ตอน450ยุทธศาสตร์ช่วยชาติ

ตอนที่450 ยุทธศาสตร์ช่วยชาติ

การฝึกซ้อมเสร็จสิ้น จันวิภาจงใจ ซ้อมต่ออีกสักครู่ รอให้ ทุกคนออกจากห้องไปทั้งหมดก่อนแล้วค่อยไปที่ห้องครูฝึก

“คุณครูคะ ฉันมีเรื่องอยากจะขอให้ครูสอนสักหน่อยค่ะ

“เรื่องอะไรหรอ?”

“คือ บริษัทเรามีความคิดที่จะร่วมมือกับหน่วยงานอื่นบ้าง

ไหมคะ?”

“ร่วมมือกับหน่วยงานอื่นหรอ?”

ครูแสดงออกว่ายังไม่เข้าใจในความหมายที่จันวิภาพูด “ก็คือช่วยถ่ายโฆษณาให้กับหน่วยงานอะไรอย่างนี้ค่ะ

ในขณะที่จันวิภากำลังใจจดใจจ่ออยู่ คุณครูสายหัว เอ่ย “อันนี้ฉันไม่แน่ใจ การออกประกาศต่างๆของบริษัท ขึ้น : ต่างๆเป็นหน้าที่ของผู้จัดการปอก เธอไปสอบถามเขาดูได้เลย นะ”

ไปหาเขาหรอ? นั่นก็เท่ากับส่งแกะเข้าปากเสือนะสิ? จันวิภาเครียดกับความคิดเห็นนี้มาก แต่เพื่อเป้าหมาย

ของตัวเอง หลังจากที่เธอลังเลอยู่นาน จึงตัดสินใจไปที่ที่ ทํางานของผู้จัดการปอก

พบกับจันวิภา ผู้จัดการปอกท่าที่จริงจัง เป็นฝ่ายเอ่ยก่อน

“ฉันรู้ว่าฟ้าใสทำให้เธอต้องลำบาก ดังนั้นก็เลยให้เธอ ออกจากทีมฝึกกลุ่มห้า ต่อไป จะไม่มีใครมาวุ่นวายกับเธออีก แล้ว”

ผู้จัดการปอกพูดไปพลางขยับเข้าใกล้กันวิภา ยื่นมือไป แตะไหล่ของจันวิภา

“ฉันไม่เข้าใจ ผู้จัดการปอก ท่านพูดอะไร ท่านเป็นครูฝึก ของพวกเรานะ อยากจะให้ใครอยู่ใครไป ก็อยู่ที่การตัดสินใจ ของท่าน”

จันวิภารับไม่ได้กับท่าทีแบบนี้ รีบหลบหลีกจากผู้จัดการ

ปอก ขณะที่พูดไปก็ขยับหลบจากการสัมผัสของเขา

จันวิภามาอยู่ที่บริษัทนี้ได้ช่วงหนึ่งแล้ว ผู้จัดการปอก พยายามส่งสัญญาณให้เธอไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่ในวิภากลับไม่ เล่นด้วยเลย

แต่ครั้งนี้ระยะประชิดเหลือเกิน ทำให้ใจของผู้จัดการปอก หวั่นจนยากจะอดใจไหว

นับประสาอะไรกับการโอบกอด

หยิ่งทะนงตน แบบนี้จึงน่าเร้าใจหน่อย

เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่

เห็นแววตาที่ลามกของผู้จัดการปอก จันวิภาคิดอยากจะ

เอาแก้วน้ำเทราดหัวเขา

แต่ตัวเองก็ยังมีเรื่องขอให้เขาช่วย จะขู่วามไม่ได้

วู่วามเด็ดขาด

ห้าม

ค่อยๆสงบใจลง จันวิภาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจ : “วัน นี้ที่มาหาผู้จัดการ ไม่ได้จะมาคุยเรื่องการฝึกซ้อมแต่อย่างใด

“เธออยากจะคุยเรื่องอื่นหรอ ฉันก็ยินดีจะเป็นเพื่อนรับฟัง

ผู้จัดการปอกพูดไป ก็ขยับเข้ามาชิดอีกครั้ง

แต่ในวิภาไม่รอให้ผู้จัดการได้เข้าใกล้ ข้างหน้าผู้จัดการ ถูกเอกสารชุดหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้า

“ฉันมีรายงานฉบับที่สมบูรณ์แล้ววันหนึ่ง และเขียนเป็น หนังสือแผนงานแล้ว ผู้จัดการลองพิจารณาดูว่าพอได้ไหม? หนังสือแผนงานเล่มนี้ จันวิภาเป็นคนเขียนขึ้นเองกับมือ ทุกคนต่างก็มีสไตล์การเขียนเป็นของตน รวมถึงจันวิภา เองก็เช่นกัน เพียงแค่ให้สุมิตรเห็นเอกสารนี้ เขาต้องรู้เป็นแน่

นี่คือยุทธศาสตร์วิธีการช่วยของฉันวิภา

หนังสือแผนงานหรอ? เด็กฝึกหัดจะเขียนแผนอะไรกัน!

ผู้จัดการปอกรู้สึกงุนงง แต่ก็จำต้องรับไว้พิจารณา ทำที

เป็นกวาดสายตามองดู

แต่หลังจากที่มองไปครู่หนึ่ง ผู้จัดการปอกเริ่มสงบนิ่งลง

ผู้จัดการปอกคิดแค่จะหาวิธีการล่วงเกินเธอ แต่คิดไม่ ถึงว่า จันวิภานอกจากหน้าตาดีแล้ว ยังมีอย่างอื่นที่ดีด้วย หลังจากที่ดูแผนงานแล้ว ก็ค่อยๆนั่งตัวตรงขึ้น

เห็นผู้จัดการปอกเริ่มมีทีท่าสนใจ จันวิภาไม่รีรอรีบ อธิบาย : “แม่ว่าการตลาดจะมีความไม่แน่นอน แต่พวกเรายัง พอมีช่องทาง เป็นการเปิดตลาดใหม่ และร่วมมือกับธุรกิจอื่น การถ่ายโฆษณาชวนเชื่อ เป็นอีกวิธีการหนึ่งที่ไม่เลว

“อีกอย่างหลังจากที่ร่วมมือกันแล้ว เกิดความพอใจแก่ ทั้งสองฝ่าย และในขณะเดียวกันก็ได้รับความไว้วางใจจาก กิจการนั้น ชักนำให้เกิดการลงทุน เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียวได้ นกสองตัว”

จันวิภาใช้วิธีการมากมาย เพื่อพูดนำเสนอผู้จัดการปอก เรียกว่าพูดจนริมฝีปากบางเชียว

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้จัดการปอกเอ่ยถามขึ้น : “ทั้งหมดนี้ เธอเป็นคนคิดขึ้นมาเองหรอ?”

“ใช่ค่ะ การฝึกซ้อมมันไม่ค่อยน่าสนใจ ตอนที่เบื่อๆ ฉันก็ คิดอะไรไปมั่วๆ ก็เลยได้ความคิดนี้มา

“การคิดมั่วๆของเธอยัง เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นจริงๆ

ผู้จัดการปอกแม้ว่าจะมักมากในกามไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ โง่ ไม่เช่นนั้น จะพาบริษัทMG อยู่รอดมาได้ท่ามกลางการ

แข่งขันที่ดุเดือดจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร

เมื่อดูแผนการเสร็จ ก็รู้เลยว่านี่เป็นข้อเสนอที่ไม่เลว และ แผนการนี้เขียนได้สมบูรณ์มาก แม้ขนาดตัวท่านเองยังหาข้อ ท้วงติงอะไรไม่ได้เลย

เพียงแค่ จันวิภาเป็นแค่นักเรียนฝึกหัด ไม่ถนัดการร้อง

เล่นเต้นเพลง แต่กลับเขียนแผนการได้ยอดเยี่ยมเท่านี้เลย หรอ?

ในใจคิดแบบนี้ ผู้จัดการปอกมองตาจันวิภา แววตาเต็ม ไปด้วยความสงสัย

ดูออกว่าผู้จัดการปอกลังเลสงสัย จันวิภารีบอธิบาย : “เมื่อก่อนฉันเคยเป็นเลขา ดังนั้นการเขียนแผนพวกนี้ มันไม่ได้ ยากอะไรสำหรับฉัน แต่ว่าก็ไม่ใช่มืออาชีพ แผนงานเล่มนี้ต่าง ก็อยู่ภายใต้การส่งเสริมเพิ่มเติมของท่าน ก็ต้องยกความดี ความชอบให้ท่านด้วยเช่นกัน”

คิดไม่ถึงว่าจันวิภาจะยกความดีความชอบให้กับตน ผู้ จัดการปอกตกใจ จากนั้นมองจันวิภาอย่างหัวเราะชอบใจ รู้สึกว่าเด็กคนนี้มีมารยาท

จันวิภาคนนี้ นอกจากสวยแล้วยังฉลาดอีก มีเสน่ห์ ยิ่ง

ทำให้คนรักจนวางไม่ลง

ยิ้มมองจันวิภา ผู้จัดการปอกพยักหน้าอย่างพอใจ เอ่ยขึ้น “เธอวางใจได้ ความทุ่มเทของเธอฉันจะไม่ลืม ต่อให้หัวหน้า

ไม่ชื่นชมเธอ ฉันจะต้องให้รางวัลกับเธอแน่นอน ใครต้องการรางวัลของคุณกัน รีบส่งแผนงานไปให้

หัวหน้าอย่างว่าง่าย ไม่เช่นนั้นแม่จะตัดขาของเจ้า

ริมฝีปากฉีกยิ้ม จันวิภายิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ

ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง

รายงาน

ผู้จัดการปอกออกจากห้องไปส่ง

แต่ว่าจนถึงตอนนี้ จันวิภายังไม่เห็นแม้เงาของผู้จัดการ ปอก จึงอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายใจ

แหงนหน้ามองนาฬิกาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ขมวดกันเป็นปม

ผู้ชายคนนั้น คงไม่ได้เผลอพูดอะไรออกมาหรอกนะ? มอบ ความดีใส่มือให้แล้ว ถ้ายังทำพลาดอีก ก็แสดงว่าโง่จนไร้ทาง รักษาแล้ว

แววตากังวลสะท้อนออกมา

ห้องผู้จัดการปอกอย่างกระวนกระวาย

แอ๊ด—

ได้ยินเสียงเปิดประตู จันวิภารีบกลับหลังหัน ในที่สุด ครั้งนี้ก็เห็นเงาของผู้จัดการปอกแล้ว

จนวิภาเริ่มเดินไปเดินมาใน

จันวิภาสูบลมหายใจเข้าลึกๆ รอคำตอบจากเขา

ค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา ผู้จัดการบอกนั่งอยู่บนโซฟา เอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “หัวหน้ายอมรับข้อเสนอของเธอ

สุดยอดเลย!

จนวิภาดีใจจนอยากจะลงไปกลิ้งรอบๆห้อง

“แต่ว่า ตอนนี้มีการปรับเปลี่ยนแผนนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ กระทบอะไร”

จันวิภานิ่งชะงัก ถามขึ้น : “เปลี่ยนแปลงอะไรคะ?

“หัวหน้ารู้สึกว่าแผนการนี้ไม่เลว วางแผนจะนำไปดำเนิน การ แต่ว่ากับฝ่ายคู่ค้า โดยเฉพาะจะไปเมือง A ร่วมมือบริษัท ตะวันกรุ๊ป มิ ร่วมมือกับบริษัทธุรกิจ อยู่เมือง

พอได้ยินประโยคนี้ จันวิภารู้สึกร้อนรนใจ

ถ้าเกิดว่าไม่สามารถร่วมมือกับบริษัทตะวันกรุ๊ป แผนงาน ที่ตรากตราเขียนมาทั้งหมดก็ไม่มีประโยชน์อะไรนะ!

จนวิภาคิ้วขมวด เอ่ยขึ้น : “บริษัทตะวันกรุ๊ปแข็งแกร่งยิ่ง นัก แม้ว่าจะอยู่ไกลสักหน่อย ร่วมงานกันลำบากหน่อย แต่ว่า จะสร้างกำไรให้กับบริษัทอย่างมหาศาล!

คลายไหล่อย่างลำบากใจ ผู้จัดการปอกเอ่ยขึ้น : “ฉัน บอกไปแล้ว แต่หัวหน้าพิจารณาเอง เขาตัดสินใจแล้ว เหมือน กำลังติดต่อกับบริษัทเป้าหมายอยู่

อะไรนะ!

จันวิภาทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไร้สติ ท่าที่สิ้นหวัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ