดขึ้น “นายน้อย”
โชคดีที่ตำแหน่งนั่งของหยางหยางและประตูห้องเป็น จุดบอด ทำให้ฉิงฮัวมองไม่เห็นอะไร

ปัง

เสียงปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง

เฉิงเฉิงกลายเป็นสุภาพบุรุษตัวเล็กๆ ก่อนเงยหัวขึ้น “เรียบร้อยแล้วครับ”

ไปแจ้งให้นายทราบนี้” “ครับ ผมจะ

ฉิงฮัวพูดขณะที่เดินไปที่ห้องนอนของเป่หมิงโม่ ประตูยัง คงปิดอยู่ เพียงแต่เขาไม่กล้าเปิดประตูนั้น ก่อนจะยกมือ ขึ้น และเคาะประตูเบาๆ “เจ้านายครับ นายน้อยเฉิงเฉิงแต่ง ตัวเรียบร้อยแล้วครับ รอนายอยู่นะครับ

ทันทีที่พูดจบ เขาดูเหมือนจะได้เสียงหลังจากนั้น

คล็ด-

ประตูห้องอาบน้ำในห้องนอน ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว!

จากรอยแยกประตู ฉิงฮัวเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมสยาย เนื้อตัวเปียกโชกนั่งกลิ้งออกมาจากห้องน้ำด้วยอารมณ์ หุนหัน

“หมิงโม่ สมควรแล้วที่คุณเป็นไข้สูง! รู้อย่างนี้ฉันไม่น่า ช่วยคุณเลย ปล่อยให้คุณป่วยไข้จนตายไปเลย…. อนลุกขึ้นจากพื้นในขณะที่ส่งเสียง

หลังจากนั้น ร่างกายสูงใหญ่ของโม่ ก็ก้าวออก จากห้องอาบน้ำ
เนื้อตัวของเขา พันแค่ผ้าเช็ดตัวเล็กๆไว้รอบเอวของเขา บนร่างกายนั้นยังหลงเหลือคราบน้ำ

ขวดน้ำเกลือหายไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่มือนั้นยังมีเข็มน้ำเกลืออยู่ และมีเลือดออก.. เป้หมิงโม่ เห็นฉิงฮัวจากรอยแยกที่ประตู เขาขมวดคิ้ว อย่างไม่รู้ตัว “ฉิงฮัว ไปเอาชุดปฐมพยาบาลมา”

เลือดหยดลงมาถึงปลายนิ้วของเขา และลงไปกับพื้น

“ครับนาย!”

สามสิบวินาทีต่อมาฉิงฮัวเข้ามาพร้อมกล่อง

ปฐมพยาบาล

เป่หมิงโม่นั่งอยู่บนเตียงหยิบอุปกรณ์ทำแผลโดยไม่พูด อะไร ใบหน้าเย็นชา จับเข็มที่อยู่หลังมือออก และทำการ ฆ่าเชื้อแผลใส่ยาอย่างนิ่งสงบ..

ดูเหมือนว่าเขาจะชินกับการได้รับบาดเจ็บเล็กๆแบบนี้ ถึง

ได้นิ่งสงบต่างจากคนธรรมดา

กู้ฮอนจ้องที่หลังมือเปื้อนเลือดของเขา กัดริมฝีปาก บอก ตัวเองว่าอย่าเห็นอกเห็นใจผู้ชายคนนี้!

เขาสมควรได้รับมัน!