ตอนที่ 142 คนเก่ากลายเป็นเพื่อนร่วมงาน1

ตอนที่142 คนเก่ากลายเป็นเพื่อนร่วมงาน1

“แม่ได้ไปต่างประเทศมาหลายวัน หยางหยางนั้น ชอบโทรมาวุ่นวายกับหนูเหลือเกิน” เฉิงเฉิงก็ได้มี สีหน้าที่ค่อนข้างเป็นห่วง

“เป็นห่วงเขารี ? ” กู้ฮอนนั้นได้มองเข้าใจลูกอย่าง ทะลุปรุโปร่ง ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่าวุ่นวาย แต่มี สายตาที่ค่อนข้างเป็นห่วงหยางหยาง

เฉิงเฉิงนั้นกัดริมฝีปาก ท่าทางนี้เหมือนกับเป้หมิง โม่เป็นอย่างมาก

“ไม่รู้ว่าเขานั้นถูกพ่อนั้นขังไว้ที่ไหน เขาบอกว่า เป็นบ้านที่สวยงามมาก ๆ หลังจากนั้นถูกขังไว้ไม่ให้ ออกมา” สายตาของเฉิงเฉิงนั้นมีความเศร้าเล็กน้อย “หนูนั้นเข้าใจความรู้ถึงที่ถูกขังเช่นนั้น ไม่มีอิสระ ไม่มี ใครรัก เหมือนกับถูกคนทั้งโลกนั้นทิ้งไป ไม่มีความ ปลอดภัย หยางหยางไม่เคยมีความสุขแน่นอน”

กู้ฮอนนั้นก็รู้สึกเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แล้วก็เข้าไปกอดหยางหยาง “อืม แม่ก็เป็นห่วง

เขา…”

เหตุการณ์ที่บาร์เซโลนา เธอนั้นยังจำได้ไม่ลืม

เลื่อน

เธอนั้นถูกเป่หมิงโม่นั้นเคยช่วยเหลือเธอ รู้สึกรักตื่นเต้นใจ และยังช่วยเธอเอาไว้ ความทรงจำในทุกวัน เหมือนกับทีวีกำลังฉายซ้ำ ๆ อยู่เช่นนั้น

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอนั้นมีความรู้สึกแบบนั้นกับ เขา แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนไป

ถึงแม้กระทั่งสิ่งที่เต็มด้วยความรู้สึก ที่เจ็บปวด และมีความสุข

คุณแม่ ให้หนูกลับไปที่บ้านเหมิงเถอะ” ประโยค ที่พูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความลำบากใจ แล้วสายตา ที่มองแม่อย่างไม่อยากไป

กู้ฮอนนั้นมือไม้สั่นไปหมด แล้วก็กอดลูกให้แน่น กว่าเดิม “ไม่ได้ ลูกของแม่ ลูกอยู่ที่นั่นมาห้าปีแล้ว ใช้ ชีวิตไม่มีความสุข แม่จะให้เราไปลำบากที่นั่นได้ อย่างไร แม่ไม่ยินยอมเด็ดขาด”

“แต่หยางหยางเขา..

“แม่ก็ไม่อยากให้หยางหยางนั้นลำบาก โทษทีที่แม่ ไม่ดูแลลูกให้ดี เป็นความผิดของแม่ทุกอย่าง” วินาทีนี้ เธอนั้นก็คิดว่าเธอนั้นไม่มีความสามารถที่มากพอใน การต่อสู้กับเป้หมิงโม่

เฉิงเฉิงนั้นอยู่ในอ้อมกอดของแม่ แล้วก็ส่ายหัว ใน ใจก็ลำบากไปหมด “ไม่ใช่ความผิดของแม่อย่าไปโทษ ตัวเองเลย เรื่องราวแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก”

“เห้อออ แม่จะทำอย่างไร ? ควรทำอย่างไร ? ” และในตอนนี้ เธอนั้นก็เริ่มสับสน
การเผชิญกับเป้หมิงโม่ เธอไม่รู้ว่าจะเอาลูกคืน มายังไง ? แล้วเธอนั้นจะจัดการอย่างไร

วันต่อมา

เธอก็กำลังส่งเฉิงเฉิงขึ้นไปยังรถโรงเรียน

กู้ฮอนนั้นได้ถูกพ่อกู้เชิงเทียนโทรหาให้กลับมา บริษัทกู้ซื่อ

“ยี่เฟิง การกลับมาของคุณนี่ดีมากมาย ไม่เจอกัน หลายปี ก็ยังคงเป็นคนที่สง่างามเหมือนเดิม ฮ่า ๆๆๆ”

กู้ฮอนก็ตกใจเล็กน้อย

คนที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นเงาของเขานั้น มันทำให้ เธอรู้สึกแสบตา

ซุนจุนฮาวก็ยังอยู่ พอเห็นกู้ฮอนเข้ามา ก็ได้พูด อย่างมีมารยาทว่า “รองประธาน”

กู้เชิงเทียนนั้นเห็นกู้ฮอนเข้ามา ก็กวักมือเรียก “มา นี่หน่อย”

กู้ฮอนนั้นทันใดนั้นรู้สึกขานั้นอ่อนแรงลง แล้วก็ ขณะที่เดินอยู่นั้น เสียงของรองเท้าส้นสูงนั้นก็มีเสียง กระแทรกขึ้น

เธอนั้นก็รีบเดินมาที่โซฟาแล้วก็นั่งข้าง ๆ ซุนจุน

ฮาว

กู้เชิงเทียนก็ได้มองยี่เฟิงแล้วยิ้ม “ยี่เฟิง มีสักครู่ ฟังอันขีบอกว่า ความจริงแล้วคุณและฮอนนั้นเป็นเพื่อนเก่าแก่กัน ดังนั้นก็ไม่ต้องแนะนำตัวเองแล้วมั้งนะ ฮ่า ฮ่า ?”

ยี่เฟิงนั่งอยู่ตรงหน้าของกู้ฮอน มีมารยาทแล้วพยัก หน้าไปยังกู้เชิงเทียน “ใช่แล้วขอรับ คุณลุงกู้”

หลังจากนั้น สายตาที่งดงามนั้นก็มองไปยังกู้ฮอน แล้วยิ้มว่า “ฮอน พวกเราพบกันอีกแล้ว”

กู้ฮอนนั้นมีสีหน้าที่จืด ในใจนั้นก็เริ่มมีความหวาด กลัว ท่ามีก็เหมือนกำลังตอบว่า “ใช่แล้ว เจอกันอีก แล้ว”

เพียงแต่ เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

เมื่อคืนนั้นยังเห็นเขานั้นกำลังนั่งเครื่องบินไปเมือง A อยู่เลย แต่ทำไมวันนี้กลับมาเจอกันแล้ว

“ฉันได้ยินที่ปรึกษาซุนว่า ยี่เฟิงตอนเช้าได้ถึง เมือง A แล้วก็กลับมายังบริษัทกู้ซื่อ ยี่เฟิง ลุงนั้นต้อง ขอบใจมาก ๆ เลยนะ ครั้งนี้ตระกูลกู้นั้นก็ได้เพิ่มแม่ทัพ ที่มีฝีมืออีกคนแล้ว”

“ทำงาน ?” กู้ฮอนตกใจ

กู้อันขีไม่มีความพอใจแล้วพูดว่า “ทำไม ไม่ต้อนรับ ยี่เฟิงมาทำงานที่นี่หรือ ? ยี่เฟิงเป็นคนที่พ่อนั้นเชิญมา เองเลยนะ”

ตอนวัยเด็กนั้น คนกลุ่มนี้นั้นก็เล่นและเติบโตมา ด้วยกัน ตอนนี้ก็ได้นำสิ่งเหล่านั้นลืมไปหมดแล้ว ทุก คนนั้นก็แต่งตัวด้วยท่าทางที่สง่า และก็มาพบกันอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งไม่ได้เหมือนกับตอนเด็กแล้ว แต่กลับ กลายเป็นแต่ละคนที่สงบนิ่ง

กู้ฮอนนั้นที่รู้สึกกับยี่เฟิงในห้าปีที่ผ่านมานี้ ซึ่งบอก ได้เลยว่าไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างเลย แต่กลับคิดถึงไม่ เลยว่า ยี่เฟิงครั้งนี้จะหลายมาเป็นสถาปนิกก่อสร้างใน บริษัท

“ยี่เฟิงคือเป็นสถาปนิกก่อสร้างหน้าใหม่ในยุโรป เลยนะ คุณพ่อ คุณมีคนช่วยคนใหม่แล้ว ครั้งนี้ โครงการ “หยิง” นั้นจะต้องเป็นของตระกูลกู้แน่นอน ” กู้อันขี้นั้นยินดีต้อนรับยี่เฟิงอย่างยินดียิ่ง ถึงแม้จะมี ซุนจุนฮาวที่อยู่ ณ ที่นั้น แต่เธอนั้นก็ไม่ได้สนใจแต่ อย่างใด

“ใช้แล้วกู้เชิงเทียนนั้นยิ้มออกมา “ฮอน ประธาน เป็หมิงตรงนั้นก็ต้องลงแรงหน่อยนะ ตอนนี้พ่อนั้นให้ เรานั้นมีคนเก่งอยู่ข้างกาย อย่าพอถึงเวลาสำคัญแล้ว พลาดล่ะ ยี่เฟิง โครงการ “หยิง” ก็ต้องพึ่งเราแล้วนะ”

“คุณลุง อย่าเกรงใจไปเลย ผมต้องขอบพระคุณที่

ให้โอกาสกับผม” ยี่เฟิงพูดเสร็จก็เงียบไป เขานั้นก็ได้

มองกู้ฮอนอยู่เช่นนั้น แล้วก็ยื่นมือออกมา “ฮอน หวังว่า

จะได้รับความร่วมมืออย่างดี”

ท่าทางที่งดงาม ซึ่งเต็มไปด้วยลมหายใจขอ งกู้สอน เธอหวังว่ามือที่ยี่เฟิงยืนมานั้น จะไม่เหมือ นกับเป็หมิงไม่ที่รุนแรง และน่ากลัวเช่นนั้น มีอของยี่ เพิ่งนั้นเหมือนกับมือของวัยรุ่น สะอาดและงดงาม
เธอนั้นตกใจ แล้วก็ยื่นมือออกไปจับมือของยี่เฟิง ในใจนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ยิ้มแล้วพูดว่า “ยินดี ในความร่วมมือ”

หลังจากอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป

กู้ฮอนนั้นก็ได้บนด้านของบริษัท