ตอนที่ 134 วาดภาพริมชายหาด1

แต่เธอจะรู้ได้ไง จนกระทั่งตอนหลัง เมื่อเธอกลับ มาที่บาร์เซโลนาเพียงลำพัง เมื่อเธอมาที่ถนนภายใต้ ท้องฟ้ายามค่ำคืนเส้นนี้เพียงลำพัง เธอก็จะร้องไห้จน ไม่สามารถร้องออกมาได้อีก… อย่างที่ซูชื่อเจินหรูพูด ต้องเจ็บก่อนถึงจะจำ เธอจะจดจำมันตลอดไป จะ จดจำว่าเขาเคยทำร้ายเธอ จะจดจำปลายนิ้วที่นุ่มนวล ของเขา จะจดจำลมหายใจของเขา จะจดจำเสียง กระซิบของเขาในขณะที่เขากำลังกอดพ่อของเธออยู่

มีคนพูดว่า สถานที่ที่เปรียบเหมือนสวรรค์บนดิน ของเหล่าบรรดาพวกผู้ชายนั้น ไม่ใช่ที่ไทยหรือที่คิวบา แต่เป็นที่… บาร์เซโลนา

เพราะว่าที่นี่มีชายหาดที่ชื่อว่า Gold Coast ซึ่ง ถือว่าเป็นจุดท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งบาร์เซโลนาเลยก็ ว่าได้

หาดทรายนุ่ม พระอาทิตย์สีเหลืองทอง น้ำทะเล สีน้ำเงินอมเขียว เกลียวคลื่นสีขาว และลมทะเลเย็นๆ นั้น ทำให้คนที่มาเยือนรู้สึกผ่อนคลาย

และที่สำคัญที่สุดคือ ตามชายหาดเต็มไปด้วยสาว สเปนในชุดบิกินี่ที่มาจากคาตาโลเนีย สาวพวกนี้มีหน้า ตาสะสวย และยิ่งบวกกับผมที่ยาวสลวยนั่น ยิ่งทำให้ดู เซ็กซี่เข้าไปใหญ่
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอยังดูมีชีวิตชีวา และมีความ สดใสอยู่ในตัวอีกด้วย

ผู้ชายจากทั่วทุกมุมโลกไม่อาจคลาดสายตาไป จากพวกเธอได้ เพราะพวกเธอนั้นน่าดึงดูดใจจริงๆ

พอกู้ฮอนเห็นพวกผู้หญิงพวกนั้นแล้ว เธอก็ก้มลง มามองหุ่นของเธออย่างหัวเสีย

พลางหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอด้วยความ ขมขึ่นด้วย

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอนั้นอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำตัว เดียว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ สีผิว ของเขาเป็นสีน้ำผึ้ง พอยิ่งสะท้อนกับแสงแดดแล้วยิ่งดู เซ็กซี่เป็นบ้า

เขาเป็นคนรูปร่างสูง สูงกว่าพวกคนยุโรปบางคน ซะด้วยซ้ำ

หน้าคมเข้มบวกกับผมสีดำนั่น เป็นส่วนผสมที่ ลงตัวของพวกชาวเอเชียและยุโรป

รูปร่างและขนหน้าแข้งภายใต้กางเกงว่ายน้ำของ เขานั้น ดึงดูดใจผู้หญิงหลายๆคนเป็นอย่างมาก..

“นี่… เป้หมิงโม่ นายต้องการจะสื่ออะไรถึงพาฉัน มาที่นี่นะ”

เธอหัวเราะพลางมองไปที่พวกผู้หญิงพวกนั้น แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะต้องถอนหายใจ นี่มันหายนะของเธอ ชัดๆ!
เธอมองดูตัวเองในชุดว่ายน้ำวันพีชสลับกับมอง เป่ยหมิงโม่ด้วยความเคือง

เธออายจนต้องกอดเอวบางๆของตัวเองเอาไว้

แม้ว่าหุ่นเธอจะสู้พวกผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ แต่เมื่อ เทียบกับผู้หญิงชาวตะวันออกแล้ว เธอก็ไม่ได้ด้อยไป กว่าใครเลย

เธอก็มีส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่าดึงดูดเหมือนกัน!

บ้าจริงๆ ที่พอเธอมาอยู่ในฝั่งตะวันออก หุ่นของ เธอกลับเหมือนเป็ดยังไงยังงั้น

เป๋หมิงโม่ยังคงปิดปากเงียบสนิท ไม่พูดอะไร ยัง คงทำตัวเย็นชาอย่างที่เขาชอบทำมาโดยตลอด

การที่เขาใส่แว่นกันแดดนั่นยิ่งทำให้เขายิ่งดูเท่ เข้าไปอีก

บนไหล่ซ้ายของเขาแบบแบกที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ ไว้อยู่

ส่วนมือด้านขวาก็ถือร่มกับเก้าอี้ชายหาดเอาไว้ พอเขาเจอที่เหมาะๆที่ไม่มีคนพลุกพล่านมากนัก เขาก็จัดการกางร่ม

กู้ฮอนเดินใส่หมวกกันแดดตามเขาไป ผมหางม้า ของเธอให้ความรู้สึกว่าเธอเหมือนเป็นเด็กเฟรชชี่ปี หนึ่งที่ดูใสชื่อยังไงยังงั้น

เธอยืนมองเป่ยหมิงโม่ที่กำลังเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ชายหาดที่เขาพึ่งจะกางเสร็จใต้ร่มนั่นตาโต “เป้ หมิงมู่ ที่นายมาถึงที่นี่ไม่ใช่แค่เพื่อที่จะมา

นอนอาบแดดใช่ไหม” เป่ยหมิงโม่มองลอดแว่นออกมาพลางพูดเสียงต่ำ

“เธอก็ไปเล่นน้ำสิ แต่อย่าไปที่ลึกๆล่ะ”

พอพูดจบ เขาก็หยิบที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ของ เขา แล้วบรรจงวาดรูปอย่างสบายใจ

เขาวาดรูปราวกับเป็นนักสถาปนิก พูดได้เลยว่า ฝีมือการวาดรูปของเขานั้น ไม่ได้ด้อยไปกว่านักวาดรูป

มืออาชีพเลย

กู้ฮอนขมวดคิ้ว ตอนกลางวันเขาเปรียบอย่างกับ เทพบุตร แต่พอตกดึกเขากลับเป็นเหมือนกับปีศาจยัง ไงยังงั้น

เธอรีบพูด “ฉันล่ะไม่เข้าใจนายจริงจริ๊ง”

ทำไมเขาถึงดูใจเย็นขนาดนี้เนี่ย

ขนาดมีแต่พวกสาวสเปนสวยๆอยู่ตรงหน้าเขาเต็ม ไปหมด เขายังมีอารมณ์มานั่งวาดรูปหน้าตาเฉยอยู่ แบบนี้อีกเนี่ยนะ

นี่เขาเป็นผู้ชายจริงปะเนี่ย

แต่.. เขาก็พิสูจน์ให้เธอเห็นมามากกว่าหนึ่งครั้ง แล้วนี่เนอะ!

อย่างที่เธอถูกเขาลงโทษมาเมื่อคืนนี้ก็เหมือนกัน
เธอคิดไปก็เคืองไป

แต่หลังจากเคืองได้ไม่นาน เธอก็ถอดหมวก แล้ว วิ่งลงทะเลไปอย่างแฮปปี้

น้ำทะเลที่ไม่เย็นจนหนาวเกินไปทำให้เธอรู้สึก

สบาย

คงจะดีถ้าตัวเล็กทั้งสองได้มาที่นี่

หยางหยางชอบเล่นน้ำกับเธอมาก ส่วนเฉิงเฉิงน่ะ

เหรอ

เมื่อเธอคิดถึงเฉิงเฉิง เธอก็รู้ตัวว่าเธอรู้จักเฉิงเฉิง น้อยเกินไป นั่นเลยทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาชั่ว ขณะ

ทันใดนั้น เธอก็หันกลับไปมองที่ชายหาด ก็ยังเห็น ว่าเขากำลังนั่งวาดรูปอยู่เหมือนเดิม

เขานี่ทำตัวน่าเบื่อจริงๆ

เขาก้มหน้าก้มตาวาดรูป

ใบหน้าหล่อๆของเขานั้นเต็มไปด้วยความเยือก เย็น

กู้ฮอนพยายามเอาชนะเขาโดยการให้เขาเบี่ยง เบนจากสิ่งที่เขาทำอยู่มายังเธอ

เธอตัดสินใจว่ายน้ำไปที่ลึกๆ ถ้าเขายังไม่ตามเธอ มาอีก มันอาจจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นมาจริงๆก็ได้!
เธอกะพริบตาปริบๆ ร่างของเธอห่างไกลออกจาก ชายฝั่งขึ้นเรื่อยๆ “เป็หมิงโม่..”

เขายังคงนั่งวาดรูปอยู่เหมือนเดิม ไม่มีการตอบ สนองอะไรทั้งสิ้น

“โม่..” เธอพยายามพูดเสียงค่อยๆ เขาก็ยังคงอยู่ในท่าเดิม

“โม่..”