ตอนที่ 146 ของเล่นก็คือของเล่น1

เธอนั้นสีหน้าเสีย แล้วก็ตะโกนออกมาว่า “เป๋หมิง โม่ คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่เล่นแล้ว อย่าเอาโครงการ “หยิง” มากดดันฉัน ต่อให้คุณนั้นทำลายบริษัทกู้ซื่อ ฉันก็ไม่มีความคิดอะไร ไอ่ชั่ว หยุดเดี๋ยวนี้”

“หืม ? เมื่อก่อนไม่ใช่คิดว่าจะทำเพื่อบริษัทหรือ ? ไม่ใช่เพื่อบริษัทแล้วทุ่มเทหรือ ? จะให้ฉันทำคุณไหม ? กู้ฮอน ทำไมตอนนี้ บริษัทกู้ชื่อไม่สำคัญแล้วหรือ ? ” เขานั้นก็ได้พูดต่อไปว่า “หรือว่า คุณใช้ร่างกายของ คุณนั้นไปดึงดูดผู้ชาย หลังจากนั้นก็จะได้เป็นคุณนาย ของคนบ้านรวยหรือ ? ก็จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีกลแว ? ”

คำพูดของเขานั้น เหมือนกับมีดน้ำแข็งที่ทิ่มแทง ใส่หัวใจเธออย่างรุนแรง

เธอนั้นก็ได้ใช้สายตาที่เหมือนหินนั้นมองไปยังเขา แล้วพูดว่า “เป่หมิงโม่ อย่ามาทำร้ายคนอื่นมากเกินไป ต่อให้เป็นแบบนี้แล้วทำไม ? มันเกี่ยวอะไรกับคุณ ?”

หลังจากที่แม่ของเธอนั้นกลับมายังข้างกายพ่อนั้น เธอก็ตายใจแล้ว

การพนันแพ้ในคืนนั้น เธอก็บอกตัวเองว่า เป็นการ เสียสละครั้งสุดท้าย

บริษัทกู้ซื่อจะได้งานโครงการ “หยิง” ไหม เธอนั้น ไม่สนใจ
แต่ว่า แต่ที่มองเห็นสีหน้าที่น่าเกลียดของเป่หมิง โม่นั้น เธอนั้นก็ไม่อาจจะไม่โมโหได้เลย

โดยเฉพาะตอนที่เขานั้นรู้ว่าเขานั้นเป็นพ่อของลูก เธอนั้นก็ไม่อยากจะกลายเป็นคนแปลกหน้า เพราะว่า เขานั้นแขวนลูกคนหนึ่งไว้อยู่บนเส้นด้าย และอีกด้าน หนึ่งก็คือ เธอนั้นเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเช่นนี้

ในความคิดที่เป็นปัญหาเช่นนี้ ทำให้เธอนั้นนอนไม่

หลับเลย

จนถึงการปรากฏตัวของยี่เฟิง

จนถึงการปรากฏของยี่เฟิงที่มีสายตาที่อ่อนโยน เช่นนั้น แล้วก็เหมือนกับมีความอบอุ่น ทำให้เธอนั้นมี ความอุ่นใจเกิดขึ้น

ตอนนั้น เธอนั้นมีความหวั่นไหว

และในตอนนี้เป่ยหมิงโม่นั้นมีความบ้าคลั่ง ทำให้เธอ นั้นเข้าใจถึงว่า หากมีปัญหาเรื้อรังกับชายคนนี้ ก็ ทำร้ายตัวเองดีกว่า

ซูหวั่นยิ่งนั้นก็คือตัวอย่างที่ดีที่สุด

“เกี่ยวอะไรกับฉัน ?” เขานั้นมีความโมโห “ดี งั้นผม จะให้คุณรู้ว่า จะเกี่ยวอะไรกับผมหรือไม่”

หลังจากนั้น เป่ยหมิงโม่นั้นก็ได้ยกตัวเธอขึ้นมา แล้ว ก็อ้าขาของเธอทั้งสองข้างนั้นออกมา แล้วก็หลังเธอนั้น พิงอยู่กับพวงมาลัย
กู้ฮอนนั้นตกใจ

แล้วก็คิดไปถึงเรื่องบาร์เซโลนานั้นขึ้นมา ทำให้ เธอนั้นมีสีหน้าที่จืดชืด

…ไอ้บ้า จะทำอะไร ?”

“ทำคุณไง”

กู้ฮอนนั้นตกใจจนสุดขีด ก็เลยเสียการควบคุม ทางการพูดไป

เป่ยหมิงโม่นั้นบ้าคลั่งและเยือกเย็น จนกระทั่งมอง เห็นความโมโหในตัวของเขา ซึ่งเธอนั้นถูกกอดรัดแน่น อยู่ในอ้อมอกของเขา

เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน เธอจึงมีสติกลับมา แล้ว ก็ตะโกนออกมา

“ไอ้เดรัจฉาน ฉันไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของเขา”

“เครื่องระบายอารมณ์ ?” เขานั้นหรี่สายตาลง แล้ว ก็มองไปยังเธอ มือนั้นก็ได้ไปจับยังปากของเธอ แล้ว ก็ได้ไปจับมือสร้อยที่อยู่บนหน้าอกของเธอ “กู้ฮอน ฉัน นี่บ้าคลั่งขนาดนี้จึงจะส่งสร้อยเส้นนี้ให้คุณ

ร่างกายเธอนั้นสั่น แล้วก็โมโหแล้วพูด “ไม่อยาก เสียมันก็เอาคืนไป ใครเห็นค่า”

“ใครเห็นค่า ?” เขานั้นก็ยิ่งหรี่สายตาเล็กลง ซึ่ง เหมือนกับสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวมาก ๆ

เขานั้นก็ได้ใช้ปากของตัวเองนั้น กัดไปยังหน้าอกของเธอนั้นอยากรุนแรง

ซึ่งมีรอยของฟันนั้นประทับอยู่ตรงหน้าอกของเธอ

“โอ้ยยยย” กู้ฮอนเจ็บอย่างมากมาย

เขานั้นจึงยอมปล่อยออกมา แล้วก็ยังจับเอวของ เธออยู่ “ฮอน ในเมื่อคุณนั้นเป็นของผม ก็อย่าทำให้ผม นั้นโมโห เพียงแค่คุณนั้นตัดสัมพันธ์กับไอ้นั่น ฉัน สัญญาว่า จะให้คุณนั้นอยู่กับความหรูหราร่ำรวย”

เป็หมิงโม่นั้นพูดน้ำเสียงที่ฟังแล้วอ่อนโยน แต่กู้ ฮอนนั้นฟังแล้วกลับมีความกลัว

“หรูหราร่ำรวย ?” เธอนั้นหัวเราะออกมา แล้วก็มอง ด้วยสายตาที่เยือกเย็น “เป่าหมิงโม่ คุณคิดว่าฉัน ต้องการพวกนี้หรือ? คุณคิดว่าฉันจะเหมือนกันซูยิ่ง หวั่นหรอ ?”

เขานั้นมีสายตาที่โกรธ “แล้วคุณต้องการอะไร ?”

“ต้องการอะไร ?” เธอนั้นหัวเราะออกมา แล้วน้ำตา ก็คลออยู่ตรงนั้น แต่ไม่อาจจะหล่นร่วงลงมาได้ “เป่ห มิงโม่ ฉันต้องการจะหลีกห่างคุณให้ไกลที่สุด ฉัน ต้องการอิสระ”

“อย่าไปคิด” เขานั้นตัดคำพูดของเธออย่างทันที “นอกจากฉันไม่ต้องการคุณ ไม่งั้นคุณก็อย่าหวังอิสระ” แล้วก็ได้จับเอวของเธอนั้นแน่นขึ้นกว่าเดิม ซึ่งจะทำให้เธอนั้นยากที่จะหายใจ
“เพราะอะไร ? เป็หมิงโม่ คุณไม่รักฉัน ทำไมจะ ต้องกักขังฉัน ?”

เธอนั้นถามด้วยความสุขุม แต่มองไปยังสายตา ของเขา

“ใครบอกว่าผมไม่รักคุณ ผมรักคุณ…. ทันใดนั้น เสียงของเขาก็มีความสะดุดเกิดขึ้น เธอนั้นได้ฟังแล้วก็ รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น ไม่คุณว่าเขานั้นจะพูดต่อไปว่า “ร่างกายของคุณ ฉันรักคุณตรงริมฝีปากคุณ รักคุณ ที่นอนอยู่บนเตียงผมแล้วทำให้ผมหลงใหล”

ซึ่งทำให้เธอนั้นต้องใจสลายลง

“เป้ หมิงมู่ มันไม่ใช่คน” เธอนั้นโมโหแล้วก็ยกมือ

ขึ้น

พัวะ

มือนั้นตบลงไปที่ใบหน้าของเขา

ทันใดนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นมาทันที

ข้างนอกรถนั้น เต็มไปด้วยความมืดมิด